Το βραβείο σκηνοθεσίας της Μπερλινάλε απονεμήθηκε στον Αμερικανό κινηματογραφιστή Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν για την κωμωδία Prince Avalanche, το βραβείου πρώτου γυναικείου ρόλου στη Χιλιανή ηθοποιό Παουλίνα Γκαρσία για το φιλμ Gloria και του πρώτου ανδρικού ρόλου στονΝάζιφ Μούτζιτς, που δεν είναι εκπαιδευμένος ηθοποιός κι έπαιξε τον εαυτό του στο βοσνιακό δράμα An Episode in the Life of an Iron Picker (Epizoda u Zivotu Beraca Zeljeza).
Πηγή: ΑΠΕ
Περισσότερα και πιο αναλυτικά στο flix.gr
απ' όπου και η παρακάτω περιγραφή της ταινίας που πήρε τη Χρυσή Αρκτο:
Berlinale 2013: «Child’s Pose». Το ρουμάνικο σινεμά ξαναχτυπά (με θύματα)
Αυτό που καθορίζει τη ζωή ενός άντρα, μάς λέει η ταινία του Κάλιν Πέτερ Νέτζερ, είναι το χρήμα και… η μητέρα του, τουλάχιστον αν ζει στη Ρουμανία. Ή στην Ελλάδα, άλλωστε.
More Sharing Services
Ο Μπάρμπου είναι 34 χρόνων. Αυτό δεν τον κάνει λιγότερο μωρό στα μάτια της υπερπροστατευτικής μητέρας του, της Κορνίλια που οι φίλοι αποκαλούν «Κοντρόλια», επειδή προσπαθεί να φέρει τα πράγματα εκεί ακριβώς όπου τα θέλει και συνήθως τα καταφέρνει.
Οταν ο Μπάρμπου, τρέχοντας με το αυτοκίνητό του, θα σκοτώσει ένα μικρό παιδί που περνά το δρόμο, η Κορνέλια θα προσπαθήσει να κάνει κι αυτό το κακό όνειρο να περάσει. Με σύζυγο ιατρό, με όλες τις σωστές διασυνδέσεις και ένα μάτσο χρήματα στην τσάντα, πιστεύει ότι μπορεί να λαδώσει όποιον χρειάζεται για να εξαφανιστούν οι κατηγορίες εναντίον του Μπάρμπου. Ταυτόχρονα, η ικανότητά της να λύσει το πρόβλημα του Μπάρμπου, ενισχύει τη δύναμή της πάνω του, μια κτητικότητα που φτάνει σε σημείο παθολογικό. Μέχρι τη στιγμή που η Κορνίλια θα αναγκαστεί να έρθει αντιμέτωπη με τη μητέρα του μικρού παιδιού που σκοτώθηκε, με μια φτωχή οικογένεια που ζει την αληθινή τραγωδία και η στάση της θ’ αλλάξει.
Πιστός στο χαρακτηριστικό ύφος του νέου ρουμανικού σινεμά, ο Κάλιν Πέτερ Νέτζερ (βραβευμένος το 2003 στο Λοκάρνο για το «Maria» και το 2009 στη Θεσσαλονίκη για το «Medal of Honor»), χτίζει με απλότητα και ακρίβεια ένα δράμα γεμάτο ένταση, χωρίς ξεσπάσματα, χωρίς σκηνές εντυπωσιασμού. Κρατώντας συνέχεια την κάμερα στο χέρι, κολλημένη στα πρόσωπα των ηρώων, στα χέρια που ανταλλάσσουν χάδια ή χρήματα, στα πόδια που φεύγουν γρήγορα από τα μέρη της ενοχής, φτιάχνει μια ταινία συγκινητική και σκληρή, όσο τα περιστατικά που περιγράφει.
Η κατεύθυνση που παίρνει η ταινία στην αρχή είναι και η πιο ενδιαφέρουσα, μια ταξική ματιά στο πώς οι προνομιούχοι μπορούν να καθορίσουν ακόμα και την καταγραφή του θανάτου, τη δικαίωση ή την καταστροφή μιας ζωής. Το εύρος της διαφθοράς, αλλά και η μονομανία της μάνας με το γιο της, είναι στοιχεία που μπορεί να ξενίσουν το βορειοευρωπαϊκό κοινό, αλλά στο ελληνικό θα χτυπήσουν καμπανάκια οικειότητας.
Αυτή η πολιτική προσέγγιση, ωστόσο, καταλήγει σ’ ένα αυτονόητο «δίδαγμα», ότι δηλαδή μια ανθρώπινη ζωή έχει την ίδια αξία, είτε ανήκει σε πλούσιο είτε σε φτωχό. Αυτό το θεωρητικό συμπέρασμα είναι τόσο δεδομένο, που μάλλον αποδυναμώνει την ταινία, στερώντας της μια γνώμη πιο ξεχωριστή, πιο ανατρεπτική ίσως, περισσότερο αντάξια της λεπτομερούς ψυχογραφίας της ηρωίδας που έχει ακολουθήσει στο μεγαλύτερο μέρος του φιλμ.
Στην ωραιότερη σκηνή της ταινίας, την αναμέτρηση των δύο μανάδων καθισμένων απέναντι, στο τραπέζι του πένθους, είναι ικανή για να φέρει την πρωταγωνίστρια, την «Κορνίλια» της Λουμινίτα Γκεοργκίου, μέχρι το Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας στην Berlinale.
http://www.left.gr/