Αυτός ο στίχος του ποιητή μού ήρθε ακαριαία στο μυαλό μόλις είδα τις συγκλονιστικές φωτογραφίες της μικρούλας στη Γάζα, που, μέσα στον όλεθρο και τη σφαγή, περιμαζεύει από τα ερείπια του βομβαρδισμένου σπιτιού της από τα τέρατα του ισραηλινού κράτους τη μικρή πολύτιμη περιουσία της: τα βιβλία της! Οι φωτογραφίες τη δείχνουν να παραμερίζει τα χαλάσματα, να μαζεύει ένα - ένα όσα βιβλία βρίσκει και να απομακρύνεται κρατώντας τα στην αγκαλιά της. Ένα παιδί που επιστρέφει και χαρίζει την ελπίδα σε μια ανθρωπότητα που σχεδόν δεν την αξίζει. Σε μια ανθρωπότητα που έχει εθιστεί στη σφαγή και αποστρέφει το βλέμμα, το μυαλό και την ψυχή από τη γενοκτονία των τραγικών ανθρώπων που ζούνε, προσπαθούν και ονειρεύονται (ναι, ονειρεύονται) στη ρημαγμένη Λωρίδα της Γάζας.
Σύμπτωση: είτε το πιστεύετε είτε όχι, την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, στο διπλανό δωμάτιο, η μικρή μου κόρη (τον Σεπτέμβριο θα πάει στην πρώτη δημοτικού), η Ελένη - Εριφύλη, που αγαπάει παθιασμένα την ανάγνωση, διαβάζει φωναχτά κάποιο βιβλίο. Έχω κλειστή την πόρτα και δεν ξεκαθαρίζω τι ακριβώς διαβάζει. Ακούω μονάχα τον παρηγορητικό ήχο της φωνούλας της και κάπου - κάπου διστάζει κι αμέσως ξεκινάει πάλι με καινούργια δύναμη. Πώς λοιπόν να μη νιώσω οργή κι απέραντο θυμό κοιτάζοντας τη μικρούλα της Γάζας να απομακρύνεται από τα ερείπια κρατώντας τα βιβλία στην αγκαλιά της. Πώς να μη νιώσω ντροπή που ούτε και τώρα καταφέραμε μήτε να εμποδίσουμε, μήτε να σταματήσουμε την καινούργια σφαγή.
Τι λέω! Εδώ δεν καταφέραμε να κάνουμε τους Καμίνιδες να πούνε δυο λόγια συμπαράστασης και τους αφήσαμε να περιφέρονται σαν αδειανά πουκάμισα και μάλιστα λευκά. Εκείνο το άσπιλο λευκό της φρικώδους "αντικειμενικής"αθωότητας. Που μπορεί να αντικρίζει τις φωτογραφίες αυτού του κοριτσιού χωρίς να ντρέπεται, αφήνοντας έτσι ελεύθερα τα χέρια των φονιάδων να σφάζουν παιδιά. Να σφάζουν παιδιά με βαθιά κτηνώδη επίγνωση του τι ακριβώς σφάζουν. Γιατί, βέβαια, είναι μωρόδοξος και τακτοποιημένος μέσα στη χαυνωμένη του συνείδηση όποιος πιστεύει ότι οι μανάδες και τα παιδιά είναι παράπλευρες απώλειες. Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει: οι μανάδες και τα παιδιά είναι ακριβώς ο στόχος. Η επίμονη, αταλάντευτη, ανυποχώρητη ελπίδα είναι ο στόχος. Γιατί ένα κορίτσι που καμία σφαγή, καμία καταστροφή, καμία αγριότητα δεν κατάφερε να του αποσπάσει από τα χέρια το βιβλίο, την πίστη για το μέλλον του είναι άκρως επικίνδυνο. Γιατί είναι το απόλυτο κουράγιο και η απόλυτη παρηγοριά.
Ποια Χεσμπολάχ και ποια Χαμάς. Αυτό το κορίτσι είναι το εμπόδιο για το μέλλον που μας ετοιμάζουν τα θηρία του παγκόσμιου αποχαλινωμένου κέρδους. Ένα μέλλον όπου όλα θα είναι πεθαμένα έξω και μέσα. Κυρίως μέσα. Γιατί όλα τα παιδιά που θα έφερναν ένα μέλλον διαφορετικό θα έχουν θανατωθεί έξω και μέσα μας, αφήνοντας πίσω τους ανείπωτο πόνο και υποταγή καμωμένη από ποταμούς αίματος. Όπως αυτός που τρέχει ορμητικά αυτές τις μέρες, μπροστά στα μάτια μας, στη Λωρίδα της Γάζας.
Στην κοίτη του, ένα κορίτσι με τα βιβλία του στο χέρι, "ολόισια στον θάνατο"κολυμπά. Όπως τόσα και τόσα παιδιά σε τόσους και τόσους πολέμους. Με λίγα βιβλία στο χέρι, που ζυγίζουν ολόκληρο το βάρος της γνώσης. Λίγα βιβλία, λίγες σελίδες κι όμως ολόκληρη η παγκόσμια γνώση βρίσκεται εκεί μέσα. Και μεταφέρεται ποιος ξέρει πού, συνεχίζοντας έτσι την παγκόσμια εποποιία που δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια αιματοβαμμένη πορεία προς τη γνώση. Και είναι αιματοβαμμένη επειδή κάθε φορά η ισχύς προσπαθεί με τη σφαγή να την ανακόψει. Μάταιος κόπος. Η παγκόσμια εποποιία προς τη γνώση, δηλαδή προς τον εξανθρωπισμό του ανθρώπου, ούτε σταμάτησε ούτε πρόκειται να σταματήσει.
Η φωτογραφία αυτού του κοριτσιού με τα βιβλία στο χέρι είναι η απόδειξη. Η απόδειξη της τραγικότητας του ανθρώπινου όντος. Δεν είναι μόνο μια φωτογραφία φρίκης του παρόντος. Είναι ταυτόχρονα και η φωτογραφία του νεαρού μέλλοντος που προχωρά, πάντοτε προχωρά μέσα από τα ερείπια. Γιατί από αυτά ακριβώς τα ερείπια χτίζεται ο ναός της γνώσεως και στη Λωρίδα της Γάζας και παντού στον κόσμο κι "όποιος δεν καταλαβαίνει, δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει".
Η μικρούλα της Γάζας δεν απομακρύνεται φοβισμένη από κάποιο τυχαίο, ανώνυμο, άδοξο ερείπιο ενός άδικου και βάρβαρου πολέμου που επιχειρεί το κράτος του Ισραήλ με όλη την τεράστια δειλία του φοβισμένα βέβαιου νικητή. Η μικρούλα της Γάζας αναδύεται περίλαμπρη από τον μουσικό ερειπιώνα της γνώσεως αποκαθιστώντας την αρμονία του χάους και τη διαλεκτική της προσπάθειας με τα ενδεχόμενα της λύπης. Συνεπώς δεν προχωρά, χορεύει γεωμετρώντας τον κόσμο και τον χρόνο. Με άλλα λόγια, διαφεύγει. Γι'αυτό την κυνηγούν οι φονιάδες με τέτοια μανία. Γι'αυτό φοβόμαστε με τόση αδιαφορία. Γιατί κι εμείς κι αυτοί ξέρουμε ανομολόγητα πως όσο κι αν σκοτωθεί αυτό το κορίτσι, θα συνεχίσει να προχωρά χορεύοντας με τα βιβλία του στο χέρι.
Όσοι δεν φοβόμαστε όμως ας το αγκαλιάσουμε κι ας το προστατεύσουμε με κάθε τρόπο. Ακολουθώντας τα βήματα του χορού του, μαθαίνοντας διαρκώς από την αρχή όλους τους αγώνες, όλη την ελευθερία.