Ερωτ.: Η αντίθεσή σας στη συμφωνία και τα μέτρα της θα συνεχιστεί και μέχρι πού μπορεί να φτάσει;
Απάντ.: Δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με μια οποιαδήποτε συμφωνία της χώρας μας με τους λεγόμενους «θεσμούς». Στην πραγματικότητα έχει συνομολογηθεί ένα νέο μνημόνιο λιτότητας, νεοφιλελεύθερων απορρυθμίσεων, μαζικών εκποιήσεων και υποθήκευσης του δημόσιου πλούτου της χώρας. Αυτό το μνημόνιο ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα έπρεπε Με κανένα τρόπο να το δεχθεί και φυσικά δεν θα έπρεπε να το ψηφίσει Η μάχη, όμως, κατά του μνημονίου δεν τελειώνει με την ψήφισή του στη Βουλή. Ο αγώνας θα συνεχισθεί ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να αλλάξει τη θέση του και το νέο μνημόνιο να μην εφαρμοσθεί στην πράξη, να ακυρωθεί στη ζωή και μαζί του να ακυρωθούν και τα παλιά μνημόνια. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ επιμείνει να εφαρμόσει, δίπλα στα παλιά και το νέο μνημόνιο, κινδυνεύει να υποστεί μετάλλαξη. Προσωπικά θα επιμείνω να μάχομαι μέσα από τις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ και να υπερασπίζομαι τις μεγάλες αρχές και αξίες του και τον αντιμνημονιακό προσανατολισμό του, μέχρι να σταματήσει αυτή η εφιαλτική μνημονιακή περιπέτεια της χώρας.
Ερωτ.: Μπορεί, κ. Λαφαζάνη, να ακυρωθεί, όπως λέτε, το μνημόνιο και η χώρα να παραμένει στο ευρώ;
Απάντ.: Έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να λέω εδώ και χρόνια στις συνεδριάσεις των συλλογικών οργάνων του ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν μπορεί να υπάρξει σοβαρή αμφισβήτηση των μνημονίων, χωρίς να αμφισβητούμε, ταυτόχρονα, τη θέση της χώρας μας στην Ευρωζώνη. Η Ευρωζώνη μετατρέπεται όλο και περισσότερο σε μια ιδιόμορφη γερμανική «φυλακή» χωρών και λαών, εντός της οποίας τα μνημόνια, εκείνης ή της άλλης μορφής, σε όλα τα μήκη και πλάτη της τείνουν να γίνουν καθεστώς.
Ερώτ.: Αν δεν αλλάξει η πολιτική στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό που αποκαλείται νέο μνημόνιο, θα συνεχίσετε να παραμένετε στον ΣΥΡΙΖΑ;
Απάντ.: Αν ο ΣΥΡΙΖΑ επιμείνει να εφαρμόσει μέχρι τέλους και το νέο μνημόνιο, τότε κινδυνεύει. Κινδυνεύει να μετεξελιχθεί σε μια νέα μεγαλύτερη ΔΗΜΑΡ ή σε ένα είδος μεγάλου πολυσυλλεκτικού «Ποταμιού». Δεν πιστεύω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να έχει αυτή την αρνητικότατη εξέλιξη. Αντίθετα, πιστεύω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ γρήγορα θα επανακάμψει στις αντιμνημονιακές ρίζες του. Αυτό, άλλωστε, επιθυμεί ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς, ο οποίος διατηρεί ψηλά τις δημοκρατικές, προοδευτικές και σοσιαλιστικές αρχές του.
Ερώτ.: Λέτε ότι στηρίζετε την κυβέρνηση, αλλά ότι είσαστε αντίθετος με τη συμφωνία που υπέγραψε με τους «θεσμούς». Δεν είναι αυτό αντίφαση, αφού η συμφωνία αυτή θα είναι η πολιτική της κυβέρνησης για το επόμενο διάστημα;
Απάντ.: Δεν πιστεύω σε μια πολιτική που άλλα υπόσχεται και στη συνέχεια, με διάφορες δικαιολογίες και προφάσεις, κάνει τα εντελώς αντίθετα. Η αναξιοπιστία και τα «άλλα λέω και άλλα κάνω», έχουν καταντήσει την πολιτική ζωή να έχει απολέσει την εμπιστοσύνη της κοινωνίας. Στηρίζω την κυβέρνηση, σημαίνει πρώτα απ’ όλα ότι στηρίζω το πρόγραμμά της. Εμείς δεν είχαμε πρόγραμμα ένα νέο μνημόνιο, αλλά την κατάργηση όλων των μνημονίων και το σταμάτημα της λιτότητας. Εγώ, λοιπόν, θα συνεχίσω να στηρίζω την κυβέρνηση για να εφαρμόσει το πραγματικό προεκλογικό και κυβερνητικό της πρόγραμμα και πιστεύω ότι η κυβερνητική θητεία στη στήριξη μνημονίων θα είναι μια «κακή παρένθεση», που γρήγορα θα κλείσει με την προσπάθεια όλων των μελών και στελεχών του κόμματος και του προοδευτικού δημοκρατικού κόσμου. Θα ήταν το αποκορύφωμα της ειρωνείας να μου ζητείτο ως προϋπόθεση και απόδειξη στήριξης μιάς κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, να υποστηρίζω παλιά και νέα μνημόνια. Να μην καταργήσουμε και τη λογική.
Tο άρθρο του Παν. Λαφαζάνη στην εφημερίδα τα ''ΝΕΑ'' (18/7) και το οποίο έχει ως εξής:
ΔΕΝ ΑΠΟΔΕΧΟΜΑΙ ΤΟΥΣ ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΟΥΣ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΥΣ
Η ιστορία της αστικής πολιτικής ζωής κατακλύζεται από δυνάμεις και πρόσωπα τα οποία πράττουν τα αντίθετα ακριβώς απ’ όσα προεκλογικά υπόσχονται. Η Αριστερά πάντα ξεχώριζε. Αν και η Αριστερά απολέσει την αξιοπιστία της, τότε κινδυνεύει να χάσει η ίδια την ψυχή της και η δημόσια ζωή το ύστατο καταφύγιό της. Και ειλικρινά δε θα μπορεί να υπάρξει χειρότερη τραγωδία απ’ αυτή για το μέλλον της χώρας. Μπορεί ένας λαός να στερηθεί πολλά αλλά δε μπορεί να επιβιώσει με τη γενικευμένη κατάρρευση της πιο στοιχειώδους εμπιστοσύνης.
Το ηγετικό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ δε θα έπρεπε να συνομολογήσει ένα νέο μνημόνιο, το οποίο, μαζί μεΝΔ, ΠΑΣΟΚ και «Ποτάμι», επιχειρεί τώρα να ψηφίσει στη Βουλή. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ στη συνέχεια κάνει και το λάθος να εφαρμόσει και στην πράξη αυτό το μνημόνιο, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να κινδυνεύσει μεμετάλλαξη και η χώρα με βέβαιη επιδείνωση της ήδη τραγικής θέσης της.
Προσωπικά δε θα μπορούσα ποτέ, να ψηφίσω ένα μνημόνιο που προβλέπει νέα μέτρα λιτότητας, σκληρές νεοφιλελεύθερες απορρυθμίσεις και νέες ιδιωτικοποιήσεις στρατηγικών ακινήτων και επιχειρήσεων. Και αυτό όχι μόνο για λόγους ιδεολογικής και πολιτικής συνέπειας αλλά και γιατί ένα τρίτο μνημόνιο θα έφερνε στην πατρίδα μας τις ίδιες καταστρεπτικές συνέπειες των δύο ανάλογων προηγούμενων.
Ο εκβιασμός όσο ωμός και κτηνώδης και αν είναι, σαν αυτόν που επέδειξαν οι κυρίαρχοι νεοαποικιοκράτες της ΕΕ, δεν είναι πάντα επαρκής δικαιολογία για υποχωρήσεις.
Δεν παραδίδω ποτέ μαθήματα πολιτικής ηθικής και πολιτικής ορθότητας σε κανένα. Απεχθάνομαι όσο τίποτα ένα τέτοιο ρόλο. Η πολιτική κυρίως κρίνεται από τις συνέπειες των επιλογών.
Δεν αποδέχομαι, όμως, και τους αναγκαστικούς μονόδρομους και τις ανόητες και ανιστόρητες κατηγορίες της «αποστασίας» για όσους τους αμφισβητούν. Πολύ περισσότερο δεν αποδέχομαι ότι η δημοκρατία στην πατρίδα μου, στην Ελληνική Βουλή και στα κόμματα πρέπει να ενοχοποιείται, προκειμένου να θριαμβεύει, στο «προτεκτοράτο» της Αθήνας, η συναινετική σιωπή των αμνών, ή η ηχηρή αποδοχή ως «αναγκαίου κακού» του νέου μνημονίου.
Ασφαλώς στα σκληρά διλήμματα, πολύ περισσότερο σε εκείνα που η επίκλησή τους πάει να δικαιολογήσει την επιβολή μνημονιακών δεσμεύσεων, χρειάζονται εναλλακτικές απαντήσεις. Και αυτές οι εναλλακτικές απαντήσεις υπάρχουν. Δε θεωρείται, όμως, καν ότι πρέπει να τεθούν στη βάσανο των επιχειρημάτων, αν αμφισβητούν ενδεχομένως και το ευρώ, το οποίο έχει αναχθεί παραδόξως και ταυτοχρόνως, ως το «ιερόν και όσιον» της εγχώριας καπιταλιστικής ολιγαρχίας αλλά και ως ο μόνος δρόμος για τον «εκσυγχρονισμό» και το «δημοκρατικό σοσιαλισμό» για κάποια τμήματα μιαςξεπεσμένης Αριστεράς στη χώρα μας! Μιας «Αριστεράς», που με ασήμαντα «διαλείμματα», πάντα καταφέρνει να επιπλέει, όντας «παντός καιρού»!