Ο διάλογος που αναπτύχθηκε κατά τη διάρκεια της διήμερης Ιδρυτικής Συνδιάσκεψης, το μπόλιασμα της φρεσκάδας και του οράματος των νέων εργαζομένων που έδωσαν το παρόν στο Σινέ Κεραμεικός με την εμπειρία συναγωνιστών που βρίσκονται χρόνια στο Σ.Κ. αλλά και με τη φλόγα και την αγωνιστικότητα εκπροσώπων από κλάδους που βρέθηκαν το τελευταίο διάστημα και βρίσκονται και αυτή τη στιγμή στην πρώτη γραμμή της μάχης απέναντι στην τρόικα και την κυβέρνηση (καθαρίστριες, καθηγητές, ΟΤΑ, εργαζόμενοι στα λιμάνια, διοικητικοί υπάλληλοι πανεπιστημίων) μας οπλίζουν με δύναμη και ιδέες για το παρόν και το μέλλον.
Με σχηματοποιημένες τις βασικές μας αξίες, αρχές και θέσεις, με την ανάδειξη του πρώτου μας Γενικού Συμβουλίου ατενίζουμε την επόμενη μέρα με αισιοδοξία.
Με το πείσμα και την όρεξη όλων όσων είχαμε την τύχη και την τιμή να συμμετέχουμε σε αυτήν την ιδρυτική διαδικασία σηκώνουμε τα μανίκια κι επιστρέφουμε από αύριο στους χώρους δουλειάς και στους δρόμους.
Συνεχίζουμε τη μάχη για μια μεγάλη ταξική, αγωνιστική, προγραμματική, πολιτική και αξιακή αντεπίθεση. Για μια αντεπίθεση ενότητας και προοπτικής με στόχο τα σωματεία που χρειαζόμαστε, τη δουλειά που δικαιούμαστε, τη ζωή που ονειρευόμαστε.
Γραφείο Τύπου του Μ.Ε.Τ.Α
16/03/14
Η ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΑΒΡΙΛΗ ΣΤΗΝ ΙΔΡΥΤΙΚΗ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΠΑΡΑΤΑΞΗΣ
Συναδέλφισσες και συνάδελφοι,
Φιλοδοξούμε αυτή η μέρα να καταγραφεί ως μια σημαντική στιγμή στην διαδρομή του συνδικαλιστικού κινήματος στη χώρα μας.
Θέλουμε το διήμερο της Ιδρυτικής μας συνδιάσκεψης, να είναι ένα πραγματικό εργαστήρι προβληματισμού, αναζήτησης και χάραξης μιας αλλιώτικης διαδρομής για το σ.κ. μιας διαδρομής ανασύνταξης, αναζωογόνησης, ανασυγκρότησης.
Η συνδιάσκεψη για την συγκρότηση της νέας ριζοσπαστικής συνδικαλιστικής παράταξης γίνεται μέσα σε ένα περιβάλλον ανατροπών και πρωτοφανών προκλήσεων για τον κόσμο της μισθωτής εργασίας.
Η αντίστροφη πορεία του σ.κ. έχει τεθεί από την ίδια την πραγματικότητα και ανεξάρτητα από τα εμπόδια που θα προβληθούν από συμφέροντα εντός και εκτός του κινήματος η αντίστροφη μέτρηση έχει ήδη αρχίσει.
Σε μια περίοδο, που η ακινησία και η αδράνεια στο σ.κ. συνεχίζει να είναι γραμμή πλεύσης για τις μνημονιακές συνδικαλιστικές δυνάμεις ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ αλλά και η ανεύθυνη γραμμή απομονωτισμού του ΠΑΜΕ, κρατάνε παροπλισμένο το σ.κ. δεν υπάρχει άλλο περιθώριο αναμονής για την ανασυγκρότησή του, δεν μπορεί να παραταθεί άλλο η κρίση του, επιβάλλεται να επιταχυνθεί η ανασύνταξή του.
Με το βάρος και την ευθύνη αυτής της επείγουσας ανάγκης, προχωράμε στην ίδρυση της νέας παράταξης, για να συμβάλουμε στην αναγκαία ανασύνταξη του σ.κ. πριν χαθούν εντελώς οι δυνατότητες ανασυγκρότησής του.
Η προσπάθεια αυτή αποκτά πρόσθετα πολιτικά και ποιοτικά χαρακτηριστικά, εάν κανείς αναλογιστεί ότι πολλοί από εμάς που δραστηριοποιούμεθα μέσα από διαφορετικές παρατάξεις, Συλλογικότητες, ψηφοδέλτια και μόλις μέχρι χθες είχαμε έντονα τα στοιχεία της μεταξύ μας αντιπαράθεσης, μπορέσαμε μέσα στα πέτρινα χρόνια του μνημονίου να έρθουμε πιο κοντά να αποκτήσουμε μια σχέση πολιτικής εμπιστοσύνης όσμωσης και συναντίληψης που μας έφτασε όλους μαζί μέχρι εδώ.
Έχουμε διαφορετικές διαδρομές γιατί έχουμε διαφορετικές απόψεις όμως δεν παγιδευτήκαμε σε μια λογική αδιαπραγμάτευτων βεβαιοτήτων αντίθετα με κατανόηση στη διαφορετική άποψη και μια από κοινού συμφωνημένη διαδικασία διαβούλευσης αποδείξαμε ότι μπορούμε να συνθέτουμε.
ΑΥΤΟ ΤΟ ΝΕΟ ΚΕΚΤΗΜΕΝΟ ΜΑΣ πρέπει να είναι η πολιτισμική και διεισδυτική μας διεκδίκηση προς τα εμπρός.
Να εκδηλώσουμε δηλαδή το δικαίωμα στην δική μας αλήθεια με την κριτική ματιά.
Να γίνει σταθερή βάση για να μη κλονιστεί στη πρώτη δυσκολία.
Η Συνύπαρξή μας μέσα στη Νέα Συλλογικότητά μας δεν θα πρέπει να είναι ένας αγώνας για επικράτηση, δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ένα μαζικός χώρος για την επικράτηση της μιας άποψης σε βάρος της άλλης.
Από σήμερα θα πρέπει να εκπαιδευτούμε στο να συνδυάσουμε την σαφή πολιτική κατεύθυνση με τηνσυνύπαρξη διαφορετικών ρευμάτων και ιδεών.
Ι. Η βαρβαρότητα του καπιταλισμού
Ζούμε μέσα στη καρδιά του πιο άγριου καπιταλισμού, στην κορύφωση της βαρβαρότητάς του, που αξιοποιεί την κρίση για να περάσει σε μια νέα φάση, χτίζοντας την ανασυγκρότησή του σε βάρος της εργασίας και των κοινωνικών κατακτήσεων, για να κερδίσει ότι δεν κέρδισε σε συνθήκες ανάπτυξής του.
Ο νεοφιλελευθερισμός εκτός από την σφαίρα της οικονομικής πολιτικής αποκτά ηγεμονία και στον κόσμο των ιδεών, οι δικές του παραδοχές για την ανθρωπότητα, την κοινωνία, την εργασία, τις αξίες, τα αγαθά, επικρατούν.
Το εργατικό κίνημα εγκλωβίζεται στις παραδοχές του νεοφιλελευθερισμού, σε μια αποσπασματική αντίληψη για την “καλυτέρευση” της θέσης της μισθωτής εργασίας του σήμερα, αφήνοντας στην άκρη την κριτική του στο σύστημα. Έτσι, τελικά αφυδατώνεται και εγκαταλείπει την ιδεολογική και πολιτική υπεράσπιση του κοινωνικού και πολιτικού του ρόλου.
Η Ελλάδα βρίσκεται στο κέντρο της καπιταλιστικής κρίσης. Η τεράστια επίθεση, η λεηλασία που γίνεται, δεν ήρθε απ’ το πουθενά, προηγήθηκε η δεκαετία του ’90 που αποθέωσε τον ατομισμό, τον κυνισμό, έναν κακώς εννοούμενο ρεαλισμό.
Ότι δεν χωρούσε στα Σύμφωνα της ΕΕ, συμπυκνώθηκε και πήρε σάρκα και οστά στα ΜΝΗΜΟΝΙΑ και όλα παραδόθηκαν στον έλεγχο μιας τρόικας, που εκπροσωπεί τα ισχυρά κέντρα του καπιταλισμού ( Αμερική, Ευρώπη,Τράπεζες).
Οι οικονομικές και πολιτικές ελίτ στην Ελλάδα και στην Ευρώπη σχεδίασαν τις ακραίες αντικοινωνικές μεταρρυθμίσεις, επενδύοντας στην αποσυσπείρωση των εργαζομένων, στην αποθεσμοποίηση των οργάνων συλλογικής έκφρασης, στην απορρύθμιση της εργατικής νομοθεσίας, ιδίως δε της συλλογικής διαπραγμάτευσης και ενισχυθήκαν, έτσι, οι εξατομικευμένες κοινωνικές και εργατικές συμπεριφορές.
Οι κοινωνικά δίκαιες λειτουργικές και συνεκτικές ανθρώπινες ανάγκες βρέθηκαν στον αντίποδα των πλασματικών, τις οποίες προωθούν οι αγορές, όπως ο καταναλωτισμός, ο ατομικισμός, ο ολοκληρωτικός ανταγωνισμός με στόχο την διαρκή συσσώρευση του κέρδους.
ΙΙ. Το Συνδικαλιστικό κίνημα να ξαναγίνει ορατός εκπρόσωπος της εργατικής τάξης.
Το σ.κ είχε παραιτηθεί προ πολλού από την κριτική του στο καπιταλιστικό σύστημα και απλά αποδεχόταν το κυρίαρχο οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό και πολιτιστικό μοντέλο που εκπροσωπούσε ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός.
Παρά τις ισχυρές αντιδράσεις της συνδικαλιστικής αριστεράς, τα συνδικάτα παρασύρθηκαν απόιδεοληψίες των δήθεν- και εν τέλει- ύποπτων «εκσυγχρονισμών», υποτίμησαν τις κοινωνικές αντιθέσεις και δεν αναδείκνυαν την ασυμφιλίωτη αντίθεση κεφαλαίου – εργασίας, έχασαν τον ριζοσπαστισμό τους, την αντιπαλότητά τους στο σύστημα, έπαυσαν σταδιακά να είναι οι ορατοί εκπρόσωποι της εργατικής τάξης.
Την περίοδο δε που το κεφάλαιο και η πολιτική του εξουσία, χρησιμοποιούσαν την ισορροπία των «κοινωνικών εταίρων», της διαπραγμάτευσης με όρους κοινωνικής ειρήνης, παγιδεύτηκαν σε πρακτικές που υπονόμευσαν και μείωσαν το κύρος και την αξιοπιστία τους.
Η ορολογία του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος διαδοχικά, βρέθηκε σε μια άτυπη ποινικοποίηση.Ταξική πάλη, εκμετάλλευση, καπιταλισμός, κεφάλαιο, έγιναν φοβικά σύνδρομα που δεν χωρούσαν στην «εξευγενισμένη» εποχή του «εκσυγχρονισμού» της «εργασιακής ειρήνης», της «κοινωνικής συναίνεσης», των «κοινωνικών εταίρων».
Όταν όμως μεταφερθήκαμε από το τοπίο των ειρηνικών διευθετήσεων στο πολεμικό τοπίο ενάντια στην εργατική τάξη και τα συνδικάτα της, όλα τα εργαλεία οργάνωσης των εργαζομένων τότε βρέθηκανπαροπλισμένα, αδύναμα, απαξιωμένα, πολλά δε ενσωματωμένα στην ιδεολογική και πολιτική ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού.
ΙΙΙ. Τώρα απαραίτητη αναβάθμιση του πολιτικού και κοινωνικού ρόλου του σ.κ.
Η επίθεση έχει πάρει πλέον καθολικά χαρακτηριστικά και τα συνδικάτα πρέπει να εστιάσουν στην ιστορική παράδοση του ρόλου της εργατικής τάξης, στην πάλη για μια πιο δίκαιη και ανθρώπινη κοινωνία,να επαναφέρουν στο προσκήνιο την ασυμφιλίωτη αντίθεση κεφαλαίου – εργασίας, την αδιάκοπη μάχη για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους.
Η συνδικαλιστική πάλη σήμερα έρχεται σε μεγαλύτερη σύγκρουση με τις πολιτικές που εφαρμόζονται, και στις συνθήκες αυτές, τα συνδικάτα υπερβαίνουν το κοινωνικό τους ρόλο και χωρίς να σταματά η μάχη για άμεσα και καθημερινά προβλήματα, ενισχύεται το στοιχείο της πολιτικής αντιπαράθεσης με τις μνημονιακές και νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
Τα πεδία των αγώνων πλέον εξαπλώνονται από τα «οικονομικά» πεδία όλο και περισσότερο σε «πολιτικά» και «κοινωνικά», και χρειάζεται μια νέα επανασύνδεση με τα εναλλακτικά κοινωνικά κινήματα, την πολιτικοποίηση και την διεθνοποίηση των αιτημάτων και των δράσεων.
Ενσωματώνονται εκ των πραγμάτων στην ατζέντα τους, όλο και πιο πυκνά πολιτικά αιτήματα, που συνδέονται με εναλλακτικές προτάσεις για έξοδο από την κρίση, με οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές προτεραιότητες που αφορούν και μεριμνούν για τις ανάγκες των εργαζομένων.
Το σ.κ. σ’ αυτή την οικονομική και κοινωνική καταστροφή πρέπει να μετασχηματιστεί, σε έναν από τους βασικούς πυλώνες της κοινωνικής, παραγωγικής και οικονομικής ανασυγκρότησης της χώρας και απέναντι στην κεντρική αφήγηση του νεοφιλελευθερισμού, να μπαίνει πιο τολμηρά, η εργατική αφήγηση για την πρόταση εξόδου από την κρίση.
Στα συνδικάτα πέφτει το μεγάλος βάρος της ανάτασης του πληγωμένου εργατικού φρονήματος και η εφαρμογή ενός σχεδίου, για την έναρξη μιας περιόδου δημιουργικής αντεπίθεσης.
Ελπιδοφόρα δείγματα αντιστάσεων ανατέλλουν ξανά, οι κοινωνικές αντιστάσεις που συγκροτούνται σε νέες αρραγείς και στέρεες βάσεις και οι ανθρώπινες ανάγκες ξαναμπαίνουν δυναμικά στο προσκήνιο της καθημερινής δραστηριοποίησης των κινημάτων.
Οι μεγάλες κοινωνικές και πολιτικές ανακατατάξεις που συντελούνται στη χώρα μας και η προοπτική η οποία διαφαίνεται ορατή, για Αριστερή ριζοσπαστική πολιτική αλλαγή, δημιουργεί ευνοϊκές προϋποθέσεις και δυνατότητες για την διεκδίκηση από το σ.κ. της επαναρύθμισης του εργατικού δίκαιου και του συλλογικού διαπραγματευτικού πλαισίου για να αλλάξουν οι κοινωνικοί συσχετισμοί.
Στις σημερινές συνθήκες της κοινωνικής καταστροφής, το διακύβευμα μετά από πολλά χρόνια σε μια μικρή χώρα της Ευρώπης να έχουμε κυβέρνηση της Αριστεράς διεκδικείται με πολλές αξιώσεις.
Εμείς οι εργαζόμενοι, τα συνδικάτα έχουμε κάθε συμφέρον να συγκροτήσουμε ένα κοινωνικό ρεύμα ανατροπής των μνημονιακών κυβερνήσεων και παράλληλα να δηλώνουμε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο, με τη πιο σαφή πολιτική και ηθική δέσμευση, ότι σ’ ένα τέτοιο ενδεχόμενο, αποτελεί αδιαπραγμάτευτη επιλογή για εμάς, να παραμείνουμε δίπλα και κοντά στους εργαζόμενους και στις έτσι και αλλιώς νέες κοινωνικές αντιπαραθέσεις, να επιδρούμε με την παρέμβασή μας για να προωθούμε μεγάλους κοινωνικούς μετασχηματισμούς, σε μια κατεύθυνση μιας δίκαιης κοινωνίας που θα ικανοποιεί τις ανάγκες των εργαζομένων.
Τις ριζοσπαστικές ταξικές αγωνιστικές συνδικαλιστικές δυνάμεις βαραίνει η αποκλειστική ευθύνη, να μπουν μπροστά, να δώσουν την μάχη για την ταξική ανασυγκρότηση και την ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος σε συνθήκες πεπιεσμένου ιστορικού χρόνου και αυξημένων λαϊκών απαιτήσεων.
IV. Απόψεις που πρέπει να συζητηθούν και να απαντηθούν
Στις νέες συνθήκες κομβικό σημείο είναι η αντιμετώπιση απόψεων που μπορεί να δημιουργήσουν νέα προβλήματα κατεύθυνσης ή και εφησυχασμού στο σ.κ
1ον: Οι απόψεις, ότι οι αντανακλάσεις της κεντρικής πολιτικής σκηνής θα λειτουργήσουν αυτόματα στο συνδικαλιστικό επίπεδο και θα οδηγήσουν τις δυνάμεις του γραφειοκρατικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, σε φάση υποχώρησης και συρρίκνωσης και θα έχουν την τύχη των κομμάτων αναφοράς τους.
Αυτή είναι λάθος ανάγνωση, που πρέπει να αποφύγουμε, γιατί η διαμόρφωση των συνειδήσεων στο εσωτερικό της εργατικής τάξης, και ιδίως των νέων κοιτασμάτων της ή των παραδοσιακά εκτός συνδικαλιστικών τειχών, δεν ακολουθεί πιστά και δεν βρίσκεται σε ευθεία γραμμή με την πολιτική κινητικότητα σε ευρύτερο δημοσκοπικό-εκλογικό επίπεδο.
Είναι έργο δύσκολο και πολυσύνθετο μιας συνολικής στρατηγικής προσπάθειας, για τις δυνάμεις εκείνες που δεν συγχέουν την αυτενέργεια των κινημάτων με τον κυβερνητισμό.
2ον : Απόψεις για το θέμα της ανεργίας:
1) Απόψεις που εστιάζουν στην χορήγηση παυσίπονου για το άλγος της ανεργίας, ως την άμεσα εφαρμόσιμη και ρεαλιστική λύση.
Με αναλύσεις τύπου «το κράτος ως εργοδότης ύστατης καταφυγής» και με μπόλικες ενεργητικές πολιτικές απασχόλησης ακραίας αντεργατικής βαρβαρότητας, δεν μπορεί να υιοθετηθεί ως κατευθυντήρια γραμμή αντιμετώπισης της ανεργίας. Τέτοιες απόψεις επιβάλλουν στον άνεργο την ιδιότητα του επωφελούμενου, αποδίδοντάς του χαρακτηριστικά που χρήζει φιλανθρωπικής επιδοματικής ενίσχυσης, αναπαράγοντας από την άλλη μια γενικευμένη ανασφάλεια μέσα στον ίδιο τον δημόσιο τομέα.
Όμως το πιο επικίνδυνο που πρέπει να επισημανθεί είναι ότι εδραιώνεται μια άλλη συνδικαλιστική αντίληψη, αυτή του συνδικάτου-ΜΚΟ
2) Μια δεύτερη επικίνδυνη μορφή είναι η εδραίωση εθνικιστικών προσεγγίσεων των αιτίων της κρίσης και των προοπτικών εξόδου από αυτήν.
Εδώ με άξονα το μοτίβο του έθνους-πατρίδας, οι ακροδεξιές δυνάμεις οραματίζονται ένα συνδικάτο-μοχλό παραγωγικής ανασυγκρότησης, σύμμαχο του ντόπιου κεφαλαίου ενάντια αφενός, στους ξένους επενδυτικούς και μνημονιακούς κύκλους της κλεπτοκρατίας και αφετέρου, στους μετανάστες εργάτες που «μας παίρνουν τις δουλειές και ρίχνουν τα μεροκάματα».
Μια τρίτη άποψη, ίσως θελκτική για τους εργαζόμενους και υπό όρους προβληματική για την συνδικαλιστική προοπτική, είναι η ελληνική έκφανση της Κοινωνικής και Αλληλέγγυας Οικονομίαςκαι της συνεταιριστικής επιχειρηματικότητας.
Κατ’ αρχήν στον βαθμό που τα εγχειρήματα συνεργατικής επιχειρηματικής πρωτοβουλίας λαμβάνουν χαρακτηριστικά κινήματος, οι ριζοσπαστικές συνδικαλιστικές δυνάμεις, όχι μόνο δεν πρέπει να τα αγνοούν, αλλά τα παρακολουθούν, στέκονται δίπλα τους, τα μελετούν, σε καμία περίπτωση δεν τα αντιμετωπίζουν εχθρικά.
Την ίδια στιγμή θα πρέπει όμως πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη το γεγονός ότι η ανάπτυξη του κινήματος της ΚΑΟ (κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας) συνοδεύεται σε παγκόσμιο επίπεδο από δύο χαρακτηριστικά:
1)Πρώτον, συνοδεύεται από την συρρίκνωση του δημοσίου τομέα και των κρατικών υπηρεσιών και δομών κοινωνικής προστασίας.
2) Δεύτερον, συνοδεύεται από την μείωση της συνδικαλιστικής πυκνότητας και του βαθμού εμπιστοσύνης του κόσμου της μισθωτής εργασίας προς τα εργατικά συνδικάτα.
Το σ.κ. οφείλει ευέλικτα και με κατεπείγοντα τρόπο:
α) να συμβάλει στην επιβίωση αντίστοιχων εργατικών πειραμάτων, στον βαθμό ιδίως που συνεπάγονται την προσπάθεια συνέχισης της παραγωγικής δραστηριότητας της εγκαταλελειμμένης/ πτωχευμένης επιχείρησης,
β) να παρέμβει στην οικεία θεωρητική συζήτηση για την Οικονομία των εργαζομένων και να δώσει το δικό του ιδεολογικό-ταξικό στίγμα, θέτοντας τις δικές του απαραβίαστες και παιδευτικού χαρακτήρα κόκκινες γραμμές, όπως είναι η άρνηση του εθελοντισμού, της απλήρωτης-κακοπληρωμένης και ανασφάλιστης εργασίας και φυσικά ο σεβασμός των ατομικών και συλλογικών ελευθεριών.
Συζητάμε για όλα αυτά γιατί θέλουμε να προηγηθούμε των εξελίξεων και όχι να τις ακολουθούμε και ταυτόχρονα φεύγουμε δυνατά προς τα εμπρός για να ξανακερδίσουμε τα συνδικάτα.
V. Συζητάμε για όλα αυτά και ταυτόχρονα πρέπει να φύγουμε προς τα μπρός
Το ξέσπασμα της κρίσης βρήκε τα συνδικάτα να εγκλωβίζονται ανάμεσα στις συμπληγάδες των μνημονίων από τη μια και των χρόνιων παθογενειών τους από την άλλη.
Η κατάργηση, ουσιαστικά, του εργατικού δικαίου, στέρησε στα συνδικάτα το δικαίωμα, ακόμα και να συνεχίσουν να παίζουν τον περιορισμένο ρόλο που οι ηγεσίες τους είχαν αποδεχτεί μεταπολιτευτικά και προ μνημονίων.
Η στρατηγική της συναινετικής διαπραγμάτευσης και του συμβιβασμού προς όφελος της «οικονομίας», πότε στο όνομα των «εκσυγχρονισμών» και πότε στο όνομα των «μεταρρυθμίσεων» που πορεύτηκαν οι ηγεσίες των συνδικαλιστικών παρατάξεων ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ, όχι μόνο δεν βελτίωσε, αλλά αντίθετα χειροτέρευσε τη θέση των εργαζομένων και απαξίωσε το ρόλο τους.
Άλλωστε σήμερα πια, το κεφάλαιο έχει μετακινηθεί από το πεδίο της κοινωνικής ειρήνης στο πολεμικό πεδίο της σύγκρουσης. Δεν υπάρχει πρόθυμος συνομιλητής, ούτε καν ακροατής, ακόμη και στα πλέον θεσμικά-μεταρρυθμιστικά αιτήματα των συνδικάτων. Απεναντίας, απέναντι στις δυνάμεις της εργασίας, υπάρχει ένας εχθρικός μνημονιακός πόλος.
Η επιλογή του ΠΑΜΕ αποδείχθηκε καταστροφική για το σ.κ. για έναν από τους σοβαρότερους λόγους που ταλανίζουν το σ.κ., ότι δεν συνέβαλλε στην άθροιση των δυνάμεων των εργαζομένωναντίθετα υπονόμευσε την ενότητα και την κοινή δράση, σε μια εποχή που οι δυνάμεις της εργασίας δέχονται την σκληρότερη επίθεση που γνώρισαν ποτέ.
Η κατάσταση στο σ.κ. έχει φτάσει σε οριακό σημείο, δεν μπορούμε να περιμένουμε άλλο τις συνδικαλιστικές ηγεσίες να αναλογιστούν την ευθύνη και τον ρόλο τους, δεν μπορούμε να αναμένουμε την σταδιακή αλλαγή των συσχετισμών που θα δημιουργήσουν μια άλλη κατάσταση, αλλά πρέπει να δημιουργήσουμε εμείς, μαζί με τους εργαζόμενους και τα συνδικάτα που δίνουν καθημερινά σκληρές μάχες, την άλλη κατάσταση.
Να στηριχτούμε στη βάση του σ.κ., να επιμείνουμε στον συντονισμό των συνδικάτων, για να κάνουμε μαζί με τους εργαζόμενους την φυγή προς τα μπρος, αφήνοντας πίσω και τα βαρίδια της συναίνεσης και της απομόνωσης.
Έχουμε την εμπειρία, εκπαιδευτήκαμε την προηγούμενη περίοδο των αγώνων, γνωρίζουμε και τις αδυναμίες και τα ελλείμματα και μπορούμε να κάνουμε πιο αποφασιστικά και αποτελεσματικά βήματα, για να συντονιστούν σωματεία, ομοσπονδίες, εργαζόμενοι, εργατικές συλλογικότητες και με βάση τα προβλήματα και τις ανάγκες των εργαζομένων, να οργανώσουν τις κινητοποιήσεις και τις αντιστάσεις των εργαζομένων, να βγάλουν το σ.κ. στο ξέφωτο της αγωνιστικής δράσης.
Στην σημερινή κατάσταση αυτή είναι μια πράξη πολιτικής και συνδικαλιστικής ευθύνης, για να αποκτήσουν οι εργαζόμενοι ενωτικό, αγωνιστικό βηματισμό και με συνοχή, αλληλεγγύη και αποτελεσματικότητα να αντισταθούν στην αντεργατική επιδρομή. Να μην περιοριστούμε μόνο στις καταγγελίες, αυτό είναι το εύκολο, να επιλέξουμε το δύσκολο, να εργαστούμε για να αλλάξουμε την κατάσταση.
Γιατί η πεμπτουσία του συνδικαλισμού είναι η προστασία των εργαζομένων από τις επιθέσειςτου κεφαλαίου και των πολιτικών δυνάμεων που το στηρίζουν και το υπηρετούν. Χωρίς αυτήν την έμπρακτη προστασία, τα συνδικάτα θα στερούνται της νομιμοποιητικής βάσης τους και οι εργαζόμενοι θα στρέφουν το βλέμμα τους, ολοένα και περισσότερο, προς άλλες πολιτικές αγκαλιές.
VII. Χρειαζόμαστε ένα συνεκτικό σχέδιο ανασυγκρότησης
Οι πιο λαμπρές σελίδες της τετραετούς, πλέον, αναμέτρησης των από κάτω, με τα μνημόνια της πείνας και της εξαθλίωσης έχουν εργατικό πρόσημο και συνδικαλιστικό παρονομαστή.
Οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες από την αρχή βρέθηκαν μέσα στη μάχη της ταξικής αναμέτρησης, έδωσαν και εξακολουθούν να δίνουν σημαντικές και εμβληματικές μάχες αντίστασης, κατορθώνοντας να συσπειρώσουν και να εμπνεύσουν τα κινήματα των πολιτών ενάντια στην λιτότητα.
Ωστόσο, η αποτελεσματικότητα, είναι δυσανάλογα ελλειμματική σε σχέση με την ποσοτική διάσταση των αντιστάσεων και θέτει πολλαπλά διλλήματα.
Η κρίση των συνδικάτων πλήττει όχι μόνο τα ίδια, αλλά επηρεάζει αρνητικά, συνολικά την αξία της συλλογικής δράσης, των συλλογικών οραμάτων. Μένει αθέατη η άλλη πλευρά του συνδικαλισμού, που είναι γεμάτη προσφορά, ανιδιοτέλεια, αυταπάρνηση, αυτοθυσία, ήθος, σεμνότητα, αλληλεγγύη από χιλιάδες ανιδιοτελείς και με αυταπάρνηση αγωνιστές.
Το σ.κ. χρειάζεται επειγόντως ένα συνεκτικό σχέδιο ανασυγκρότησης: να κινήσει το ίδιο την συνδικαλιστική αναζωογόνηση στο εσωτερικό του, να επανεξετάσει την οργανωτική του δομή, να μελετήσει την νέα σύνθεση της μισθωτής εργασίας, να επανεξετάσει την στρατηγική του, να προχωρήσει τολμηρά στη ριζική θεραπεία των προβλημάτων του, να έρθει σε ρήξη με τις συμπεριφορές που θολώνουν την εικόνα του,να φωτιστούν ξανά οι αξίες του ταξικού συνδικαλισμού.
Απαιτείται ένα ισχυρό σοκ ανασύνταξης που θα το καθιστούν δυνατό παίχτη στην κοινωνική και πολιτική κατάσταση της χώρας, που καθορίζει τη ζωή και το μέλλον των εργαζομένων.
Χρειαζόμαστε μια νέα αφήγηση για το σ.κ.:
Ποια πρέπει να είναι η νέα στρατηγική; Εάν κατανοούμε ποια είναι η κατάσταση σήμερα, τι είναι αυτό που συντελείται, δεν δικαιολογείται να μην αναλύουμε τους νόμους του παγκόσμιου καπιταλισμού. Γιατί σε αντίθετη περίπτωση δεν μας επιτρέπει να ξέρουμε πως πρέπει να δράσουμε ποιος είναι ο αντίπαλος και το πόσο ισχυρός είναι σήμερα. Με αυτή την ανάλυση δεν μας φτάνουν τα εργαλεία που χρησιμοποιήθηκαν μέχρι χθες σε συνθήκες καπιταλιστικής ανάπτυξης αλλά τώρα πρέπει να κατανοηθεί ότι χρειαζόμαστε έναν αγώνα δρόμου με νέους ταξικούς όρους.
Με ποια οργανωτική δομή; πως θα χτίσουμε, μεγάλα-μαζικά συνδικάτα με εύρος στη βάση τους, να υποδεχτούν όλες τις κατηγορίες των εργαζομένων στη βάση των επαγγελματικών χαρακτηριστικών τους.
Μέσα από ποιους δρόμους θα επανακτήσουν τα ταξικά, ριζοσπαστικά, αγωνιστικά τους χαρακτηριστικά, πως θα χειριστούν το μεγάλο έλλειμμα της ενότητας δράσης; Εδώ πρέπει να κατανοηθεί ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο ριζοσπαστικό πιο αριστερό από την κοινή δράση, και όσοι επιμένουν για το αντίθετο αναλαμβάνουν ιστορικές ευθύνες.
Θα πάρουν πρωτοβουλίες και ποιες; για να αναπτυχθούν σταθερές συμμαχίες με τα ενδιάμεσα στρώματα, επιστημονικούς φορείς και να συγκροτηθεί η νέα κοινωνική πλειοψηφία, όλων των θυμάτων του μνημονίου;
Η αλληλεγγύη να ξαναμπολιάσει τα συνδικάτα, άλλωστε αυτή ήταν η βασική αρχή και αξία πάνω στην οποία οργανώθηκαν οι εργαζόμενοι και συγκροτήθηκαν τα συνδικάτα.
Να κηρύξουμε ανένδοτο πόλεμο σε κάθε παράδειγμα κυβερνητικού, εργοδοτικού, γραφειοκρατικού συνδικαλισμού
Μπορεί να επιτευχθεί η αυτοκάθαρση των συνδικάτων από τις νοσηρές πρακτικές; τι άλλο θα χρειαστεί εκτός από :
--Κανονισμό Δεοντολογίας
--Παύση του φαινομένου ορισμού συνδικαλιστών ως κυβερνητικών εκπροσώπων σε Διοικητικά Συμβούλια
--Απαγόρευση αμοιβών από συμμετοχές σε επιτροπές και συμβούλια
--Την καθιέρωση του περιορισμού των θητειών αρχής γενομένης από τις τριτοβάθμιες οργανώσεις;
VII. Ξεκινάμε με αισιοδοξία την νέα παράταξη
Πάμε αντίστροφα στην επιδίωξη του νεοφιλελευθερισμού, συγκροτούμε και πολλαπλασιάζουμε την συλλογική μας δυναμική, ξαναφωτίζουμε την συλλογική αξία, επαναφέρουμε στο προσκήνιο την αξία των συλλογικών οραμάτων ως τον βασικό αρμό της συλλογικής κινητικότητας.
Δεν επιλέγουμε να είμαστε απλοί θεατές και κριτές στις όχθες της ηρεμίας και της ακινησίας, στις όχθες της επανάπαυσης και της αναμονής, αλλά σαλπάρουμε για το δύσκολο ταξίδι της ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος.
Ιδρύουμε την νέα παράταξη με όραμα, με αυτοπεποίθηση ότι είναι ανάγκη των καιρών, για την πρωτοπόρα αγωνιστική ταξική συμβολή μας μέσα στα συνδικάτα.
Δεν κινηθήκαμε μεταξύ των ομοίων μας, δεν κρύβουμε τις διαφορές μας, δεν το αφήσαμε στις πρώτες δυσκολίες, φθάνοντας τελικά εδώ σε μια συνάντηση συμπόρευσης, και θέτοντας ο καθ’ ένας την προσωπική του δυνατότητα στην συλλογική μας προσπάθεια.
Η δική μας προσπάθεια δεν έρχεται να δικαιολογηθεί μόνο στη βάση της αναξιοπιστίας των άλλων παρατάξεων, αλλά θέλουμε να κριθεί και να επιβεβαιωθεί στη βάση του δικού μας σχεδίου, του δικού μας παραδείγματος, των δικών μας προταγμάτων.
Μια συνδικαλιστική παράταξη που βλέπει τις ανάγκες για την ανάπτυξη μαζικού αγωνιστικού λαϊκού ρεύματος ανατροπής, κατανοεί την ανάγκη συμπόρευσης με τα εναλλακτικά κινήματα, την επαφή με την νέα γενιά της μισθωτής εργασίας, τις συμμαχίες με όλα τα θύματα του μνημονίου, την αξιοποίηση της εργατικής κινηματικής εμπειρίας, της επιστημονικής γνώσης.
Έχει οριοθετήσει την ταξική της αναφορά, τον αντίπαλο πόλο της μάχης, τους νέους όρους πάλης, παρακολουθεί την μεγάλη κοινωνική και πολιτική κινητικότητα, αναζητά σε μια νέα εποχή τα νέα αιτήματα, συγκροτείται από αγωνιστές και αγωνίστριες με αξιακή, ριζοσπαστική και ταξική μπογιά μέσα από τους αγώνες της εργατικής τάξης.
Από αύριο, κάνουμε το μεγάλο άνοιγμα μέσα στους εργαζόμενους, απευθυνόμαστε με καθαρό και ανοιχτό τρόπο και τους καλούμε να ενισχύσουν την παράταξη, να δημιουργήσουμε μαζί τα νέα συνδικάτα της εποχής, συνδικάτα για τις ανάγκες των εργαζομένων, των νέων, των ανέργων, συνδικάτα με δράση, με δημοκρατία, με αλληλεγγύη, να δημιουργήσουμε το μαζικό εργατικό αγωνιστικό ρεύμα αντίστασης και ανατροπής όλων των πολιτικών που καταστρέφουν το παρόν και το μέλλον των εργαζομένων.