Του ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΦΕΙΡΗ
Σύμφωνα με τα πρώτα αποτελέσματα οι Podemos εξασφαλίζουν το 14,9% , ενώ η Ενωμένη Aριστερά το 7,3% (είχε 11,34%)
Το Σοσιαλιστικό Κόμμα, ως αντιπολίτευση, αντέχει με 37,6% (είχε 39,52%) το Λαϊκό Κόμμα συγκεντρώνει το 25% (από 40,6%) , χάνοντας το 40% της δύναμής του και πληρώνοντας το κόστος της οικονομικής πολιτικής των τελευταίων ετών.Το νέο κεντροδεξιό Ciudadanos (προσοχή: δε σημαίνει Ποτάμι ) εξασφαλίζει το 8,6% και 8 έδρες.
Στις εκλογές του 2012 το Λαϊκό Κόμμα είχε κερδίσει με το 40,6%, αλλά το Σοσιαλιστικό Κόμμα και η Ενωμένη Αριστερά σχημάτισαν κυβέρνηση.
Εδώ και τριάντα τρία χρόνια η τοπική κυβέρνηση ελέγχεται από το Σοσιαλιστικό Κόμμα, που συχνά, όπως και πρόσφατα, σχημάτιζε κυβέρνηση με την Ενωμένη Αριστερά.
Στις εκλογές στην Ανδαλουσία, ψηφίζουν 6,5 εκ. , το 20% του συνόλου των Ισπανών με δικαίωμα ψήφου. Άρα ήταν ένα συνολικό πρώτο crash test για την έκφραση του κύματος της δυσαρέσκειας στην Ισπανία, τόσο από την οικονομική πολιτική και τις επιπτώσεις της, όσο και τις σοβαρές πλέον αδυναμίες του, μέχρι τώρα, πολιτικού συστήματος να τη διαχειριστεί.
Ο ορίζοντας είναι στενός τόσο σε σχέση με τις βουλευτικές εκλογές πριν το τέλος του χρόνου, αλλά και τις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές τον Μάιο και τις τοπικές εκλογές στην Καταλονία τον Σεπτέμβριο.
Ήταν μια κρίσιμη δοκιμασία για τα δύο κόμματα της αριστεράς ,το Podemos και την Ενωμένη αριστερά , των οποίων η προεκλογική εκστρατεία είχε επικεντρωθεί στην αναποτελεσματικότητα της πολιτικής του Λαϊκού Κόμματος για την αντιμετώπιση της αυξανόμενης φτώχειας και ανεργίας.
Στην Ανδαλουσία, την πολυπληθέστερη περιοχή της Ισπανίας, η ανεργία ξεπερνά το 33 % και κυμαίνεται πάνω από 60% στους νέους.
Η ταξική βάση των δύο κομμάτων της αριστεράς είναι σαφέστατα διακριτή: οι χιλιάδες νέοι άνεργοι, συνήθως πτυχιούχοι , αποκομμένοι από το παραδοσιακό πολιτικό σύστημα , αναγνωρίζουν πιο εύκολα τον εαυτό τους στη δομή και η γλώσσα των Podemos , ενώ η Ενωμένη Αριστερά έχει δεσμούς με τις λαϊκές τάξεις στις φτωχότερες αστικές ζώνες .
Μαζί η Ενωμένη Αριστερά και οι Podemos θα μπορούσαν να προκαλέσουν την πτώση του δικομματισμού, καθώς στις ευρωεκλογές του περασμένου Μαΐου, η Ενωμένη Αριστερά τριπλασίασε τις δυνάμεις της σε σχέση με το 2009 (9,9% από 3,71%),ενώ το «Podemos» πήρε το 8% των ψήφων,(βέβαια στις τελευταίες δημοσκοπήσεις εμφανίζεται με ποσοστά πάνω από 20).
Στη βάση μιας τέτοιας προοπτικής η σύγκλιση με το Podemos, παίζει κεντρικό ρόλο στη τακτική της Ενωμένης αριστεράς αλλά και των Podemos.
Όμως :
1) Όπως συνέβη και στην Ελλάδα, η προσμονή για μια κυβερνητική αλλαγή , έχει οδηγήσει το λαϊκό κίνημα σε σοβαρή υποχώρηση. Η ισπανική «asignación» (ανάθεση) έχει μεταφραστεί σε υποχώρηση κατά 40% των λαϊκών κινητοποιήσεων.
2) «Οι κανόνες που αυτή τη στιγμή διέπουν την ΕΕ και την Ευρωζώνη είναι καθοριστικοί για την επιτυχία της στρατηγικής της επανενεργοποίησης της ισπανικής οικονομίας». Η άποψη αυτή των Podemos, είναι μια διακήρυξη ολέθριας πίστης στον μονόδρομο της Ε.Ε., ενώ απουσιάζει οποιαδήποτε λογική εναλλακτικής λύσης.
3) Είναι φανερή μια στροφή «επί το ρεαλιστικότερον» από τις αρχικές διακηρύξεις (τη λεγόμενη «βεντάλια των επιθυμιών»).
Για το χρέος αναφέρεται ότι πρέπει να μειωθεί ένα μέρος του με λογιστικούς ελέγχους, με στόχο αυτό να καταστεί βιώσιμο. Υποχωρούν ακόμα και οι δεσμεύσεις περί εθνικοποίησης ή και κατάσχεσης στρατηγικών τομέων της οικονομίας , ενώ η πρόταση για δημοψήφισμα σχετικά με το ΝΑΤΟ , έχει χαθεί.
Η επέλαση του νεοφιλελευθερισμού έχει δημιουργήσει κρίση στο παραδοσιακό πολιτικό σκηνικό. Η ανάγκη ανανέωσης του αλλά και οι ενδοαστικές και ενδοιμπεριαλιστικες αντιθέσεις δημιουργούν κενά που πρέπει να καλυφθούν αλλά και τις προϋποθέσεις για τις δυνάμεις της αριστεράς . Όχι για να καταφύγουν σε διαχειριστικές λογικές . Αλλά για εναρμονιστούν με τις ανάγκες της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας βαθαίνοντας τη ριζοσπαστικοποίηση τους.