Ένα ανέκδοτο χειρόγραφο για τη διεθνή πολιτική
Το ξερίζωμα των φασιστικών υπολειμμάτων ήταν και μένει ο πρωταρχικός όρος για τη δημοκρατικοποίηση της Γερμανίας. Τί έγιναν όλες εκείνες οι περίφημες αποφάσεις της Γιάλτας και του Πότσδαμ για τη δημοκρατικοποίηση και αποναζιστικοποίηση της Γερμανίας;
Τί έγιναν οι αιμοδότες του χιτλερικού φασισμού, τα γερμανικά μονοπώλια, η βαριά βιομηχανία; Τί έγιναν τα εκατομμύρια των ενόχων χιτλερικών, τα Ες-Ες, οι γκεσταπίτες, οι δήμιοι των λαών της Ευρώπης; Κατά τα τέλη Απριλίου του 1946 ο Αμερικάνος στρατηγός Κλέυ, διοικητής των αμερικανικών στρατευμάτων κατοχής στη Γερμανία, δήλωσε οτι η αποναζιστικοποίηση βρίσκεται στο τέρμα της. Το Σεπτέμβριο του 1946 ο στρατηγός Μακ Νάρνυ δήλωσε ακόμα πιο κατηγορηματικά οτι «έληξε αισίως η αποναζιστικοποίηση της αμερικανικής ζώνης της Γερμανίας».Δυο μήνες αργότερα ο ίδιος στρατηγός αυτοδιαψεύστηκε δηλώνοντας: «Ο τρόπος με τον οποίο έγινε η αποναζιστικοποίηση στην Αμερικανική ζώνη προκαλεί απογοήτευση».
Στην ίδια περίπου εποχή και ο στρατηγός Κλέυ ομολογούσε: «Η αποναζιστικοποίηση χρησιμεύει μόνο σαν όπλο για να γυρίσουν πολλοί χιτλερικοί στις πρώην θέσεις τους…»
Πριν όμως λαλήσει τρις ο αλέκτωρ, οι δύο στρατηγοί αρνιόταν και πάλι τις νέες δηλώσεις τους. Ο στρατηγός Μακ Νάρνυ μάλιστα έδινε την ίδια στιγμή μονοκονδυλιά αμνηστία σε 800.000 χιτλερικούς. Τί ζητούσαν να συσκοτίσουν οι αμερικανοί στρατηγοί με τις αλληλοσυγκρουόμενες αυτές δηλώσεις τους;
Το Μάρτιο του 1946 οι αμερικανικές αρχές έκαναν ένα νόμο για την πολιτική εκκαθάριση της ζώνης τους. Σύμφωνα με αυτόν το νόμο έπρεπε να δικασθούν δύο εκατομμύρια, μέσα στα 16 εκατομμύρια των κατοίκων της αμερικανικής ζώνης. Γρήγορα ωστόσο οι Αμερικανοί ανέθεσαν τις δίκες αυτές σε Γερμανικά δικαστήρια, που η σύνθεσή τους ήταν καθαρά χιτλερική. Αποτέλεσμα; Όπως αναφέρει το Σικάγο Σαν: Επί 163.000 χιτλερικών που δικάσθηκαν στη Βαυαρία δεν βρέθηκαν παρά 49 ένοχοι! Σε 65.000 στη Βύρτεμπεργκ-Μπάντεν δεν βρέθηκαν παρά 2!
Γνωστοί χιτλερικοί βιομήχανοι ή διευθυντές εργοστασίων με τεράστια κεφάλαια και ανάλογα έσοδα, όπως ο διευθυντής των εργοστασίων του Ντέσσεν Kugel-Fischer-Werke εγκρίθηκαν σαν απλοί «συνοδοιπόροι του χιτλερικού κόμματος» και πλήρωσαν για να αποκατασταθούν 50 μάρκα πρόστιμο!!
Ο Γερμανός εισαγγελέας του Μονάχου Χέγκλ δεν δίστασε να ομολογήσει στον ανταποκριτή του Γιουνάιτεντ Πρες ότι στην αμερικανική ζώνη όχι μόνο απελευθερώνονται οι χιτλερικοί, αλλά τους δίνονται και «δυνατότητες πολιτικής δράσης».
Η αστυνομία, οι δημοτικές και νομαρχιακές υπηρεσίες, τα επισιτιστικά γραφεία, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, οι υπηρεσίες προπαγάνδας, οι σιδηρόδρομοι, οι βιομηχανίες κ.λπ. βρίθουν από χιτλερικούς υπαλλήλους. Πλήθος Αμερικανοί και Άγγλοι δημοσιογράφοι έγραψαν επανειλημμένα για τις πολιτικές αυτές προτιμήσεις των Αμερικανικών αρχών.
Μόλις, π.χ., η «Χριστιανο-Σοσιαλιστική Ένωση», που είναι γεμάτη από συνεργάτες του διαβόητου χιτλερικού πράκτορα Κανάρις, ζήτησε την απομάκρυνση του δημοκρατικού [...] υπουργού Σμιτ και την αντικατάστασή του από τον αντιδραστικό Πρέφερ, ο Σμιτ απελύθη. Ο Σμιτ αυτός είχε την αφελή ειλικρίνεια να ομολογήσει ότι υπάρχουν ισχυροί χιτλερικοί παράγοντες στην αμερικανική ζώνη, που τορπιλίζουν συστηματικά την αποναζιστικοποίηση.
Ύστερα από τη δήλωση αυτήν, ο στρατηγός Κλέυ χωρίς να συμβουλευθεί καν τις άλλες δυνάμεις κατοχής «αμνήστευσε» 1.000.000 σχεδόν χιτλερικούς. Και όταν η κριτική για την κακή εκκαθάριση των φασιστικών υπολειμμάτων άρχισε να γίνεται ζωηρότερη, ο στρατηγός Μακ Νάρνυ αμνήστευσε άλλες 800.000.
Οι Αμερικανοί δεν λησμόνησαν το Πότσδαμ μόνο όσο αφορά το έμψυχο φασιστικό υλικό. Το αγνόησαν και όσο αφορά τα γερμανικά μονοπώλια. Επιδιώκουν να κρατήσουν τους μοχλούς της γερμανικής βιομηχανίας και οικονομίας, για να μπορεί να ασκεί ανάλογο έλεγχο και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Θα άξιζε nα αναφέρει κανείς ένα παράδειγμα. Την αγγλο-αμερικανο-γερμανική Τράπεζα Σρέντερ. Η τράπεζα αυτή που ιδρύθηκε πριν από 130 χρόνια από τον επιχειρηματία Ένριχ Σρέντερ και σήμερα είναι το πιο ισχυρό διεθνές κεφαλαιοκρατικό συγκρότημα, έχει την κύρια έδρα του στην Ουάσιγκτον. Πριν ακόμα από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο οι Γερμανοί βασιλιάδες της βιομηχανίας του Ρουρ συνδέθηκαν στενά μέσω της τράπεζας αυτής με την οικονομική δυναστεία των Ροκφέλερ και το παγκόσμιο τραστ πετρελαίου Στάνταρντ Όιλ, τους Μόργκαν και τους περισσότερους ηγέτες του Ρεπουμπλικανικού κόμματος.
Ο πολύς Ντάλες π.χ. (που πήρε μέρος και στη τελευταία διάσκεψη της Μόσχας), συνδεόταν και πριν από τον πόλεμο και κατά τη διάρκεια του πολέμου με την ομάδα Σαχτ-Γκέρντελερ σαν παράγοντας της Τράπεζας Σρέντερ.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ένας από τους Γερμανούς Σρέντερ, ο τραπεζίτης του Χίτλερ και του Χίμλερ βαρόνος Κούρτ Φον Σρέντερ, ήταν ακόμα και στο πόλεμο στο διοικητικό συμβούλιο της τράπεζας στη Βασιλεία, στο τμήμα των «Διεθνών Διακανονισμών». Και είναι ακόμα πιο χαρακτηριστικό οτι ο στρατηγός Ντρέιπερ, αρχηγός της αμερικανικής στρατιωτικής οικονομικής διοίκησης στη Γερμανία, που κρατά όλη την οικονομία της αμερικανικής ζώνης στα χέρια του, είναι ένα μεγάλος μέτοχος της ίδιας τράπεζας Σρέντερ…
Πώς λοιπόν να εκπλήσσεται κανείς για τη μεταχείριση που εξασφάλισαν οι Γερμανοί μεγιστάνες του πλούτου στην αμερικανική και αγγλική ζώνη κατοχής; Πώς να εκπλήσσεται για την αθώωση του Σαχτ στη Νυρεμβέργη; Ο Σαχτ, όπως γράφει το Ντέιλι Ουώρκερ της 18/6/47, έγινε ο σύμβουλος των Αμερικανών για τα ζητήματα της οικονομικής ανόρθωσης της Γερμανίας και κατ’ εντολή τους ετοιμάζει και κυβερνητικό σχέδιο!
Και πώς να εκπλήσσεται κανείς γιατί η βαριά βιομηχανία στις δυτικές ζώνες μένει σχεδόν ανέπαφη; Τον Ιανουάριο του 1947 ο στρατηγός Κλέυ δημοσίευσε νόμο για τη διάλυση των γερμανικών καρτέλ και τραστ που έχουν πάνω από 10.000 εργάτες. Τα γεγονότα ωστόσο δείχνουν πως πρόκειται για παρωδία των συμμαχικών αποφάσεων του Πότσδαμ. Όπως γράφει ο δημοκρατικός τύπος του Βερολίνου, κάτω από τις θεατρικές αυτές ενέργειες κρύβεται μία και μόνη προσπάθεια: «Να μετατραπεί η βιομηχανία της Δυτικής Γερμανίας σε ένα τεράστιο κοντσέρν με κεφάλαια αμερικανικά και αγγλικά».
Ο Εκόνομιστ από το 1945 έγραφε πως «Δυτικός Συνασπισμός» μπορεί να εννοηθεί μόνο: «με την ύπαρξη του Ρουρ. Η προσάρτηση της Ρηνανίας σε μια οικονομική ενότητα όπου η Ολλανδία, η Γαλλία, το Βέλγιο και η Μεγάλη Βρετανία θα έχουν μια ενότητα τελωνειακή».
Απόσπασμα από το βιβλίο «Τα πρώτα βήματα του Ψυχρού Πολέμου (1945-1947).
Ένα ανέκδοτο χειρόγραφο για τη διεθνή πολιτική.
Αθήνα 2009, Εκδόσεις Κέδρος
-Χιάλμαρ Σαχτ: Τραπεζίτης, υπουργός οικονομικών της ναζιστικής κυβέρνησης Χίτλερ ως το 1937. Πρόεδρος της Ράιχσμπανκ ως το 1939. Επίτιμο μέλος του Ναζιστικού Κόμματος.
Ήταν ο «μάγειρας» των συνομιλιών με τραπεζίτες, βιομήχανους, παγκόσμια οικονομικά μεγαθήρια και πολιτικούς κύκλους, ανάμεσά τους και ο τότε Γερμανός πρόεδρος Χίντεμπουργκ, συνομιλίες που οδήγησαν στην αποφασιστική υποστήριξη των σχεδίων του Αδόλφου και οδήγησαν τους Ναζί στην εξουσία.
Υπεύθυνος για τα «προγράμματα εξάλειψης της ανεργίας!!» που οδήγησαν στα κρεματόρια, στη αρπαγή περιουσιών αντιφρονούντων και Εβραίων, στην απαγόρευση της πολιτικής και συνδικαλιστικής δράσης, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Υπεύθυνος για τα προγράμματα επανεξοπλισμού της Γερμανίας, που παραβίαζαν τις τότε διεθνείς συνθήκες.
Κατηγορήθηκε για συμμετοχή στην απόπειρα δολοφονίας του Χίτλερ και διώχθηκε, γεγονός που αξιοποιήθηκε για να αθωωθεί στη Δίκη της Νυρεμβέργης.
Μετά τον πόλεμο ήταν οικονομικός σύμβουλος κρατών (!!) και φυσικά ίδρυσε ξανά δική του τράπεζα!!
Πηγή: christostsantis.wordpress.com