Για δες ποιος μιλάει για πάμπλουτους χομπίστες που διασκεδάζουν την ανία τους σε βάρος των πολιτών

Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Ευ. Βενιζέλος με άρθρο του στην εφημερίδα του «Τα Νέα», με τίτλο «Ο εκτροχιασμός της δημόσιας συζήτησης» ο κ. Βενιζέλος υποστηρίζει πως «δυστυχώς έχει χαθεί κάθε λογικός ειρμός στον δημόσιο διάλογο» και με αφορμή την πρόσφατη αναταραχή στις αγορές διερωτάται «μήπως αυτό που είδαμε τις προηγούμενες ημέρες ήταν μερικές ήπιες σκηνές από το μέλλον σε περίπτωση που κάποιοι θα αποφάσιζαν να κινηθούν μονομερώς και εκτός ευρωπαϊκού και διεθνούς πλαισίου».Δείχνοντας προς τον ΣΥΡΙΖΑ ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης σημειώνει πως κάποιοι «επιχαίρουν για τις δυσκολίες της διαπραγμάτευσης που σχεδιάστηκε και γίνεται ολοκληρωμένα» και «δεν καταλαβαίνουν ότι έχασαν κάθε πρόσχημα σε σχέση με την επικίνδυνη ανευθυνότητα των όσων λένε».

«Και καλά η αντιπολίτευση. Τι έχουν να πουν αυτοί που αφενός μεν επικρίνουν την κυβέρνηση γιατί βιάστηκε, υποτίθεται, να μιλήσει για έξοδο από το μνημόνιο, αφετέρου, δε, νταντεύουν τον ΣΥΡΙΖΑ που επαγγέλλεται ότι θα το καταργήσει μονομερώς και άμεσα μαζί με όλους τους εφαρμοστικούς νόμους;», συνεχίζει ο κ. Βενιζέλος.

«Υπάρχει κάποιος λογικός ειρμός σε αυτή τη στάση; Προφανώς κανένας», αναφέρει στο άρθρο του για να προσθέσει με νόημα: «Πρόκειται για μια γνήσια ‘αντισυστημική’ και ‘αντισυμβατική’ προσέγγιση που επιτρέπει σε ορισμένους πάμπλουτους χομπίστες (με τα χρήματα στο εξωτερικό και τις πιθανές ζημιές στην Ελλάδα) να διασκεδάζουν την ανία τους εις βάρος των πολιτών, και μάλιστα των πιο αδύναμων, υπό τις ιαχές ορισμένων αμετανόητων ‘λαθρεμπόρων επιρροής’ που νομίζουν ότι το 2014 είναι όπως ήταν το 2004».

Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ υπογραμμίζει ότι «το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε (...) είναι η αμφισβήτηση της πολιτικής σταθερότητας, δηλαδή η στάση της αντιπολίτευσης που υποτάσσει τα πάντα στον στόχο της πρόκλησης πρόωρων εκλογών», στάση που όπως σημειώνει «υπονομεύει τη διεθνή αξιοπιστία της χώρας και πολιτικά και χρηματοοικονομικά».

Επαναλαμβάνει τέλος ότι χρειάζονται εγγυήσεις σταθερότητας από την πλευρά των ευρωπαϊκών θεσμών, αλλά κυρίως εσωτερικά και επισημαίνει την ανάγκη για ένα συμφωνημένο σχέδιο «με όσους έχουν υποχρέωση να μοιραστούν το βάρος της εθνικής ευθύνης και της εθνικής συναίνεσης».