Υπάρχει ένας ισχυρισμός που είναι ανάγκη να απαντηθεί άμεσα για να αποκατασταθεί η αλήθεια.
Ο ισχυρισμός αυτός εμφανίζει την επαίσχυντη συμφωνία – μνημόνιο που υπέγραψε η κυβέρνηση με την αμέριστη υποστήριξη και προτροπή της ντόπιας κεφαλαιοκρατίας και των πολιτικών της εκπροσώπων (ΝΔ, ΠΟΤΑΜΙ, ΠΑΣΟΚ), σαν μια «εθνική νίκη», απέναντι στις καταχθόνιες επιδιώξεις της Γερμανικής ηγεσίας (Σόιμπλε, Μέρκελ) που επεδίωκε να μας πετάξει έξω από το ευρώ. Συμφώνα με το επιχείρημα αυτό, σύσσωμος ο Ελληνικός πολιτικός κόσμος, ενωμένος μπρός στο «Εθνικό συμφέρον» κατόρθωσε να ακυρώσει τα πραξικοπηματικά σχέδια των Γερμανών και των δορυφόρων τους και να κρατήσει «με τεράστιο κόστος του Ελληνικού λαού» (αυτό το παραδέχονται) την χώρα μέσα στο Ευρώ αποφεύγοντας έτσι την «καταστροφή που θα έφερνε ένα Grexit”.
Αυτό αναπαράγεται πρωί, μεσημέρι, βράδυ από τα ιδιωτικά ΜΜΕ και βρίσκεται στις δηλώσεις των αρχηγών των κομμάτων ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΠΟΤΑΜΙΟΥ και πολλών υπουργών και βουλευτών ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ.
Κάνει μεγάλη εντύπωση βέβαια πως τα κόμματα ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΠΟΤΑΜΙ που καταποντίστηκαν επανειλημμένως εκλογικά από τον Ελληνικό λαό ακριβώς λόγω της δουλικότητας που επέδειξαν μέχρι πριν λίγες μέρες στην Γερμανική πολιτική, να μιλάνε για ακύρωση των Γερμανικών σχεδίων. Τι έγινε ; Άλλαξαν προσανατολισμό; Για να μπορέσουμε να αποκωδικοποιήσουμε τα γεγονότα, είναι ανάγκη να βάλουμε κάτω τα συμφέροντα που διασταυρώθηκαν πάνω στο θέμα του Ελληνικού χρέους.
Η Γερμανική γραμμή Μέρκελ – Σόιμπλε ποτέ δεν ήθελε ένα απότομο ξαφνικό Grexit. Γνώριζαν πολύ καλά (παρά τις όποιες δηλώσεις ότι η Γερμανία είναι προστατευμένη) ότι οι επιπτώσεις μιας ξαφνικής εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ με ταυτόχρονη στάση πληρωμών δεν είναι ούτε απολύτως προβλέψιμη ούτε απολύτως ελέγξιμη. Οι εκθέσεις των πιο έγκριτων (από καπιταλιστική άποψη) οικονομικών οργανισμών (ευρωπαϊκών τε και υπερατλαντικών ) έδειχναν τουλάχιστον μια αβεβαιότητα αν όχι φόβο για τα επακόλουθα ενός «ατυχήματος» όπως το χαρακτήριζαν στη γλώσσα τους. Έτσι η Γερμανική γραμμή επεδίωκε και συνεχίζει να επιδιώκει μια με τον ένα η με τον άλλο τρόπο ελεγχόμενη έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, που θα πραγματοποιείται με τέτοιο τρόπο και τέτοιο ρυθμό που να προλαβαίνει το χρηματοπιστωτικό σύστημα του ευρωπαϊκού κεφαλαίου να αντιμετωπίζει τις συνέπειες. Ο Σόιμπλε δεν επιθυμεί την παροχή νέων δανείων στην Ελλάδα εκτιμώντας πώς η παροχή νέου δανείου θα πρέπει να συνοδεύεται από μνημόνιο τόσο βαρύ που είναι εντελώς αμφίβολο αν μπορεί να εφαρμοστεί. Έτσι εξηγούνται και οι ενστάσεις του ως προς την αξιοπιστία της Ελληνικής κυβέρνησης να εφαρμόσει ένα τέτοιο μνημόνιο, πολύ περισσότερο όταν αυτή δεν είναι απολύτως ελεγχόμενη όπως οι προηγούμενες. Όπως αποκαλύπτεται από τον ίδιο τον πρωθυπουργό και τον Βαρουφάκη είχε υποβάλει ακόμα και σαν πρόταση προς την Ελληνική πλευρά.
Η συμφωνία που πραγματοποιήθηκε στις 12-13 Ιουλίου στη Σύνοδο κορυφής της Ευρωζώνης διόλου δεν ακύρωσε τα σχέδια του Γερμανικού άξονα. Ο Σόιμπλε γνωρίζει πολύ καλά πως το υπογραφέν μνημόνιο είναι αδύνατον να βγει εις πέρας. Ήδη λοιπόν εντέχνως και αξιοποιώντας την δυσκολία να βρεθεί λύση για την χρηματοδότηση της Ελλάδας για την αντιμετώπιση των άμεσων αναγκών της (τραπεζικών, πληρωμής ληξιπρόθεσμων υποχρεώσεων, μισθών και συντάξεων) σπρώχνει σταδιακά και ύπουλα στην έκδοση ενός κρατικού χρεογράφου με το οποίο θα πληρωθούν μισθοί και συντάξεις και επομένως θα αποτελεί πρακτικά την έναρξη ενός παράλληλου εσωτερικού νομίσματος ελεγχόμενου φυσικά από το μηχανισμό του ευρώ. Με τον τρόπο αυτό η Ελλάδα θα πεταχτεί ελεγχόμενα έξω από το ευρώ και το κόστος της σταθερότητας του Χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου θα το πληρώνουν οι εργαζόμενοι με την σκληρή και απάνθρωπη λιτότητα.
Απέναντι στην Γερμανική γραμμή αντιπαρατίθεται η γραμμή των «φίλων» μας Γάλλων και Ιταλών κεφαλαιοκρατών. Οι «φίλοι» μας αυτοί γνωρίζουν άριστα ότι αν η Ελλάδα δεν πάρει το δάνειο τότε το Χρηματοπιστωτικό μπλόκ θα στραφεί σε αυτούς μιας και το χρέος τους αρχίζει να χτυπάει κόκκινο (Ιταλία : 2,134 τρις, 131,8% του ΑΕΠ, Γαλλία: 2,031 τρις 95,3% του ΑΕΠ) και τα δημοσιονομικά τους έχουν προ πολλού αποκλίνει από τους στόχους της Ευρωζώνης. Γνωρίζουν βέβαια πως (πεπρωμένο φυγείν αδύνατον) κάποια στιγμή θα έρθει η σειρά τους, επιδιώκουν όμως να απωθήσουν την στιγμή αυτή στο χρόνο με πιθανότητα να την αποτρέψουν. Πίεσαν λοιπόν και αυτοί με τη σειρά τους την Ελληνική Κυβέρνηση να πάρει αυτό το δάνειο μετά μνημονίου απάνθρωπης λιτότητας, με την δήθεν θριαμβολογία ότι έτσι αποκρούστηκαν τα καταχθόνια σχέδια του Σόιμπλε για Grexit. Για τις δικές τους επιδιώξεις αξιοποίησαν την παρέμβαση του Αμερικανικού παράγοντα που αφ ενός δεν ήθελε να διακινδυνεύσει την αβέβαιη επόμενη μέρα ενός Grexit, αφ ετέρου δεν ήθελε να διακινδυνεύσει και γεωπολιτικά συμφέροντα στην περιοχή. Γάλλοι, Ιταλοί και Ισπανοί κεφαλαιοκράτες γνωρίζουν πολύ καλά κι αυτοί πως το πρόγραμμα που προβλέπει το μνημόνιο δεν βγαίνει. Με τον τρόπο αυτό λοιπόν οδηγούμαστε σε μια κατάσταση κατά την οποία το Ελληνικό πρόγραμμα – μνημόνιο θα αποτελεί στο εγγύς μέλλον πεδίο σύγκρουσης επιδιώξεων ανάμεσα στα συμφέροντα του μεγάλου Χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου που εκπροσωπείται από τον Γερμανικό άξονα και στα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών των χωρών του Νότου.
Το σημαντικό συμπέρασμα είναι ότι και οι δυο πόλοι παρ ότι ξεκινούν από διαφορετικές αφετηρίες, συμφωνούν στην εφαρμογή ενός απάνθρωπου μνημονίου στον Ελληνικό λαό αφού η αντίθεση τους προαπαιτεί τον βιασμό του βιοτικού επιπέδου του Ελληνικού λαού και η αντιπαράθεση τους διεξάγεται ακριβώς πάνω στο αίμα που καλούνται να καταθέσουν οι Έλληνες εργαζόμενοι.
Δεν υπάρχει επομένως καμία «Εθνική νίκη» απέναντι στις σκοτεινές επιδιώξεις του Σόιμπλε. Η «πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση» πνιγμένη στις αυταπάτες της για την Ευρωζώνη, μετέτρεψε το πολύ μεγάλης εμβέλειας ΟΧΙ του Ελληνικού λαού σε πιόνι στη διαμάχη συμφερόντων ανάμεσα σε τμήματα του Ευρωπαϊκού αλλά και Παγκοσμίου Χρηματοοικονομικού Κεφαλαίου.
Το έδαφος της αντιπαράθεσης τους όμως είναι σαθρό. Το νέο πρόγραμμα μνημόνιο «δεν βγαίνει». Και υπάρχει ένας παράγοντας που δεν έχει πει ακόμα την τελευταία του λέξη. Η εργατική τάξη και ο λαός.