Ακόμη και με βάση το δόγμα του Ομπάμα “Να καθοδηγούμε από τα παρασκήνια”, το Πεντάγωνο επιδιώκει τον πόλεμο και όχι μόνο τον σκιώδη. [1] Ο στρατηγός Κάρτερ Χαμ, διοικητής της Africom, ήδη διεξάγει επιχειρήσεις, με την πρόφαση ότι οι ισλαμιστές του Μαλί “θα επιτεθούν κατά αμερικανικών συμφερόντων”.
Έτσι, οι πρώτοι 100 Αμερικανοί στρατιωτικοί “σύμβουλοι” έφτασαν κιόλας στον Νίγηρα , τη Νιγηρία, την Μπουρκίνα Φάσο, τη Σενεγάλη, το Τόνγκο και την Γκάνα –τα έξι μέλη της Οικονομικής Κοινότητας Δυτικοαφρικανικών Κρατών (ECOWAS) που θα συγκροτήσουν τον αφρικανικό στρατό ο οποίος έχει την εντολή των Ηνωμένων Εθνών να ανακαταλάβει (εισβάλλει;) τις περιοχές του Μαλί που βρίσκονται υπό τον έλεγχο της Αλ-Κάιντα του ισλαμικού Μαγκρέμπ, της MUJAO, μιας ομάδας που έχει διασπαστεί απ΄ αυτήν, και της πολιτοφυλακής Ansar ed-Dine . Αυτό ο μικρός αφρικανικός στρατός πληρώνεται, βεβαίως, από τη Δύση.
Οι μελετητές του πολέμου στο Βιετνάμ είναι οι πρώτοι που θα παρατηρήσουν ότι η αποστολή “συμβούλων” αποτέλεσε την πρώτη φάση του τέλματος που ακολούθησε. Τα προηγούμενα χρόνια, οι ΗΠΑ εκπαίδευαν στρατιώτες του Μαλί, εκ των οποίων πολλοί λιποτάκτησαν. Ο λοχαγός Αμάντου Χάγια Σανόγκο, που επίσης εκπαιδεύτηκε στο αμερικανικό στρατόπεδο Φορτ Μπένινγκ, δεν ηγήθηκε απλώς του πραξικοπήματος που ανέτρεψε την εκλεγμένη κυβέρνηση του Μαλί, αλλά δημιούργησε και τις συνθήκες για την ισχυρή παρουσία των ισλαμιστών.
Σ΄ αυτά κανείς δεν δίνει προσοχή. Ο στρατηγός Κάρτερ Χαμ είναι τόσο ενθουσιασμένος με την προοπτική να δώσει η Africom τόσες παραστάσεις όσες δεν έδωσαν οι Led Zeppelin στις δόξες τους και να αποκτήσει ο ίδιος τον τίτλο του σωτήρα, που μπέρδεψε τα πραγματικά γεγογόνα. [2]
Ο στρατηγός ξέχασε ότι η Africom και στη συνέχεια το ΝΑΤΟ υποστήριξαν αποφασιστικά (και εξόπλισαν) τους νατοϊκούς αντάρτες στη Λιβύη, που ήταν στην πρώτη γραμμή του πολέμου εναντίον του Μ. Καντάφι. Ο στρατηγός γνωρίζει πολύ καλά ότι η Αλ-Κάιντα του ισλαμικού Μαγκρέμπ έχει “πολλά χρήματα και πολλά όπλα”.
Έτσι δήλωσε ότι ήταν “οι μισθοφόροι του Καντάφι” που έφυγαν από τη Λιβύη με τα όπλα τους και “πολλοί από αυτούς κατέληξαν στο βόρειο Μαλί”. Όχι, στρατηγέ, δεν ήταν οι μισθοφόροι του Καντάφι, οι περισσότεροι ήταν οι αντάρτες που υποστήριξε το ΝΑΤΟ, οι ίδιοι μ΄ αυτούς που επιτέθηκαν στο αμερικανικό προξενείο , δηλαδή στη βάση της CIA, οι ίδιοι που μεταφέρθηκαν στη Συρία, οι ίδιοι που διασκορπίστηκαν σ΄ όλη την περιοχή του Σαχέλ.
Ποιος ο ρόλος της Αλγερίας;
Ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντ. Κάμερον, μόλις του σφύριξαν, ακολούθησε τη φωνή του αφεντικού του και ανακοίνωσε ότι η επέμβαση στο Μαλί θα διαρκέσει χρόνια, “ακόμη και δεκαετίες”. [3]
Την Τρίτη (22/1), η αφρόκρεμα των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών συναντήθηκε για να σχεδιάσει έναν πόλεμο σε όλη τη Σαχάρα/Σαχέλ για τον οποίο υπολείπεται ακόμη η εξασφάλιση μιας αλά Μπους “συμμαχίας των προθύμων”. [4] Προς το παρόν, η συμμετοχή των Βρετανών στον πόλεμο σημαίνει ακόμη περισσότερους “συμβούλους” κατά τη συνήθη “στρατιωτική συνεργασία” και “ειδικούς για την ασφάλεια”, πολλά χρήματα και , βεβαίως -- καθόλου ασήμαντο-- ειδικές δυνάμεις για τον σκιώδη πόλεμο.
Το σενάριο συμπληρώνεται με άλλον έναν θεόσταλτο αρχηγό τύπου Μπιν Λάντεν. Τον Μοχτάρ Μπελμοχτάρ, τον “άπιαστο” (τουλάχιστον από τις γαλλικές μυστικές υπηρεσίες), ηγέτη της ομάδας MUJAO, που ήταν ο ιθύνων νους της επιδρομής στις εγκαταστάσεις εξόρυξης φυσικού αερίου της Αλγερίας, στο Αμένας.
Μήπως έχουμε ξαναδεί αυτή την ταινία; Βεβαίως την έχουμε ξαναδεί. Μόνο που τώρα στη θέση του Αφγανιστάν είναι το Μαλί. Ιδού τι λέει ο Κάμερον: “Όπως έπρεπε να αντιμετωπίσουμε αυτή την απειλή στο Αφγανιστάν και στο Πακιστάν, έτσι ο κόσμος πρέπει να ενωθεί για να την αντιμετωπίσει στη Βόρεια Αφρική”.
Είναι πλέον σαφές, λοιπόν, ποια είναι η ουσία της “ειδικής σχέσης” του αγγλο-αμερικανικού Πενταγώνου, της Africom και των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών από κοινού με τους Γάλλους υπό τον Φρανσουά Ολάντ, με τη νέα του εμφάνιση ως πολέμαρχου, που προς το παρόν “ηγείται”, ανοίγοντας το δρόμο προς την Επιχείρηση Αφρικανικός Βάλτος. [...]
Από την άλλη πλευρά, δεν έχει ξεκαθαριστεί ακόμη ποιος θα είναι τελικά ο ρόλος της σημαντικότερης χώρας της περιοχής, της Αλγερίας, από τη σκοπιά του παγκόσμιου πολέμου κατά της τρομοκρατίας που διεξάγει η Δύση.
Σημαντικό γεγονός είναι ότι ο Μπελμοχτάρ και οι “Μασκοφόροι” του, υποομάδα των οποίων ήταν οι “Υπογράφοντες στην Ταξιαρχία του Αίματος” που πραγματοποίησαν την επιδρομή στην Αλγερία, έχουν πολύ φιλικούς δεσμούς με την αλγερινή μυστική υπηρεσία. Κατά κάποιον τρόπο, αυτό θυμίζει τη σχέση ανάμεσα στους Ταλιμπάν –και την “ιστορική” Αλ-Κάιντα-- με την πακιστανική μυστική υπηρεσία.
Η πολύ σκληρή αντίδραση του αλγερινού στρατού στην επιδρομή των ισλαμιστών ήταν προβλέψιμη (το ίδιο έκανε κατά τη διάρκεια του εσωτερικού πολέμου με το Ισλαμικό Μέτωπο Σωτηρίας, στη δεκαετία του 1990). “ Δεν διαπραγματευόμαστε με τρομοκράτες , θα τους σκοτώσουμε (μαζί με δεκάδες ομήρους). Θα το κάνουμε μόνοι μας, χωρίς αδιάκριτους ξένους και θα εφαρμοστεί πλήρης διακοπή πληροφοριών”.
Δεν παραξενεύεται κανείς που αυτός ο τρόπος δράσης προκάλεσε ενόχληση σ΄ όλους τους παράγοντες της αγγλο-αμερικανικής “ειδικής σχέσης”. Η ουσία της στάσης της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου μπορεί να συνοψιστεί στο "Δεν μπορούμε να εμπιστευθούμε τους Αλγερινούς. Ο παγκόσμιος πόλεμός μας κατά της τρομοκρατίας – το αφρικανικό του κεφάλαιο-- θα διεξαχθεί χωρίς αυτούς. Ίσως και εναντίον τους”.
Ένα σοβαρό γεγονός που περιέπλεξε τα πράγματα όσον αφορά την επίθεση στις εγκαταστάσεις φυσικού αερίου ήταν το ότι 40 περίπου ισλαμιστές (Λίβυοι, Σύροι και Αιγύπτιοι) διέσχισαν τουλάχιστον 1.600 χλμ. ερήμου προερχόμενοι από τη Λιβύη και όχι από το Μαλί. Πρέπει να είχαν ισχυρή “προστασία” -- από πληροφορίες που παρείχε κάποια ξένη δύναμη μέχρι μυημένους μέσα στην Αλγερία. Οι όμηροι μίλησαν για απαγωγείς με “βορειοαμερικανική προφορά” (συμπεριλαμβανομένου ενός Καναδού που το Ρόιτερς αποκάλεσε “Τσένταντ”) και ανέφεραν ότι όλοι γνώριζαν πού ακριβώς διέμεναν οι ξένοι μέσα στο συγκρότημα. [5]
Ο καθηγητής Τζέρεμι Κίναν της Σχολής Ανατολικών και Αφρικανικών Σπουδών του Λονδίνου υποστηρίζει ότι αποδείχθηκε λανθασμένη η εικασία πως η επιχείρηση αυτή οργανώθηκε από το αλγερινό κράτος με σκοπό να αποδοθεί σε τρομοκράτες. [6] Το Αλγέρι μπορεί να ήθελε να διαμηνύσει στη Δύση ότι οι γαλλικοί βομβαρδισμοί στο Μαλί θα οδηγούσαν αναπόφευκτα σε τέτοιου είδους συνέπειες, αλλά ο Μπελμοχτάρ ανέτρεψε τα δεδομένα, όταν έξαλλος κατηγόρησε την Αλγερία που έδωσε άδεια στους Γάλλους να πετάξουν μέσα από τον εναέριο χώρο της για να βομβαρδίσουν το Μαλί. Με έναν τρόπο, και αυτό θυμίζει την εξέγερση των Ταλιμπάν εναντίον της πακιστανικής μυστικής υπηρεσίας.
Η κοινή γνώμη στην Αλγερία βλέπει το λιγότερο με καχυποψία τα κίνητρα όλων των εμπλεκόμενων, συμπεριλαμβανομένης της αλγερινής κυβέρνησης και ιδιαίτερα της Γαλλίας. (Βλ.http://themoornextdoor.wordpress.com/2013/01/19/some-early-algeria-perspectives-on-the-sahel-situation/). Για να υπογραμμιστεί πού κινείται η αλγερινή κοινή γνώμη, αξίζει να παρατεθεί εκτενώς η άποψη ενός καθηγητή πολιτικής επιστήμης , ο οποίος περιγράφει λιτά και περιεκτικά το γιατί “ηγείται” η Γαλλία στο νέο κεφάλαιο του παγκόσμιου πολέμου της Δύσης κατά της τρομοκρατίας.
Σε μια συνέντευξη στη γαλλόφωνη εφημερίδα “Le Soir d΄Algerie", ο καθηγητής πολιτικής επιστήμης Αχμέτ Αντίμι περιέγραψε την επέμβαση σαν μια προσπάθεια “υπονόμευσης της Αλγερίας” και σαν “ένα βήμα του σχεδίου να εγκατασταθούν ξένες στρατιωτικές δυνάμεις στην περιοχή του Σαχέλ”. Η άποψη του Αντίμι είναι πως η Γαλλία εργαζόταν επί πολλά χρόνια για να αποσταθεροποιήσει το Σαχέλ, ως μέσο για την ενίσχυση της γεωπολιτικής της θέσης.
Όταν ρωτήθηκε εάν η γαλλική επέμβαση στο Μαλί ήταν συμβατή με το Ψήφισμα 2085 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, ο Αντίμι δήλωσε ότι το ψήφισμα “δεν αποτελεί πρόβλημα. Οι δυτικές δυνάμεις συνήθως επεμβαίνουν και υιοθετούν ψηφίσματα για να δικαιολογούν τις στρατιωτικές τους επιχειρήσεις. Αυτό έγινε στο Ιράκ. Στην πραγματικότητα, η γαλλική επιχείρηση μπορεί να φανεί νόμιμη , εφόσον διεξάγεται ύστερα από αίτημα της προσωρινής κυβέρνησης του Μαλί. Ωστόσο, είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι η σημερινή κυβέρνηση ήρθε στην εξουσία με πραξικόπημα. Όσον αφορά την επέμβαση, ήταν προβλεπόμενη, αλλά οι Γάλλοι επιτάχυναν τις εξελίξεις [...] Αυτές οι τρομοκρατικές ομάδες χειραγωγούνται από ξένες δυνάμεις” , στη συνέχεια υποστήριξε ότι σ΄ αυτές τις ομάδες “επιτράπηκε” να κινηθούν νοτίως της πόλης Κόνα [κεντρικό Μαλί] , προκειμένου να δικαιολογηθεί η γαλλική επέμβαση.
Ο Αντίμι υποστηρίζει ότι οι Αλγερινοί “είχαν σημάνει συναγερμό για την κατάσταση στην περιοχή Σαχέλ γενικά. Ο Αχμέτ Μπαρκούκ και εγώ διοργανώσαμε αρκετά σεμινάρια με αυτό το θέμα. Εξετάσαμε το ρόλο της Γαλλίας και της συστηματικής ανάμειξής της στην περιοχή. Η Γαλλία ήταν πίσω από τη δημιουργία του εθνικού κινήματος για την απελευθέρωση του Αζαουάντ (βόρειου Μαλί), και μιλώ βεβαίως για την πολιτική οργάνωση και όχι για το λαό του Αζαουάντ που έχει δικαιώματα ως κοινότητα. Οι Γάλλοι γνώριζαν ότι η επέμβασή τους στη Λιβύη θα οδηγούσε στην επιστροφή των φιλο-κανταφικών στρατιωτών Τουαρέγκ στο Μαλί. Σχεδίασαν επίσης να διασπείρουν τα αποθέματα των λιβυκών όπλων σε όλο το Σαχέλ. Υπάρχει οργανωμένο σχέδιο να μετατραπεί η περιοχή σε ένα νέο Αφγανιστάν και είναι αποτέλεσμα μακροχρόνιου σχεδιασμού”.
Ο Ταρίκ Ραμαντάν, σε ένα τρομερό άρθρο, [7] αποκαλύπτει επίσης τους γαλλικούς σχεδιασμούς, περιγράφοντας τη σχέση ανάμεσα στην πονηρή “ανθρωπιστική” επέμβαση του Σαρκοζί στη Λιβύη και στην τωρινή επιθυμία του Ολάντ να προστατεύσει μια “φιλική” χώρα – σε συνδυασμό με την υποκρισία της Γαλλίας επί δεκαετίες, που δεν έδινε δεκάρα για το “λαό” που υπέφερε κάτω από διάφορες αφρικανικές δικτατορίες.
Όμως, το Όσκαρ για το καλύτερο υποκριτικό σενάριο πρέπει ασφαλώς να δοθεί στην τρέχουσα γαλλο-αγγλο-αμερικανική ανησυχία για το Μαλί, ως ένα νέο πεδίο δράσης της Αλ-Κάιντα, όταν το μεγάλο πεδίο δράσης της είναι η βόρεια Συρία (μέχρι τα τουρκικά σύνορα), ο βόρειος Λίβανος και οι περισσότερες περιοχές της Λιβύης, όπου την Αλ-Κάιντα την υποστηρίζει το ίδιο το ΝΑΤΟ.
Χρυσός και ουράνιο
Ακόμη και πριν μπορέσει να αναλύσει κανείς τις μυριάδες επιπτώσεις –πολλές απ΄ αυτές απρόβλεπτες-- του επεκτεινόμενου παγκόσμιου πολέμου κατά της τρομοκρατίας , υπάρχουν δυο μέτωπα που οφείλει να έχει στραμμένη την προσοχή του στο εγγύς μέλλον. Ο χρυσός και το ουράνιο.
Ο χρυσός. Πολλά κράτη έχουν κατατεθειμένες ράβδους χρυσού στην Ομοσπονδιακή Τράπεζα της Νέας Υόρκης, συμπεριλαμβανομένης, βεβαίως, της Γερμανίας. Πρόσφατα, το Βερολίνο άρχισε να ζητά να πάρει πίσω το χρυσό του – 374 τόνους από την Τράπεζα της Γαλλίας και 300 από τους 1.500 τόνους που βρίσκονται στην Ομοσπονδιακή Τράπεζα της Νέας Υόρκης.
Μπορούμε να υποθέσουμε τι είπαν οι Γάλλοι και οι Αμερικανοί: “Δεν έχουμε κανένα χρυσό! Τουλάχιστον προς το παρόν.” Θα χρειαστούν πέντε χρόνια για να επιστρέψει ο γερμανικός χρυσός που είναι στη Γαλλία και όχι λιγότερα από επτά από την κρύπτη της Ομοσπονδιακής Τράπεζας της Νέας Υόρκης. Συμπέρασμα: τόσο το Παρίσι όσο και οι Ουάσιγκτον/Νέα Υόρκη πρέπει να βρουν πραγματικό χρυσό με όποιον τρόπο μπορούν...
Εδώ έρχεται και δένει θαυμάσια το Μαλί. Το Μαλί –μαζί με την Γκάνα-- παράγει το 8% του χρυσού παγκοσμίως. Έτσι, αν κανείς αναζητά απεγνωσμένα πραγματικό χρυσό θα πρέπει να ελέγξει το Μαλί. Φανταστείτε όλος αυτός ο χρυσός να έπεφτε στα χέρια της ...Κίνας.
Το ουράνιο τώρα. Όπως γνωρίζει όποιος είχε δώσει προσοχή στην υπόθεση περί το οξείδιο του ουρανίου του Νίγηρα πριν από την εισβολή στο Ιράκ, ο Νίγηρας είναι τέταρτη χώρα, στην παγκόσμια κατάταξη, παραγωγής ουρανίου. Ο μεγαλύτερος πελάτης του είναι η Γαλλία. Η μισή ηλεκτρική ενέργεια στη Γαλλία παράγεται από πυρηνικά εργοστάσια. Τα μεταλλεία ουρανίου του Νίγηρα βρίσκονται συγκεντρωμένα στο βορειοδυτικό τμήμα της χώρας, στη δυτική οροσειρά του ορεινού συγκροτήματος Αιρ, πολύ κοντά στα σύνορα με το Μαλί και σε μία από τις περιοχές τις οποίες βομβαρδίζουν οι Γάλλοι.
Το θέμα “ουράνιο” συνδέεται στενά με τις διαδοχικές εξεγέρσεις των Τουαρέγκ. Πρέπει κανείς να θυμάται ότι για τους Τουαρέγκ δεν υπάρχουν σύνορα στο Σαχέλ. Όλες οι πρόσφατες εξεγέρσεις των Τουαρέγκ στον Νίγηρα έλαβαν χώρα στην περιοχή εξόρυξης του ουρανίου – στην επαρχία Αγκάντεζ, κοντά στα σύνορα με το Μαλί. Έτσι, από τη σκοπιά των γαλλικών συμφερόντων, μπορεί να φανταστεί κανείς τι μπορεί να σημαίνει η πιθανότητα να αποκτήσουν οι Τουαρέγκ τον έλεγχο της περιοχής και να αρχίσουν να κάνουν συμφωνίες με την ... Κίνα. Το Πεκίνο, ούτως ή άλλως, έχει ήδη παρουσία στην περιοχή.
Όλο αυτό το κρίσιμο γεωστρατηγικό παιχνίδι ισχύος –η “Δύση” που ανταγωνίζεται την Κίνα στην Αφρική , με την Africom να δίνει χέρι βοηθείας στον πολέμαρχο Ολάντ και να προσανατολίζεται για μακροχρόνιο πόλεμο – φανερώνει πόσο ανυπόστατη είναι η άποψη περί απρόβλεπτων και ακούσιων συνεπειών ... Είναι αδιανόητο να μην προέβλεψαν οι μυστικές υπηρεσίες Βρετανών, Γάλλων και Αμερικανών τις συνέπειες του “ανθρωπιστικού πολέμου” του ΝΑΤΟ στη Λιβύη. Το ΝΑΤΟ συμμάχησε με τους Σαλαφιστές και προσωρινά οι Σαλαφιστές-τζιχαδιστές βαφτίστηκαν “μαχητές της ελευθερίας”. Οι νατοϊκοί ήξεραν πολύ καλά ότι το Μαλί –και όλη την περιοχή του Σαχέλ-- θα πλημμύριζε αμέσως μετά με όπλα [και ένοπλες ομάδες].
Η επέκταση του παγκόσμιου πολέμου κατά της τρομοκρατίας στην περιοχή της Σαχάρας/Σαχέλ σχεδιάστηκε. Ο πόλεμος αυτός είναι ένα θείο δώρο που εξακολουθεί να προσφέρει τα οφέλη του για όσους τον σχεδίασαν. Πόσα θα μπορούσε να προσφέρει ένα νέο θέατρο πολέμου στο στρατιωτικο-βιομηχανικό και στο σύμπλεγμα ασφάλειας-εργολάβων-ΜΜΕ της Γαλλίας, Αγγλίας και ΗΠΑ; [...]
Σημειώσεις:
1." Mali conflict exposes White House-Pentagon split", "Los Angeles Times", January 18, 2013.
2. African nations can, must do for themselves - with US support, December 4, 2012.
3. David Cameron: "fight against terrorism in north Africa may last decades", "The Guardian", January 20, 2013.
4. "Intelligence chiefs and special forces plot Sahara mission", "The Independent", January 21, 2013.
5. "In Amenas : les ex-otages racontent quatre jours d΄angoisse", "Liberation", January 20, 2013. (In French).
6. "Algeria Hostage Crisis: Terror Attack ΄Inside Job΄ Gone Wrong, Says Professor Jeremy Keenan", The Huffington Post, January 19, 2013.
7. "Le Mali, la France et les extremistes", journaldumali.com, January 18, 2013. (In French).
Ευρέα αποσπάσματα του άρθρου "War on terror forever", "Asia Times" 23/1/2013 (μτφρ. Α. Αλαβάνου)
Δημοσιεύτηκε στο Αριστερό Βήμα