Στην περίοδο που διανύουμε πραγματοποιούνται δεκάδες συνελεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ, οι περισσότερες ανοιχτές.Αναπτύσσεται έντονος προβληματισμός, παραμένει ένα κλίμα αμηχανίας, υπάρχει μεγάλη οργή για την αντεπίθεση και τους εκβιασμούς του μνημονιακού κατεστημένου σε Ελλάδα και Ευρώπη.
Η εκτίμηση είναι ότι οι πολίτες στη μεγάλη τους πλειοψηφία στηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ, έχουν αναθαρρήσει από την στάση αξιοπρέπειας και ισότιμης διαπραγμάτευσης που ασκεί, όμως δεν κατανοούν πάντα πόσο καθαρούς στόχους έχει, πού θέλει να πάει και με ποιο τρόπο. Η καθυστέρηση στη διαπραγμάτευση είναι παράγοντας κόπωσης και σκεπτικισμού.
Επικοινωνιακά η μάχη είναι άνιση, διότι τα ΜΜΕ ακολουθούν μια πρωτοφανή παραχάραξη της αλήθειας και πολεμούν με κάθε θεμιτό και κυρίως αθέμιτο τρόπο τον ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχει πολύς κόσμος που μας χτυπά στην πλάτη και μας λέει καλόπιστα: καλά τα πάτε! Την ίδια στιγμή όμως, αρκετοί από αυτούς, επηρεασμένοι από τον πανικό που προκαλούν τα τηλεοπτικά μέσα, κάνουν τη δεύτερη σκέψη: μην το παρατραβάτε!
Μπροστά σε αυτή την μπερδεμένη κατάσταση είναι ανάγκη να αποσαφηνιστούν ορισμένα ζητήματα.
Πρώτο: Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κάνει πίσω όσον αφορά τα μέτρα λιτότητας. Αντίθετα έχει προχωρήσει σε μέτρα που ακυρώνουν μνημονιακές συνέπειες και διατάξεις (μέτρα αντιμετώπισης ανθρωπιστικής κρίσης, όροι αποπληρωμής ληξιπρόθεσμων οφειλών, μη εφαρμογή μνημονιακών διατάξεων στο ασφαλιστικό, νόμος για ΕΡΤ, επαναπροσλήψεις στον δημόσιο τομέα, νομοθετικές διατάξεις για την παιδεία, μέτρα για την υγεία κ.ά.).
Δεύτερο: Υπάρχει μια σωστή επιδίωξη να αντιμετωπιστούν μόνιμες παθογένειες που αφορούν τη διαπλοκή, τη διαφθορά τη φοροκλοπή και τη φοροδιαφυγή. Όμως υπάρχει παράλληλα η επιμονή των δανειστών σε μέτρα που διατηρούν την υπερφορολόγηση στο όνομα των δημοσιονομικών κενών, με συνέπεια αυτά να λειτουργούν με υφεσιακό τρόπο. Η όποια ανάγκη πρόσθετων μέτρων δεν μπορεί να επιβαρύνει τα μικρά και μεσαία εισοδήματα που ήταν τα μόνιμα υποζύγια των Μνημονίων, αλλά τις πολυεθνικές, τους εφοπλιστές, τους Έλληνες μεγαλοκεφαλαιούχους και τα πλούσια στρώματα. Επιπλέον πρέπει να αναδειχθούν περισσότερο τα θέματα της διαγραφής του χρέους και της δραστικής μείωσης των πρωτογενών πλεονασμάτων, διότι αυτά είναι που μπορούν να δημιουργήσουν δημοσιονομικό χώρο για να προωθηθούν εναλλακτικές πολιτικές.
Τρίτο: Έχει ξεκινήσει η εφαρμογή του προγράμματός μας σε άλλους τομείς. Υπάρχουν όμως κρίσιμες πτυχές του που καθυστερούν και αφορούν τα πεδία των αναπτυξιακών δυνατοτήτων και των ταξικών σχέσεων. Στις τράπεζες το παλιό σύστημα οικονομικής εξουσίας συνεχίζει να καθορίζει τα πράγματα. Η ανεργία αντιμετωπίζεται ατελέστατα λόγω έλλειψης πόρων, ενώ η δημιουργία αναπτυξιακής ώθησης αναμένεται μέχρι στιγμής από τη χρήσιμη προσπάθεια δημιουργίας διακρατικών σχέσεων με τη Ρωσία και την Κίνα, πλην όμως απαιτείται να δημιουργηθεί μια αξιόλογη εσωτερική αναπτυξιακή δυναμική. Η ριζική αλλαγή και η καθιέρωση ενός μόνιμου και δίκαιου φορολογικού συστήματος, το χτύπημα της γραφειοκρατίας, η πρωτογενής διανομή εισοδημάτων σε όφελος της εργασίας, η προστασία των ανέργων και η μείωση της ανεργίας, η αναπτυξιακή ώθηση και ο ανασχηματισμός του παραγωγικού προτύπου πρέπει να τεθούν άμεσα στο κέντρο της προσοχής της κυβέρνησης .
Τέταρτο: Υπάρχει όντως ένας πιο ανοιχτός και δημοκρατικός τρόπος διακυβέρνησης -παρά τα λίγα φάλτσα- ωστόσο παραμένει ζητούμενο η επινόηση τρόπων λαϊκής συμμετοχής, αυτή που θα δώσει τον διαφορετικό τρόπο άσκησης της πολιτικής που επαγγελλόμαστε. Έτσι θα επιβεβαιωθεί η θέση του πρώτου μας συνεδρίου ότι η δημοκρατία είναι παραγωγική δύναμη.
Πέμπτο: Η αδιαμεσολάβητη σχέση μας με τον κόσμο είναι ακόμη αδύναμη. Τα μέλη της κυβέρνησης πιεσμένα αντικειμενικά από τη διαδικασία των διαπραγματεύσεων και των οξυμμένων προβλημάτων της συγκυρίας, δεν έχουν ακόμη αποκτήσει την αναγκαία ζωντανή επαφή με τον κόσμο. Χρειάζεται να γίνουν βήματα, να ανοίξουν τα υπουργεία στους πολίτες, να αποκτήσουν μια καλύτερη επαφή με τα συνδικάτα, τους φορείς και τα θεματικά κινήματα. Το κόμμα χρειάζεται να κάνει ακόμη μεγαλύτερο άνοιγμα με ανοιχτές συγκεντρώσεις, με επεξεργασία νέων ζητημάτων και μαζικές διαβουλεύσεις πάνω σε αυτά, με τοπικές πρωτοβουλίες πάνω σε λαϊκά προβλήματα.
Έκτο: Η καθημερινότητα του πολίτη πρέπει να καλυτερεύσει. Υπάρχουν προβλήματα που μπορούν να ρυθμιστούν χωρίς μεγάλο κόστος τα οποία όμως συνεισφέρουν στην αλλαγή της στάσης του πολίτη. Το θέμα των ουρών στο ΙΚΑ ή σε άλλους οργανισμούς, το θέμα του δραστικού ελέγχου και της μείωσης των τιμών των προϊόντων, η σχέση του πολίτη με ορισμένες δημόσιες υπηρεσίες, η ασφάλεια του πολίτη στις γειτονιές, η ανάπτυξη μαζικής πολιτιστικής και αθλητικής δραστηριότητας, είναι μερικά από τα ζητήματα που θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν. Η πολιτική για τα επί μέρους ζητήματα είναι μερικές φορές ιδιαίτερα αποτελεσματική.
Κάποιος σύντροφος σε μια συγκέντρωση, επειδή έθετα και ξαναέθετα την ανάγκη κινητοποίησης του κόσμου, με ρώτησε σε ποιους στόχους να συσπειρωθεί και να παλέψει ο λαός. Απάντησα με ένα εύκολο τρόπο και τυπικό, όμως στη συνέχεια σκέφτηκα ότι ο κόσμος κινητοποιείται όταν υπάρχει κλίμα αντιπαράθεσης και σύγκρουσης, όχι όταν κυοφορείται ένα κλίμα εφησυχασμού ή συμβιβασμού. Ο κόσμος κινητοποιείται όταν υπάρχουν μεγάλα διακυβεύματα που αφορούν την καταπολέμηση της αδικίας και των ανισοτήτων, τις ελευθερίες, τα δικαιώματα, την εθνική και λαϊκή κυριαρχία, τη δημοκρατία. Γι'αυτό το λόγο η πολιτική μας πέραν των πιο πάνω που αναφέρθηκαν πρέπει να αποκτήσει την οραματική της διάσταση, να εισέλθει στη μάχη των αξιών, να αναδείξει τους μεγάλους στόχους που δεν αφορούν στη διαχείριση της πραγματικότητας αλλά στη ριζική και ριζοσπαστική αλλαγή της.
Οι 100 πρώτες μέρες να είναι μια ευκαιρία να αναδείξουμε τι καλό κάναμε μέχρι τώρα και να το επικοινωνήσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο .Όμως ταυτόχρονα είναι μια ευκαιρία να δούμε τα λάθη μας, τις υστερήσεις μας, τα κενά στη στρατηγική και τακτική μας και να πάρουμε τα μέτρα μας.
*Δημοσιεύθηκε στην ''ΑΥΓΗ''την Κυριακή 10 Μαίου 2015
Ο Αλέκος Καλύβης είναι μέλος της ΠΓ του ΣΥΡΙΖΑ