Η συζήτηση για την εκλογή του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας έχει ξεφύγει ακόμα από τις καθεστωτικές σιδηροτροχιές πολιτικής αθλιότητας και έχει ντεραπάρει στα στέρφα χωράφια μιας οιονεί εκτροπής του πολιτεύματος
Τίποτα πια δεν εισφέρει η Ν.Δ. του Σαμαρά και το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου στο οικονομείν της δημοκρατίας. Και φυσικά δεν γίνεται ανοικονόμητη δημοκρατία με επωφελή οικονομία για το ίδιο της το συστατικό αξίωμα. Τα σύστημα δεν δύναται να γεωργήσει πια το έδαφος της δημοκρατίας. Τρώει από το έτοιμο σιτάρι, απομυζά τον έτοιμο και διαρκώς μειούμενο σιτοβολώνα που βλάστησε από τους κόπους άλλων γεωργών με μυριάδες δράματα κίνησης του κόσμου. Από τον σβώλο μέχρι το ποίημα, από τον κόκκο αλατιού μέχρι το τραγούδι, από το βλέμμα μέχρι το χρώμα, από το υλικό μιας ακατάσχετης ποσότητας στο επώνυμο απαύγασμα της ένυλης σκέψης, από το πρόχειρο τίποτα στην αναγωγή τού τίποτα σε τέχνη. Αυτά και άλλα τέτοια κατασπαράσσουν σήμερα οι κανίβαλοι του συστήματος.
Και αν όλα τα απέραντα μπορούσαμε να τα βάλουμε κάτω από μια σκέψη για να μη βρέχονται από τις ακρισίες, θα λέγαμε ότι αυτή η εξαιρετικά επιθετική καθεστωτική αγριότητα έχει διαλύσει τις άμυνες των υλικών, έχει συστρέψει τις πιθανές ανακλήσεις χειρονομίας υποβιβάζοντας την αλληλεγγύη σε μια (απαραίτητη φυσικά, αλλά όχι εκρηκτική) προοδευτική σιγή της πολιτικής μπροστά στην ανθρωπιά. Κι έτσι μοιάζει να αδιαφορούμε για το ηθικό, λογικό και αισθητικό περιβάλλον μέσα στο οποίο εκτυλίσσεται το επόμενο επεισόδιο στο δράμα (στη δρώσα συνείδηση δηλαδή, εάν ακόμα φανταζόμαστε τη δημοκρατία ως δρώσα συνείδηση) που λέγεται εκλογή Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Η συζήτηση είναι πυώδης. Και αυτό θα πρέπει να το νιώσουμε: βρέχει πύον. Έσπασε το τεράστιο σπυρί που επί δεκαετίες μεγάλωνε και βρέχει πύον. Έτσι, η συζήτηση για την εκλογή του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας έχει ξεφύγει ακόμα από τις καθεστωτικές σιδηροτροχιές πολιτικής αθλιότητας και έχει ντεραπάρει, έχει εκτροχιασθεί στα στέρφα χωράφια μιας οιονεί εκτροπής του πολιτεύματος. Και στο μεταξύ οι άνεργοι αυξάνονται, οι πλούσιοι πληθύνονται, τα παιδιά λιποθυμούν, οι εξαθλιωμένοι στερούν τα χαρτόκουτα από τους άστεγους, το πύον ανταμείβει ως νόμισμα τους προστάτες της δημοκρατίας την ώρα που κροταλίζουν από το κρύο οι πρόσφυγες στα άγρια καταφύγια της κατάθλιψης, της ηρωίνης, της επαιτείας, οι πρόσφυγες σε όλα τα στρεβλά σχήματα απώλειας της αυτοδίκαιης αξιοπρέπειας. Και μέσα σε όλο αυτό να γίνεται συζήτηση για το αν θα βρεθούν ή δεν θα βρεθούν οι 180 βουλευτές που θα ψηφίσουν ώστε να εκλεγεί ο επόμενος Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας από αυτήν τη Βουλή. Πρόκειται για κτηνωδία. Αυτό το πράμα, αυτό το χυδαίο αλισβερίσι, δεν είναι εκδοχή δημοκρατίας, δεν είναι (στο ηθικό της πεδίο) καν ταξική αγριότητα. Είναι ο τυφλός φόβος ολίγιστων υποκειμένων που λόγω της ολιγότητάς τους περιορίζονται αυτοματικά σε (εύκολα χειραγωγούμενα) τυφλά συστήματα παλίμψηστων «εγώ» όπου το τίποτα, αποκαλύπτει το τίποτα… και τίποτα άλλο. Ανάλγητα υποκείμενα συζητούν ως ηθικές εκτινάξεις της δημοκρατίας και ως λογικές αποτινάξεις βουβά πολιτικά διακείμενα, τα οποία όχι απλώς δεν γνωρίζουν, αλλά ούτε καν διανοούνται ότι υπάρχουν. Μικρά ανθρωπάκια??? η έμπυα εκδοχή του πολιτεύματος. Αλλά εντάξει. Αυτό το γνωρίζουμε. Άλλωστε και ο πολτός ο ίδιος λέει το ποιόν του και το πύον του. «Λέει» και κάτι ακόμα όμως: ότι είναι αναλώσιμος. Ξευτιλίζεται. Γίνεται ρόμπα για μια θεσούλα στο Δημόσιο, όπως είναι -ας μην ξεχνάμε- η βουλευτική έδρα (έδρα την οποία σχεδόν αιώνια τιμά η εχθρική προς το δημόσιο -των άλλων- επιτήδευμα «οικογένεια» των Μητσοτάκη, Χριστοφοράκου, Siemens και πολλών άλλων εταιρικών σχημάτων ιδιαζόντως επωφελούς φιλοξενίας του χρήματος ως γεγονότος ευαρεστήσεως των ουρανών, ως γεγονότος μιας τρομακτικά ενάρετης διαδικασίας που οδηγεί στην βασιλεία των ουρανών, της απόλυτης ταξικής αθωότητας της οικονομίας), αυτή λοιπόν η βουλευτική έδρα, αυτή η φωλιά του τρωκτικού εμπαίζει τη δημοκρατία. Και την θεωρεί εταιρικό σχήμα αναδιάρθρωσης της οικονομίας. Μια τυπικότητα σφαγής όπου η σφαγή δεν σημαίνεται ως οικονομικό μέγεθος, παρά μόνο ως απόρριμμα λογιστικής τακτοποίησης της προσφοράς θανάτου έναντι της ζητήσεως δακτυλοδεικτούμενης ερημώσεως της ζωής που ισοσκελίζει οικονομικώς τον θάνατο με το αποτέλεσμα της ελλείψεως αυτού του ιδίου του θανάτου. Οικονομικώς και πανηγυρικώς.
Κι όλο αυτό γίνεται ως εξακρίβωση δημοκρατίας γύρω από το πρόσωπο ενός Προέδρου το οποίο δεν γνωρίζουμε. Άρα ας μη γίνεται μόνο η συζήτηση περί τον αριθμό 180. Ας γίνεται και περί την μονάδα. Τον αριθμό ένα. Ποιος θα είναι αυτός που θα καταστείλει τη δημοκρατία; Ποιος θα είναι αυτός που θα καταδεχτεί το έκτρωμα εκπροσώπησης; Ποιο Σύνταγμα θα υπηρετήσει αυτό το έκτρωμα ισοσκελίσεων της πραγματικότητας; Ποιος είναι αυτός που θα δεχτεί να εκπροσωπήσει τον θάνατο της Δημοκρατίας; Γιατί αυτό θα είναι ο όποιος που θα δεχτεί να υποδεχτεί την ήπια καταστροφή της Δημοκρατίας από τον Παπούλια (η οποία είχε ξεκινήσει εντίμως από τον Στεφανόπουλο), ένας χυδαίος θα είναι ο πανηγυρικά σκοτεινός μέσα στη φτώχεια της Πολιτείας. Ποιος είναι;
Κώστας Καναβούρης