Τι άδικο, αλήθεια… Αν η παρουσία ήταν σημαντική, η υγιής σκέψη αναζητά την ημέρα ύπαρξης (άρα τη γέννηση…) του προσώπου και όχι την ημέρα έναρξης της απουσίας του, τον θάνατό του… Η ίδια σκέψη επανήλθε την Πέμπτη 23 Οκτωβρίου, ημέρα γέννησης του Μάνου Χατζιδάκι το 1925. Και το χέρι, καθοδηγούμενο από την καρδιά, δεν πήγε στα μουσικά έργα του για επετειακούς λόγους… Κι αυτό γιατί κάποιοι από εμάς, ούτως ή άλλως, συναντάμε καθημερινά ως άλλο καταφύγιο τη μουσική του από τότε που μας κατέκλυσε η μοναδικότητά της!
Ανασύραμε, λοιπόν, από το αρχείο το κείμενο που είχε γράψει ο ίδιος το 1993 με αφορμή τη συναυλία της Ορχήστρας των Χρωμάτων σε εκδήλωση κατά του νεοναζισμού. Μεταξύ άλλων, λειτουργεί και ωςαποστομωτική απάντηση στο συντηρητικό περίβλημα που, υποτίθεται, πως είχε η δημόσια παρουσία του:
«Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας, χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενισχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του.
»Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η παιδεία. Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς ανήσυχη, αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει, ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια.
»Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και κυβερνήσεις διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες, μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής».
Σε ευχαριστούμε λοιπόν γιατί υπήρξες, Μάνο, και μπορούσες να συνθέτεις μουσική όχι μόνο μενότες που μας βεβαίωναν -και- ότι η ποίηση είναι η κορυφαία μορφή έκφρασης αλλά και με τις καίριες λέξεις σου…