Βέβαια ουδείς γνωρίζει εάν το νέο νόμισμα των εκατό Ευρώ θα φέρει, ανφάς ή προφίλ, το λογότυπο της Siemens, αλλά η δήλωση Μητσοτάκη, μόνο πολιτικό troll δεν είναι. Είναι ενταγμένη σε σειρά ανάλογων –πολύ σοβαρών σε περιεχόμενο, αντιστρόφως με τη μορφή- τοποθετήσεων το τελευταίο διάστημα.
Τοποθετήσεις που αποτυπώνουν τα πραγματικά διλήμματα (και εντεινόμενα αδιέξοδα) που αντιμετωπίζει το αστικό στρατόπεδο καθώς η συνεχιζόμενη κρίση στην ευρωζώνη,( η οποία υποτροπιάζει) στενεύει απελπιστικά τα περιθώρια διαπραγμάτευσης.
Η νέα ευρωζωνική «ρεαλιστική» εκδοχή για τη χώρα προϋποθέτει την «κηδεμονία» της ΕΕ (γραμμή προληπτικής χρηματοδοτικής στήριξης), ένα νέο «πρόγραμμα»- ένα νέο μνημόνιο.
Η ενισχυμένη εποπτεία (enhanced surveillance) που δρομολογείται για τη μεταμνημονιακή περίοδο εμφανίζεται σαν μονόδρομος από τους «ικέτες- επαίτες» των Βρυξελλών.
Και για άλλη μια φορά δίπλα στην προσπάθεια τρομοκράτησης του πληθυσμού, επιστρατεύεται ο πιοχυδαίος ραγιαδισμός, βαφτίζεται υπεύθυνη στάση και εθνική ιδεολογία και καλείται να ντύσει ιδεολογικά την επικράτηση ενός καθεστώτος πεονίας ( από την ισπανική λέξη peon, που περιγράφει τον δουλοπάροικο που δουλεύει για να ξεπληρώσει στο αφεντικό του το χρέος του).
Άξιοι δάσκαλοί τους, οι εκλεκτές «συγγένειες» του παρελθόντος.
«Η ιστορία έχει αποδείξει ότι τα έθνη που καταθέσαν τα όπλα χωρίς να εξαναγκαστούν απόλυτα, προτιμούν κατόπι να δεχτούν τις χειρότερες ταπεινώσεις και να κάνουν τις πιο ταπεινωτικές υποχωρήσεις παρά να προσπαθήσουν ν'αλλάξουν την τύχη τους... Ένας συνετός νικητής, όποτε είναι δυνατόν, δεν θα θελήσει να επιβάλλει τις αξιώσεις του στον ηττημένο παρά μόνο σε δόσεις... η πτώση της Καρχηδόνας είναι η φρικτή εικόνα μιας τέτοιας αργής, αυτοεκπληρούμενης εκτέλεσης ενός έθνους»Adolf Hitler.
Απέναντι στη κυρίαρχη αφήγηση των μονόδρομων και του ραγιαδισμού η αριστερά δε μπορεί να περιορίζεται σε ένα λόγο αμυντικό ή ακόμη και απολογητικό.
Η πρόσφατη δημοσκόπηση όπου το 36% των πολιτών απαντάει θετικά σε μια διαδικασία εξόδου από το ευρώ, εάν δεν επιτευχθεί η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, «απειθαρχώντας» στην άνευ προηγουμένου φιλολογία καταστροφής, είναι ένας δείκτης αυθόρμητης ριζοσπαστικοποίησης, που κανείς στην αριστερά δε μπορεί να αγνοεί.
Ταυτόχρονα αποδεικνύει ποιες υπόγειες δυναμικές αναπτύσσονται στη σκιά των λαϊκών στρωμάτων, ερήμην πολλές φορές ακόμη και των ηγεσιών.
Η πραγματική ανατροπή θα προϋποθέτει και τη μεγάλη σύγκρουση. Και σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο η αριστερά θα πρέπει να ετοιμάζεται αλλά και να ετοιμάζει το λαό.