Του Απόστολου Λυκεσά
Όσοι επιχείρησαν να διαμαρτυρηθούν για άλλη μια μέρα, χθες, στις Σκουριές, έφθασαν μέχρι το σταυροδρόμι ανάμεσα στο εργοστάσιο εμπλουτισμού και το ανοιχτό όρυγμα. Αρματωμένες αστυνομικές δυνάμεις σταμάτησαν τους διαδηλωτές προκειμένου να συνεχιστούν απρόσκοπτα οι εργασίες της Ελντοράντο Γκολντ. Τριακόσιες χιλιάδες στρέμματα δάσους έχουν παραχωρηθεί με διαδικασίες αστραπή σε μια εταιρεία η οποία, όταν μετά από δέκα ή είκοσι χρόνια αποσυρθεί, θα παραδώσει στην ιστορία ένα ανοιχτό όρυγμα με λίμνες τοξικών αποβλήτων. Ήδη μια τεράστια έκταση έχει αποψιλωθεί και η καταστροφή συνεχίζεται.
Το όρος Κάκκαβος είναι απροσπέλαστο πια.
Εκτός από τα 11 εκατομμύρια που έλαβε το ελληνικό δημόσιο πριν χρόνια για τις πρώτες άδειες, άγνωστο είναι και παραμένει τι ακριβώς εισπράττει το κράτος για τις πρώτες ποσότητες μεταλλευμάτων που έχουν ήδη εξαχθεί. Τα κέρδη της εταιρείας, όπως έχουν δείξει έρευνες διεθνών οργανώσεων, χώρια που θα φορολογούνται με τον κατώτερο συντελεστή, περί το 10%, θα πηγαίνουν στις τσέπες των μετόχων της εταιρείας αφού θα ακολουθούν το δαιδαλώδες δρομολόγιο που ξεκινά από την Ολλανδία και καταλήγει στα εξωτικά Μπαρμπέιντος.
Η εταιρεία χρησιμοποιεί ως ασπίδα αμάχων περί τους 1900 εργαζόμενους, αριθμός που δεν έχει επιβεβαιωθεί από καμιά υπηρεσία ενώ δεν έχουν δοθεί ακόμη οι κατάλογοι τους παρά τα επανηλλειμένα αιτήματα όσων διαφωνούν και αντιστέκονται στην καταστροφή. Οι ίδιοι αυτοί εργαζόμενοι επικαλούμενοι την ανεργία στην περιοχή δείχνουν να αδιαφορούν για το αύριο των παιδιών τους καθώς θεωρούν προφανώς ότι η εικοσαετία (;) που θα εργάζονται θα διαρκέσει για πάντα.
Δεν υπάρχει πλέον κανένας λόγος να πάει κάποιος για βόλτα στον Κάκκαβο. Πάει κάποιος βόλτα σε βουνό για τις ομορφιές του και όχι για να δει μπουλντόζες να ισοπεδώνουν δάσος. Αν ήταν έτσι όλοι θα πήγαιναν εκδρομή σε μάντρες για μηχανήματα. Στον Κάκκαβο δεν μπορεί να πάει κανείς ούτε για να διαμαρτυρηθεί. Ονοματίζεται εχθρός της προόδου, της ανάπτυξης, των θέσεων εργασίας. Και δεν μπορούμε να επικαλεστούμε ότι δεν έχει γράψει κάποιος Ιψεν τον «εχθρό του λαού».
Σάμπως λένε οι υπερασπιστές της εξόρυξης από τα αρχαία χρόνια δεν γινόταν τέτοιες εργασίες; Όντως το επιχείρημα ακούγεται λογικό και σθεναρό, μόνο που θα πρέπει να εξηγηθεί πώς τόσες χιλιάδες χρόνια γινόταν εξορύξεις και το δάσος παρέμενε στη θέση του ενώ, τώρα, μέσα σε χρόνο μηδέν, δεν μένει ξύλο ούτε για οδοντογλυφίδες και, σίγουρα, θα απαιτηθούν χιλιάδες χρόνια για να ξαναγίνει αυτό που ήταν, αν τα καταφέρει βέβαια η φύση. Διότι υπάρχουν και καταστροφές σε φυσικούς πόρους που δεν αναπληρώνονται.
Κλαψούριζαν στην αρθρογραφία τους πριν είκοσι χρόνια οι σημερινοί νεοφιλελεύθεροι για την καταστροφή του περιβάλλοντος στην πρώην Σοβιετική Ένωση, γιατί δεν προστατεύθηκαν δάση και ποτάμια, ποτάμια και θάλασσες από τον υπάρκτό σοσιαλισμό, γιατί θυσιάστηκαν στον βωμό μιας ανταγωνιστικής ανάπτυξης. Σήμερα, μετά πάθους, οι ίδιοι αρθρογραφούν για να δείξουν ότι η καταστροφή γίνεται μεν αλλά με σχέδιο, όχι άναρχα, παρά τακτοποιημένα και, όλα κάποια στιγμή θα γίνουν όπως ήταν, θα φροντίσουν αυτοί που σήμερα οργώνουν τα σπλάχνα του Κάκκαβου.
Όσα συντελούνται όμως σήμερα στον Κάκκαβο είναι άλλο ένα ματωμένο δάνειο από το μέλλον το οποίο, θα κληθούν να πληρώσουν και πάλι τα παιδιά όσων συμμετέχουν -ίσως και οι ίδιοι- στη σημερινή «επιχειρηματική δραστηριότητα».
Διότι όπως όπως έχει πει και ο Ηράκλειτος «ήλιος γαρ ουχ υπερβήσεται μέτρα` ει δε μη, Ερινύες μεν Δίκης επίκουροι εξευρήσουσιν» πάει να πει ότι ακόμη κι «αν ο ήλιος υπερβεί τα μέτρα του, θα τιμωρηθεί από τις Ερινύες τις θεραπαινίδες της Δικαιοσύνης».
Όπως όλοι παραδέχονται κάτι γνώριζε από Διαλεχτική ο Ηράκλειτος. Μένει να αποδειχτεί αν η αριστερά που σήμερα κυβερνάει κάτι θυμάται από τούτη την Διαλεχτική και, πάντως, ότι τουλάχιστον δεν την έχει ξεχάσει. Οι Ερινύες εξάλλου, δεν κάνουν διακρίσεις.