ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ «ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ» ΠΟΥ ΖΗΤΟΥΝ ΟΙ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ ΜΑΣ, ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ
Μετά την τραγική συμφωνία της 13ης Ιουλίου έρχεται και η ώρα του Ταμείου και της σκληρής αποτίμησης της δράσης για όλες τις δυνάμεις τις Ελληνικής Αριστεράς στο σύνολό τους χωρίς καμιά εξαίρεση. Λέμε στο σύνολό της γιατί θα είναι σημαντικό λάθος να νομίζει κάποια από τις δυνάμεις της Κοινοβουλευτικής και μη Αριστεράς ότι θα μείνει στοαπυρόβλητο, κρυμμένη στο γυάλινο πύργο της.
Αυτή την ώρα, όμως, πρέπει να σταθούμε εκ των πραγμάτων στο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ που κατάφερε να φέρει τα πάνω κάτω στην Ελληνική και Ευρωπαϊκή Κοινωνικό – πολιτική πραγματικότητα αλλά μοιραία ο πρόεδρός του υπέγραψε ως πρωθυπουργός την κατάπτυστη αυτή συμφωνία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πράγματι κατάφερε μέσα από την ξέχωρη Αριστερή του πολιτική ιδιομορφία να γίνει η κυρίαρχη πολιτική δύναμη της Ελλάδας. Εξέφρασε δυναμικά από τ΄ Αριστερά την αγανάκτηση του Ελληνικού Λαού, απέναντι στις πολιτικές των μνημονίων και του άγριου νεοφιλελευθερισμού που του επέβαλαν με όπλο το δημόσιο χρέος και την επίκληση της δημοσιονομικής σταθερότητας οι κυρίαρχες δυνάμεις της Ε.Ε. και όχι μόνο. Ο ΣΥΡΙΖΑ αντιστάθηκε κατά κύριο λόγο στην περιβόητη ΤΡΟΪΚΑ και στις οικονομικές «συνταγές» της που οδήγησαν τον Ελληνικό Λαό τα 5 τελευταία χρόνια στην εξαθλίωση και στην βαθιά ανθρωπιστική κρίση.
Δυστυχώς, όμως, παρά την διαφορετικότητα αυτής της κυβέρνησης με την συμμετοχή για πρώτη φορά και της αριστεράς, οι δυνάμεις της ευρωπαϊκής ολιγαρχίας κατάφεραν να την παγιδεύσουν. Με τιςτράπεζες κλειστές από την αδυναμία απορρόφησης ρευστότητας, με ένα περιβάλλον εχθρικό από Κυβερνήσεις μέσα στην Ε.Ε., που κάθε άλλο παρά θα ήθελαν να έχουν το πολιτικό τέλος των Σαμαράκαι Βενιζέλου, οι δυσκολίες ήταν τεράστιες. Επιπρόσθετα με την Γερμανία κυρίαρχη δύναμη που προσπαθεί να καρπωθεί σήμερα ότι δεν κατάφερε στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η κατάσταση για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ήταν άκρως προβληματική. Όλα αυτά όμως δεν δικαιολογούν σε καμιά περίπτωση την αποδοχή από την κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Α. Τσίπρα μιας συμφωνίας τρίτου μνημονίου, του χειρότερου απ’ όσα γνωρίσαμε και συνάμα ενός δανεισμού νέου, τεράστιου, για την εξυπηρέτηση των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας και την περίφημη ρευστότητα των τραπεζών. Παράλληλα μ’ αυτήν τη συμφωνία μπήκε σε αμφισβήτηση για πρώτη φορά τόσο έντονα το ζήτημα της Λαϊκής και Εθνικής Κυριαρχίας της χώρας μας. Ποιος θα το φανταζόταν ότι μια Κυβέρνηση με συμμετοχή της Αριστεράς θα συναινούσε στη δημιουργία ενός ταμείου πάνω από 50 δις από τον δημόσιο πλούτο της χώρα μας (νησάκια, ακίνητα, γενικά δημόσια περιουσία), ως εγγύηση προς τους δανειστές μας.
Πως έφθασε όμως αυτή η Κυβέρνηση σ΄ αυτήν την πικρή πραγματικότητα; Είναι ένα ζήτημα έρευνας, ένα μεγάλο ερώτημα. Το μόνο που σήμερα εύκολα μπορεί να πει κανείς είναι ότι η Κυβέρνηση αυτή είχε πρώτα και κύρια ένα τεράστιο έλλειμμα πολιτικού σχεδιασμού, ότι παρέμεινε προσκολλημένη λαθεμένα στη θέση «πάση θυσία στο ΕΥΡΩ» και τέλος γιατί πήγε να διαπραγματευθεί χωρίς καμιά προετοιμασία διαφυγής, ένα εναλλακτικό σχέδιο, από την παγίδα που σίγουρα όπως αποδείχθηκε θα της έστηναν τα κοράκια των δανειστών και οι πολιτικοί «ηγέτες» που αυτή την Κυβέρνηση ήθελαν από την αρχή να την υποβαθμίσουν πολιτικά, να την γελοιοποιήσουν, να την υπονομεύσουν και τέλος να την κάνουν μια σύντομη παρένθεση. Ήταν μια πολιτική ανωμαλία για τους Ευρωπαίους Σοσιαλδημοκράτες και Συντηρητικούς αυτή η κυβέρνηση.
Σε όλα αυτά τα γιατί και πως, πρέπει να δοθούν συντομότατα απαντήσεις, γιατί ο Λαός που στήριξε την Κυβέρνηση της Αριστεράς τόσο απλόχερα με το 62% του ΟΧΙ αισθάνεται προδομένος, είναι αποπροσανατολισμένος, είναι θυμωμένος και ανήσυχος για το μέλλον του. Αλλά περίμενε και άλλα βρήκε από την Κυβέρνηση της Ελπίδας του.
Σε αυτές τις δύσκολες στιγμές στον ΣΥΡΙΖΑ επιβάλλεται να γίνει κατανοητό από τους πάντες ότι αυτή η συμφωνία είναι απαράδεκτη και τιμωριτική για τον κόσμο της εργασίας στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Όλος ο κόσμος της Αριστεράς θα πρέπει να κινηθεί στην φάση αυτή ενωτικά με ταξικό κριτήριο, οι διασπάσεις μέσα στην Αριστερά δεν ωφέλησαν και δεν ωφελούν κανέναν και δεν πρέπει να γίνουν. Όσοι ανεύθυνα ωθήσουν τα πράγματα σε διάσπαση παραδίνουν την αριστερά και την χώρα στα χέρια των εχθρών της. Την διάσπαση ήθελαν και θέλουν άλλωστε και οι αντίπαλοί της αριστεράς μέσα και έξω από την χώρα μας.
Ο αγώνας για την πολιτική ηγεμονία είναι βασικό στοιχείο της ύπαρξης μιας σύγχρονης ταξικής Αριστεράς και πρέπει να κερδηθεί με τους κοινωνικούς αγώνες και όχι με τους συμβιβασμούς και τις συμφωνίες υποταγής. Ο μεγαλύτερος εχθρός πάντως σ’ αυτή τη φάση είναι η απογοήτευση και η φυγή στο μοναχικό κλείσιμο με συντροφιά τη μιζέρια της αυτό - επιβεβαίωσής μας. Δεν θα πρέπει να αφεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ να μεταλλαχθεί πλήρως. Δεν θα πρέπει να περάσουν τα σχέδια των δανειστών και τηςΜέρκελ, που πίσω από το ζήτημα «εμπιστοσύνης» για την εφαρμογή των λεγόμενων μεταρρυθμίσεων, βλέπε αντιμεταρρυθμίσεων, προωθούν ένα πολιτικό πραξικόπημα στη χώρα μας με την προσπάθεια δημιουργίας μιας νέας κυβέρνησης «ΕΙΔΙΚΟΥ ΣΚΟΠΟΥ» - «ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ» για την προώθηση και την εφαρμογή αυτής της συμφωνίας. Η Αριστερά πρέπει να ξαναβρεί μαζί με το Λαό το βηματισμό της.
Η συμφωνία των εκβιασμών δεν πρέπει να περάσει. Επιτέλους πρέπει να γίνει αντιληπτό σε όλους τους έλληνες πατριώτες ότι αυτή η γερμανοκρατούμενη Ευρώπη δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια αθλιότητα.
* Ο Βασίλης Πριμικήρης είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ.
Μετά την τραγική συμφωνία της 13ης Ιουλίου έρχεται και η ώρα του Ταμείου και της σκληρής αποτίμησης της δράσης για όλες τις δυνάμεις τις Ελληνικής Αριστεράς στο σύνολό τους χωρίς καμιά εξαίρεση. Λέμε στο σύνολό της γιατί θα είναι σημαντικό λάθος να νομίζει κάποια από τις δυνάμεις της Κοινοβουλευτικής και μη Αριστεράς ότι θα μείνει στοαπυρόβλητο, κρυμμένη στο γυάλινο πύργο της.
Αυτή την ώρα, όμως, πρέπει να σταθούμε εκ των πραγμάτων στο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ που κατάφερε να φέρει τα πάνω κάτω στην Ελληνική και Ευρωπαϊκή Κοινωνικό – πολιτική πραγματικότητα αλλά μοιραία ο πρόεδρός του υπέγραψε ως πρωθυπουργός την κατάπτυστη αυτή συμφωνία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πράγματι κατάφερε μέσα από την ξέχωρη Αριστερή του πολιτική ιδιομορφία να γίνει η κυρίαρχη πολιτική δύναμη της Ελλάδας. Εξέφρασε δυναμικά από τ΄ Αριστερά την αγανάκτηση του Ελληνικού Λαού, απέναντι στις πολιτικές των μνημονίων και του άγριου νεοφιλελευθερισμού που του επέβαλαν με όπλο το δημόσιο χρέος και την επίκληση της δημοσιονομικής σταθερότητας οι κυρίαρχες δυνάμεις της Ε.Ε. και όχι μόνο. Ο ΣΥΡΙΖΑ αντιστάθηκε κατά κύριο λόγο στην περιβόητη ΤΡΟΪΚΑ και στις οικονομικές «συνταγές» της που οδήγησαν τον Ελληνικό Λαό τα 5 τελευταία χρόνια στην εξαθλίωση και στην βαθιά ανθρωπιστική κρίση.
Δυστυχώς, όμως, παρά την διαφορετικότητα αυτής της κυβέρνησης με την συμμετοχή για πρώτη φορά και της αριστεράς, οι δυνάμεις της ευρωπαϊκής ολιγαρχίας κατάφεραν να την παγιδεύσουν. Με τιςτράπεζες κλειστές από την αδυναμία απορρόφησης ρευστότητας, με ένα περιβάλλον εχθρικό από Κυβερνήσεις μέσα στην Ε.Ε., που κάθε άλλο παρά θα ήθελαν να έχουν το πολιτικό τέλος των Σαμαράκαι Βενιζέλου, οι δυσκολίες ήταν τεράστιες. Επιπρόσθετα με την Γερμανία κυρίαρχη δύναμη που προσπαθεί να καρπωθεί σήμερα ότι δεν κατάφερε στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η κατάσταση για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ήταν άκρως προβληματική. Όλα αυτά όμως δεν δικαιολογούν σε καμιά περίπτωση την αποδοχή από την κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Α. Τσίπρα μιας συμφωνίας τρίτου μνημονίου, του χειρότερου απ’ όσα γνωρίσαμε και συνάμα ενός δανεισμού νέου, τεράστιου, για την εξυπηρέτηση των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας και την περίφημη ρευστότητα των τραπεζών. Παράλληλα μ’ αυτήν τη συμφωνία μπήκε σε αμφισβήτηση για πρώτη φορά τόσο έντονα το ζήτημα της Λαϊκής και Εθνικής Κυριαρχίας της χώρας μας. Ποιος θα το φανταζόταν ότι μια Κυβέρνηση με συμμετοχή της Αριστεράς θα συναινούσε στη δημιουργία ενός ταμείου πάνω από 50 δις από τον δημόσιο πλούτο της χώρα μας (νησάκια, ακίνητα, γενικά δημόσια περιουσία), ως εγγύηση προς τους δανειστές μας.
Πως έφθασε όμως αυτή η Κυβέρνηση σ΄ αυτήν την πικρή πραγματικότητα; Είναι ένα ζήτημα έρευνας, ένα μεγάλο ερώτημα. Το μόνο που σήμερα εύκολα μπορεί να πει κανείς είναι ότι η Κυβέρνηση αυτή είχε πρώτα και κύρια ένα τεράστιο έλλειμμα πολιτικού σχεδιασμού, ότι παρέμεινε προσκολλημένη λαθεμένα στη θέση «πάση θυσία στο ΕΥΡΩ» και τέλος γιατί πήγε να διαπραγματευθεί χωρίς καμιά προετοιμασία διαφυγής, ένα εναλλακτικό σχέδιο, από την παγίδα που σίγουρα όπως αποδείχθηκε θα της έστηναν τα κοράκια των δανειστών και οι πολιτικοί «ηγέτες» που αυτή την Κυβέρνηση ήθελαν από την αρχή να την υποβαθμίσουν πολιτικά, να την γελοιοποιήσουν, να την υπονομεύσουν και τέλος να την κάνουν μια σύντομη παρένθεση. Ήταν μια πολιτική ανωμαλία για τους Ευρωπαίους Σοσιαλδημοκράτες και Συντηρητικούς αυτή η κυβέρνηση.
Σε όλα αυτά τα γιατί και πως, πρέπει να δοθούν συντομότατα απαντήσεις, γιατί ο Λαός που στήριξε την Κυβέρνηση της Αριστεράς τόσο απλόχερα με το 62% του ΟΧΙ αισθάνεται προδομένος, είναι αποπροσανατολισμένος, είναι θυμωμένος και ανήσυχος για το μέλλον του. Αλλά περίμενε και άλλα βρήκε από την Κυβέρνηση της Ελπίδας του.
Σε αυτές τις δύσκολες στιγμές στον ΣΥΡΙΖΑ επιβάλλεται να γίνει κατανοητό από τους πάντες ότι αυτή η συμφωνία είναι απαράδεκτη και τιμωριτική για τον κόσμο της εργασίας στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Όλος ο κόσμος της Αριστεράς θα πρέπει να κινηθεί στην φάση αυτή ενωτικά με ταξικό κριτήριο, οι διασπάσεις μέσα στην Αριστερά δεν ωφέλησαν και δεν ωφελούν κανέναν και δεν πρέπει να γίνουν. Όσοι ανεύθυνα ωθήσουν τα πράγματα σε διάσπαση παραδίνουν την αριστερά και την χώρα στα χέρια των εχθρών της. Την διάσπαση ήθελαν και θέλουν άλλωστε και οι αντίπαλοί της αριστεράς μέσα και έξω από την χώρα μας.
Ο αγώνας για την πολιτική ηγεμονία είναι βασικό στοιχείο της ύπαρξης μιας σύγχρονης ταξικής Αριστεράς και πρέπει να κερδηθεί με τους κοινωνικούς αγώνες και όχι με τους συμβιβασμούς και τις συμφωνίες υποταγής. Ο μεγαλύτερος εχθρός πάντως σ’ αυτή τη φάση είναι η απογοήτευση και η φυγή στο μοναχικό κλείσιμο με συντροφιά τη μιζέρια της αυτό - επιβεβαίωσής μας. Δεν θα πρέπει να αφεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ να μεταλλαχθεί πλήρως. Δεν θα πρέπει να περάσουν τα σχέδια των δανειστών και τηςΜέρκελ, που πίσω από το ζήτημα «εμπιστοσύνης» για την εφαρμογή των λεγόμενων μεταρρυθμίσεων, βλέπε αντιμεταρρυθμίσεων, προωθούν ένα πολιτικό πραξικόπημα στη χώρα μας με την προσπάθεια δημιουργίας μιας νέας κυβέρνησης «ΕΙΔΙΚΟΥ ΣΚΟΠΟΥ» - «ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ» για την προώθηση και την εφαρμογή αυτής της συμφωνίας. Η Αριστερά πρέπει να ξαναβρεί μαζί με το Λαό το βηματισμό της.
Η συμφωνία των εκβιασμών δεν πρέπει να περάσει. Επιτέλους πρέπει να γίνει αντιληπτό σε όλους τους έλληνες πατριώτες ότι αυτή η γερμανοκρατούμενη Ευρώπη δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια αθλιότητα.
* Ο Βασίλης Πριμικήρης είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ.