Από την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία πρέπει και μπορούμε ν’ αντλήσουμε πολλά. Αλλά και «πουλάει» ως ακατέργαστο υλικό. Εύκολα γι’ αυτούς που έχουν προεγκατεστημένο «λογισμικό» για χρήση νομιμοποίησης του παρόντος τους. Άλματα σε αδειανά ή εύπεπτα χωνευτικά κεφάλια τα είδαμε σε βιβλιοπώλες-υπουργούς, στη Χρυσή Αυγή και σε άλλους. Λάθη και παρερμηνείες δημιουργούν στρεβλά πνευματικά οικοδομήματα. Ορισμένες παρατηρήσεις πάνω σ’ αυτά που γράφει η κ. Μπάγκα:
Συμφωνώ ότι ο πολίτης πρέπει να μετέχει στο άρχειν και άρχεσθαι. Όταν όμως οι θεσμοί δεν δίνουν τη δυνατότητα έκφρασης ατομικά ή μέσα από τη δημιουργία πολιτικού κόμματος, γιατί ο πολίτης, που δεν συμμετέχει στην ψηφοφορία, γίνεται «ιδιώτης»; Πρώτο: όταν έχει καταργηθεί κάθε κοινοτική αντίληψη και τα χωριά δεν μπορούν ν’ αποφασίσουν τίποτα για τον εαυτό τους, κάτι άλλο πρέπει να πείς και όχι απλά να κάνεις κριτική περί αδιαφορίας. Δεύτερο: από το 2008 στις εθνικές εκλογές είναι μεγάλη η αποχή. Περίπου 40%. Αυτό είναι άρνηση συμμετοχής στο στημένο παιχνίδι. Στην επιλογή που έχεις ανάμεσα σ’ αυτούς που σου παρουσιάζουν. Που απ’ αυτούς πρέπει να επιλέξεις. Η αποχή είναι πολιτική πράξη. Αυτή γέμισε κατόπιν τις πλατείες. Να σημειώσουμε ότι αποχή έκαναν,( σύμφωνα με κοινωνιολόγο), οι πιο μορφωμένοι. Αυτοί αφήνουν το πολιτικό προσωπικό, ιδιαίτερα αυτούς που κυβερνούν χωρίς κοινωνική, ηθική αλλά και αριθμητική νομιμοποίηση.
Πολλά κακά έρχονται από τους αδιάφορους. Όμως δεν είναι πάντα «το χειρότερο που μπορείς να διαπράξεις». Γιατί κάθε κίνηση, ενδιαφέρον, δεν έχει πάντα θετικό πρόσημο. Είναι αρνητικό όταν δεν παραμένουν «αδιάφοροι», αλλά ενδιαφέρονται, πείθονται, γίνονται μάζα και οδηγούνται αντίθετα προς το ανθρωπιστικό πνεύμα. Στη Χιτλερική Γερμανία ένας λαός δεν ήταν αδιάφορος. Η συμμετοχή λοιπόν δεν σημαίνει πολλά. Όταν λείπει ο λόγος, η πρόταση, η πολιτική παιδεία. Η ταυτότητα του πολίτη έρχεται απ’ αυτό που προτείνει. Και μην ξεχνάμε: οι πολίτες και πολύ περισσότερο οι ηγέτες, οι αρχηγοί «χρη λέγειν τα καίρια». Να προτείνουν για τον τόπο τους. Να μη μιλούν άκαιρα και άτοπα.
Έχει δομηθεί ένα κράτος, μια αυτοδιοίκηση που καταργεί τις αγορές του λόγου. Το Ελληνικό κράτος απέκλεισε την κοινωνία. Ο Γ. Κοντογιώργης μιλάει για αποκλεισμό της κοινωνίας από την πολιτεία. Για επαναπροσδιορισμό του πολίτη ως εντολέα.
Όλα τα παραπάνω με πολύ σεβασμό. Έχουμε ανάγκη από ατομικούς και συλλογικούς φορείς πολιτικής παιδείας. Δεκτές ερωτήσεις, διευκρινίσεις, επιθυμητός ο ανοιχτός, εντός και κυρίως εκτός διαδικτύου δημόσιος διάλογος.