Μετά την συμφωνία της 13ης Ιουλίου και με την αποδοχή στην ουσία ενός τρίτου μνημονίου τα πράγματα για την κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ έγιναν φοβερά δύσκολα. Η αριστερή διαφορετικότητα της κυβέρνησης εκ των πραγμάτων κτυπήθηκε βαριά. Η ελπίδα της ανατροπής και της αλλαγής από την μαυρίλα του χτες που είχαν ρίξει τον λαό όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις της Ν.Δ και του ΠΑΣΟΚ διαψεύσθηκε. Δυστυχώς παρά την διαφορετικότητα αυτής της κυβέρνησης που προέρχεται από την συμμετοχή για πρώτη φορά και της αριστεράς οι δυνάμεις της ευρωπαϊκής ολιγαρχίας κατάφεραν να την παγιδεύσουν και να την αιχμαλωτίσουν. Με τις τράπεζες κλειστές με ένα ευρωπαϊκό περιβάλλον εχθρικό από Κυβερνήσεις δεξιών και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων που κάθε άλλο παρά θα ήθελαν να έχουν σχέσεις με τον πολιτικό αντίπαλο της Ν.Δ και του ΠΑΣΟΚ και επιπρόσθετα με την Γερμανία της Μέρκελ κυρίαρχη δύναμη να προσπαθεί να καρπωθεί σήμερα ότι δεν κατάφερε στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η κατάσταση για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι άκρως προβληματική και αυτό κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει.
Πως όμως και γιατί φθάσαμε ως εδώ με μια συμφωνία που είναι κάκιστη και τιμωρητική για τον κόσμο της εργασίας και για όλο τον λαό της Ελλάδας είναι ένα σοβαρότατο ερώτημα που αφορά όλη την ελληνική αριστερά και φυσικά πρώτα και κύρια τον ΣΥΡΙΖΑ και την ηγεσία του. Για το πως έπαιξαν το παιγνίδι οι τροϊκανοί και ο Σόιμπλε είναι πλέον γνωστό και για πολλούς αναμενόμενο, το αναπάντητο ερώτημα είναι τι έκανε το ηγετικό επιτελείο της κυβέρνησης που είχε και την ευθύνη της διαπραγμάτευσης . Ο Λαός που ανέδειξε με την ψήφο του και στήριξε την Κυβέρνηση της Αριστεράς τόσο απλόχερα θέλει να μάθει όλη την αλήθεια. Θέλει να μάθει γιατί η κυβέρνηση πήγε σ΄ αυτή την διαπραγμάτευση με ηττοπάθεια, χωρίς στην ουσία έναν σχεδιασμό που θα άφηνε την δυνατότητα και σε άλλες διεξόδους, άλλους σχεδιασμούς πέρα από την άκρως προβληματική δογματική θέση του « πάση θυσία στο ευρώ» του ευρωμονόδρομου και της αρρωστημένης πολιτικά ευρώ-λαγνείας. Δεν είναι δυνατόν το νόμισμα να θεωρείται το κυρίαρχο στοιχείο της πολιτικής μας και όχι η γενικότερη οικονομική πολιτική της λιτότητας και του άγριου νεοφιλελευθερισμού που μέσα στην ευρωζώνη έχει δημιουργήσει τεράστια προβλήματα στον ελληνικό λαό και όχι μόνο. Επιπλέον θα πρέπει να δοθούν εξηγήσεις πως ο ελληνικός λαός που με το 62% του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα έδωσε ένα γερό χαστούκι σε όλους αυτούς που δεν σεβάσθηκαν την δημοκρατία και την λαϊκή κυριαρχία βρέθηκε μέσα σε λίγες μέρες με το ΝΑΙ και σε ότι επιλογές αυτό έκρυβε. Ειδικά για το θέμα του δημοψηφίσματος ο λαός μας αισθάνεται προδομένος και ανήσυχος για το μέλλον του. Άλλα περίμενε και άλλα βρήκε από την Κυβέρνηση της Ελπίδας του.
Επιπλέον με ποιο δικαίωμα πάρθηκαν αποφάσεις για τόσο σημαντικά ζητήματα έξω και μακριά από τα θεσμοθετημένα όργανα του κόμματος. Για την αριστερά που σέβεται την δική της διαφορετικότητα η συμμετοχή σε μια κυβέρνηση δεν είναι ένα απλό διαχειριστικό ζήτημα της καπιταλιστικής εξουσίας. Πάντα έμπαινε και θα μπαίνει το ερώτημα κυβέρνηση για ποιόν και προς ποια κατεύθυνση. Η ταξική προσέγγιση της διακυβέρνησης της χώρας δεν είναι ένα ζήτημα αντίθεσης απλά του νέου απέναντι στο παλιό, αλλαγή προσώπων δηλαδή και που και αυτό δεν έγινε σε μεγάλο βαθμό με τις παρουσίες των διαφόρων στελεχών που υπηρέτησαν τις κεντροαριστερές κυβερνήσεις του Σημίτη ή του Γ.Α.Π όπως ο Πανούσης ή ο Μάρδας και άλλοι που ελάχιστη σχέση έχουν με την αριστερά τους αγώνες της και τα οράματά της.
Αυτή η συμφωνία εκτός των άλλων δημιούργησε και δημιουργεί επί πλέον ένα τεράστιο πολιτικό ζήτημα στην χώρα μας. Οι περίφημοι εταίροι μας όχι μόνο δεν αποδέχθηκαν ένα «έντιμο» συμβιβασμό με την ελληνική κυβέρνηση αλλά το αντίθετο με τον απεχθέστερο όρο της συμφωνίας αυτόν της περίφημης « Εμπιστοσύνης» που πρέπει να έχουν προς την κυβέρνηση μας επιδιώκουν να παρέμβουν με τρόπο απαράδεκτο στα πολιτικά δρώμενα της χώρας μας. Η εμπιστοσύνη για να δοθεί ο νέος δανεισμός περνά μέσα από την διαμόρφωση ενός πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα που θα εξυπηρετεί τα δικά τους και μόνο συμφέροντα. Πρόκειται στην πραγματικότητα για ένα ιδιόμορφο πραξικόπημα που αυτή την φορά στην Ελλάδα δεν επιβάλετέ με τα άρματα μάχης, τους σχιζοφρενείς συνταγματάρχες και τους παρακρατικούς μηχανισμούς αλλά με τον οικονομικό και χρηματιστηριακό στραγγαλισμό της χώρας.
Με απλά λόγια θέλουν κυβέρνηση της πλήρους εμπιστοσύνης τους που αν ήταν δυνατόν να την σχημάτιζαν και να την όρκιζαν ακόμα και οι ίδιοι θα ήταν καλό γι΄ αυτούς.
Η Δημοκρατία και η Λαϊκή κυριαρχία μπαίνουν σε αμφισβήτηση με την συμφωνία της 13ης του Ιούλη.
Στην βάση αυτή και με στόχο τον πλήρη έλεγχο του πολιτικού συστήματος τα κέντρα της οικονομικής εξουσίας έχουν δύο επιλογές να κάνουν, δύο δρόμους να ακολουθήσουν. Ο πρώτος είναι να προσπαθήσουν από τα συντρίμμια τους να επανιδρύσουν νέα πολιτικά μορφώματα ή μόρφωμα σοσιαλδημοκρατικού τύπου χρησιμοποιώντας ακόμα και παλιά πολιτικά πρόσωπα. Την κεντροδεξιά την έχουν με τις εφεδρείες της Χρυσής Αυγής, την κεντροαριστερά ψάχνουν. Τέτοιες προσπάθειες επανίδρυσης του λεγόμενου κεντροαριστερού σοσιαλδημοκρατικού χώρου έχουν ήδη ξεκινήσει αλλά με πενιχρά μέχρι τώρα αποτελέσματα με τα ποτάμια και τα πολιτικά ρετάλια του ΠΑΣΟΚ. Ο δεύτερος δρόμος είναι η πλαγιοκόπηση και η μετάλλαξη του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ. Θα προσπαθήσουν δηλαδή να επενδύσουν σε ένα ΣΥΡΙΖΑ μεταλλαγμένο διαχειριστικό και όχι υπερβατικό του συστήματος. Ένα ΣΥΡΙΖΑ που θα έχει χάσει την ταξική του όχθη μέσα από την «δίψα του» για εξουσία.
Σίγουρα για την άρχουσα τάξη στην Ελλάδα θα ήταν ευλογία Θεού ακόμα και ο εξ οικονομικού αναγκασμού πολιτικός ευνουχισμός του ΣΥΡΙΖΑ γιατί θα πραγματοποιούσαν «ανέξοδα» με τον τρόπο αυτό την αναστήλωση του δικού τους συστήματος με νέα υλικά. Στην προσπάθειά τους αυτή ενοχοποιούν κάθε διαφορετική σκέψη, κάθε φωνή που είναι έξω από τον δικό τους σχεδιασμό. Η Αριστερή Πλατφόρμα για παράδειγμα που αμφισβητεί ανοικτά και δυναμικά τις πολιτικές της λιτότητας και του ευρωμονόδρομου όπως και κάθε άλλη πατριωτική, δημοκρατική αντιιμπεριαλιστική και προοδευτική φωνή πρέπει να εξοβελιστεί στο πυρ το εξώτερο. Τα πάντα πρέπει να υποταχθούν σε μια αντιδημοκρατική λογική και οι πάντες ξεκινώντας από τον ίδιο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μέχρι τον Πρωθυπουργό της χώρας θα πρέπει να συναινούν υποχρεωτικά σ΄ αυτή την μοναδική σκέψη που προωθούν οι δανειστές και κυρίαρχοι κύκλοι της ευρωζώνης και τα ελληνόφωνα φερέφωνα τους.
Όποιος τολμήσει να μιλήσει για την έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη είναι "εγκληματίας"και "υπονομευτής"της ευημερίας των 2 εκ. ανέργων και των 3 εκ. που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας. Ο κανιβαλισμός απέναντι στον Βαρουφάκη ή τον Λαφαζάνη δεν γίνεται τυχαία είναι μέρος αυτών των αντιδημοκρατικών σχεδιασμών για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της οικονομικής ολιγαρχίας που είναι κυρίαρχη σήμερα στην Ευρώπη. Πρέπει να καταλάβουν οι πάντες μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν μπορεί να αμφισβητηθούν τα μνημόνια και η λιτότητα, πολύ περισσότερο ο νεοφιλελευθερισμός, αν δεν αμφισβητηθεί, ταυτόχρονα , η ευρωζώνη και η θέση της χώρας μας σε αυτήν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνησή του σε καμιά περίπτωση δεν θα πρέπει να γίνει συνένοχος σ΄ αυτή την αντιδημοκρατική εκτροπή. Θα πρέπει να εγκαταλείψει αυτή την συμφωνία και μαζί με τον λαό, με τον κόσμο του ΟΧΙ να διαλέξει άλλο δρόμο, αυτό της εξόδου από αυτή την καπιταλιστική ολοκλήρωση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να πει «ΟΧΙ» στα σχέδια της Γερμανίας και των ΗΠΑ για χειραγώγηση της Ελλάδας και ολόκληρης της Ευρώπης.
Η μόνη ελπίδα απεμπλοκής του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησής του από το αδιέξοδο που βρίσκεται είναι η κάθετη άρνηση του 3ου μνημονίου έστω και στο και πέντε.
Με ριζική αλλαγής πολιτικής πρέπει να απαντήσει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα. Μέσα από αυτές τις αλλαγές θα ξεπεραστούν και πιθανά ζητήματα ενότητας και λειψής κατανόησης που έχουν δημιουργηθεί μέσα στις γραμμές της ριζοσπαστικής αριστεράς. Τα διοικητικά μέτρα, η ποινικοποίηση της διαφορετικής άποψης, ο πολίτικος εκβιασμός, ο αποκλεισμός και οι διασπάσεις πρέπει να μείνουν μακριά από την πολιτική σκέψη και δράση όλων μας μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ και γενικότερα στη αριστερά.
Ο εχθρός του λαού και της εργατικής τάξης αυτής της χώρας είναι ορατός και συγκεκριμένος ας στρέψουμε όλα τα βέλη μας εναντίον του. Όλες οι δημοκρατικές αντιμνημονιακές δυνάμεις της χώρας, ας συγχρονίσουν τον βηματισμό τους για την συγκρότηση ενός μεγάλου ενωτικού μετώπου δράσης του «ΟΧΙ».
*Ο Βασίλης Πριμηκύρης είναι μέλος της K.E του ΣΥΡΙΖΑ