Μέσα σε έναν πολυπολικό κόσμο, με συνεχώς διευρυνόμενες εθνικές και κοινωνικές ανισότητες, ακόμη και στην καρδιά του ανεπτυγμένου καπιταλισμού, η ασφάλεια δεν μπορεί να είναι έργο ενός παγκόσμιου σερίφη. Αυτή η λογική αντιστοιχούσε στον διπολισμό (με τη σύμπραξη και του σοβιετικού δόγματος της "περιορισμένης κρατικής κυριαρχίας"), καθώς και στην πρώτη μεταψυχροπολεμική περίοδο. Η ΝΑΤΟποίηση των διεθνών σχέσεων αποδεικνύεται επικίνδυνη για τη διεθνή ειρήνη και ασφάλεια. Η επαναφορά της, σε συνθήκες ολοένα και διευρυνόμενης αμφισβήτησης του μονοπολικού - ιμπεριαλιστικού ρόλου των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, η επινόηση πολέμων στο όνομα της αντιμετώπισης της τρομοκρατίας και η συνακόλουθη πολιτική αιματηρών επεμβάσεων στα εσωτερικά των κρατών που χαρακτηρίζονται παρίες δεν εξυπηρετεί ούτε το γενικό συμφέρον της ειρηνικής διευθέτησης των κρίσεων ούτε τα ειδικότερα, καλώς εννοούμενα, εθνικά συμφέροντα.
Τι απέμεινε, άραγε, από τη φιλόδοξη αμερικανική ρητορική περί του "εκδημοκρατισμού"στη Μέση Ανατολή, που προβλήθηκε ως "ηθικός στόχος"για την ανήθικη και τρομοκρατική πολεμική επιχείρηση των ΗΠΑ και των προθύμων τους στο Ιράκ; Τι είδους "εκδημοκρατισμός"προέκυψε από την ανοιχτή επέμβαση στη Λιβύη; Και πόσο δημοκρατικό είναι το πραξικόπημα στην Αίγυπτο για την ανατροπή μιας δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης; Κι ακόμα ποια συμφέροντα δημοκρατίας, ανάπτυξης και ευημερίας, που αποτελούν την πολυδιαφημισμένη κορωνίδα της διαψευσθείσης θεωρίας του "τέλους της Ιστορίας", εξυπηρετούνται με το αιματοκύλισμα στην Ουκρανία και την ανάδειξη ναζιστικών δυνάμεων σε κυβερνητικό ρόλο στο Κίεβο;
Είναι, λοιπόν, αυτονόητο ότι η κυβέρνηση της Αριστεράς θα έχει εντολή και καθήκον να πολιτευτεί διεθνώς με ριζικά διαφορετικό τρόπο και αξίες. Χωρίς τον αυτόματο πιλότο του Μερκελισμού και του ευρωατλαντισμού. Η συμμετοχή της χώρας στις διεθνείς συμμαχίες της, ενόσω μάλιστα η Ελλάδα θα αποκαθιστά την οικονομική της θέση και το διεθνές κύρος της, είναι μία δυναμική υπόθεση. Η εναντίωση στο ΝΑΤΟ δεν είναι ρητορική, ούτε αδράνεια του παρελθόντος. Τίθεται με νέους όρους στον σημερινό πολυπολικό κόσμο και συνδυάζεται με τη σταδιακή και βασανιστική δημιουργία συστημάτων συλλογικής ασφάλειας και συνανάπτυξης. Η στρατιωτικοποίηση των διεθνών σχέσεων δεν μπορεί να λύσει κανένα διεθνές πρόβλημα. Για παράδειγμα, το μεταναστευτκό, όπου οι ΝΑΤΟϊκές επεμβάσεις και η αντανακλαστική ανάδυση του τζιχαντισμού προκαλούν νέα κύματα προσφυγιάς και πόνου.
Με την ψυχροπολεμική ανάλυσή της, η κυβέρνηση επιχειρεί να δικαιολογήσει την υποτέλειά της, τη μετατροπή της χώρας σε αποικία χρέους. Καθίσταται επικίνδυνη για τη χώρα. Ο ιδρυτής της Ν.Δ. Κ. Καραμανλής, κορυφαίος εκπρόσωπος του ελληνικού αστισμού και όχι συριζαίος, συνδύαζε την πεποίθησή του ότι "η Ελλάδα ανήκει εις την Δύσιν"με την άσκηση πολύπλευρης εξωτερικής πολιτικής, με κορυφαία τα ανοίγματα προς τη Μόσχα και χώρες των Αδεσμεύτων. Και όταν τα εθνικά συμφέροντα το απαίτησαν, ο Κ. Καραμανλής δεν δίστασε να βγάλει τη χώρα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ.
Δεν εξομοιώνουμε ιστορικές περιόδους. Αλλά και οι διαφορές αποδεικνύουν ότι δεν είναι μοίρα η υποτέλεια της χώρας. Ο ακραία φιλοατλαντικός οίστρος της Ν.Δ. του Σαμαρά είναι επιβεβαίωση της κακοήθους μετάλλαξης του ιστορικού συντηρητικού κόμματος.