Όχι ανώδυνη διαμαρτυρία
του Παύλου Αντωνόπουλου
Η επίθεση της κυβέρνησης µε τις πλάτες της ΕΕ και του ΔΝΤ στις λαϊκές κατακτήσεις και δικαιώµατα συνεχίζεται µε εντεινόµενους ρυθµούς, καθώς δηµόσια υγεία, παιδεία, ασφάλιση παραδίδονται λάφυρα στα µεγάλα ιδιωτικά συµφέροντα. Η διάλυση των κοινωνικών δοµών περνάει µέσα από την απόλυση χιλιάδων δηµόσιων υπαλλήλων, που έρχονται να προστεθούν στα εκατοµµύρια των ανέργων του ιδιωτικού τοµέα. Η µόνιµη και σταθερή εργασία καταργείται και τη θέση της παίρνει η ανασφάλιστη εργασία της 5µηνης σύµβασης χωρίς δικαιώµατα των 430 και 490 ευρώ το µήνα. Διώχνουν τους µόνιµους υπαλλήλους και τους αντικαθιστούν µε άλλους ανακυκλώνοντας την ανεργία. Ένα από τα εργαλεία που χρησιµοποιούν είναι και η αξιολόγηση. Δεν κρύβουν πλέον τις προθέσεις τους. Με το νόµο που προωθεί η κυβέρνηση, το 15% των υπαλλήλων πρέπει να «αξιολογηθεί» υποχρεωτικά ανίκανο και να µπει σε διαδικασία απόλυσης. Όποιος αξιολογητής δεν ακολουθήσει αυτή την εντολή θα διώκεται πειθαρχικά.
Στις 22 Μάρτη,100 περίπου χρόνια µετά, θα απολυθούν οι πρώτοι δηµόσιοι υπάλληλοι. Χιλιάδες καθηγητές, σχολικοί φύλακες, καθαρίστριες ανοίγουν το χορό. Έπονται χιλιάδες γιατροί και διοικητικοί του ΕΟΠΥΥ, διοικητικοί υπάλληλοι των πανεπιστηµίων, εργαζόµενοι στην τοπική αυτοδιοίκηση, σε ασφαλιστικά ταµεία – και µην ξεχνάµε τους ήδη απολυµένους της ΕΡΤ. Σκαρφίζονται οι κυβερνητικοί χίλιους τρόπους για να απολύσουν εργαζόµενους. Κεντρικός τους στόχος παραµένει η κατάργηση όλων των λαϊκών δικαιωµάτων και κατακτήσεων. Μοναδικός τους σύµµαχος η καταστολή. Μόνο; Όχι δυστυχώς. Από κοντά κι ο κυβερνητικός-εργοδοτικός συνδικαλισµός.
Μπροστά σε αυτή την επίθεση οι εργαζόµενοι σήκωσαν το ανάστηµά τους. Οι καθηγητές επιχείρησαν να σπάσουν τη συνδικαλιστική οµερτά µε την κυβέρνηση. Οι διοικητικοί των πανεπιστηµίων απήργησαν για 13 βδοµάδες κατά των απολύσεων. Αντίστοιχη απεργία εκδηλώθηκε στον ΕΟΠΥΥ. Οι σχολικοί φύλακες, οι καθαρίστριες και οι καθηγητές υπό απόλυση πραγµατοποιούν όλο αυτό το διάστηµα έναν µεγαλειώδη πολύµορφο αγώνα. Τα συνδικάτα όµως τι κάνουν; Πού βρίσκονται; Η τεράστια πλειονότητα των οµοσπονδιών, δέσµια του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισµού, είναι εξαφανισµένη. Με κορωνίδα φυσικά την ΑΔΕΔΥ, που υποτίθεται ότι πρόσφατα «αναδοµήθηκε» από συνέδριο, καθώς τυπικά οι επίσηµες κυβερνητικές δυνάµεις έχασαν την απόλυτη πλειοψηφία, για πρώτη φορά µετά τη Μεταπολίτευση. Δυστυχώς όµως, όπως ταχύτατα αποδείχθηκε, δεν αρκεί αυτό για να αλλάξει και ρότα. Επί τέσσερα τουλάχιστον χρόνια η ΑΔΕΔΥ, σε συνεργασία µε τη ΓΣΕΕ, ακολουθεί συνειδητά (µέσα από τις εκάστοτε πλειοψηφίες που διαµορφώνονται στο Γενικό της Συµβούλιο και την Εκτελεστική Επιτροπή) το δρόµο της ήττας. Παγιδεύει τους εργαζόµενους σε έναν αδιέξοδο αγώνα διαµαρτυρίας που σταδιακά τους οδηγεί στην απογοήτευση και στην αποστοίχιση από τις συλλογικές διαδικασίες, σπέρνοντας την απογοήτευση και την αίσθηση της αναποτελεσµατικότητας των αγώνων. Αυτό µε τη σειρά του οδηγεί το λαό στη λογική των κυβερνητικών λύσεων και την ελαχιστοποίηση των προσδοκιών του. Σε αυτή λοιπόν την κατεύθυνση κινήθηκε η πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ και τώρα.
Αρχές Φλεβάρη τέθηκαν οι προτάσεις για αγωνιστικό πρόγραµµα στο Γενικό Συµβούλιο. Η πρόταση των Παρεµβάσεων (3ήµερη και στη συνέχεια 5ήµερη στις αρχές Μάρτη, µέσα από γενικές συνελεύσεις όλων των εργαζοµένων) για σύγκρουση µε την κυβέρνηση και στην κατεύθυνση της ανατροπής της πολιτικής της (και φυσικά και της ίδιας) και η πρόταση που υποστηρίχτηκε από τις άλλες δυνάµεις, ΠΑΜΕ, ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚ όλων των αποχρώσεων και Αγωνιστικής Συνεργασίας για απεργία διαµαρτυρίας (24ωρη ή 48ωρη στις 12/3 και «ευχή» για κλιµάκωση µετά). Στην ΕΕ της ΑΔΕΔΥ η πρόταση εµπλουτίστηκε µε µια δεύτερη 48ωρη, καθώς η κυβέρνηση ανακοίνωσε την ψήφιση του νοµοσχέδιου για την αξιολόγηση και καταλήχτηκε η δεύτερη 48ωρη για τις 13-14/3. Αυτά όµως µέχρι σήµερα και αφού είχαν προηγηθεί περιοδείες σε χώρους εργασίας σε όλη τη χώρα και συνελεύσεις των εργαζοµένων. Στην προχθεσινή συνεδρίαση της ΕΕ, το ΠΑΜΕ χωρίς καµιά αιτιολόγηση πρότεινε την αποκλιµάκωση του απεργιακού προγράµµατος και µαζί µε ΠΑΣΚ, ΔΑΚΕ και Δηµοσιοϋπαλληλική Ανατροπή (Μπαλασόπουλος) ψήφισαν µια 24ωρη (!) απεργία για 12/3 και µια 48ωρη για 19-20/3! Εδώ συναντήθηκαν ο κυβερνητικός συνδικαλισµός µε το συνδικαλισµό της απλής, ανώδυνης διαµαρτυρίας στην πλάτη του εργατικού κινήµατος.
Η πρόταση των Παρεµβάσεων που απορρίφθηκε ήταν τριήµερη απεργία 12-14 Μάρτη και µετά 5ήµερη 17-21 και συνέχιση µέχρι τη νίκη. Τώρα µετατρέπεται ως εξής: µετά τις 12/3, γενικές συνελεύσεις παντού για κλιµάκωση µε 5ήµερη απεργία 17-21/3 και συνέχιση µέχρι τη νίκη. Αιτήµατα, η προστασία και επέκταση των κοινωνικών κατακτήσεων σε υγεία, παιδεία, η ασφάλιση και υπεράσπιση των εργασιακών δικαιωµάτων, καµιά απόλυση, µόνιµη και σταθερή εργασία για όλους, αύξηση των µισθών σε αξιοπρεπή επίπεδα διαβίωσης για όλους, µείωση των ωρών εργασίας για να εργάζονται όλοι, συλλογικές συµβάσεις εργασίας, ασφάλιση για όλους, υπεράσπιση της δηµοκρατίας, όχι στο αστυνοµικό κράτος που χτίζει η κυβέρνηση, έξω από την ΕΕ και την ευρωζώνη των τραπεζιτών και των µονοπωλίων.