Το ΟΧΙ που φώναξε ο Ελληνικός λαός στις 5 Ιουλίου ήταν τόσο δυνατό πού ο ήχος του τύλιξε όλη την υδρόγειο αν κρίνουμε από τις αντιδράσεις πρωθυπουργών και κυβερνήσεων κρατών από το σύνολο του κόσμου και από το γεγονός ότι στο σύνολο των παγκόσμιων Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης αποτελούσε για πολλές μέρες πρώτη είδηση και αντικείμενο χιλιάδων άρθρων και συνεντεύξεων. Ποια χαρακτηριστικά έχει αυτό το τρανταχτό και ιστορικής σημασίας ΟΧΙ;
1. Πέρα από το ΟΧΙ στο κείμενο-τελεσίγραφο Γιουνγκερ, ο Ελληνικός λαός είπε ένα τρανταχτό ΟΧΙ σε όλες τις πολιτικές του «πάση θυσία στο ευρώ» παρά το ότι βομβαρδίστηκε και συνεχίζει να βομβαρδίζεται από έναν ορυμαγδό προπαγάνδας που τον πίεσε να πεί ΝΑΙ σε οποιαδήποτε συμφωνία γιατί διακυβεύεται η παραμονή της χώρας στο ευρώ. Αξιωματούχοι, υπουργοί πρωθυπουργοί της ΕΕ και της Ευρωζώνης παραβιάζοντας άπειρες φορές τα όρια του θεσμικού τους ρόλου και πετώντας τις μάσκες της υποκρισίας τους, ντόπια και ξένα ΜΜΕ ευθυγραμμισμένα, παλιό και νέο πολιτικό κατεστημένο της Ελληνικής κεφαλαιοκρατίας, αλλά και η ίδια η κεφαλαιοκρατία επιτέθηκαν λυσσαλέα στους εργαζόμενους να τους πείσουν, να ψηφίσουν ΝΑΙ και να υποταχτούν σε μια άμεση και με οποιουσδήποτε όρους συμφωνία, παραιτούμενοι από την υπεράσπιση μισθών, συντάξεων, ασφαλιστικών δικαιωμάτων και γενικά του έτσι κι αλλιώς χτυπημένου βιοτικού τους επιπέδου. Έφτασε μέχρι και τα ΔΣ της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ των μεγαλύτερων δηλαδή και ανώτερων συνδικαλιστικών οργάνων των εργαζομένων να στραφούν ενάντια στις διαθέσεις των εργαζομένων και να συνταχθούν με το μέτωπο της ολιγαρχίας. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες τι άλλο μπορεί να σημαίνει ένα ΟΧΙ με το συντριπτικό 61,3% εκτός από το μήνυμα «ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΔΙΑΙΩΜΑΤΑ», «ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΟΥ ΒΙΟΤΙΚΟΥ ΜΑΣ ΕΠΙΠΕΔΟΥ»?
Είναι φανερό πως αυτό το ΟΧΙ απέκτησε ένα πολύ έντονο ταξικό πρόσημο, που δεν γίνεται να αγνοηθεί. Και πράγματι όχι μόνο δεν αγνοείται από την κεφαλαιοκρατία της χώρας και τους πολιτικούς της εκπροσώπους (όσους συνεχίζουν στην πολιτική σκηνή, αφού Παπανδρέου, Σαμαρά, Βενιζέλο κλπ τους έφαγε το μαύρο σκοτάδι) αλλά αντίθετα τους σκορπίζει πανικό και τρόμο το γεγονός ότι ο λαός ξεφεύγει από τα πλαίσια της «Εθνικής υπόθεσης», και του «Εθνικού συμφέροντος» πίσω από τα οποία κρύβονται τα πιο ληστρικά συμφέροντα της ντόπιας κεφαλαιοκρατίας και αποτέλεσαν τη πολιτική πλατφόρμα πάνω στην οποία εφαρμόστηκαν τα αντιλαϊκά μνημόνια της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ. Πάση θυσία υπεράσπιση των μισθών και των συντάξεων, πάση θυσία υπεράσπιση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, των συλλογικών διαπραγματεύσεων, πάση θυσία σταμάτημα στη φορολογία των λαϊκών στρωμάτων, πάση θυσία ανάπτυξη παραγωγικών θέσεων εργασίας διακήρυξαν απέναντι οι Έλληνες εργαζόμενοι και η προοπτική δημιουργίας ενός μετώπου πάνω σ αυτό το πλαίσιο σκορπίζει τρόμο. Γι αυτό και οι φωνές που λένε «o λαός δεν ψήφισε ρήξη» η ότι «η παραμονή στην ευρωζώνη είναι αναμφισβήτητη εθνική στρατηγική», από όπου κι αν προέρχονται, είναι προσπάθειες περιορισμού των δυνατοτήτων που απελευθέρωσε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος.
2. Η επίδραση του ΟΧΙ όμως δεν περιορίστηκε στο Ελληνικό χώρο. Εκατοντάδες μαζικές διαδηλώσεις υποστήριξης της αντίστασης του Ελληνικού λαού ξέσπασαν σε δεκάδες ευρωπαϊκές πόλεις αποδεικνύοντας ότι ένα κίνημα αντίστασης στην σκληρή πολιτική του χρηματοοικονομικού συστήματος και των πολιτικών του εκφραστών αρχίζει να δημιουργείται στην Ευρώπη. Αρχίζει να αποκρυσταλλώνεται όλο και πιο καθαρά η αντίθεση ανάμεσα στις ανάγκες του χρηματοοικονομικού συστήματος να διαχειριστεί την αξεπέραστη κρίση του και στις ανάγκες του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων. Η μορφή που παίρνει η αντίθεση αυτή στην παρούσα φάση σε πολιτικό επίπεδο είναι ανάμεσα στην πολιτική που απαιτεί «πειθαρχία και υποταγή όλων κρατών και κυβερνήσεων στις ανάγκες του ευρώ» και σε μιά πολιτική που διεκδικεί «το ευρώ να υπηρετήσει τις ανάγκες του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων». Η πρώτη πολιτική εκφράζεται από την πλειοψηφία των κυβερνήσεων της ΕΕ και της ευρωζώνης και ελέγχει πλήρως τα αντίστοιχα όργανα, ενώ η δεύτερη περιορίζεται στην Ελληνική κυβέρνηση και μερικά κόμματα ευρωπαϊκών χωρών (πχ Podemos Ισπανία, Die Linke Γερμανία κλπ).
Η πολιτική της πειθαρχίας και υποταγής των πάντων στις ανάγκες του ευρώ έχει σαν ηγέτιδα δύναμη την κυβέρνηση της Γερμανίας και στην προσπάθεια της να επιβληθεί δεν διστάζει να ποδοπατά και να καταστρατηγεί κάθε δημοκρατικό θεσμό όταν εμφανίζεται μπροστά της αντίσταση. Αυτό το ένοιωσε στο πετσί της ολόκληρη η εργαζόμενη Ευρώπη με αφορμή το Ελληνικό δημοψήφισμα, όταν είδε όλους τους μηχανισμούς της ΕΕ και του Ευρώ να επιδίδονται σε έναν ορυμαγδό απροκάλυπτων επεμβάσεων στην Ελλάδα με τρομοκρατικές δηλώσεις και ψέματα με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ. Η λαομίσητη παρέα Μέρκελ, Σόιμπλε, Νταισσεμπλουμ, Σουλτς, Γιουνγκερ, Μοσκοβισί, Ολάντ κλπ δεν είναι μια παρέα κακών ανθρώπων που γεννήθηκαν με φασιστική νοοτροπία. Είναι παιδιά που γέννησε η μήτρα της αξεπέραστης κρίσης του Ευρωπαϊκού Χρηματοπιστωτικού συστήματος που δεν έχει καμιά άλλη διέξοδο πλέον, από τον μονόδρομο της επιβολής δανείων «στήριξης» δήθεν στα κράτη, με συνοδεία προγραμμάτων-μνημονίων που περιλαμβάνουν σκληρά μέτρα περιορισμού του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων με την κωδικοποιημένη ονομασία «μεταρρυθμίσεις», προκειμένου να αποπληρωθούν αυτά δάνεια με κέρδη. Μετά την Ελλάδα το Ιταλικό κράτος και μετά το Ισπανικό κλπ. Αυτός είναι και ο λόγος που τρέμει η Ιταλική κυβέρνηση βλέποντας μετά την Ελλάδα να έρχεται η σειρά της. Ο μονόδρομος της πολιτικής αυτής για την Ευρωπαϊκή Χρηματιστική κεφαλαιοκρατία αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι η πειθαρχία που απαιτείται σ αυτήν καθιστά αδύνατη την ανοχή μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ ακόμα και όταν η πρόταση – μνημόνιο που τους προτείνει ουσιαστικά αποδέχεται μεγάλο μέρος των απαιτήσεων τους. Θα προτιμούσαν κυβερνήσεις που να λειτουργούν σαν τεχνοκρατικοί εφαρμοστές της δοσμένης αναμφισβήτητης πολιτικής τους.
Απέναντι σ αυτόν τον οικονομικοπολιτικό μηχανισμό η αντίσταση που αρχίζει να προβάλλει το λαϊκό κίνημα που εμφανίστηκε στις εκατοντάδες Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες κουβαλάει την αυταπάτη ότι είναι δυνατόν να πετύχει μια αλλαγή συσχετισμών μέσα στην ΕΕ και την ευρωζώνη η οποία θα οδηγήσει με την σειρά της σε ένα μετασχηματισμό του ευρώ στην υπηρεσία της παραγωγικής ανάπτυξης και της βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων της Ευρώπης. Η αυταπάτη αυτή έχει σαν αποτέλεσμα όχι μόνο να δίνει στις διεκδικήσεις χαρακτήρα επί μέρους βελτιώσεων στα πλαίσια λειτουργίας των χρηματοοικονομικών αγορών (άσχετα αν δεν είναι ούτε αυτές ανεκτές σήμερα), αλλά επί πλέον δίνει και το διαπραγματευτικό ατού στην γραμμή Μέρκελ- Σόιμπλε να χρησιμοποιούν σαν απειλή την έξοδο από την ευρωζώνη.
Παρά τις αυταπάτες αυτές όμως η ανάδειξη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στην Ελλάδα, το τρανταχτό ΟΧΙ του Ελληνικού Λαού στο δημοψήφισμα, οι μεγάλες διαδηλώσεις στις μεγάλες πόλεις της Ευρώπης είναι η πρώτη αμφισβήτηση της κυριαρχίας του χρηματοοικονομικού μηχανισμού, που η φωνή της φτάνει μέσα στα όργανα της ευρωζώνης και της ΕΕ, δηλαδή μέσα στο κάστρο του, μέσα στα στρατηγικά επιτελεία του.
Η αμφισβήτηση αυτή αναδεικνύει ένα γενικότερο συμπέρασμα. Η ανισομετρία στην ανάπτυξη των χωρών της ευρωζώνης συνεχώς μεγαλώνει, το συνολικό χρέος της ευρωζώνης που συνεχώς αυξάνεται είναι ανισόμετρα κατανεμημένο στα κράτη μέλη της, και η εξυπηρέτηση αυτών των χρεών γίνεται με το ένα κράτος να προσπαθεί να εκμεταλλευτεί το χρέος του άλλου, με την Γερμανία να εκμεταλλεύεται τα χρέη σχεδόν όλης της υπόλοιπης Ευρώπης (πχ μόνο από το χρέος της Ελλάδας η Γερμανία έχει κέρδη περίπου 70 δισεκατομμυρίων ευρώ). Ανεξάρτητα από το αν η απόπειρα ΣΥΡΙΖΑ ηττηθεί λόγω των αυταπατών που την διέπουν (αλλά και όλη την Ευρωπαϊκή αριστερά), η Ευρωζώνη θα συνεχίσει να αποσυντίθεται γιατί το χρηματοοικονομικό κεφάλαιο λόγω των αδιέξοδων του, αναγκαστικά θα στραφεί στο επόμενο θύμα (πχ Ιταλικό κρατικό χρέος που είναι το 160% του ΑΕΠ της Ιταλίας και αποτελεί πολύ μεγαλύτερο οικονομικό μέγεθος από την Ελλάδα) γεγονός που θα δημιουργήσει προβλήματα πολύ μεγαλύτερου μεγέθους για την συνοχή της. Μέσα στην επόμενη διετία η διάλυση της Ευρωζώνης θα έρθει στο προσκήνιο με πολύ οξύτερο τρόπο και με αφορμή κράτη που αντιπροσωπεύουν πολύ μεγαλύτερο κομμάτι της. Κι αν μια πιθανότητα εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη (που δεν είναι παρα το 2,7% του ΑΕΠ της), δημιουργεί κίνδυνο διάλυσης της (όπως αποδείχνει η επίμονη παρέμβαση του προέδρου των ΗΠΑ Ομπάμα), στο άμεσο μέλλον των επόμενων δύο χρόνων, το πρόβλημα μιας μεγαλύτερης οικονομίας δεν θα είναι καθόλου αντιμετωπίσιμο. Σύντομα θα τεθεί επί τάπητος σε πανευρωπαϊκό επίπεδο το διακύβευμα : Μια Ευρώπη υποταγμένη στο ευρώ και στο χρηματιστικό κεφάλαιο η μια προοπτική σε διαφορετική κατεύθυνση;;
Η δυνατότητα μιας τέτοιας κατάστασης να εξελιχτεί προς όφελος της Ευρωπαϊκής εργατικής τάξης και του Ευρωπαϊκού λαού, θα εξαρτηθεί από το κατά πόσο το λαϊκό κίνημα θα βρεθεί οργανωμένο σε τοπικό και πανευρωπαϊκό επίπεδο, κατά πόσο θα έχει επεξεργασμένο πρόγραμμα ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων ανατρέποντας το χρηματοοικονομικό σύστημα και κατά πόσο θα έχει ολοκληρωμένη πρόταση εξουσίας που θα αντικαθιστά την δικτατορική διοίκηση της ΕΕ, από όργανα που θα επιβάλλουν την δημοκρατική αντιπροσώπευση της εργατικής τάξης και του Ευρωπαϊκού λαού. Φαίνεται λοιπόν καθαρά τι είναι αυτό πού άμεσα πρέπει να αρχίσει να πραγματοποιείται, που θα ανταποκρίνεται τόσο στις σημερινές ανάγκες του λαϊκού κινήματος απέναντι στη πολιτική Μέρκελ – Σόιμπλε, όσο και στις μελλοντικές ανάγκες του. Η δημιουργία Επιτροπών Λαϊκής Παρέμβασης σε κάθε τόπο και σε κάθε κλάδο που θα έχουν πολιτικό διεκδικητικό χαρακτήρα και θα σχηματίζουν ένα πανελλαδικό Μέτωπο Λαϊκής Παρέμβασης που θα σχηματιστεί μέσα από την διαδικασία επεξεργασίας και διεκδίκησης μιας πολιτικής πάνω σε τρείς άξονες: Ολόπλευρη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων για την ικανοποίηση των υλικών και πνευματικών αναγκών των εργαζομένων. Έλεγχος και επένδυση όλων των συσσωρευμένων κεφαλαίων στην παραγωγική διαδικασία. Κράτος και κρατικά όργανα άμεσα δημοκρατικά ελεγχόμενα από τους εργαζόμενους.