τιμωρία του αφέντη είναι άμεση: δένει τον υπηρέτη σε μια κατσίκα, πράγμα που τον υποχρεώνει να χρειάζεται διπλό κόπο, σούρνοντας και τη κατσίκα, για να κάνει τις ίδιες δουλειές όπως πριν. Μετά την τιμωρία, ο υπηρέτης προσαρμόζει ανάλογα και το όνειρό του για την ελευθερία. Τώρα, το όνειρό του είναι πολύ πιο «ρεαλιστικό»: πώς να αποφύγει την τιμωρία. Ο κύριος κάνει τελικά αυτή την «παραχώρηση», και η ταινία τελειώνει με τον υπηρέτη να συνεχίζει να υπηρετεί πιστά το αφεντικό του, με μια νέα ορμή και ενθουσιασμό.
Αυτή η σύντομη ιστορία θα μπορούσε να περιγράψει και κάθε παρόμοια σχέση υποταγής: από τη Σιωνιστική υπόταξη της Παλαιστίνης μέχρι την αντίστοιχη υπόταξη του λαού της Ανατ. Ουκρανίας από την χούντα του Κιέβου, την οποία εγκατέστησε εκεί πριν από ένα χρόνο η Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε, δηλαδή οι ελίτ που εδράζονται κυρίως στις χώρες της G7 και ελέγχουν την υπερεθνική οικονομική, πολιτική, μιντιακή και πολιτιστική δύναμη). Αντίστοιχο παράδειγμα είναι αυτό του Ελληνικού λαού που σήμερα είναι ευτυχισμένος επειδή τα αφεντικά του πετούν κάποια κόκκαλα’ σε αυτόν, (μέσω του προοδευτικού επιστάτη τους) τα οποία πριν τέσσερα χρόνια δεν θα γύρναγε ούτε καν να τα κοιτάξει. Όμως τώρα δεν έχει τιμωρία επάνω του εφόσον ο βούρδουλας(η Τρόικα) έφυγε–έστω και αν ξανάρχεται με άλλο όνομα…
Το ηθικό δίδαγμα είναι ότι η ειρήνη που προσφέρει ο κάθε κατακτητής ή εξουσιαστής, αφού έχει εξασφαλίσει την κατάκτησή του, στην πραγματικότητα, είναι μια ψευδο-ειρήνη που σκοπό έχει να νομιμοποιήσει τη κατάκτησή του. Γι’αυτό και ο κατακτητής (ή το αφεντικό, ή γενικότερα ο εξουσιαστής) είναι ο πρώτος που αγωνίζεται για παρόμοια «ειρήνη», και στη διαδικασία είναι πρόθυμος να κάνει οποιαδήποτε παραχώρηση που δεν επηρεάζει βέβαια την ουσία των κεκτημένων του, αλλά ο υποταγμένος θεωρεί κάθε παρόμοια μικρό-παραχώρηση μεγάλη ‘νίκη’ (όπως γίνεται σήμερα στην Ελλάδα με τις δήθεν μεγάλες «παραχωρήσεις» των αφεντικών μας).
Έτσι, μετά το «πραξικόπημα από τα κάτω»[1]στην Ουκρανία το περασμένο έτος, το οποίο είχε σαφείς οικονομικούς όσο και γεωπολιτικούς στόχους, εκτυλίχθηκε μια παρόμοια ιστορία.
Στο οικονομικό επίπεδο, ο στόχος του πραξικοπήματος ήταν η δημιουργία ενός πελατειακού καθεστώτος στην Ουκρανία που θα τορπίλιζε την Ευρασιατική Ένωση, δεδομένου ότι όταν η Ουκρανία θα εντασσόταν στην ΕΕ, ακόμη και ως συνδεδεμένο μέλος, δεν θα μπορούσε πια να γίνει πλήρες μέλος μιας πολιτικής και οικονομικής ένωσης όπως η Ευρασιατική Ένωση, η οποία θεμελιώνεται στην εθνική και οικονομική κυριαρχία της κάθε χώρας- μέλους. Κάτι τέτοιο θα δημιουργούσε εξ ορισμού ασυμβατότητα με την ιδιότητα μέλους της ΕΕ, η οποία ουσιαστικά καταργεί την οικονομική, και ως εκ τούτου, και την εθνική κυριαρχία των μελών της (εκτός εκείνων βέβαια που ανήκουν στην Υ/Ε). Με δεδομένη την ιδιαίτερη σημασία (οικονομική, γεωπολιτική, πολιτιστική) της Ουκρανίας για τη Ρωσία και για την Ευρασιατική Ένωση, μπορεί να φανταστεί κανείς γιατί η ένταξή της στην ΕΕ είναι ένα πολύ σοβαρό πλήγμα ––αν όχι θανάσιμο–– για την αναπτυσσόμενη Ευρασιατική Ένωση.
Στο γεωπολιτικό επίπεδο, η δημιουργία ενός πελατειακού καθεστώτος της Υ/Ε στην Ουκρανία θα σήμαινε την ολοκλήρωση της περικύκλωσης της Ρωσίας, καθώς όλες οι άλλες χώρες της περιοχής είτε έχουν ήδη προσχωρήσει στο ΝΑΤΟ ή / και την ΕΕ, ή αναμένεται να προσχωρήσουν στο εγγύς μέλλον. Με το διακύβευμα να είναι τόσο μεγάλο, όταν ο λαός της Ανατολικής Ουκρανίας άρχισε μια ηρωική πάλη ενάντια στη χούντα του Κιέβου, αυτή ξεκίνησε μια τεράστια εκστρατεία τρομοκρατίας εναντίον τους, με την πλήρη υποστήριξη της Υ/Ε και την αποφασιστική βοήθεια των ευρω-φασιστών του Μαϊντάν (Δεξιός Τομέας κ.λπ.) που αν και αυτο-χαρακτηρίζονται φασίστες, πολεμούν κάτω από τη σημαία της ΕΕ (κάποτε δίπλα στη σβάστικα!). Προφανώς, η ΕΕ και τα τσιράκια της ανά την Ευρώπη (και την Ελλάδα) οργανώνουν αντιφασιστικές εκστρατείες μόνο κατά των εθνικιστών (ή έστω αυτοχαρακτηριζόμενων φασιστών) που «τυχαίνει» να είναι και κατά της ΕΕ (Λεπέν, Φαράζ κ.λπ.) αλλά ποτέ κατά των πραγματικά φασιστών στην πρακτική τους, όπως οι Ουκρανοί εγκληματίες που «τυχαίνει» να υποστηρίζουν την ΕΕ! Αυτή η τρομοκρατική εκστρατεία κορυφώθηκε με τις σφαγές που έλαβαν χώρα στην Οδησσό και τη Μαριούπολη, καθώς και τους μαζικούς βομβαρδισμούς νοσοκομείων, σχολείων, σταθμών λεωφορείων κ.λπ. στις επαναστατημένες πόλεις της Ανατολικής Ουκρανίας. Πρόκειται σαφώς για μια συστηματική προσπάθεια με στόχο να υποτάξει τους ανθρώπους που επαναστάτησαν κατά της Χούντας, την οποία τους επέβαλε η Υ/Ε, μέσα από μια διαδικασία που είχε ως αποτέλεσμα χιλιάδες θύματα (τουλάχιστον 5.500 νεκρούς μέχρι τώρα, οι περισσότεροι άμαχοι πολίτες , ενώ οι δυτικοί «ουμανιστές», ΜΚΟ, οικολόγοι κ.λπ. έκαναν πως δεν έβλεπαν τα εγκλήματα αυτά…
Συγχρόνως, η Υ/Ε ξεκίνησε μια άγρια οικονομική, πολιτικο-στρατιωτική και προπαγανδιστική εκστρατεία εναντίον της Ρωσίας, παρά το γεγονός ότι η τελευταία έκανε ό, τι μπορούσε για να τους εξευμενίσει: από την de facto αναγνώριση της χούντας και των εκλογών-φάρσα που διοργάνωσε η ίδια η Χούντα για να νομιμοποιήσει το πραξικόπημα, μέχρι την άρνηση της Ρώσικης κυβέρνησης να αναγνωρίσει τις αυτοδιευθυνόμενες δημοκρατίες των ανταρτών στο Ντονέτσκ και το Λουγκάνσκ. Το αναπόφευκτο αποτέλεσμα ήταν ότι δεν επετράπη ποτέ στις δημοκρατίες των ανταρτών να λάβουν μέρος στις διαπραγματεύσεις «ειρήνης» και ο Πούτιν αναγκάστηκε να κάνει διαπραγματεύσεις με τον εγκληματία πολέμου Poroshenko και τους προστάτες του στην Υ/Ε!
Ο οικονομικός πόλεμος κατά της Ρωσίας περιλάμβανε κάθε μέσο: από τις οικονομικές κυρώσεις (που τώρα ψήφισε και η «προοδευτική» κυβέρνηση μας) μέχρι τη χρήση του «όπλου του πετρελαίου»,[2]έτσι ώστε ο ρωσικός λαός να υποφέρει όσο το δυνατό περισσότερο επειδή τόλμησε να βοηθήσει τους Ουκρανούς αντάρτες και, ακόμη περισσότερο, επειδή είχε το θράσος να πανηγυρίσει για την επανένταξη της Κριμαίας στη Ρωσία, την οποία ενέκρινε ο λαός της με συντριπτική πλειοψηφία. Τον τελευταίο καιρό η Υ/Ε ενίσχυσε ακόμη περισσότερο τους ωμούς εκβιασμούς της, απειλώντας τον Πούτιν με τον αποκλεισμό της Ρωσίας από το διεθνές τραπεζικό σύστημα πληρωμών (SWIFT), που σύμφωνα με την Andrei Kostin, διευθύνοντα σύμβουλο της VTB -της δεύτερης μεγαλύτερης τράπεζας της Ρωσίας – θα ισοδυναμούσε με «κήρυξη πόλεμου» κατά της Ρωσίας.[3]
Την ίδια στιγμή, το Αμερικανικό τμήμα της Υ/Ε απείλησε άμεσα να οπλίσει τις Ουκρανικές δυνάμεις και να στείλει το απαραίτητο στρατιωτικό προσωπικό για να τις εκπαιδεύσει. Όλα αυτά, βεβαίως, πέρα από την μυστική στρατιωτική βοήθεια σε όπλα και προσωπικό που έχουν ήδη αποστείλει οι Αμερικάνοι στην Ουκρανία, πράγμα που––μαζί με την λογιστική και τεχνολογική βοήθεια που έχει ήδη δοθεί στον Ουκρανικό στρατό––δικαιολογεί τον χαρακτηρισμό του από τον Πούτιν ως ουσιαστικά μιας «λεγεώνας του ΝΑΤΟ» που «δεν επιδιώκει τα εθνικά συμφέροντα της Ουκρανίας, αλλά απλά τον περιορισμό της Ρωσίας».[4]
Παράλληλα, μια τεράστια προπαγανδιστική εκστρατεία ξεκίνησε με σαφή στόχο την απομόνωση της Ρωσίας και την παρουσίαση του Πούτιν ως κάποιου είδος εγκληματία, ακριβώς όπως έγινε και με τον Σαντάμ Χουσεΐν και τον Καντάφι, λίγο πριν αρχίσουν οι εκστρατείες για την εξάλειψη των εθνικό-απελευθερωτικών καθεστώτων τους και τη δολοφονία τους, και συνεχίζεται σήμερα στη Συρία––εγκλήματα για τα οποία φέρει ακέραια την ευθύνη η δυτική «Αριστερά», (συμπεριλαμβανομένης της «ελευθεριακής») που υποστήριζε τους δήθεν «επαναστάτες» στη Λιβύη, τη Συρία και στο Μαϊντάν![5]
Με άλλα λόγια, οι κυρώσεις, οι στρατιωτικές απειλές και η προπαγανδιστική εκστρατεία δεν είναι παρά η «κατσίκα» στην παραπάνω αλληγορική ιστορία. Θα πρέπει ακόμη να είναι σαφές ότι, από τη στιγμή που η Ρωσία συμφώνησε στο Μινσκ σε ένα σχέδιο που, ουσιαστικά, εξασφαλίζει την πλήρη ένταξη της Ουκρανίας στην ΝΔΤ – μέσα από την προσχώρησή της αρχικά στην ΕΕ και αργότερα ενδεχομένως και στο ΝΑΤΟ—μια κατάσταση υποταγής χωρίς την ανάγκη τιμωρίας (δηλαδή, χωρίς την ανάγκη της «κατσίκας») έγινε και πάλι δυνατή. Δεν θα πρέπει άλλωστε να ξεχνάμε ότι η συμφωνία σύνδεσης με την ΕΕ ήταν η πρώτη πράξη του Poroshenko μόλις ανέλαβε την εξουσία και απλά η εφαρμογή της αναβλήθηκε μέχρι το τέλος του τρέχοντος έτους. Επιπλέον, αυτό που συμφωνήθηκε χθες στο Μινσκ ήταν, στην πραγματικότητα, το πρόγραμμα του Poroshenko για αποκέντρωση, το οποίο ανακοίνωσε κατά τη στιγμή της υπογραφής της συμφωνίας σύνδεσης με την ΕΕ. Όπως δήλωσε τότε, «Θέλουμε να εκσυγχρονίσουμε τη χώρα μου. Θέλουμε να εισάγουμε την ελευθερία, τη δημοκρατία και τις Ευρωπαϊκές αξίες». Στο ίδιο ρεπόρτο, ο ανταποκριτής της Guardian τόνισε σχετικά με τον Poroshenko: «Η στρατηγική του περιλάμβανε συνταγματικές αλλαγές για αποκέντρωση της εξουσίας, εγγυήσεις για τους Ρωσόφωνους, και την ανοικοδόμηση κατοικιών και άλλων υποδομών που καταστράφηκαν στην σύγκρουση». [6]
Είναι προφανές ότι οι διατάξεις στη νέα συμφωνία του Μινσκ για την αποκέντρωση και ένα ειδικό καθεστώς για τις εξεγερμένες επαρχίες της Ουκρανίας δεν προβλέπουν βέβαια το δικαίωμα τους να αντιταχθούν σε μείζονες αποφάσεις εξωτερικής πολιτικής, όπως οι παραπάνω, σε σχέση με την ένταξη ολόκληρης της Ουκρανίας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ (δηλαδή στην ΝΔΤ). Ιδιαίτερα μάλιστα όταν η συμφωνία σύνδεσης με την ΕΕ είναι ήδη «νόμος της Ουκρανίας», στον οποίο υπόκεινται όλες οι επαρχίες, ανεξάρτητα από τις τοπικές εξουσίες που επιτρέπεται να έχουν. Όπως μια διεισδυτική ανάλυση τόνισε σχετικά με τη νέα συμφωνία Μινσκ:
«Η συμφωνία θεμελιώνεται στην υπόθεση της κυριαρχίας της Ουκρανίας – ότι δηλαδή, τελικά, όλα τα κατεχόμενα από τους αντάρτες εδάφη και σύνορα θα πρέπει να επανέλθουν στον έσχατο έλεγχο του Κιέβου. Οι αυτοαποκαλούμενες δημοκρατίες των ανταρτών στο Ντονέτσκ και το Λογκάνσκ, δεν αναφέρονται πουθενά στο κείμενο. Ούτε υπάρχει οποιαδήποτε αναφορά στις προηγούμενες εκκλήσεις για αυτοκυβέρνηση των ανταρτών μέσα σε ένα χαλαρότερο ομοσπονδιακό κράτος – μια ιδέα με την οποία φλερτάριζε η Ρωσία, ως έναν μέσο για να αποδυναμωθεί η εξουσία του Κιέβου στα ανατολικά της χώρας.»[7]
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σήμερα ολόκληρη η Υ/Ε δεν μπορεί να κρύψει τον ενθουσιασμό της για την «μεγάλη συμφωνία» που στοχεύει στην εξασφάλιση της ειρήνης στην Ουκρανία. Ούτε αποτελεί έκπληξη, ότι σε αυτό υποστηρίζεται από όλους τους συνηθισμένους χειροκροτητές της στην «Αριστερά» στη Δύση, όσο και στην ίδια τη Ρωσία.
‘Οπως είναι ιστορικά γνωστό, “Τάξη και Ειρήνη» είναι το όνειρο κάθε εξουσιαστή. Σε μια τέτοια «ειρήνη» δεν χρειάζονται αλυσίδες και όλοι μαζί, εξουσιαστές και εξουσιαζόμενοι, μπορούν «να ζήσουν καλά και κάποιοι καλύτερα»!
Ωστόσο, οι Σπάρτακοι αυτού του κόσμου μπορούν πάντα να καταστρέψουν μια τέτοια «ευτυχία» …
* Το άρθρο αυτό πρωτοδημοσιεύθηκε στην Pravda.ru και το θεωρητικό περιοδικό The International Journal of Inclusive Democracyστις 13/2/2015. Εδώ δημοσιεύεται με κάποιες προσθήκες του συγγραφέα για την Ελληνική έκδοση.