1. Πόλωση με ολοένα και πιο έντονα ταξικά χαρακτηριστικά.
2. H Αριστερά και το αντιφασιστικό κίνημα σε θέση μάχης, όχι για μια εβδομάδα αλλά για ολόκληρη περίοδο.
3. Το λαϊκό κίνημα να εμποδίσει το light Μαϊντάν στο Σύνταγμα.
Ο παρακοιμώμενος του Βορίδη, ο συναγωνιστής του Άδωνι και του υιού Πλεύρη στη χθεσινή του ομιλία στη Βουλή κάλεσε σε Ευραμαϊντάν.
Αρχικά χαρακτήρισε το δημοψήφισμα ως πραξικόπημα, τόσο στην ομιλία του όσο και κατά τηδιάρκεια της επίσκεψης του στον ΠτΔ, δίνοντάς με αυτό τον τρόπο την ιδεολογική κάλυψη σε επίδοξους Νμίτρο Γιάρος, με γραβάτα ή όχι, και σε οποιαδήποτε ενέργεια θα αναφέρεται στην «εθνική κόκκινη γραμμή» της παραμονής της χώρας στη «καρδιά της Ευρώπης».
Όμως ο χαρακτηρισμός «πραξικόπημα» δεν είναι το μοναδικό σημείο που λειτουργεί ως παραίνεση σε οποιουδήποτε τύπου ενέργειες. Το πιο επικίνδυνο είναι η άμεση, τρομοκρατική, αναφορά του στον εμφύλιο πόλεμο της Ουκρανίας.
«...σήμερα υπάρχουν λαοί που αγωνιούν κι αγωνίζονται και κάνουνε μάχες(!!!) για να μπουν μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση».
«..κάνουνε μάχες..» για να μπούνε στην Ευρωπαϊκή Ένωση καθεστώτα Φρανκεστάϊν όπως τουΚιέβου, καθεστώτα με φασιστικά αλλά και νεοφιλελεύθερα χαρακτηριστικά, καθεστώτα που αφούπραξικοπηματικά κατέλαβαν την εξουσία έχουν βυθίσει μια ολόκληρη χώρα στον εμφύλιο, στο θάνατο, τη φτώχεια, στο όνομα της δικής τους «κόκκινης εθνικής γραμμής», που συμπτωματικά ταυτίζεται με αυτή του κ.Σαμαρά.
Η αριστερά δεν πρέπει να υποτιμήσει το παράγοντα «δρόμος» την περίοδο που ανοίγεται μπροστά της κι που σίγουρα δεν τελειώνει (αλλά μάλλον αρχίζει) με το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου.
Δε πρέπει να σταθεί στην εικόνα που είχαν οι πρώτες φιλοευρωπαϊκές συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα. Οι συγκεντρώσεις των selfie και των θαμώνων της πλατείας Κολωνακίου.
Για δεκαετίες ένας ολόκληρος λαός ανατράφηκε με το δόγμα «ανήκωμεν εις την Δύση». Για 35 χρόνια η Ε.Ε. θεωρείται το κοινό μας σπίτι και για 15 χρόνια το ευρώ το νόμισμα του «τέλους της ιστορίας» (μας).
Η εκστρατεία φόβου που έχει εξαπολυθεί, μια εκστρατεία που ανάλογή της δεν έχει προϋπάρξει σε χώρα της Δύσης, σιγά σιγά θα αποδίδει καρπούς και σε επίπεδο δράσης-αντίδρασης.
Στρώματα, όπου το ιδεολογικό (αντικομμουνισμός) θα ταυτίζεται με τον φιλοευρωπαϊσμό/φιλοδυτικό ή το αντίθετο, στρώματα που έχουν υλικούς δεσμούς με την «ευρωπαϊκή ιδέα» ή στρώματα που ο φόβος θα λειτουργήσει ως ισχυρό αναβολικό καθώς θα υποδαυλίζεται από τα media του τρόμου, με την ιδεολογική κάλυψη του «πραξικοπήματος» και του «εθνικού μονόδρομου», είναι πιθανό να αποτελέσουν το κορμό ενός «Μαϊντάν» -έστω και light- και ισχυρό και κρίσιμο μέσο πίεσης.
Η αριστερά δεν πρέπει να επιτρέψει να συμβεί κάτι τέτοιο. Τα όσα έγιναν στην Ουκρανία είναι ένα καλό παράδειγμα για το πώς μπορεί να εξελιχθεί η υποτίμηση του αντιπάλου.
Η αριστερά θα πρέπει να κυριαρχήσει άμεσα στο δρόμο. Με τον όγκο της, τη δυναμική της, την οργάνωσή της, την αποφασιστική και συγκρουσιακή της στάση , όπου και εάν χρειαστεί.
Με ανοιχτές, παλλαϊκές επιτροπές Ρήξης στις γειτονιές, αλλά και –κυρίως- στο Σύνταγμα, όπου το ζήτημα δεν θα είναι η «ηγεμονία» στο κίνημα αλλά η «ηγεμονία» απέναντι στον αντίπαλο.
Από Δευτέρα η σύγκρουση δεν θα είναι απλά «πόλεμος χαρακωμάτων». Τράπεζες, media, κόμματα και «φιλοευρωπαϊκού» τύπου αγανακτισμένοι θα περάσουν στη κλιμάκωση. Μια μεγάλη περίοδος και μια μεγάλη ευκαιρία… μόλις ξεκίνησε.