«Αφάνταστη ελαφρότητα, αλλά και πικρή αποκάλυψη των βαθύτερων διεργασιών σε ένα παρακμιακό πολιτικό σύστημα, συνιστά το «συμφωνούμε με τον Βενιζέλο» του Τσίπρα, ο υποβιβασμός της ψήφου του ελληνικού λαού για το κεντρικό θέμα της κυριαρχίας Βρυξελλών και Βερολίνου στην πατρίδα μας σε μια ακόμα δημοσκόπηση, η κοινή γραμμή για την απολίτικη κομματικοποίηση των ευρωεκλογών μεταξύ αξιωματικής αντιπολίτευσης και κυβέρνησης μέσω ΠΑΣΟΚ.
Καθοδηγούμενοι από δημοσκοπικές και διαφημιστικές εταιρίες, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ λένε ακριβώς το ίδιο πράγμα, ότι «η κυβέρνηση θα πέσει», είτε αν δεν έχει μεγάλη δύναμη το ΠΑΣΟΚ είτε αν ο ΣΥΡΙΖΑ περάσει το άθροισμα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Κανείς όμως δεν μπορεί να ξεχάσει τον θρίαμβο του Καραμανλή στις ευρωεκλογές του 1999 απέναντι στον πρωθυπουργό Σημίτη και την εντυπωσιακή όμως ήττα του ένα χρόνο μετά στις εθνικές εκλογές.
Κανείς επίσης δεν πρέπει να ξεχάσει ότι «οι κυβερνήσεις πέφτουνε, αλλά η φτώχεια μένει». Αυτό έγινε και με τον Παπανδρέου και με τον Παπαδήμο. Κι όλο και περισσότεροι κατανοούν ότι πολύ πιο σημαντικό από το «ποιοί» θα κυβερνούν είναι το «πώς» και συγκεκριμένα αν θα γίνουν οι μεγάλες αλλαγές με την αποχώρηση από το ευρώ, την παύση πληρωμών, την άμεση συγκρότηση ενός κοινωνικού κράτους.
Η στασιμότητα της ΝΔ, η πορεία του ΠΑΣΟΚ προς την εξαφάνιση από προσώπου γης, η πλήρης καθήλωση του ΣΥΡΙΖΑ παρά την πρωτοφανή αντιλαϊκότητα της κυβέρνησης, το ήδη διαφαινόμενο ναυάγιο των στενά κομματικών ψηφοδελτίων στις αυτοδιοικητικές εκλογές δημιουργούν αισθήματα πανικού και στις δύο πλευρές ενός νέου αλλά από τη γέννησή του παρακμιακού δικομματισμού.
Το κάθε κόμμα επιχειρεί να επιβάλλει το δίλημμα που το συμφέρει ψηφοθηρικά στις ευρωεκλογές. Υπάρχουν όμως κάποια πολύ απλά και σαφή διλήμματα που αναδεικνύονται μέσα από τη ζωή των απλών πολιτών. Θα βρω θέση εργασίες με την παραμονή ή την έξοδο από την Ευρωζώνη; Θα ανακτήσω ένα αξιοπρεπές επίπεδο ζωής με την αποπληρωμή ή με την άρνηση του χρέους; Θα απελευθερωθώ από χαράτσια και προσωπικά μου χρέη με την υποταγή στην Ευρωπαϊκή Ένωση ή με τη σύγκρουση μαζί της;
Οι ευρωεκλογές είναι η πρώτη απευθείας αναμέτρηση του λαού μας με τους Σόιμπλε, Μέρκελ, Ντράγκι, Μπαρόζο. Και η απάντηση αξίζει να είναι «μπορούμε χωρίς εσάς»
Το δημοψήφισμα για το χρέος με το 95% «όχι» της μικρής Ισλανδίας πριν μερικά χρόνια είναι το πρότυπο για εμάς τους Έλληνες στις ευρωεκλογές. Θέλοντας και μη οι ευρωπαίοι πιστωτές της Ισλανδίας, από τη στιγμή που την απόφασή αυτή τη στήριζε ένας ολόκληρος λαός αναγκάσθηκαν να προσαρμοσθούν. Το «όχι στο ευρώ σας, όχι στην ανεργία μας» ως μια συμπύκνωση μιας πολιτικής άρνησης της κηδεμονίας, αντίστασης στην οικονομική παρακμή και κοινωνική εξαθλίωση, αυτοπεποίθησης, ικανότητας για ένα Σχέδιο Β, ως θαρραλέο μήνυμα του ελληνικού λαού θα αναδείξει μια άλλη περήφανη, αποφασιστική και ισχυρή Ελλάδα, εντελώς άλλη από αυτή της κακομοιριάς, της υποταγής και της επαιτείας που αντιπροσώπευε χτες ο Παπανδρέου, σήμερα ο Σαμαράς.
Στην πραγματικότητα ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, και μαζί Ελιά, ΔΗΜΑΡ, Ποτάμι συνωθούνται και διαγκωνίζονται για τη θέση που θα έχει ο καθένας στον διαμορφωνόμενο κεντρώο χώρο. Ένα χώρο που προσπαθεί να αποσπάσει από την αποκλειστική ηγεμονία της δεξιάς τις πολιτικές εντός Ευρωζώνης με μια απόχρωση κοινωνικής δικαιοσύνης και με την επίκληση της αριστερής ή προοδευτικής προέλευσής τους.
Στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Γαλλία, η Ολλανδία, η Μεγάλη Βρετανία είναι δυστυχώς η ακροδεξιά που εκφράζει την κριτική προς την Ευρωπαϊκή Ένωση με ένα λαϊκίστικό, σοβινιστικό και ρατσιστικό τρόπο, με συμφωνίες κάτω από το τραπέζι με τα μεγάλα συμφέροντα, αλλά με μεγάλη απήχηση σε ένα απελπισμένο εκλογικό σώμα. Στην Ελλάδα μια ριζοσπαστική αριστερά που ανασυγκροτείται μπορεί να αναλάβει την πρωτοβουλία της σύγκρουσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση, όχι με δημαγωγία αλλά εξοπλισμένη με ένα τεκμηριωμένο πρόγραμμα ανασυγκρότησης και απασχόλησης, όχι με εθνικισμό αλλά με νέες συντεταγμένες για αμοιβαία επωφελείς διεθνείς συνεργασίες για την πατρίδα μας, όχι με ρατσισμό αλλά με ένα συγκλονιστικό κοινωνικό μήνυμα απελευθέρωσης.
Σε αυτή ακριβώς την αντίληψη στηρίζεται η πολιτική του Σχεδίου Β για τις ευρωεκλογές».