ΛΑΜΠΡΟΣ ΤΟΚΑΣ Η επίσκεψη εκπροσώπων της «τρόικας» στην Ελλάδα, βεβαιώνει πως αυτά τα ταξίδια των «εταίρων» και «συμμάχων» μας- που δεν έχουν τελειωμό- θα συνεχιστούν για πολύ ακόμα. Το ίδιο ισχύει για τις αλλεπάλληλες εκθέσεις των εκπροσώπων της τρόικας ή των επιμέρους φορέων της (ΕΕ- ΔΝΤ- ΕΚΤ) και άλλων οργανισμών, που βρίσκουν πάντα μια αφορμή για να συστήσουν στους κυβερνώντες νέα αντιλαϊκά μέτρα. Μέσα και από αυτές τις εκθέσεις, προκύπτουν, συχνά, ορισμένες πικρές αλήθειες, κάνουν επίαιρο τον τίτλο του βιβλίου του Θέμου Κορνάρου, «Αγύρτες και κλέφτες στην εξουσία».
Η «βοήθεια» και το τίμημα
Η αναγγελία του «πενταετούς» στην «Ελευθερία»
Ακόμη και σ’ αυτές τις εκθέσεις, υπάρχουν στοιχεία, σχετικά με το μεγάλο τίμημα που έχει πληρώσει- και συνεχίζει να πληρώνει- ο εργαζόμενος ελληνικός λαός σε όλους εκείνους που πρόσφεραν κατά καιρούς «βοήθεια» στους κυβερνώντες (οικονομική, στρατιωτική, πολιτική κλπ), για να βγει, υποτίθεται, η Ελλάδα από την κρίση. Δυστυχώς, η Ελλάδα έχει πλούσια (και πικρή) εμπειρία από Μνημόνια και εκθέσεις με υποδείξεις για σκληρά αντιλαϊκά μέτρα, όπως είναι και τα «μνημονιακά» που εφαρμόστηκαν την τελευταία 4ετία, τα οποία οδήγησαν πολλά χρόνια πίσω το βιοτικό επίπεδο της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Σε πολλές από αυτές της εκθέσεις και τα Μνημόνια (που στις μέρες μας υπογράφονται από τον Πoλ Τόμσεν του ΔΝΤ και τους άλλους δύο της τρόικας από την ΕΕ και την ΕΚΤ), καταγράφονται ορισμένες αλήθειες για την κακή κατάσταση της ελληνικής οικονομίας ή τομέων της, με σκοπό να αξιοποιηθούν από τους κυβερνώντες ως άλλοθι για την λήψη και εφαρμογή νέων αντιλαϊκών μέτρων, τα οποία προπαγανδίζουν ως «μονόδρομο» για το «νοικοκύρεμα» και τον «εκσυγχρονισμό» της Ελλάδας!
Η έκθεση ή Μνημόνιο Πόρτερ
Με βάση όσα προαναφέρθηκαν, παραθέτουμε στη συνέχεια αποσπάσματα από την έκθεση του επικεφαλής της Επιτροπής για την Αμερικανική βοήθεια στην Ελλάδα Πολ Πόρτερ, που είχε επισκεφθεί τη χώρα μας το 1947.
Ο Πολ Πόρτερ καταθέτει στην Επιτροπή του Κογκρέσου για την κατάσταση στην Ελλάδα
Η επίσκεψη Πόρτερ στην Ελλάδα, είχε αποκλειστικό σκοπό τη σύνταξη μιας έκθεσης (σ.σ. σαν κι’ αυτές που καταρτίζει τα τελευταία χρόνια ή «τρόικα»» της ΕΕ, του ΔΝΤ και του ΕΚΤ), σχετικά με την πολιτική, κοινωνική και οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, με τα βασικά συμπεράσματα για την «αποτελεσματικότητα» της Αμερικανικής βοήθειας,τρία χρόνια μετά τον πόλεμο. Στην έκθεση ή Μνημόνιο Πόρτερ, περιγράφεται η πραγματική εικόνα της Ελλάδας πριν από 67 χρόνια.
Δύο κόσμοι
Στην έκθεση Πόρτερ, περιγράφεται ανάγλυφα η εικόνα των δύο «κόσμων» που ζούσαν εκείνη τη περίοδο στην Ελλάδα (όπως και σήμερα). Από τη μια είναι η μειοψηφία του «κόσμου» των κάθε είδους «σωτήρων» του τόπου (πολιτικοί, επιχειρηματίες, εφοπλιστές και οι κάθε είδους υπερασπιστές των αντιλαϊκών τους πολιτικών) και από την άλλη η πλειοψηφία του «κόσμου» των ανθρώπων του μόχθου και της δουλειάς, που πλήρωνε τις σκληρές θυσίες που τους επέβαλαν οι κυβερνώντες με τις πλάτες των ξένων «συμμάχων».
Η Ελλάδα του 1947 και του… 2014!
Μεταξύ άλλων, ο Πολ Πόρτερ, έγραφε στην έκθεσή του για την Ελλάδα (οι υπογραμμίσεις δικές μου):
1. «Απ” ό, τι μπόρεσα να διαπιστώσω, η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει καμιάν άλλη πολιτική πρακτική από το να εκλιπαρεί για ξένη βοήθεια ώστε να διατηρηθεί στην εξουσία απαριθμώντας θορυβωδώς τις θυσίες της Ελλάδος (…) Στόχος της είναι να χρησιμοποιήσει την ξένη βοήθεια ως μέσο για τη διαιώνιση των προνομίων μίας μικρής κλίκας εμπόρων και τραπεζιτών, οι οποίοι αποτελούν την αόρατη εξουσία στην Ελλάδα».
Μήπως η παραπάνω διαπίστωση, σας θυμίζει κάτι από την «σύγχρονη» Ελλάδα του 2014, όπως την έχουν καταντήσει όλοι εκείνοι που- μαζί με τους με τους κυβερνώντες- ανέλαβαν να τη «σώσουν» από τη χρεοκοπία;
Η «κλίκα»
2. «Η κλίκα αυτή είναι αποφασισμένη να υπερασπίσει με κάθε μέσο τα οικονομικά της συμφέροντα και δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το τι μπορεί να στοιχίσει αυτό στην οικονομία της χώρας. Τα μέλη αυτής της κλίκας επιθυμούν να διατηρήσουν άθικτο ένα φορολογικό σύστημα που τους ευνοεί, με αληθινά σκανδαλώδη τρόπο. Αντιτίθενται στον έλεγχο συναλλάγματος, γιατί αυτό θα τους εμποδίσει να εξάγουν τα κέρδη τους στις τράπεζες του Καΐρου και της Αργεντινής. Δεν διανοήθηκαν ποτέ να επενδύσουν τα κέρδη τους στη δική τους χώρα για να βοηθήσουν στην αναστήλωση της εθνικής οικονομίας».
Μήπως τα παραπάνω σας θυμίζουν την εξαγωγή κεφαλαίων στο εξωτερικό (λίστα Λαγκάρντ) ή το γενικό ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, που συντελείται από τους κυβερνώντες- με τις πλάτες πάντα των «εταίρων» και «συμμάχων»- στο όνομα μείωσης του δημόσιου χρέους, που έχει εκτιναχτεί στα ύψη;
Ασύδοτοι εφοπλιστές
3. Τα συμφέροντα των εφοπλιστών προστατεύονται επίσης με σκανδαλώδη τρόπο. Η ελληνική εμπορική ναυτιλία ανθεί στην εποχή μας και οι εφοπλιστές κερδίζουν τεράστια ποσά, αλλά το χρεοκοπημένο ελληνικό κράτος δεν αποκομίζει κανένα όφελος απ” αυτό. Οι μισθοί των ναυτικών γυρίζουν στην Ελλάδα, αλλά οι εφοπλιστές ασφαλίζουν το μεγαλύτερο μέρος των κερδών τους στις ξένες χώρες. Κάθε επιχείρηση θα έπρεπε να πληρώνει μια σημαντική εισφορά στο κράτος, κάτω από την προστασία του οποίου λειτουργεί. Αυτό ισχύει κατά κύριο λόγο για την περίπτωση των εφοπλιστών, που τα μεγαλύτερα κέρδη τους προέρχονται από τα «Λίμπερτι», τα οποία τους παραχώρησε η αμερικανική Ναυτική Αποστολή με την εγγύηση του ελληνικού κράτους».
Ένα από τα περίφημα «Λίμπερτι» με τα οποία «φτιάχτηκαν» οι Ελληνες εφοπλιστές
Αλήθεια, βλέπετε να υπάρχει κάποια διαφορά στη σκανδαλώδη ευνοϊκή μεταχείριση που είχαν οι εφοπλιστές στην Ελλάδα του 1947 με αυτή που έχουν στην Ελλάδα του 2014;
Οι «κομψοί κοσμοπολίτες»
4. «Η ομάδα πίεσης της καλής κοινωνίας - οι κομψοί κοσμοπολίτες που έχουν την έδρα τους στις Κάννες, στο Σαιν Μόριτς και στην αθηναϊκή πλατεία Κολωνακίου - θα ενεργοποιηθεί. Οι περισσότεροι απ” αυτούς είναι άνθρωποι πολύ γοητευτικοί, που μιλάνε πολύ καλά τ” αγγλικά. Είναι πάντοτε πρόθυμοι, όταν πρόκειται να εξυπηρετήσουν την αμερικανική αποστολή για τα δικά τους συμφέροντα. Θυμάμαι ακόμα ένα από τα πιο επίσημα γεύματα ενός από τους σημαντικότερους τραπεζίτες, που με είχε καλέσει στη βίλα του των Αθηνών. Είχε τρεις σερβιτόρους με λιβρέα, μια ποικιλία απ” τα πιο φίνα κρασιά και φαγητά διάφορα, περίφημα γαρνιρισμένα. Κατά τη διάρκεια του γεύματος, ένας από τους αντιπροσώπους της κλίκας που ανέφερα άρχισε να εξυμνεί τις ομορφιές της ζωής κοντά στη θάλασσα, καθώς και τις χαρές των αριστοκρατικών σπορ».
Μήπως τα ίδια δεν κάνουν και σήμερα οι εκπρόσωποι της χρυσοκάνθαρων του πλούτου (στις μέρες μας κατοικούν στην Εκάλη, το Κεφαλάρι, την Κηφισιά και λιγότερο στο Κολωνάκι), που ζητούν (στη ζούλα) από τους τροϊκανούς να υποδείξουν στην κυβέρνηση συγκεκριμένα μέτρα, τα οποία θα τους οδηγούν σε ακόμα μεγαλύτερα κέρδη με την παραπέρα εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων;
Και η…πείνα
5. «Η αντίθεση ανάμεσα στο γεύμα αυτό και στα παιδιά που πεθαίνουν από την πείνα στους δρόμους της Αθήνας είναι πραγματικά τρομερή… Εδώ δεν υφίσταται κράτος σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα. Αντ” αυτού υπάρχει μια χαλαρή ιεραρχία ατομιστών πολιτικών, μερικοί από τους οποίους είναι χειρότεροι από άλλους, που είναι τόσο απασχολημένοι με τον προσωπικό τους αγώνα για εξουσία, ώστε δεν έχουν τον χρόνο να αναπτύξουν οικονομική πολιτική, ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι είχαν την ικανότητα».
Παιδιά σε συσσίτιο στην Αθήνα το 1947
Μήπως τα ίδια δεν συμβαίνουν και σήμερα από παράγοντες της «υψηλής κοινωνίας», που δεν έχουν καμία σχέση με την καθημερινότητα που βιώνει η πλειοψηφία των πολιτών; Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο βουλευτής της ΝΔ Μιχάλης Ταμήλος, ο οποίος- υπερασπίζοντας την απόφαση των κομμάτων της συγκυβέρνησης για το παραπέρα ξεπούλημα της ΔΕΗ- υποστήριξε ξεδιάντροπα από το βήμα της Βουλής πως «το ηλεκτρικό ρεύμα δεν είναι κοινωνικό αγαθό, αλλά εμπόρευμα», που θα το αγοράζουν μόνο όσοι έχουν!
Κερδοσκόποι και μαυραγορίτες
6. «Υπάρχει μεγάλη ανομοιομορφία εις το βιοτικόν επίπεδον και τα εισοδήματα ανά την Ελλάδα. Οι κερδίζοντες, δηλαδή οι βιομήχανοι, οι έμποροι, οι κερδοσκόποι και οι μαυραγορίται, διάγουν εν πλούτω και χλιδή, το πρόβλημα δε αυτό ουδεμία κυβέρνησις το αντιμετώπισεν αποτελεσματικώς. Εν τω μεταξύ αι λαϊκαί μάζαι περνούν μιαν αθλίαν ζωή. Οι κερδίζοντες είναι σχετικώς ολίγοι τον αριθμόν και ο συνολικός πλούτος των, περιερχόμενος εις τό σύνολον του πληθυσμού θα επέφερεν ελάχιστην βελτίωσιν των γενικών συνθηκών διαβιώσεως. Αλλ” ο πολυτελής τρόπος ζωής των εν μέσω της πτώχειας συντείνει εις το να εξοργίζη τας μάζας και να υπογραμμίζη την δυστυχίαν των πτωχών».
Το «σχέδιο Μάρσαλ» για την Ευρώπη.
Αλήθεια, υπάρχει κάποιος που να υποστηρίζει σοβαρά, ότι η εικόνα της Ελλάδας του 1947 είναι σήμερα καλύτερη στις σχέσεις εκμεταλλευτών και εκμεταλλευομένων έχει βελτιωθεί; Και να θέλει να το πράξει, θα τον διαψεύσουν τα επίσημα στοιχεία που βεβαιώνουν ότι μέσα στην τελευταία τετραετία εντάθηκε η ανισοκατανομή του πλούτου, καθώς όλο το πλέγμα μέτρων είχε στόχο να γίνονται οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι.
Σε κατάσταση νεκρώσεως
7. «Δύο και ήμισυ έτη μετά την απελευθέρωσιν η Ελλάς ευρίσκεται εις μίαν κατάστασιν νεκρώσεως παρά την ούσιαστικήν έξωτερικήν βοήθειαν και την αρμοδίαν εξωτερικήν καθοδήγησιν. Εις ολόκληρον την χώρα, απ΄ άκρου εις άκρη, κυριαρχεί μία γκρίζα ανυπεράσπιστη, βαθιά έλλειψη πίστης για το μέλλον - μία έλλειψη πίστης που οδηγεί σε πλήρη απραξία προς το παρόν. Οι άνθρωποι έχουν παραλύσει από την αβεβαιότητα και τον φόβο, οι επιχειρηματίαι δεν επενδύουν, οι καταστηματάρχαι δεν αποθηκεύουν προμήθειες».
Η έκθεση Πόρτερ και η δράση της Αμερικανικής Αποστολής εντάσσονταν στο περιβόητο «δόγμα Τρούμαν» για την «αναχαίτιση του κομμουνιστικού κινδύνου».
Ακόμη και στο τελευταίο, το 7ο συμπέρασμα της έκθεσης Πόρτερ, η εικόνα της Ελλάδας του 2014, είναι- στην ουσία- ίδια με εκείνη του 1947. Παρά τις σκληρές θυσίες που επέβαλαν στους ανθρώπους του μόχθου και της δουλειάς τα κόμματα που συγκυβέρνησαν ή συγκυβερνούν την Ελλάδα, με πρόσχημα τη «σωτηρία» από τη χρεοκοπία και την «απεξάρτηση» από τον δανεισμό που προσφέρουν- με το αζημίωτο οι κάθε είδους εγχώριοι και ξένοι προστάτες- δεν φαίνεται φως στην άκρη του τούνελ. Τα περί «εξόδου» της Ελλάδας από την κρίση και τα Μνημόνια και πως σύντομα η χώρα μπαίνει στο δρόμο της ανάπτυξης, αποτελούν παρηγοριά στον άρρωστο ώσπου να βγει η ψυχή του.
Κερδισμένοι και χαμένοι
Δυστυχώς, η διαπίστωση του Πόρτερ για την Ελλάδα του 1947, ότι δηλαδή«κυριαρχεί μία γκρίζα ανυπεράσπιστη, βαθιά έλλειψη πίστης για το μέλλον - μία έλλειψη πίστης που οδηγεί σε πλήρη απραξία προς το παρόν» και πως «Οι άνθρωποι έχουν παραλύσει από την αβεβαιότητα και τον φόβο, οι επιχειρηματίαι δεν επενδύουν, οι καταστηματάρχαι δεν αποθηκεύουν προμήθειες», ισχύει απόλυτα και για την Ελλάδα του 2014. Όποιος αποτολμήσει μια απλή σύγκριση, ανάμεσα στις διαπιστώσεις της έκθεσης Πόρτερ για την εικόνα της Ελλάδας του 1947 και της εικόνας που παρουσιάζει η σημερινή Ελλάδα, θα βρει πάρα πολλές ομοιότητες. Και σίγουρα, αν δεν ανήκει σε εκείνους που κλείνουν σκόπιμα τα μάτια του για να μη βλέπει την αλήθεια, σίγουρα θα παραδεχτεί πως τα αποτελέσματα που είχε η «βοήθεια» (με τα Μνημόνια και τα τοκογλυφικά δάνεια) που πρόσφεραν από κοινού στην Ελλάδα το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο μαζί με την ΕΕ την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ήταν να οδηγήσουν δεκάδες χρόνια πίσω το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων και όλων εκείνων που δεν ανήκουν στην κατηγορία των κεφαλαιοκρατών (τραπεζιτών, βιομηχάνων, εφοπλιστών κλπ).