Αν στην εποχή της "ισχυρής Ελλάδας"το πάρτι της διαπλοκής αφορούσε τις υπερτιμολογήσεις των δημοσίων έργων και των δημόσιων προμηθειών και η εκτόξευση της μίζας έβγαζε μάτι στον χώρο των υπερεξοπλισμών, στην εποχή του Μνημονίου τα σκάνδαλα εκκολάπτονται στον χώρο των αποκρατικοποιήσεων και φέρουν τον εμβληματικό τίτλο ΤΑΙΠΕΔ. Δεν είναι, λοιπόν, περίεργο ότι η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου έσπευσε να προσφέρει προκαταβολικά ασυλία, δηλαδή να θεσμοθετήσει το ακαταδίωκτο για "δημοσίους λειτουργούς"που εμπλέκονται στον χώρο αυτόν...
Μια σύμπτωση: Αυτές τις μέρες αποκαλύπτεται ότι συνήγοροι εταιρειών διανομής ενέργειας, που υπεξαίρεσαν χρήματα του Δημοσίου περίπου 250 εκατ. ευρώ, είναι στελέχη της Ν.Δ. Δεν θέλουμε να ενοχοποιήσουμε το επάγγελμα του δικηγόρου. Είναι όμως αντιδεοντολογικό και περίεργο να εμφανίζονται ως συνήγοροι προσώπων που κατηγορούνται για μεγάλη απάτη εις βάρος του Δημοσίου κυβερνητικοί παράγοντες, όπως ο Μ. Βορίδης την εποχή που ήταν κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Ν.Δ. και ο Τ. Μπαλτάκος μετά το πέρασμά του από το νευραλγικό πόστο του γραμματέα του Υπουργικού Συμβουλίου. Οι θέσεις που κατείχαν, τα δημόσια αξιώματά τους, επέβαλλαν να είναι προσεκτικότεροι... Και να λειτουργούν προνοούντες υπέρ του δημοσίου συμφέροντος.
Είναι προφανές ότι επείγει η πολιτική - δικαστική έρευνα για σκάνδαλα που καταχωνιάστηκαν, γιατί δίπλα στην ποινική είχαν και πολιτική προέκταση. Η λαϊκή αξίωση παραμένει ενεργή, παρ'ότι το καταρρέον δικομματικό σύστημα είχε σπεύσει να δημιουργήσει μηχανισμούς παραγραφής και ατιμωρησίας. Η κρίση που ζούμε είναι πολιτική - ηθική. Καμιά αφετηρία για να βγει η χώρα στο μεταμνημονιακό ξέφωτο δεν μπορεί να υπάρξει αγνοώντας το πρωταρχικό αίτημα για δικαιοσύνη.
πηγή: Αυγή