εταιρία «Διεθνής Αερολιμένας Αθηνών Α.Ε.», στις 11/11/2010, προσέφυγε, ενώπιον του «London Court of International Arbitration» κατά του ελληνικού κράτους σχετικά με άρνηση, αμφισβητώντας το ποσό του ΦΠΑ που της είχαν επιβάλλει οι φορολογικές αρχές.
Στην ερώτησή του ο Έλληνας ευρωβουλευτής, επικαλούμενος δημοσιογραφικές πληροφορίες τόνισε ότι «το διαιτητικό δικαστήριο αποφάνθηκε στις 27/2/2013 ότι, βάσει της Σύμβασης που είχε υπογράψει η εταιρία με το ελληνικό δημόσιο, ισχύει «ειδικό καθεστώς» και ότι το κράτος έχει αναλάβει την υποχρέωση επιστροφής του ΦΠΑ στην εταιρία. Η πλειοψηφία των δικαστών όμως σημείωσε ότι κάτι τέτοιο είναι αντίθετο προς το κοινοτικό δίκαιο και συγκεκριμένα προς την οδηγία για τον ΦΠΑ».
Καταλήγοντας την ερώτησή του ο Ν. Χουντής, ζητούσε από την Επιτροπή να αποφανθεί αν είναι σύμφωνη με την οδηγία για τον ΦΠΑ η ανωτέρω απόφαση του διαιτητικού δικαστηρίου.
Στην απάντησή του ο κ. Semeta, αφού σημείωσε μεταξύ άλλων, ότι «Η Επιτροπή δεν διαθέτει αντίγραφο της διαιτητικής απόφασης» … τόνισε ότι δεν μπορεί να λάβει θέση αν η απόφαση είναι συμβατή με την οδηγία ΦΠΑ χωρίς να την έχει εξετάσει». Εντύπωση προκαλεί ότι ενώ στη συνέχεια της απάντησής του ο Επίτροπος, σημειώνει ότι «Προφανώς, ένα κράτος μέλος δεν μπορεί να απαλλαγεί μέσω συμφωνίας ή διαιτησίας από την υποχρέωση τήρησης των εφαρμοστέων ενωσιακών κανόνων» δεν έκανε καμία δήλωση, με την οποία να δεσμεύεται ότι θα αναζητήσει την εν λόγω απόφαση έτσι ώστε να εξετάσει αν υπάρχει παραβίαση του κοινοτικού δικαίου.
Με νέα του ερώτηση ο Ν. Χουντής, επανήλθε στο ζήτημα και ζητά από την Επιτροπή να ενημερώσει αν στο μεταξύ αναζήτησε την απόφαση του Διαιτητικού Δικαστηρίου και αν ερεύνησε κατά πόσο υπάρχει παραβίαση της κοινοτικής νομοθεσίας περί ΦΠΑ στην εν λόγω σύμβαση.
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της ερώτησης και απάντησης
Ερώτηση με αίτημα γραπτής απάντησης E-013579/2013
προς την Επιτροπή
Άρθρο 117 του Κανονισμού
Nikolaos Chountis (GUE/NGL)
Θέμα: Απόφαση του London Court of International Arbitration για τον ΦΠΑ του αεροδρομίου Ελ. Βενιζέλος
Η εταιρία «Διεθνής Αερολιμένας Αθηνών Α.Ε.», στις 11/11/2010, προσέφυγε κατά του ελληνικού κράτους, σε διαιτησία ενώπιον του «London Court of International Arbitration», σχετικά με διαφωνία που υπάρχει εδώ και χρόνια για ΦΠΑ που η εταιρία αρνείται να αποδώσει στο ελληνικό κράτος.
Σύμφωνα με δημοσιεύματα του Τύπου, το διαιτητικό δικαστήριο αποφάνθηκε στις 27/2/2013 ότι, βάσει της Σύμβασης που είχε υπογράψει η εταιρία με το ελληνικό δημόσιο, ισχύει «ειδικό καθεστώς» και ότι το κράτος έχει αναλάβει την υποχρέωση επιστροφής του ΦΠΑ στην εταιρία. Η πλειοψηφία των δικαστών όμως σημείωσε ότι κάτι τέτοιο είναι αντίθετο προς το κοινοτικό δίκαιο και συγκεκριμένα προς την οδηγία για τον ΦΠΑ.
Δεδομένου ότι η υπόθεση αφορά σε ΦΠΑ που δεν έχει αποδοθεί από το 1998, ύψους εκατομμυρίων ευρώ, και δεδομένου ότι ο ΦΠΑ συγκαταλέγεται στους ίδιους πόρους της ΕΕ,
ερωτάται η Επιτροπή:
1. Μπορεί να ενημερώσει για την διαδικασία που ακολουθήθηκε και για τα βασικά σημεία της απόφασης της διαιτησίας;
2. Θεωρεί ότι είναι σύμφωνη με την οδηγία για τον ΦΠΑ η ανωτέρω απόφαση του διαιτητικού δικαστηρίου;
ELE-013579/2013Απάντηση του κ. Šemeta εξ ονόματος της Επιτροπής
Όσον αφορά την πρώτη ερώτηση, η Επιτροπή επισημαίνει ότι η διαιτησία αποτελεί διαδικασία επίλυσης ιδιωτικών διαφορών μεταξύ των ενδιαφερόμενων μερών, η οποία εξαρτάται από τους όρους επί των οποίων τα μέρη συμφώνησαν. Η Επιτροπή δεν διαθέτει αντίγραφο της διαιτητικής απόφασης και, συνεπώς, δεν μπορεί να περιγράψει, σε αυτό το στάδιο, τα βασικά σημεία της διαιτητικής απόφασης.
Όσον αφορά το κατά πόσον η ανωτέρω απόφαση διαιτησίας είναι συμβατή με την οδηγία ΦΠΑ, η Επιτροπή δεν μπορεί προφανώς να λάβει θέση χωρίς να έχει εξετάσει την απόφαση. Τα κράτη μέλη δύνανται κατ’ αρχήν να προβλέπουν, στο πλαίσιο της εθνικής τους νομοθεσίας, ότι περιπτώσεις ειδικού καθεστώτος ρυθμίζονται είτε στο πλαίσιο διαδικασίας διαιτησίας είτε από εθνικά δικαστήρια. Προφανώς, ένα κράτος μέλος δεν μπορεί να απαλλαγεί μέσω συμφωνίας ή διαιτησίας από την υποχρέωση τήρησης των εφαρμοστέων ενωσιακών κανόνων, είτε αυτοί καθορίζονται στη Συνθήκη είτε σε συγκεκριμένες οδηγίες, όπως η οδηγία ΦΠΑ.