1. Στην κίνηση των Ευρωστίνιων αποδόθηκε από εκπαιδευτικό η μομφή του τοπικισμού. Όμως οι Ευρωστίνιοι συνήλθαν, διαμαρτυρήθηκαν, απαίτησαν, υποδομές, οικονομία. Αυτά που μπορούν να αναγεννήσουν σχέσεις παραγωγής, ανταλλαγών, κοινή συνείδηση εντοπιότητας. Δεν απαίτησαν περισσότερα από αυτά που τους ανήκουν. Και σε βάρος κάποιων άλλων. Γιατί τότε έχουμε τοπικισμό. Τότε θα είχαμε μια αντιστοιχία προς το ρατσισμό. Οι άνθρωποι της δημοκρατίας έχουν οικουμενικές αξίες. Είναι εναντίον του ρατσισμού και του διαφοροποιητικού τοπικισμού.
Το τι ανήκει στον πρώην δήμο Ευρωστίνης έπρεπε να το συζητήσουν στην διαδικασία του πολεοδομικού (ΣΧΟΟΑΠ), αλλά όλοι ήταν άφωνοι.
2. Πολλή αναφορά γίνεται στην ηθική. Πολλοί τρέχουν να πάρουν το μέρος των ηθικών, άλλοι εναντιώνονται στους ανήθικους. Τη σχέση πολιτικής και ηθικής, τις συγγένειες ηθικισμού και ακροδεξιάς διαπραγματεύεται το βιβλίο της Ρεβώ Ντ’ Αλλόν «πρέπει η πολιτική να γίνει ηθική;». Διαπραγματεύεται την «ηθικοποίηση»
ως υποχώρηση της πολιτικής. Τονίζει ότι «η πολιτική δεν είναι η ηθική αλλά η πολιτική έχει μια ηθική».
Ο ψιθυρισμός, τα «μου είπαν», «ακούσθηκε», δεν είναι ηθική. Όταν δεν αποδεικνύεται τίποτα, τότε μιλάμε για ρουφιανολογία.
Διαβάζω: «Αυτά που εκφράζουν οι συνεργάτες του δημάρχου όταν αυτός δεν είναι παρών τα λένε πράγματι και όταν είναι παρών;» (Λ.Φίλης). Είναι τόσο ηθικό όσο αν γράψει κάποιος κουμπάρος του δημάρχου : «γνωρίζεις φίλε μου τι λέει ο αρχηγός της παράταξής σου για σένα εν απουσία σου;». Διαμορφώνεται έτσι ένα ηθικό περιβάλλον;
3. Ως πρώτη απάντηση σε σημείωμά μου, «εκπαιδευτικός», από το facebοok μου αφιέρωσε το τραγούδι «όταν γυρίσω θα σας γ----ω». Κανένα σχόλιο. Προσέτρεξε όμως σε ψυχολογική του υποστήριξη άλλος καθηγητής, που δηλώνει αριστερός και μέλος της Συμπολιτείας. Θα έπρεπε να είναι πιο ευθύς, να έχει θάρρος. Ο Π. Παπανικολάου θα έπρεπε να αναφέρει και το όνομά μου. Εγώ όσες φορές κάνω κριτική δεν κρύβω, ούτε κρύβομαι. Ούτε αυτό δεν έμαθε από μένα;
Γράφει ότι πρέπει να είμαστε ανεκτικοί σε αδυναμίες της ανθρώπινης φύσης. Αυτό θέλει συζήτηση. Ασχολήθηκα με τέτοια θέματα άλλων. Ας κάνει μια αναδρομή ο Π. Παπανικολάου. Ίσως κάτι θυμηθεί. Εγώ πάντως θυμίζω τον Μάρκο Μπελπολίτι: «η ντροπή ήταν αυτό που διέκρινε την ανθρώπινη ύπαρξη από τα ζώα… Η απώλεια της αξίας της ντροπής σχετίζεται και με ένα άλλο μοναδικό φαινόμενο: την εξιδανίκευση του ασήμαντου».
Στο Ξυλόκαστρο-Ευρωστίνη,το κυνήγι των υποψηφίων έχει υποκαταστήσει το λόγο, την τοπική πολιτική αγορά. Ο πολίτης δεν διακρίνει πρόσωπα με ταυτότητα ώστε να προτείνει, εντάσσεται, ψηφίζει. Διαβάζω κείμενα γενικόλογα, κονσέρβες συμπιεσμένου αέρα αλλά και κειμενάκια επιπέδου κοριτσίστικων λευκωμάτων. Δυστυχώς δεν έγινε αντιληπτό ότι η ανάπτυξη από τα κάτω είναι η απάντηση στην χρεοκρατία. Η Ελλάδα ζει τη φθορά της γιατί κυριαρχεί η άγνοια, η βλακεία, ο ακολουθητισμός προς εκπροσώπους, εθνικούς και τοπικούς της άγνοιας ή της πολιτικής απάτης.
Το 2001, ένα χρόνο πριν τις αυτοδιοικητικές εκλογές έκανα μία πρόσκληση για μια άλλη παιδεία, μια εναλλακτική πρόταση ανάπτυξης. Δημοσιεύθηκε με τίτλο: ΑΛΛΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ-ΔΙΑΠΑΛΗ ΑΤΟΜΩΝ-ΑΠΟΥΣΙΑ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗΣ ΠΡΟΤΑΣΗΣ-ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ ΣΥΓΚΛΙΣΗ ΓΙΑ ΕΝΔΟΓΕΝΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ που όπως επισυνάπτω, ο κορινθιακός τύπος έδωσε ιδιαίτερη προσοχή. Ας ξεκινήσουμε πάλι.
ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΚΛΑΔΟΥΧΟΣ
ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟ 12 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2014