H δεύτερη σημαντική ομοιότητα είναι ότι και οι δύο σφαγές έχουν, τουλάχιστον ως έμμεσο στόχο, την εθνοκάθαρση των δύο λαών (Ρωσσόφωνων στην Ουκρανία και Παλαιστινίων), μολονότι ο άμεσος στόχος είναι η ενσωμάτωση της Ουκρανίας στην ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και η παγίωση του Ισραηλινού απαρτχάιντ αντίστοιχα. Η συστηματική προσπάθεια εθνοκάθαρσης προκύπτει όχι μόνο από το γεγονός ότι η σφαγή και στις δύο περιπτώσεις στρέφεται βασικά ενάντια σε λαούς, και όχι τους αντάρτες, αλλά και από το γεγονός ότι οι λαοί αυτοί χαρακτηρίζονται συλλήβδην ‘τρομοκράτες’ ή ‘υπάνθρωποι’. Και αυτό επειδή αγωνίζονται για το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης που το κατοχυρώνει ως πρωταρχικό δικαίωμα ακόμη και ο Καταστατικός Χάρτης του ΟΗΕ. Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι, όπως δήλωσε ανώτατο στέλεχος της Χούντας, οι μαζικά συλλαμβανόμενοι πολίτες στις ανακαταλαμβανόμενες περιοχές θα «φιλτράρονται» σε στρατόπεδα συγκέντρωσης για τις πεποιθήσεις τους και συνακόλουθη ανάλογη μεταχείριση. Είναι, όμως, ιστορικά δεδομένο ότι προϋπόθεση της επιτυχίας μιας εθνοκάθαρσης είναι η προηγούμενη τρομοκράτηση του λαού, η οποία τον εξαναγκάζει να εγκαταλείψει τις προγονικές εστίες του, όπως συνέβη με τους Παλαιστινίους από το 1948 μέχρι σήμερα, και όπως συμβαίνει τώρα στην Ουκρανία, με τους εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες από την Ανατολική Ουκρανία προς τη Ρωσία.
H τρίτη σημαντική ομοιότητα είναι η τρομερή ανισότητα στρατιωτικής δύναμης μεταξύ των αντιπάλων. Στην Ουκρανία μερικές εκατοντάδες ελαφρά εξοπλισμένων ανταρτών (εκτός από ...3 τανκς και κάποια φορητά βαρύτερα όπλα) μάχονται ενάντια σε έναν ολόκληρο στρατό από τουλάχιστον 15 χιλιάδες ειδικά εκπαιδευμένες δυνάμεις, υποστηριζόμενες από σύγχρονα πολεμικά αεροπλάνα, ελικόπτερα και βαρύ πυροβολικό που μετέτρεψε σε σκόνη περιοχές του Σλαβιάνσκ ―πέρα από τον ολοκληρωτικό αποκλεισμό και τη διακοπή νερού, ηλεκτρικού και τηλεφωνικών επικοινωνιών που επέβαλαν. Η Γάζα είναι η ίδια ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκέντρωσης αποκλεισμένο από στεριά, θάλασσα και αέρα, με τους Σιωνιστές να χρησιμοποιούν τα πιο σύγχρονα μέσα εξόντωσης απέναντι στις ...σφεντόνες και τις στρακαστρούκες των Παλαιστινίων. Αυτό εξηγεί το πως, μετά από κάθε σύγκρουση, υπάρχουν συνήθως 100πλάσια θύματα μεταξύ των Παλαιστινίων σε σχέση με τους Ισραηλινούς ―και όχι, βέβαια, λόγω της καλύτερης οργάνωσής τους, ή της...γενναιότητας τους, που αποκάλυψε και πρόσφατο βίντεο ξυλοδαρμού μέχρις αναισθησίας καθηλωμένου στο έδαφος εφήβου!
Η τέταρτη βασική ομοιότητα είναι ότι τόσο η σφαγή στην Ουκρανία, όσο και αυτή στην Παλαιστίνη παρουσιάζονται από τους διεθνείς οργανισμούς και οργανώσεις που ελέγχει η Υ/Ε και οι Σιωνιστές (ΟΗΕ, ΕΕ, διεθνείς ΜΚΟ π.χ. Διεθνής Αμνηστία, Human Rights Watch κ.λπ.) αλλά και τα ελεγχόμενα από τους ίδιους διεθνή μίντια (CNN, BBC, μεγάλες διεθνείς εφημερίδες σε ΗΠΑ, ΕΕ κ.λπ.) ως περιπτώσεις μαχών μεταξύ δύο ισοδύναμων στρατοπέδων, αν όχι ως περιπτώσεις όπου το θύμα είναι το Ισραήλ ή η ...Χούντα του Κιέβου που απολαύουν και οι δυο της αμέριστης υποστήριξης (οικονομικής, πολιτικής, στρατιωτικής) της Υ/Ε. Όλοι αυτοί βλέπουν εγκλήματα μόνο στους αντιστεκόμενους στην ΝΔΤ, ποτέ στην Υ/Ε και τους Σιωνιστές! «Προειδοποιώντας» μάλιστα τους επικριτές εγκλημάτων των τελευταίων η «αριστερή» Γκάρντιαν φιλοξενούσε πολύ πρόσφατα άρθρο για την άνοδο του αντισημιτισμού στον κόσμο, από τον οποίο, όπως τόνιζε, πάσχει όχι μόνο η ακροδεξιά, αλλά και η ακροαριστερά (ο υπογράφων έχει βέβαια από καιρό καταταχθεί από τους ίδιους, και τα κουκουλοφόρα όργανά τους στο διαδίκτυο ως αντισημίτης, με τη τιμητική συντροφιά πολλών σημαντικών ανθρώπων των Γραμμάτων και των Τεχνών...). Περιττό να αναφερθεί ότι πολλοί «αριστεροί» μας εξαγιάζουν ΜΚΟ σαν τη Διεθνή Αμνηστεία, που ακόμη και τ. στελέχη της έχουν δημόσια καταγγείλει για ξεδιάντροπες μεροληψίες υπέρ της Υ/Ε και των Σιωνιστών!
Τέλος μια εξίσου σημαντική ομοιότητα είναι ο άθλιος ρόλος της εκφυλισμένης «Αριστεράς» που επίσης τηρεί μια στάση ίσων αποστάσεων μεταξύ σφαγέων και θυμάτων, μη έχοντας οργανώσει ούτε μια μαζική διαδήλωση για τη στήριξη του αγώνα των Ουκρανών εργατών, ή κατά των Σιωνιστών. Προφανώς δεν θα πρέπει να δυσαρεστηθούν τα «αφεντικά», από τα οποία θα εξαρτηθεί τελικά η άνοδος στην εξουσία της «Αριστεράς» τύπου ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, και Podemos στην Ισπανία ...