Παλαιότερα, στο 6ο «Ριζοσπαστικό Φόρουμ» στο Ζάγκρεμπ είχε μιλήσει για την ανάγκη «…Να ξεφύγει η Αριστερά από το σεχταρισμό της και να πλησιάσει την αποκαλούμενη πατριωτική αστική τάξη.»
Μάλλον ο Σ. Ζίζεκ δεν έχει πληροφορηθεί ότι η συζήτηση για την ύπαρξη ή όχι πατριωτικής (εθνικής)αστικής τάξης στη χώρα δεν είναι καινούρια και είχε απασχολήσει την ελληνική αριστερά δεκαετίες πριν(και με πρακτικά πολιτικά βήματα μάλιστα, όπως τα «ανοίγματα» στο σχέδιο «φιλελευθεροποίησης» της χούντας).
Ούτε περνάει από τη σκέψη του ότι εάν υπήρχε κι εδώ πατριωτική, εθνική αστική τάξη δεν θα είχε ανάγκη το ΣΥΡΙΖΑ. Θα αναλάμβανε εκείνη την ιστορική πρωτοβουλία για τη διάσωση της χώρας (να επιστρέψει το χρήμα που έφυγε, να κάνει επενδύσεις, να τσακίσει τον παρασιτισμό και τη διαφθορά κ.α.)
Όταν ο Ζίζεκ αναφέρεται στην «παραγωγική» αστική τάξη, αναφέρεται σε μια αστική τάξη που διαθέτει και επενδύει τα κεφάλαιά της σε παραγωγικούς σκοπούς αντί να τα εξάγει σε τράπεζες και offshore εταιρίες. Αναφέρεται, δηλαδή, σε μια τάξη-φάντασμα για την ελληνική πραγματικότητα.
Και βέβαια το θέμα των συμμαχιών αποτελεί κρίσιμο ζήτημα γα την επόμενη περίοδο. Όμως η αριστερά, εάν κινηθεί σε μια λογική μετατροπής της σε ένα «τίμιο αστικό κόμμα» και αντιμετωπίσει τις συμμαχίες σαν «άνοιγμα» προς τη λεγόμενη «Κεντροαριστερά» και «διεύρυνση» προς του πολιτικούς επιγόνους του …Κατσιφάρα ή άλλα τμήματα του χρεωκοπημένου πολιτικού κατεστημένου της μεταπολίτευσης, το μόνο που θα κερδίσει είναι να αυτοτοποθετηθεί μέσα στο κάδρο της δυσπιστίας.
Το μεγάλο στοίχημα είναι να επιτύχει να εκφράσει με μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία. Ακόμη και η αναγκαία συμμαχία με τα «μεσαία στρώματα» μπορεί σήμερα να γίνει μόνο με ένα ριζοσπαστικό, ρεαλιστικό πρόγραμμα. Για παράδειγμα, η ρήξη με την ευρωζώνη, η εθνικοποίηση - κοινωνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και στρατηγικών τομέων της οικονομίας δεν είναι πρόγραμμα εχθρικό προς τα μεσαία στρώματα. Μόνο έτσι είναι εφικτό να ελεγχθεί η ροή της τραπεζικής πίστης και να κατευθυνθεί σχεδιασμένα η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, προσφέροντας διέξοδο στα πλατιά λαϊκά στρώματα που συνθλίβονται από τα μονοπώλια.
Αλλά δεν πρέπει να αδικούμε τον κ. καθηγητή. Ίσως να μην έχει δίκιο όταν ισχυρίζεται ότι η Ελλάδα δε διαθέτει ένα «κανονικό κράτος» (μια επίσκεψη στη Χαλκιδική, στη Κερατέα, στο περίβολο του Υπ. Οικονομικών όπου διαδηλώνουν οι απολυμένες καθαρίστριες ίσως να τον έπειθε για το αντίθετο…), έχει δίκιο όμως όταν λέει ότι «όλα τα κράτη είναι τρελά».
Ο καπιταλισμός λειτουργεί σύμφωνα με νόμους και είναι αδύνατο να υπάρξει η οποιαδήποτε «εκλογίκευση» τους. Είτε στη σφαίρα της παραγωγής είτε της διανομής. Η κεϋνσιανή πολιτική τόνωσης της ζήτησης δεν είναι καθόλου «λογική» από τη στιγμή που επιδιώκει να αντιμετωπίσει μια δομική κρίση που πηγάζει από τις ίδιες τις καπιταλιστικές σχέσεις, όχι ερχόμενη αντιμέτωπη με τις αιτίες , αλλά καταπολεμώντας τα συμπτώματα.
Ως χρόνιος εραστής της σημειολογικής παραδοξολογίας, ο Σλάβοϊ Ζίζεκ, είναι παράλογο που αρνείται να διαπιστώσει τον παραλογισμό της απαίτησης, εκ μέρους μιας κυβέρνησης της αριστεράς, ένα τμήμα της αστικής τάξης, να υποστηρίξει, σε περίοδο κρίσης, πολιτικές που θα ωφελήσουν τόσο αυτή , όσο και τους εργαζόμενους.
Ίσως και γι αυτό δεν κατανοεί ότι η λιτότητα (και όχι μόνο) είναι η μόνη «ορθολογική» πολιτική για την αστική τάξη σήμερα. «…Η λιτότητα δεν αποτελεί ορθολογική πολιτική. Είναι μια θρησκευτική τελετουργία…» δηλώνει ο κ. καθηγητής και εμείς ας προσευχηθούμε μαζί του. Και για να βγει ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση και για να μην πάρει χαμπάρι της δηλώσεις του κ. καθηγητή ένας άλλος καθηγητής, ο συμπαθής κ. Χαρδούβελης και ζητήσει από μοναστήρια και εκκλησιές να ξεκινήσουν δεήσεις και ολονυχτίες υπέρ της Αιωνίου και Αγίας Λιτότητος και Διαρκούς Νηστείας.
Εξ άλλου ο κ. Χαρδούβελης, για την τάξη του, και πολύ «πατριώτης» είναι και πολύ «τίμιος». Εμείς;