Ε, ναι. Τους ρημάξαμε στην ήττα μέσα στο 2014. Τους πήγαμε από ήττα σε ήττα. Όχι με όρους πυγμαχικής επιχειρηματολογίας, αλλά με όρους επιθετικού πολιτικού ανθρωπισμού. Και δεν άντεξαν. Έπεσαν ρημαγμένοι μέσα στην καταισχύνη της ήττας τους. Και έπεσαν με πάταγο πομφόλυγος. Αλλά αυτό είναι κάτι που θα ακουστεί αργότερα. Ας είναι. Προς το παρόν μας απασχολεί η προδιαγεγραμμένη ήττα τους. Που προσπάθησαν να την αποφύγουν καταστρέφοντας με αγριότητα όσες ψυχικές αντιστάσεις του ελληνικού λαού θεώρησαν εύκολες. Μετατρέποντας σε φασιστοειδή κανονικότητα φυσιοκρατίας όσες φοβίες δημιούργησαν στον καθένα ξεχωριστά, απομονώνοντάς τον από τους άλλους, αισθητικά, λογικά και ηθικά. Αυτό είναι έγκλημα καθοσιώσεως, αλλά δεν είναι της στιγμής.
Πάμε παρακάτω: κατέστρεψαν, εδήωσαν και προσπάθησαν οι δουλόφρονες να παραδώσουν σιδηροδέσμιο τον ελληνικό λαό στους δεσμοφύλακες αριθμούς μιας απρόσωπης και γι'αυτό απίστευτα κτηνώδους δουλοκτησίας. Δεν τα κατάφεραν. Τους ρημάξαμε στην ήττα. Εμείς. Όλος αυτός ο κόσμος που τον προσέβαλαν, τον θεώρησαν άθυρμα, υποχείριο, υποπόδιο, άθλιο χειραγώγημα, τρομαγμένο παρακολούθημα εξωθεσμικών αποφάσεων, ηθικό κατάλοιπο αισχρής μετάνοιας και άλλων πολλών. Δεν τους πέρασε. Σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς τους πήγαμε από ήττα σε ήττα. Τους ρημάξαμε. Αυτός ο κατηγορημένος ελληνικός λαός από τους εργαλειακούς διανοούμενους (αυτά τα γλίσχρα υποπόδια των εύκαμπτων γονάτων) μέχρι τον κατηγορητικό Γιώργο Παπανδρέου και όλο το «σκυλοθύλευμα» των περιστάσεων χωρίς αύριο (και χωρίς χθες), αυτός ο προσβλητικά απαξιωμένος κόσμος της εννοημένης (με όλες της τις αντιφάσεις, με όλους τους -ακόμα και αγρίους- ετεροκαθορισμούς) πραγματικότητας, άντεξε. Θέλω να πω ότι άντεξε στην κατεδάφιση ο βασικός οπλισμός της δομικής του ύλης. Δηλαδή, αυτός ο λαός άντεξε στον καταιονισμό του φόβου από την παραθεσμική δραστηριότητα του καθεστώτος (και όχι του πολιτεύματος) και παρήγαγε πολιτική ύλη στην κρίσιμη στιγμή. Και τους ρήμαξε στην ήττα. Και είναι πολιτικά ρημαγμένοι γιατί θέλησαν να καθιδρύσουν μια παραπολιτική δημοκρατία.
Ηττήθηκαν. Και ηττήθηκαν από τον ελληνικό λαό. Χωρίς το βάρος της δημοκρατικής «απειλής» του ο σκόπελος της εκλογής Προέδρου θα είχε παρακαμφθεί χωρίς να παίξει βλέφαρο. Και θα πανηγύριζαν για τον «θρίαμβο της Δημοκρατίας» οι λαθρέμποροι, οι παραχαράκτες, οι κεκράκτες και οι μεταξωτοί λαιμοδέτες των χαλύβδινων κοστουμιών. Σήμερα δεν πανηγυρίζουν. Σήμερα κρώζουν. Όχι επειδή είναι θυμωμένοι. Ο χάλυβας, και πολύ περισσότερο ο μεταξωτός χάλυβας, δεν θυμώνει ποτέ. Ο χάλυβας ξέρει μονάχα να φοβίζει. Και φόβος στην πολιτική κατάσταση σημαίνει αφαίρεση της μνήμης. Δηλαδή αφαίρεση όχι απλώς των δεδομένων, αλλά της διαδικασίας που μετέτρεψαν τα δεδομένα από ηττηφόρα σε νίκης σημαντικά.
Συνεπώς, να μην ξεχάσουμε να θυμόμαστε. Να μην ξεχάσουμε ότι έτσι τους ρημάξαμε στην ήττα. Και έτσι -αν επιμείνουμε- μπορεί κάποτε και να τους ρημάξουμε στη νίκη. Γιατί βέβαια ακόμη δεν έχουμε νικήσει. Προς το παρόν αυτό που καταφέραμε είναι να ηττηθούν. Ανάμεσα ωστόσο στη νίκη και την ήττα των αντιβαλλόμενων υπάρχει το σχάσιμο υλικό της κάθε στιγμής, η θρυαλλίδα. Η ωραία κόρη της πυρίτιδας μέσα στο μυαλό των αισθημάτων και των ασύντακτων μαθηματικών της ύπαρξης. Φυσικά, κάτι τέτοια αδυνατεί να τα αντιληφθεί ο κάθε Σαμαράς. Γι'αυτό τον ρημάξαμε στην ήττα την ώρα που ψέλλιζε τα πατερημά του στη Μέρκελ και την ανδράποδη πολιτική που υποτάσσεται στην ακατάσχετη οικονομία η οποία δεν παράγει ούτε προϊόντα, ούτε δημοκρατία, ούτε ελευθερία, παρά μονάχα δυστυχία. Και όπου ανάπτυξη της οικονομίας σημαίνει ανάπτυξη μεγεθών της υποταγής, μεγεθών της ασυνάρτητης πρόσληψης του κόσμου, μεγεθών της ανοικονόμητης ιδιοκτησίας ενός μεγέθους που δεν είναι δυνατόν να αποτελέσει γεγονός συνύπαρξης των ανθρώπων.
Είναι τόσο, μα τόσο αντίθετο στην υπόσταση του ανθρώπου, που δεν αντέχεται. Είναι τόσο, μα τόσο αντίθετο σε κάθε κώδικα εννόησης του καθ'ενός και του καθ'όλου κόσμου που δεν αντέχεται. Είναι τόσο, μα τόσο άθλιο να σου αφαιρούν τη ζωή. Αυτό: Να σου αφαιρούν τη ζωή. Ε, σ'αυτό δεν είναι τόσο συναινετικός ο ελληνικός λαός. Δεν συναίνεσε να εκπαραθυρωθεί από τη ζωή του. Δεν εκχώρησε το προτέρημα της ύπαρξής του μέσα στο ιστορικό γεγονός. Είπε και ελάλησε: να φύγετε.
Και φεύγουν. Και έρχεται η Αριστερά. Ωστόσο το πρόβλημα παραμένει: Αυτοί που φεύγουν πού πηγαίνουν; Πού πηγαίνει ο Βενιζέλος; Πού πηγαίνει παφλάζοντας η ατιμώρητη διαστροφή της δημοκρατίας; Πού πηγαίνει η ιστορική ταλαιπωρία των θυμάτων; Ουδείς φταίει; Ουδείς αταλαιπώρητος παρά μόνον ο συνήθης πολίτης; Όπου συνήθης πολίτης σημαίνει πολίτης μιας ρημαγμένης Δημοκρατίας. Ένα εύκολο θύμα ανεξαρτήτως εκλογικών αναμετρήσεων. Αυτό είναι το επικίνδυνο σημείο: η ανάθεση απόσβεσης των εγκλημάτων. Ο θρίαμβος ανάσχεσης της Δημοκρατίας. Ας μη συμβεί έτσι. Ας μην πλειοψηφήσει το έκτρωμα στις συνειδήσεις. Ας μην παγώσουν τα ποιήματα.
Άλλωστε, το πρώτο κείμενο της περσινής χρονιάς (4-1-2014) τελείωνε έτσι: «Συνεπώς, ας ευχηθούμε ένα αίσιο και ευτυχές... 2015. Χωρίς αυτούς». Συνεπώς. Ας κρατηθεί με νύχια και με δόντια αυτή η συνέπεια. Καλή χρονιά.
ΜΟΤΟ
Χωρίς το βάρος της δημοκρατικής «απειλής» του ο σκόπελος της εκλογής Προέδρου θα είχε παρακαμφθεί χωρίς να παίξει βλέφαρο. Και θα πανηγύριζαν για τον «θρίαμβο της Δημοκρατίας» οι λαθρέμποροι, οι παραχαράκτες, οι κεκράκτες και οι μεταξωτοί λαιμοδέτες των χαλύβδινων κοστουμιών