Φίλες και φίλοι
Η επιχείρηση ιδιωτικοποίησης του δημόσιου πλούτου είναι μια απ’ τις βασικότερες πολιτικές της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής. Η ιδιωτικοποίηση των δημόσιων επιχειρήσεων και μιας σειράς κρατικών λειτουργιών ανήκει στον πυρήνα της πολιτικής του ΔΝΤ. Το πρόγραμμα προοριζόταν κυρίως για τις χώρες της Λατινικής Αμερικής – και εκεί είχε καταστροφικά αποτελέσματα: Όλες όσες σήμερα σηκώθηκαν όρθιες ή επιχειρούν να σταθούν στα πόδια τους, το έκαναν ανατρέποντας το. Το πρόγραμμα έκανε τη γύρα του κι απ’ την Αφρική, κυριολεκτικά ισοπεδώνοντας την.
Ωστόσο, η πολιτική ιδιωτικοποιήσεων της δημόσιας περιουσίας δε γεννήθηκε με το νεοφιλελευθερισμό: Προϋπήρχε στο οπλοστάσιο του καπιταλιστικού συστήματος.
Βασική αιτία των ιδιωτικοποιήσεων στην Ευρώπη αποτέλεσε η τεραστίων διαστάσεων υπερσυσσώρευση του κεφαλαίου κατά τη δεκαετία του ’80, που το έκανε ν’ αναζητά με αυξανόμενη ένταση ευκαιρίες κερδοφορίας. Σε συνδυασμό με την πλήρη διεθνοποίηση και απελευθέρωση των αγορών χρήματος και κίνησης κεφαλαίων, που γιγάντωσαν οικονομικά και πολιτικά το έτσι κι αλλιώς κυρίαρχο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, αλλά και των εξελίξεων της τεχνολογίας που έκαναν για πρώτη φορά αποδοτικούς για το κεφάλαιο κλάδους που σε προηγούμενες περιόδους δεν είχαν οικονομικό ενδιαφέρον και γι’ αυτό ακριβώς αποτελούσαν κρατικά μονοπώλια, η κρίση υπερσυσσώρευσης διόγκωσε την πίεση για μαζικό ξεπούλημα κρατικών επιχειρήσεων και δημόσιας γης και άνοιγμα νέων ευκαιριών κερδοφορίας για το μεγάλο κεφάλαιο.
Οι ιδιωτικοποιήσεις των δημοσίων επιχειρήσεων ξεκίνησαν στην Ελλάδα τη δεκαετία του ’90 επί Μητσοτάκη, έως τον Σημίτη και τον ΓΑΠ και ιδιωτικοποιήθηκαν μέχρι τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας το μεγαλύτερο μέρος τους.
Σήμερα όμως, με την ενορχήστρωση των ιδιωτικοποιήσεων από μεριάς Τρόικας ως προαπαιτούμενων για τις δανειακές Συμβάσεις των Μνημονίων, παίρνει μορφή χιονοστιβάδας ως προς τις υπολειπόμενες δημόσιες επιχειρήσεις και το, συγκριτικά και για ιστορικούς λόγους πολύ μεγαλύτερο από το μ.ο. των άλλων ευρωπαϊκών χωρών, απόθεμα δημόσιας γης.
Οι ιδιωτικοποιήσεις συνέτειναν στην αποανάπτυξη της χώρας, στην αύξηση του ελλείμματος και του χρέους, στις μισθολογικές μειώσεις, στην αύξηση της ανεργίας και την παγίωση της ευέλικτης εργασίας. Αν μάλιστα εφαρμοσθεί το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων που προβλέπει το εγκεκριμένο Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο της τρόικα, σε συνθήκες πλήρους απαξίωσης των επιχειρήσεων του δημοσίου, οι ρυθμοί ανάπτυξης θα πέσουν δραματικά, και η ύφεση θα προκαλέσει ολοσχερή ανθρωπιστική κρίση.
Ποιος είναι όμως ο απολογισμός από την εφαρμογή του Νεοφιλελευθερισμού στις Δημόσιες μας επιχειρήσεις τις τελευταίες δύο δεκαετίες:
Την περίοδο αυτή είδαμε να παραδίδονται δημόσιες επιχειρήσεις σε αρκετά χαμηλές τιμές (πχ Ελληνικά Ναυπηγεία), είδαμε την μεθοδευμένη εγκατάλειψη όλων των δημόσιων φορέων που δεν ιδιωτικοποιήθηκαν (πχ ΙΓΜΕ, ΕΟΜΜΕΧ).
Οι ιδιωτικοποιήσεις της τελευταίας εικοσαετίας, ούτε νέες επενδύσεις έφεραν ούτε νέες θέσεις εργασίας δημιούργησαν. Κανείς δεν ξεχνάει τα προγράμματα μείωσης του προσωπικού των ιδιωτικοποιηθέντων στον ένα ή άλλο βαθμό επιχειρήσεων. Σημαντικότατο αποτέλεσμα των ιδιωτικοποιήσεων είναι η δυσβάστακτη για τα λαϊκά στρώματα εκτίναξη των τιμών των προσφερόμενων υπηρεσιών και αγαθών.
Η πολιτική στόχευση των ιδιωτικοποιήσεων είναι η αφαίρεση των οικονομικών εργαλείων από τα χέρια του κράτους, που μια αριστερή προοδευτική κυβέρνηση θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει για την ανόρθωση της οικονομίας της χώρας μας.
Η συστηματική απαξίωση των δημόσιων επιχειρήσεων, με τον διορισμό εγκάθετων κομματικών διοικήσεων που αποδιοργανώνουν τις επιχειρήσεις και τις φορτώνουν με χρέη, μέσω της διαπλοκής με το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, αποτελεί κλασσική μέθοδο, προστάδιο ιδιωτικοποίησης. Ταυτόχρονα, η καταγγελία του κρατισμού, επιδιώκει την απαξίωση της έννοιας του κράτους πρόνοιας, ώστε να εκβιασθεί η απαιτούμενη συναίνεση. Με την καταγγελία του κρατισμού, επιτυγχάνεται η απαξίωση και ως συνέπεια, η μεταφορά του κράτους πρόνοιας στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Ο ελιτιστικός κρατισμός, στην υπηρεσία του κεφαλαίου, παρουσιάζεται ως μη κρατισμός, ενώ η μέριμνα για τις χαμηλές τάξεις και οι αναδιανεμητικές πολιτικές, καταγγέλλονται ως κρατισμός.
Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης.
Στις 14/02/2014 Μηνυτήρια αναφορά για φαινόμενα κακοδιαχείρισης στην Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης (ΕΒΖ) κατέθεσαν, οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ Ευαγγελία Αμμανατίδου, Δέσποινα Χαραλαμπίδου και Δημήτρης Στρατούλης.
Η Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης ήταν θυγατρική της ΑΤΕ και μετά το ξεπούλημα – χάρισμα της ΑΤΕ στην Τράπεζα Πειραιώς, η άλλοτε κραταιά βιομηχανία πέρασε στον Ειδικό Εκκαθαριστή.
Η ΕΒΖ υπήρξε η μεγαλύτερη εθνική βιομηχανία τροφίμων, η οποία για τέσσερις δεκαετίες στήριζε καθοριστικά την τοπική οικονομία στη πριν από το 2006 η βιομηχανία απασχολούσε 8.000 αγροτικές οικογένειες και πάνω από 2.500 εργαζόμενους (εποχικούς και μόνιμους), ενώ εκατοντάδες συναφή επαγγέλματα εξαρτώνταν από τη λειτουργία της.
Η κραταιά βιομηχανία αντιμετώπιζε σχεδόν πάντα προβλήματα γιατί τα κόμματα που εναλλάσσονταν στην κυβέρνηση τα τελευταία χρόνια, ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ. και χρησιμοποίησαν την ΕΒΖ για την εξυπηρέτηση μικροκομματικών, πελατειακών και άλλων συμφερόντων. Ο μεγάλος κατήφορος, ωστόσο, ξεκινάει μετά το 2006 και την ευρωπαϊκή μεταρρύθμιση της Κοινής Οργάνωσης Αγοράς (ΚΟΑ) Ζάχαρης με τη του επιτρεπόμενου όριου παραγωγής από τις 320 χιλιάδες τόνους στις 158 χιλιάδες, αλλά και με τον τρόπο που οι ελληνικές κυβερνήσεις διαχειρίστηκαν την εφαρμογή της ΚΟΑ, οδήγησαν την ΕΒΖ στην πλήρη (και μεθοδευμένη) απαξίωση.
Σήμερα, η κυβέρνηση προσπαθεί να ξεπουλήσει την ΕΒΖ έναντι πινακίου φακής, με την τιμή να διαμορφώνεται στους προηγούμενους τελικά άγονους διαγωνισμούς στα 40 εκατομμύρια ευρώ, όταν μόνο τα περιουσιακά στοιχεία του Ομίλου έχουν αξιολογηθεί στα 200 εκατομμύρια ευρώ.
Η διατήρηση της τευτλοκαλλιέργειας και η διατήρηση της ΕΒΖ υπο δημόσια ιδιοκτησία δεν αφορά μόνο τους καλλιεργητές και τους εργαζόμενους. Αφορά την ελληνική κοινωνία και οικονομία στο σύνολο της γιατί η ζάχαρη είναι ένα από τα βασικά προϊόντα διατροφικής επάρκειας. Μία ενδεχόμενη έλλειψη ζάχαρης θα μπορούσε να επιφέρει τεράστια καταστροφή, ενώ η τιμή της ζάχαρης επηρεάζει τις τιμές χιλιάδων τροφίμων. Γι'αυτό ο αγώνας που δίνουν σήμερα οι τευτλοκαλλιεργητές και οι εργαζόμενοι είναι αγώνας της ελληνικής κοινωνίας, είναι αγώνας όλων μας.
Φίλες και φίλοι
Η Ελλάδα, με το τροϊκανό πιστόλι στον κρόταφο έχει συλλάβει ένα φαραωνικό σχέδιο ιδιωτικοποιήσεων τα έσοδα των οποίων πηγαίνουν εντός 10 ημερών, αυστηρά, σε ειδικό λογαριασμό της ΤτΕ και από κει στους δανειστές, για να ξεπληρωθεί το δημόσιο χρέος. Όμως με δεδομένο ότι τα έσοδα, για όλη την τετραετία μέχρι και το 2016, δεν ξεπερνούν τα 10 δις ευρώ που αντιστοιχούν στο 3% του χρέους, το αποτέλεσμα και με τη δική τους λογική είναι μια τρύπα στο νερό.
Η πλειονότητα των μεγάλων ιδιωτικοποιήσεων που αφορούν τις υποδομές της χώρας σχεδιάζεται από ξένα μεγαθήρια που συστήνουν κοινοπραξίες με ελληνικές επιχειρήσεις. Ήδη από την πρώτη στιγμή που παρουσιάστηκε ο κατάλογος του ξεπουλήματος εμφανίστηκαν κονσόρτσιουμ ελληνικών και ξένων επιχειρήσεων να διεκδικούν τα φιλέτα της δημόσιας περιουσίας.
Οι επιχειρηματίες της πάλαι ποτέ «ισχυρής Ελλάδας», από τον Μυτιληναίο και τον Βγενόπουλο μέχρι και τον κραταιό Μπόμπολα, μετατρέπονται σταδιακά σε «ορντινάτσες» των ξένων κολοσσών που θέλουν να εξαγοράσουν όλη τη χώρα.
Οι συμμαχίες αυτές αν και τροποποιούνται διαρκώς είναι ενδεικτικές του κλίματος: Στο ξεπούλημα της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ όπου οι γαλλικοί κολοσσοί της Suez και της Veolia έστηναν τις πρώτες συμμαχίες τους με τον Μπόμπολα και τον όμιλο MIG του Βγενόπουλου, αντίστοιχα. Στη συνέχεια η δεύτερη συμμαχία αντικαταστάθηκε από την ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ του Γ. Αποστολόπουλου με την ισραηλινή εταιρεία ύδρευσης Mekorot.
Στο χώρο της διαχείρισης απορριμμάτων διέρρευσαν από πολύ νωρίς τα ονόματα Ελλήνων εργολάβων που φέρονται να εξέφρασαν ενδιαφέρον, όπως ο Μπόμπολας, ο Περιστέρης, ο Λάτσης, ο Κοπελούζος και ο Μυτιληναίος αλλά δεν αποκαλύφθηκαν άμεσα οι ξένες εταιρείες – πιθανότατα γιατί το Βερολίνο συντονίζει κεντρικά το φαγοπότι στη συγκεκριμένη πίτα των 3 δισεκατομμυρίων ευρώ μέσω του Φούχτελ.
Σύμφωνα με την κυβέρνηση κάνουμε ιδιωτικοποιήσεις για να έχουμε «λιγότερο κράτος» ώστε να γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί μειώνοντας το κόστος του κράτους και για να εισπράξουμε χρήματα.
Για την ανταγωνιστικότητα που θα αποκτήσουμε μειώνοντας το κόστος λειτουργίας θα σας δώσω παραδείγματα από Ελλάδα και εξωτερικό.
Από την εμπειρία της Βρετανίας. H εξαγορά των σιδηροδρόμων από ιδιώτες οδήγησε σε μια τεράστια απώλεια δημόσιου χρήματος καθώς επιδοτούνταν από το Δημόσιο αλλά τη διαχείριση την είχαν ιδιώτες. Δισεκατομμύρια λίρες πήγαν στον βρόντο διότι οι ιδιωτικές εταιρείες δεν ξέρουν πώς να "λειτουργήσουν"τους σιδηροδρόμους, μείωσαν τα κόστη, μείωσαν τους ελέγχους ασφαλείας, με αποτέλεσμα να αυξηθούν πολύ τα ατυχήματα, αύξησαν τις τιμές. Κοστίζει περισσότερο από 100 ευρώ να ταξιδέψει κανείς από το Λονδίνο στο Λιντς Ενδεικτικά, μπορεί κανείς να ταξιδέψει από το Βέλγιο στο Παρίσι με πολύ λιγότερα από 100 ευρώ.
Στη χώρα μας η ιδιωτικοποίηση της ενέργειας που έχει γίνει τα τελευταία 12 χρόνια ως συνέπεια των νεοφιλελεύθερων πολιτικών των κυβερνήσεων από το 2001 και μετά καθώς και των νεοφιλελεύθερων οδηγιών της Ε.Ε. έχουν εκτοξεύσει τις τιμές της Ηλεκτρικής Ενέργειας στη χώρα μας κατά 98% τα τελευταία 12 χρόνια. Ο βασικός λόγος των αυξήσεων ήταν και είναι η ύπαρξη κινήτρων για να επενδύσουν οι ιδιώτες στο χώρο της ενέργειας αλλά και να αγοράσουν κομμάτια της ΔΕΗ ή μετοχές της. Οι ιδιώτες δημιούργησαν εργοστάσια παραγωγής ρεύματος από ΦΑ και εισπράττουν κάθε χρόνο μέσω των επιδοτήσεων με 475 εκ € για το 2013 (επιπλέον από αυτά που θα πληρώναμε αν δεν υπήρχε)με συνέπεια να επιβαρύνεται ο καταναλωτής.
Συνεπώς δεν αντέχει στη λογική το επιχείρημα του νεοφιλελευθερισμού ότι όταν ανοίγει η αγορά πέφτουν οι τιμές.
Η πλήρης ιδιωτικοποίηση του τομέα της ενέργειας θα χειροτερεύσει ακόμη περισσότερο τα πράγματα. Γνωρίζετε ότι μέχρι το τέλος Ιουνίου ολοκληρώνεται το μεγαλύτερο έγκλημα της συγκυβέρνησης η υλοποίηση της πράξης υπουργικού συμβουλίου του Ιουλίου του 2013. Δηλαδή ξεπουλιέται ο ΑΔΜΗΕ, διασπάται η ΔΕΗ σε 2 κομμάτια την μικρή που θα είναι το 30% της σημερινής και την ΔΕΗ οπού και από αυτή θα πωληθεί το 17% από το ΤΑΙΠΕΔ αφήνοντας στο Δημόσιο το 34 %.
Στο Eurogroup την 1η Απριλίου 2014 η κυβέρνηση δεσμεύτηκε ως προαπαιτούμενο της δόσης του 1 δισεκ. ευρώ ότι θα επιταχύνει τις διαδικασίες ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ και του ΑΔΜΗΕ.
Η συγκυβέρνηση λίγο πριν την συντριβή στις ευρωεκλογές και την κατάρρευσή της και έχοντας χάσει κάθε νομιμοποίηση φέρνει το νέο καταστροφικό νομοσχέδιό της με το οποίο δημιουργεί την λεγόμενη «Μικρή Ιδιωτική Επιχείρηση Ηλεκτρισμού» στην οποία δίνει το 30% του παραγωγικού δυναμικού της ΔΕΗ αλλά και των πελατών της.
Με την δημιουργία της «μικρής» αλλά στην ουσία καλής Ιδιωτικής Επιχείρησης Ηλεκτρισμού στην οποία παραχωρούνται ορυχεία και μονάδες παραγωγής της Βόρειας Ελλάδος και της Ηπείρου δημιουργείται στην ουσία μια ΕΙΔΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΖΩΝΗ στα βόρεια σύνορα της χώρας γεγονός ιδιαίτερα σοβαρό και επικίνδυνο. Επιπλέον είναι σαν να πωλείται στα ξένα και ντόπια συμφέροντα ολόκληρος ο Νομός Φλώρινας.
Η πώληση της ΔΕΗ ΔΕΝ συνιστά επένδυση. Η πώληση της ΔΕΗ είναι αντικατάσταση κεφαλαίου και όχι επένδυση. Ποιος από εσάς δεν θα ήθελε να κατέχει μια εταιρεία με 6 δις ευρώ τζίρο, με 7,5 εκ αποκλειστικούς πελάτες, καθαρά κέρδη το 2009 περίπου €1δις και περιούσια €15-20 δις;
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να αναγνωρίζει καμία πράξη ιδιωτικοποίησης του ΑΔΜΗΕ και της ΔΕΗ. Δεν πρόκειται να κάνουμε την χάρη σε αυτούς που θέλουν να αγοράσουν αντί πινακίου φακής την στρατηγικότερη επιχείρησης της χώρας και τα δίκτυα μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας. Η ΔΕΗ ΚΑΙ Ο ΑΔΜΗΕ ΔΕΝ ΠΩΛΟΥΝΤΑΙ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα επαναφέρει τον ΑΔΜΗΕ και τη ΔΕΗ ως 100% Δημόσια Επιχείρηση και όσοι παρανόμησαν και έπληξαν τα συμφέροντα του Δημοσίου και της ΔΕΗ θα κληθούν ενώπιον της δικαιοσύνης. ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΙΛΗ είναι ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ.
Η ιδεοληψία ότι οι ιδιωτικοποιήσεις τονώνουν τις παραγωγικές επενδύσεις είναι λανθασμένη. Οι ιδιωτικοποιήσεις δεν οδηγούν σε αύξηση του ρυθμού ανάπτυξης π.χ. οι ιδιωτικοποιημένες επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας απέτυχαν να αυξήσουν την απόδοσή τους. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση των ιδιωτικοποιημένων επιχειρήσεων της Βρετανίας κατά την περίοδο της Θάτσερ όπου δεν συντελέστηκε ουδεμία αύξηση της παραγωγικότητας, παρά την απορρύθμιση και τον ενταφιασμό των εργασιακών δικαιωμάτων. Η χαμηλή παραγωγικότητα, αντίθετα, αποτελεί πλέον δομικό στοιχείο της βρετανικής οικονομίας.
Άλλο ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι «λεόντειες» συμβάσεις για τους οδικούς άξονες. Όπως αποκάλυψε ο Ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Χουντής η δημοπράτηση των τμημάτων «Πάτρα-Πύργος» και «Καλό Νερό-Τσακώνα» ως δημόσιο έργο, θα έχει προϋπολογισμό 470 εκατομμύρια ευρώ, όταν στη σύμβαση που υπεγράφη από το ελληνικό Κοινοβούλιο το κόστος κατασκευής από τον παραχωρησιούχο εκτιμάται σε 881.466.405 ευρώ! Δηλ. 50% ακριβότερα.
Οι ιδιωτικοποιήσεις δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση μοχλό ανάπτυξης. Το πιο τρανταχτό παράδειγμα είναι αυτό των βρετανικών σιδηροδρόμων, η ενέργεια στην Ελλάδα το νερό στην Λατινική Αμερική.
Ανταγωνιστικότητα δεν προσφέρεις χαμηλώνοντας το κόστος λειτουργίας του κράτους και κατά συνέπεια τους φόρους, ούτε μειώνοντας τους μισθούς, η Γερμανία και υψηλή φορολογία διαθέτει, υψηλότερη της Κύπρου και της Βουλγαρίας, υψηλούς μισθούς διαθέτει, υψηλότερους από της Βουλγαρίας και της Κύπρου και παρόλα αυτά είναι πιο ανταγωνιστική.
Τα Mνημόνια και η κατάσταση έκτακτης ανάγκης που μας έχουν επιβληθεί κρατούν ψηλά στην επικαιρότητα το ξεπούλημα της δημόσιας γης και των ακινήτων, ως λύση στο δημόσιο χρέος. Να ακολουθήσει δηλαδή η γη και τα ακίνητα αυτό που έχει γίνει στην υπόλοιπη Ευρώπη: συγκεντροποίηση της γης και περιορισμός της μικροϊδιοκτησίας, ένας «αναγκαστικός καπιταλιστικός εκσυγχρονισμός», κατά τους μνημονιακούς.
Είμαστε λοιπόν μάρτυρες μιας πρωτοφανούς επίθεσης σε πολλά επίπεδα, της υφαρπαγής της γης, της δημόσιας περιουσίας και της μικροϊδιοκτησίας.
Οι μεγάλοι ιδιοκτήτες γης και ακινήτων στην Ελλάδα είναι το κράτος, οι δήμοι, η Εκκλησία και τα μοναστήρια: αυτοί θα αποτελέσουν τους πρώτους στόχους της υφαρπαγής. Σε αυτούς περιλαμβάνονται ο στρατός με μεγάλες ιδιοκτησίες, οι οργανισμοί κοινής ωφέλειας (ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΟΣΕ κλπ) και τα ΝΠΔΔ (πανεπιστήμια, νοσοκομεία). Μια απλή ανάγνωση του εφαρμοστικού νόμου και η διεθνής εμπειρία τιτλοποίησης γης και ακινήτων που θα εφαρμόσει το ΤΑΙΠΕΔ, φτάνει για να καταλάβουμε τι μας περιμένει.
Τώρα για το αν θα εισπράξουμε χρήματα.
Το ΤΑΙΠΕΔ δεν αξιοποιεί τίποτα, δε δίνει αντισταθμιστικά οφέλη. Το ΤΑΙΠΕΔ μόνο πουλάει – και μέσα σε 10 μέρες το «τίμημα» απ’ ότι έχει πουλήσει πρέπει να έχει κατατεθεί στον ειδικό λογαριασμό των δανειστών στην Τράπεζα της Ελλάδας για το χρέος. Ό,τι μπαίνει μέσα στο ΤΑΙΠΕΔ, δεν επιστρέφει πίσω υπό οποιεσδήποτε συνθήκες: Ή θα πουληθεί για λογαριασμό των δανειστών είτε, αν είναι επιχείρηση και δεν έχει γίνει δυνατόν να πουληθεί, θα εκκαθαριστεί. Άρα τα χρήματα που θα εισρεύσουν θα δοθούν πίσω στους δανειστές. Το κυριότερο «επίτευγμα» του συστατικού νόμου του Μεσοπρόσθεσμου του καλοκαιριού του 2011 είναι η συγκρότηση του ίδιου του ΤΑΙΠΕΔ: Του Ταμείου Αξιοποίησης της Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου, σύμφωνα με τ’ αρχικά του – ή του Ταμείου Ξεπουλήματος της Ιδιωτικής και Δημόσιας Περιουσίας του Δημοσίου, επειδή συμπεριλαμβάνει στη δράση του επίσης λιμάνια, αεροδρόμια, παραλίες, λίμνες, ποτάμια, τη δημόσια περιουσία του Δημοσίου, που το Σύνταγμα απαγορεύει να πουληθεί.
Τώρα για το πόσα χρήματα θα παίρνουμε για ότι ξεπουλάμε. Η πρώτη εκχώρηση -και όπως λένε η αρχή είναι το ήμισυ του παντός ακόμα και για το τι θα ακολουθήσει- μόνο σκανδαλώδη μπορεί να θεωρηθεί η εκχώρηση για 99 χρόνια του ΙBC, του ολυμπιακού κτιρίου της τηλεόρασης, στη Lamda Development του Λάτση, με τίμημα πολύ μικρότερο απ’ το μίσθωμα που κατέβαλε με βάση το ήδη υπάρχον συμβόλαιο. Αυτή ήταν η πρώτη εκχώρηση και ακολούθησε το Ελληνικό με το προκλητικό τίμημα των 80 ευρώ το τετραγωνικό μέτρο.
Στην ουσία οι ιδιωτικοποιήσεις πέρα από όλα τ’ άλλα σημαίνουν τεράστια αναδιανομή, τεράστια μεταφορά δημόσιου πλούτου προς τους «πάνω» και προς τους «έξω» κυριολεκτικά για ένα ξεροκόμματο.
Ο πυρετός των ιδιωτικοποιήσεων όμως, ενώ εδώ στην Ελλάδα ανεβαίνει, στην υπόλοιπη Ευρωζώνη κατεβαίνει, σε σημείο μάλιστα υποθερμίας. Έχοντας ήδη περάσει από την ιδεολογική πρέσα του μεγαλείου του ιδιωτικού έναντι του δημοσίου, εδώ και περίπου τρεις δεκαετίες, και έχοντας νοιώσει στο πετσί της τα εξ αυτών αποτελέσματα, αλλάζει πλώρη και επανακρατικοποιεί με ρυθμούς ανάλογους με αυτούς που επικρατούσαν όταν ιδιωτικοποιούσε. Οι τομείς που έρχονται πίσω στους δήμους, τις περιφέρειες και τα κρατίδια (π.χ. Γερμανία) περιλαμβάνουν κυρίως την ύδρευση και την ηλεκτροδότηση, και επεκτείνονται και στις μεταφορές, τα σκουπίδια, την αποχέτευση, την καθαριότητα και τη στέγαση.
Η τάση επαναφοράς σε δημόσια χέρια είναι περισσότερο έντονη στον τομέα της ηλεκτρικής ενέργειας.
Σ'όλη την περίοδο των ιδιωτικοποιήσεων των δημόσιων μεταφορών, οι υπηρεσίες υποβαθμίστηκαν και οι τιμές εκτοξεύτηκαν". Από το σύνολο των δήμων της Γερμανίας, το 41% κινείται προς μια κατεύθυνση συνεργασίας με άλλους δήμους ως προς τη διαχείριση των δημοσίων αγαθών, το 36% κινείται αυτόνομα, ενώ μόνο το 3% ξανασκέφτεται την ιδιωτικοποίηση. Είναι φανερό ότι η Γερμανία προσπαθεί να διορθώσει τα λάθη του παρελθόντος.
Με το ν.4092/2012 για τις ιδιωτικοποιήσεις σηματοδοτείται και διευκολύνεται η απόσυρση του Δημοσίου από το σύνολο των ΔΕΚΟ και των στρατηγικού χαρακτήρα επιχειρήσεων, αλλά και η μεταβίβαση δημόσιας περιουσίας του δημοσίου, όπως είναι λιμάνια και αεροδρόμια: Η ιδιωτικοποίηση τους θέτει επιπρόσθετα σοβαρά θέματα εθνικής ασφάλειας.
Δυστυχώς αν δεν ανατραπεί η μνημονιακή συγκυβέρνηση τα περισσότερα περιφερειακά αεροδρόμια κινδυνεύουν να κλείσουν και να ιδιωτικοποιηθούν με ότι αυτό συνεπάγεται για το κόστος χρήσης που θα αυξηθεί και προφανώς εξαιτίας του θα μειωθεί και η κίνηση
Ολόκληρος ο αεροπορικός χώρος μετατρέπεται σε «ενδοχώρα» των γερμανικών συμφερόντων. Η οικονομική εκμετάλλευση και τα προβλεπόμενα κέρδη, κυρίως στον τουριστικό τομέα παραδίδονται εξ ολοκλήρου στην καθετοποιημένη δομή που θα ελέγχουν γερμανικές και άλλες επιχειρήσεις.
Με δεδομένα ότι:
Συνεπώς αν η κυβέρνηση πουλήσει τα 5 κερδοφόρα αεροδρόμια τα οποία με τα κέρδη τους στηρίζουν την λειτουργία των υπόλοιπων 34 , είναι μαθηματικά βέβαιο ότι αυτά οδεύουν για κλείσιμο αφού η μνημονιακή συγκυβέρνηση δεν πρόκειται να διαθέσει τα αναγκαία ποσά για την λειτουργία τους από τον κρατικό προϋπολογισμό. Ο μόνος τρόπος να παραμείνουν συνεπώς σε λειτουργία τα περιφερειακά αεροδρόμια αυτά είναι να αποτρέψει ο λαός με τον αγώνα του το ξεπούλημα τους και να ανατρέψει την κυβέρνηση της καταστροφής η οποία επιμένει με φανατισμό στην πολιτική της ιδιωτικοποίησης των αεροδρομίων, που της υποβάλλεται από την τρόικα και από τους συμβούλους της Lufthansa.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα συμβάλει με όλες του τις δυνάμεις να αποτραπεί αυτό το εθνικό ,κοινωνικό και οικονομικό έγκλημα της κυβέρνησης και της τρόικας Τα περιφερειακά αεροδρόμια πρέπει να παραμείνουν ανοικτά και θα παραμείνουν για λόγους αμυντικής θωράκισης της χώρας, για λόγους οικονομικούς και δημογραφικούς, για λόγους Περιφερειακής ανάπτυξης αλλά και για κοινωνικούς λόγους. Ο «τεμαχισμός της» χώρας, ο γεωπολιτικός και γεωγραφικός ακρωτηριασμός, θα έχει ανυπολόγιστες συνέπειες, δεν πρέπει να επιτραπεί!
Για τα λιμάνια θα υπενθυμίσω ότι τον 11ο /2011 την Πρωτοβουλία του Νίκου Χουντή με την οποί η ευρωομάδα της Αριστεράς GUE/NGL στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο καταδικάζει τις ιδιωτικοποιήσεις των Λιμανιών της Ευρώπης και οι ευρωβουλευτές της ευρωομάδας της Αριστεράς GUE/NGL στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο υπέγραψαν επιστολή αλληλεγγύης προς τους απεργούς λιμενεργάτες σε όλη την Ευρώπη.
Θα θυμίσω την πάγια θέση μας ότι το λιμάνι της Θεσσαλονίκης δεν πωλείται, ούτε παραχωρείται προς όφελος των μεγάλων πολυεθνικών συμφερόντων. Οι εργαζόμενοι του λιμανιού και όλης της πόλης με τους αγώνες τους θα αποτρέψουν το ξεπούλημα των μεγάλων επιχειρήσεων δημοσίου συμφέροντος όπως είναι η ΕΥΑΘ, το λιμάνι, το αεροδρόμιο.
Η υποψήφια Περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας, βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Δέσποινα Χαραλαμπίδου άλλωστε έχει επανειλημμένως δηλώσει:
«Και στη Βουλή και ως νέα Διοίκηση της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας θα αγωνιστούμε ενάντια στο μεγάλο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας της περιοχής
Το πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης που θέλουμε να υλοποιήσουμε από την επόμενη κιόλας μέρα της εκλογής, θα επιβάλλει τη συμμετοχή της τοπικής αυτοδιοίκησης στη διοίκηση του ΟΛΘ και θα σηματοδοτεί το λιμάνι ως βασική υποδομή για την τοπική και εθνική ανάπτυξη προς όφελος των εργαζομένων, των ανέργων και όλων των πολιτών.»
Οι συνέπειες από τις ιδιωτικοποιήσεις είναι γνωστές: Συρρίκνωση των επιχειρήσεων για να γίνουν «ανταγωνιστικές», απολύσεις εργαζομένων. δημιουργία πολλών ταχυτήτων παροχής υπηρεσιών σε βάρος των απομακρυσμένων περιοχών, της υπαίθρου, των νησιών, των ορεινών χωριών, Μεγάλες αυξήσεις των τιμολογίων και πολλά-πολλά προβλήματα ποιότητας κι ασφάλειας.
Με το διαμορφωνόμενο πλέον status αν υλοποιηθούν οι ιδιωτικοποιήσεις, αν στο παρελθόν υπήρχαν παρεμβατικές πολιτικές που συγκρατούσαν τα τιμολόγια των κοινωφελών φορέων για αναπτυξιακούς λόγους, για κοινωνικούς λόγους ή για συγκράτηση του πληθωρισμού, αυτή η δυνατότητα εγκαταλείπεται ολοκληρωτικά.
Η πολιτική στόχευση των ιδιωτικοποιήσεων είναι η αφαίρεση των οικονομικών εργαλείων από τα χέρια του κράτους, που μια αριστερή προοδευτική κυβέρνηση θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει για την ανόρθωση της οικονομίας της χώρας μας.
Η αυριανή κυβέρνηση της Αριστεράς θα απολέσει σημαντικούς φορείς και εργαλεία άσκησης πολιτικής για βασικά δημόσια αγαθά και υπηρεσίες (π.χ. ηλεκτρικό ρεύμα, καύσιμα, νερό, μεταφορές) και θα έχει μεγάλες δυσκολίες ωσότου επανακτήσει τον έλεγχό τους.
Η χώρα χρειάζεται όντως σχέδιο ανάπτυξης το οποίο θα αλλάξει τη σύνθεση του παραγωγικού ιστού τονώνοντας τη βιομηχανία και την αγροτική παραγωγή, μειώνοντας το βάρος των υπηρεσιών και επιτρέποντας την ένταξη στην παγκόσμια οικονομία σε ασφαλέστερη βάση. Χρειάζεται πολιτική δημοσίων επενδύσεων που θα βελτιώσει τις υποδομές και θα ενισχύσει την καινοτομία και την Παιδεία. Χρειάζεται εξυγίανση των μονοπωλιακών δομών στην παραγωγή και στο εμπόριο. Χρειάζεται σταθερό και ασφαλές πλαίσιο λειτουργίας για τους μικρομεσαίους που σήμερα καταρρέουν. Χρειάζεται, τέλος, κοινωνική αλλαγή με αναδιανομή του πλούτου και του εισοδήματος. Δεν χρειάζεται ιδιωτικοποιήσεις, οι ιδιωτικοποιήσεις ούτε θέσεις εργασίας θα φέρουν, ούτε χρήματα στα ταμεία θα φέρουν και θα πουλήσουμε πολύ φθηνά κάτι που για να το χτίσουμε πληρώσαμε πολύ ακριβά και για την χρήση του θα χρεωνόμαστε εξίσου ακριβά.
Οι παραγωγικές δραστηριότητες του κράτους δεν πρέπει να ιδιωτικοποιηθούν, γιατί το μεσοπρόθεσμο αποτέλεσμά τους θα είναι η αύξηση του δημόσιου χρέους και η περαιτέρω βύθιση της χώρας στο τέλμα των Μνημονίων και της ύφεσης. Στην ελληνική περίπτωση η διαχρονική πρακτική των κυβερνήσεων μπορεί να χαρακτηρισθεί ως εγκληματική (έλλειψη βούλησης για τον ουσιαστικό εκσυγχρονισμό των κοινωφελών επιχειρήσεων, διαφθορά, πελατειακό κράτος, απουσία θεσμικών παρεμβάσεων). Μεγάλο ποσοστό της ακίνητης περιουσίας είναι καταπατημένο, ενώ παράλληλα θεσμικές παρεμβάσεις όπως κτηματολόγιο και χωροταξικό σχέδιο (ξεκάθαρες χρήσεις γης) δεν έχουν ολοκληρωθεί.
Οι πωλήσεις κρατικής περιουσίας επιτυγχάνουν τον περιορισμό του ετήσιου ελλείμματος ή του χρέους στο παρόν, αλλά μειώνουν σημαντικά τα μελλοντικά έσοδα του κράτους, καθώς μηδενίζονται τα ετήσια μερίσματα των εταιριών υπό δημόσιο έλεγχο.. Επομένως, μέσω των ιδιωτικοποιήσεων το ελληνικό κράτος θα υποχρεωθεί σε μεταγενέστερο χρόνο να καλύψει τις απώλειες των συγκεκριμένων εσόδων, και η νεοφιλελεύθερη συνταγή προβλέπει τη λήψη νέων περιοριστικών μέτρων (αύξηση άμεσης και έμμεσης φορολογίας, που πλήττει κυρίως μισθωτούς και συνταξιούχους, μείωση δημοσίων επενδύσεων κ.ά.) που συμβάλλουν στην περαιτέρω μείωση του διαθέσιμου εισοδήματος, τη μείωση των καταναλωτικών δαπανών και της αποταμίευσης και την επιδείνωση της κρίσης.
Οι νεοφιλελεύθεροι καταγγέλλον τα κακώς κείμενα, με εμφανή υποκρισία: όχι για να τα διορθώσουν, αλλά για να επιβάλουν τις μέγιστες δυνατές ιδιωτικοποιήσεις -πεπεισμένοι εκ των προτέρων ότι το ιδιωτικό υπερέχει του δημόσιου. Γι’ αυτό απαιτούν ακόμη και τις πιο παράλογες ιδιωτικοποιήσεις. Όπως, για παράδειγμα, της κερδοφόρας και πολλαπλά ωφέλιμης βιομηχανίας ζάχαρης ΕΥΑΘ, ή των οργανισμών διεξαγωγής τυχερών παιχνιδιών (π.χ., ΟΠΑΠ).
Η δική μας ανατροπή στο χώρο του δημόσιου έχει στόχο:
• Την κατάργηση των υπόγειων και αδιαφανών δεσμών μεταξύ δημόσιων υπηρεσιών και δημόσιου τομέα γενικότερα με το ιδιωτικό κεφάλαιο, που ευνοούν τη διαφθορά.
• Την ακύρωση της ενδιάθετης τάσης της αστικής πολιτικής να επιστρατεύει τον δημόσιο τομέα για την εξυπηρέτηση των ιδιοτελών συμφερόντων του ιδιωτικού κεφαλαίου.
• Την ανάδειξη του δημόσιου τομέα σε μοχλό ανασυγκρότησης του παραγωγικού μηχανισμού και της κοινωνικής ανάπτυξης, και στήριξης των επί μέρους παραγωγικών επενδυτικών προγραμμάτων.
ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ; ΜΠΟΡΟΥΜΕ !
ΜΕ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΒΑΣΗΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΩΝ.
Παντού, σε ολόκληρη τη χώρα.
Μην περιμένετε τον ΣΥΡΙΖΑ. Θέλει αλλά δεν προλαβαίνει!
Κάντε το μόνοι σας και θα συναντηθούμε στη διαδρομή.
Βέβαια οι πολίτες της Θεσσαλονίκης έχουν εμπειρία διότι αντιπάλεψαν από την πρώτη στιγμή την ιδιωτικοποίηση του ΝΕΡΟΥ.
Ως ΣΥΡΙΖΑ από την πρώτη στιγμή ταχθήκαμε κατά της ιδιωτικοποίησης της ΕΥΑΘ. Βρεθήκαμε στο πλευρό του κινήματος που δημιουργήθηκε στην πόλη ενάντια στην ιδιωτικοποίηση.
Με τον πρόεδρο μας κο Τσίπρα να λέει σε όλους τους τόνους: “‘Οχι” στην ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ
Με εσάς τους κατοίκους της περιοχής να πετυχαίνετε την «πρώτη νίκη» τη διοργάνωση του δημοψηφίσματος. Έχει τεράστια σημασία και είναι και μια νίκη της δημοκρατίας σε μια ολοένα και πιο αυταρχική διακυβέρνηση στην εποχή του Μνημονίου. Όσο πιο ισχυρό είναι το μήνυμα, θα έχουμε πετύχει μια σημαντική ανατροπή.
Ο Ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Χουντής είχε καρφώσει την κυβέρνηση νωρίτερα στις 19-08-2013 αποδεικνύοντας ότι η Κομισιόν δέχεται να εξαιρεθεί η ΕΥΔΑΠ/ΕΥΑΘ από την ιδιωτικοποίηση, εάν το ζητήσει η ελληνική κυβέρνηση. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, προφανώς υπό το βάρος των διεθνών πιέσεων που ασκούνται κατά της ιδιωτικοποίησης των εταιρειών ύδρευσης στην Ελλάδα, αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη, δηλώνει απερίφραστα ότι είναι αποκλειστικά της ελληνικής κυβέρνησης η απόφαση να πουλήσει τις εταιρείες ύδρευσης ΕΥΔΑΠ/ΕΥΑΘ. Αυτό είχε απάντησει ο Επίτροπος Όλι Ρέν, σε σχετική ερώτηση του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκο Χουντή.
Τεράστιο σκάνδαλο κρύβεται πίσω από την ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ
Γιατί άλλωστε ο εισαγγελέας Εγκλημάτων Διαφθοράς Θεσσαλονίκης κάλεσε το ΤΑΙΠΕΔ να προσκομίσει τη σύμβαση για την παραχώρηση της ΕΥΑΘ, που η κυβέρνηση εξακολουθεί να την κρατάει κρυφή παρόλο που ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ζητήσει να κατατεθεί στη Βουλή.