Στον κ. Κασιμάτη:
1) Ο κ. Ψυχογιός στο πλαίσιο της εξειδίκευσής του στο Διεθνές Δίκαιο αναφέρεται στη διττή παραβίαση των κοινωνικών δικαιωμάτων, όπως αυτή παρουσιάζεται στο διάγραμμα που διένειμε ο κ. Κασιμάτης στην Εξεταστική Επιτροπή. Τονίζει συγκεκριμένα την παραβίαση των ρητών εγγυήσεων των κοινωνικών δικαιωμάτων, που παρέχει το Διεθνές Δίκαιο, η ΕΣΔΑ, το δίκαιο της Ε.Ε. και το Σύνταγμα, καθώς και στην παραβίαση των εγγυήσεων του δικαιώματος ιδιοκτησίας όπου υπάγονται κάθε είδους μισθοί, γενικά αποδοχές εργασίας, δικαιώματα κοινωνικής ασφάλισης και κάθε είδους οικονομικές απαιτήσεις.
Τι αντίκτυπο έχουν τα παραπάνω στην νομιμότητα των σχετικών διατάξεων που υιοθετήθηκαν στην Ελλάδα καθώς και στην ισότιμη θέση της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, για την οποία τα κόμματα κυρίως που μας οδήγησαν εδώ κόπτονται ότι θέλουν να διατηρήσουν;
Ο κ. Κασιμάτης απάντησε ότι η παραβίαση αυτή έχει διαπιστωθεί εκτός των άλλων και από το Διεθνές Ινστιτούτο Εργασίας, ως παραβίαση των συλλογικών δικαιωμάτων, καθώς η συλλογική σύμβαση εργασίας θεωρείται ανθρώπινο δικαίωμα. Από τη στιγμή που είναι προϊόν συμφωνίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση, συνιστά σαφώς και άνιση μεταχείριση της Ελλάδας σε σχέση με τη νομική θέση που έχουν τα άλλα κράτη στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
2) Στο βιβλίο του «Το Απάνθρωπο Καθεστώς Δανεισμού της Ελλάδας» ο καθηγητής αναφέρεται στην ανάπτυξη της πολιτικής της «διαφθοράς» με διάφορους τρόπους για τη χειραγώγηση πολιτικών, σημαντικών επιχειρηματιών, επιστημόνων και γενικά προσωπικοτήτων.
Σε ποια στοιχεία βασίζεται και πώς συνδέεται αυτή η πολιτική της «διαφθοράς» με την επιλογή για την υπαγωγή στο μνημόνιο;
Ο κ. Κασιμάτης σχολίασε ότι η κριτική ανάλυση ενός ιστορικού φαινομένου δεν αναφέρεται σε συγκεκριμένα πρόσωπα βέβαια. Πρόκειται όμως για ένα παραδεδεγμένο φαινόμενο, το οποίο δείχνει ότι αυτή η σχέση μεγάλων επιχειρήσεων ή και μεγάλων κερδοφόρων δραστηριοτήτων με τη διαφθορά και με την παρανομία, την παραβίαση δικαιωμάτων δηλαδή, αυξάνεται τα τελευταία χρόνια. Για αυτό το φαινόμενο έχουμε συγκεκριμένα παραδείγματα. Για παράδειγμα η πύκνωση συνδρόμων αυτών με τη Siemens είναι μία πύκνωση την οποία δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς. Θεωρεί ότι είναι υποχρέωση όλων -αυτό αφορά και την Εξεταστική Επιτροπή και όλους τους επιστήμονες- να εξετάσουν αυτό το θέμα και στην πατρίδα μας.
Στον κ. Λαπατσιώρα:
1) Σε ενημερωτικό σημείωμα που είχε στείλει ο κ. Λαπατσιώρας στη Βουλή τον Οκτώβριο του 2013, αιτιολογούσε μεταξύ άλλων την ανάγκη για αναδιάρθρωση του χρέους. Εξάλλου, πληθαίνουν οι φωνές στη διεθνή και εγχώρια πολιτική και επιστημονική κοινότητα για την ανάγκη ελάφρυνσης του χρέους. Γιατί όμως αυτή η συζήτηση για ελάφρυνση του χρέους δεν έγινε από την αρχή της κρίσης;
Ο κ. Λαπατσιώρας απαντώντας τόνισε ότι ο βασικότερος παράγοντας που δεν έγινε αναδιάρθρωση χρέους είναι λόγω του μηχανισμού της ευρωπαϊκής στρατηγικής διαχείρισης της κρίσης και της επίκλησής του σε κάθε χώρα -δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, αφορά την Ιταλία, τη Γαλλία κλπ. -, ούτως ώστε να πειθαρχήσουν εύκολα σε ένα μοντέλο υπό την επίκληση της χρεοκοπίας.
2) Είναι το χρέος ο μεγαλύτερος βραχνάς που πνίγει τις όποιες προσπάθειες για πραγματική ανάπτυξη της οικονομίας και έχει χρησιμοποιηθεί το χρέος σαν μοχλός εκβιασμού της χώρας έως τώρα; Τέλος, βάσει της σχέσης ΑΕΠ και χρέους μπορούσε η Ελλάδα να υπαχθεί στο πρόγραμμα στήριξης;
Ο κ. Λαπατσιώρας αναρωτήθηκε: Είναι άραγε το χρέος το μεγαλύτερο πρόβλημα ή έχει χρησιμοποιηθεί; Κατά τη γνώμη του η ευρωπαϊκή διαχείριση της κρίσης βάσει της ιδεολογίας του «ηθικού κινδύνου», δηλαδή ενός μηχανισμού πειθάρχησης, έχει τα εξής χαρακτηριστικά:
Μια χώρα δεν θα έχει χρηματοδότηση παρά μόνο σε πάρα πολύ στενά όρια για να κάνει τις αλλαγές οι οποίες θα συμφωνούνται κι επειδή θα προκύπτει διαρκώς πρόβλημα χρηματοδότησης θα πρέπει να αποδέχεται ότι πάντα βρίσκεσαι σε έναν δυσμενή συσχετισμό δυνάμεων.
Επίσης είναι σημαντικό στοιχείο το ύψος του χρέους, όμως η ελληνική κυβέρνηση δεν προσέφυγε στον μηχανισμό στήριξης λόγω του ύψους του χρέους, αλλά λόγω -αυτό τουλάχιστον μπαίνει σαν επίσημη δικαιολογία- των χρεολυσίων που έπρεπε να πληρώσει το επόμενο διάστημα και το οποίο καλούνταν να πληρώσει με σημαντικά υψηλό επιτόκιο.