Ήταν Μάης του 2013. Οι καθηγητές βρέθηκαν στο μάτι του κυκλώνα της μνημονιακής λαίλαπας.
Μετά τις συνεχείς μειώσεις στους μισθούς, την φοροεπιδρομή, την θέσπιση πειθαρχικού δίκαιου που καταργούσε το τεκμήριο της αθωότητας, τις αναγκαστικές μετατάξεις και αποσπάσεις, την έναρξη των διαδικασιών επιβολής παράλογων διαδικασιών αξιολόγησης … ο υπουργός ανακοινώνει μέσα στη Μεγάλη εβδομάδα και την αύξηση του διδακτικού ωραρίου.
Ασφαλώς και δεν ήταν το μείζον θέμα το ωράριο. Η υποβάθμιση του σχολείου και του ρόλου και του κύρους των εκπαιδευτικών τα τελευταία χρόνια είχαν γίνει συνείδηση… Αλλά να … εκεί το ποτήρι ξεχείλισε . Ήταν και οι 20000 περίπου συνάδελφοί μας αναπληρωτές που αφού γύρισαν τις εσχατιές της χώρας μας με πενιχρές αμοιβές ελπίζοντας στον διορισμό τους … έχαναν κάθε ελπίδα από Σεπτέμβρη …
Έτσι το σύνολο σχεδόν των συνδικαλιστικών ηγεσιών έβαλαν στις επιλογές τους και την Απεργία μέσα στην περίοδο των Πανελληνίων Εισαγωγικών Εξετάσεων. Και βέβαια σχεδόν το σύνολο των αριστερών παρατάξεων στο χώρο της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης.
Στην σύσκεψη των ΣΥΝ.Ε.Κ. που πραγματοποιήθηκε σχεδόν όλοι συμφώνησαν ότι πρέπει να πάμε με πρόταση υπέρ της Απεργίας σε όλες τις συνελεύσεις αλλά με ειλικρίνεια για τις δυσκολίες του εγχειρήματος … ειλικρίνεια απέναντι σε αυτούς που θα κάνουν την απεργία και άρα έχουν και την ευθύνη να αποφασίσουν… έχουν το δικαίωμα να εκτιμήσουν και να αποφασίσουν το Σωστό αλλά και το Λάθος στον αγώνα τους. Προσωπικά επέμενα από την αρχή σε αυτό
Μια εβδομάδα αργότερα όλα αυτά ξεχάστηκαν. Οι συνδικαλιστές μας στο Δ.Σ. της ΟΛΜΕ κατεβάζουν μια εισήγηση προς τις συνελεύσεις που προσπαθεί να υφαρπάξει ένα μεγάλο ΝΑΙ υπέρ της απεργίας … Δεν θέτει ξεκάθαρα το θέμα της διαφαινόμενης επίταξης και δεν ζητά την εκτίμηση και τον καθορισμό της πορείας σε κάθε ενδεχόμενο … Και πάλι επισημαίνω, αντιδρώντας με έντονο τρόπο σε αυτή την λάθος κίνηση υποκατάστασης του υποκειμένου από τους εκπροσώπους τους …
Οι συνελεύσεις μαζικότατες και ενθουσιώδεις πανηγυρικά επιλέγουν ΝΑΙ στην Απεργία. Το φιάσκο ήταν προδιαγεγραμμένο … στη Συνέλευση καλούνται οι πρόεδροι να επανεκτιμήσουν και να ανατρέψουν την άφρονα πρόταση. Μέσα σε 36 ώρες το ΝΑΙ γίνεται ΟΧΙ. Οι περισσότεροι πρόεδροι ξέρουν τον πλούσιο διάλογο που αναπτύχθηκε στις συνελεύσεις για την ανάγκη αναχαίτισης των αρνητικών φαινομένων κοινωνικού αυτοματισμού και για την αναγκαιότητα εξασφάλισης κοινωνικής αποδοχής και για την εξασφάλιση συμμάχων από άλλους χώρους …
Επανέρχομαι μετά το φιάσκο και ζητώ με ήρεμο τρόπο να συζητηθεί αυτό το Λάθος … Η συζήτηση είναι περιορισμένη… Από τη μια οι ανόητες κραυγές για εφιάλτες και προδότες από την άλλη μια προσπάθεια να αμυνθούμε πίσω από μικρά ψέματα. «Έπρεπε να δείξουμε δύναμη μήπως υποχωρήσουν» ήταν το ένα επιχείρημα. Δηλαδή μπλόφα του πιο αδύναμου στον ισχυρότερο; Πρώτο φάουλ… «Έπρεπε να πιέσουμε για συμμαχίες ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και να εκτιμήσουμε τις δυνατότητες αυτών των συμμαχιών» …Δεύτερο φάουλ σε σχέση με το ποιος συγκρούεται και πως χτίζονται συμμαχίες.
Όμως το σημαντικότερο είναι ότι κανείς δεν θέλησε να συζητήσει τη ΛΑΘΟΣ υποκατάσταση του υποκειμένου από εκπροσώπους, ειδικούς, γνώστες … Δεν επέμεινα. Κατάλαβα ότι ελάχιστοι ήταν σε θέση να φιλιώσουν με το Λάθος μας… Ελάχιστοι μπορούσαν να πάρουν το Λάθος αγκαλιά … Δεν συζητήθηκε ούτε στο Συνέδριο… Έκανα πως το ξέχασα ελπίζοντας ότι δεν θα γινόταν και η καταστροφή της Σμύρνης αν δεν μπορούσαν κάποια συνδικαλιστικά στελέχη να αντιληφθούν πόσο μακριά μπορεί να σε πάει αυτή η στρεβλή αντίληψη και πρακτική της συνδικαλιστικής ηγεσίας της ΟΛΜΕ απέναντι στο υποκείμενο των πολιτικών αγώνων … Άλλωστε η ηγεσία μιας συνδικαλιστικής δευτεροβάθμιας οργάνωσης εκπαιδευτικών ήταν … δεν ήταν και η ηγεσία του λαϊκού κινήματος ή της Ριζοσπαστικής Αριστεράς
……
Ήμουν σχεδόν σίγουρος πως όλα αυτά τα στελέχη του Σύριζα είχαν απείρως μεγαλύτερες εμπειρίες και είχαν απείρως πιο οργανωμένη την σκέψη τους απ’ ότι εγώ. Δυστυχώς δεν ήταν έτσι.
……
Δυο χρόνια μετά
Αυτή η διατύπωση του κινδύνου που μας απειλούσε ότι «θέλουν η νέα Κυβέρνηση που θα σχηματιστεί να αποτελέσει μια μικρή παρένθεση… θα κάνουν τα πάντα για να την ρίξουν…» … Αυτή λοιπόν την διατύπωση ποτέ μου δεν την κατάλαβα ως επιχείρημα. Μια κοινοτοπία όπως η φράση «Εγώ ως άνθρωπος» … και ακόμη χειρότερα μια κενού περιεχομένου ταυτολογία όπως : «οι αντίπαλοί μου είναι εναντίον μου» … Από τη πρώτη στιγμή με έκαναν καχύποπτο. Και λίγο αργότερα ήρθε η «αναμενόμενη αμοιβαία επωφελής συμφωνία» να μετονομαστεί σε «αναμενόμενη βιώσιμη λύση»… Με έζωσαν τα μαύρα φίδια … και ήρθαν οι αναζητήσεις «μια γέφυρας» και κάποιες άλλες «κόκκινες γραμμές» πιο πίσω και λίγο ακόμα πιο πίσω…
Κι όμως οι άνθρωποι σοβαρολογούσαν όταν έλεγαν … «Δεν έχουμε περιθώρια άλλης επιλογής… παρά μόνο μέσα στο Ευρώ…». Δεν το έλεγαν για τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο, δεν το έλεγαν για τον Schäuble … το έλεγαν σε μένα. Νόμιζα ότι ήταν «πολιτική μανούβρα». Είχα πιστέψει ότι η πολιτική μας ΔΕΝ ήταν «Ευρώ πάση θυσία» αλλά ήταν «Ναι Ευρώ αλλά όχι με κάθε θυσία» … Νόμιζα καλά να πάθω. Νόμιζα, νομίσματα, νομή και νέμω … μόνο ο Νέμο του Ιούλιου Βέρν ήταν άσχετος και ήταν αυτό που μου έμεινε.
Η ηγεσία του Μαξίμου και η διαπραγματευτική ομάδα είχε πλήρη επίγνωση των δεδομένων αν όχι από τις αρχές Φλεβάρη σίγουρα από τις αρχές Μάρτη.
Έκτοτε γνώριζαν ότι έπρεπε ο Ελληνικός Λαός να επιλέξει ανάμεσα σε 2 σκληρές λύσεις. Και αντ’ αυτού επέλεξαν και μεθόδευσαν, αυτήν με την οποία θα … «καθάριζαν» …Θα «καθάριζαν» όμως τι ;
Όχι κυριε Δραγασάκη, κ. Παππά, κ. Τσίπρα, κ. Τσακαλώτο … Όχι δεν έχετε δικαίωμα να ζητάτε τώρα να καταθέσει την εναλλακτική όποιος την έχει … Ποιος δηλαδή να την έχει ; Ο Βουλευτής;
Και γιατί ρωτάτε τον Βουλευτή ; Ήταν εξουσιοδοτημένος κάποιος από εκεί μέσα να ετοιμάσει την εναλλακτική και δεν το έκανε ; Ή μήπως είναι το αποφασιστικό όργανο στο Κόμμα; Και σε ποιον θα έπρεπε να υπακούουν οι βουλευτές ; Στις επιλογές του κ. Δραγασάκη που δήλωνε από το βήμα του δήθεν συνεδρίου: « ΝΑΙ βλέποντας και κάνοντας»; Ή στις επιλογές της ομάδας που συνέταξε την πρόταση των σαραντατόσων σελίδων; ( αυτή που προκάλεσε τον αντιπερισπασμό του Δημοψηφίσματος )
Δεν έχετε αυτό το δικαίωμα γιατί εσείς έπρεπε να την είχατε ετοιμάσει ; Και πρέπει να αποφασίσετε τι θα δηλώσετε . Την είχατε ετοιμάσει αλλά ήταν κακή ή δεν την είχατε ετοιμάσει. Η μήπως οι δυο δηλώσεις κατέστησαν ταυτόσημες μετά την τότε απόφασή σας: «Ευρώ πάση θυσία»
Χάσατε κύριοι το δικαίωμα που είχατε να βάζετε διλήμματα στις 5 Ιουλίου. Μπορούσατε ακόμα και τότε, αν όχι νωρίτερα, να ρωτήσετε ειλικρινά το Λαό μιλώντας καθαρά για τις δυο δύσκολες λύσεις. Λύσεις δεν θα δίνατε εσείς. Ο Λαός θα έδινε λύσεις, αν βάζατε το δίλημμα σωστά , πλήρως, ειλικρινά .Κι ας αποφάσιζε η πλειοψηφία. Ή μήπως φοβηθήκατε έναν ακόμα διχασμό; Και προτιμήσατε την εθνική συμφιλίωση; Αν ναι τουλάχιστον ζητήστε καθαρά και από μένα το απλό μέλος να συμφιλιωθώ με τον Μπόμπολα και τους εκπροσώπους του.
Τώρα είναι αργά. Μπορεί ο «μικρός» να γυρίσει την παρτίδα της πολιτικής του καριέρας ή της αξιοπρεπούς απόδρασής του … αλλά για την ευκαιρία που είχε ο Λαός μας είναι πια Αργά. Είναι Αργά γιατί σας εμπιστεύθηκε ως ηγεσία του, αλλά εσείς δεν τον εμπιστευτήκατε ποτέ. Πιστεύατε απλώς «ότι μπορείτε καλύτερα από τους άλλους».
Δυστυχώς χάσαμε.
Και χάσαμε διότι η ηγεσία του Μαξίμου μάλλον είχε ΕΝΑ ΚΡΥΦΟ «σχέδιο».
Πρώτον ήταν ΕΝΑ. Ο κ. Δραγασάκης έθεσε εξαρχής σε όλες τις επιτροπές μελέτης τον απαράβατο όρο :”μελετάμε οτιδήποτε αλλά πάντα εντός ευρωζώνης, τίποτα εκτός” . Και αυτός ο όρος όριζε ως μοναδική εναλλακτική στην περίπτωση αδιεξόδου την επιστροφή από τον ίδιο δρόμο. Και αν η αρχικά σχεδιασμένη πορεία ήταν με τη σειρά: α) ρίχνουμε το μνημονιακό κυβερνητικό μπλόκ ( εκμεταλλευόμενοι την εκλογή προέδρου), β) ο σχηματισμός μιας κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ για να διαπραγματευτεί σκληρά την αλλαγή παραδείγματος στην ευρωπαϊκή πολιτική … Τότε, σε περίπτωση ήττας η επιστροφή από τον ίδιο δρόμο αναγκαστικά οδηγεί πίσω στον σχηματισμό μνημονιακής κυβέρνησης. Και ασφαλώς αυτό δεν είναι εναλλακτική λύση. Και ασφαλώς αν είναι αλήθεια ότι ο Λαός δεν εξουσιοδότησε την Κυβέρνηση να βγάλει την χώρα από το Ευρώ, τόσο αλήθεια είναι ότι κανείς δεν εξουσιοδότησε την Κυβέρνηση να καταθέσει ένα τρίτο μνημόνιο σαραντατόσων σελίδων ή εκατoντόσων σελίδων.
Δεύτερο ήταν ΚΡΥΦΟ. Το θέμα της πολιτικής συμμαχιών δεν μπορεί να σχεδιάζεται με βασικό κριτήριο την αποδιοργάνωση των αντίπαλων πολιτικών σχηματισμών αλλά με βάση τις κοινωνικές αντιθέσεις και την έκφρασή τους. Και όμως οι επιλογές προέδρου, αλλά και άλλων στελεχών φαίνεται ότι είχαν για τον Πρωθυπουργό αποφασιστική σημασία στην επίτευξη αποσάθρωσης κάθε αντιπάλου Εξασφαλίσαμε… Αβραμόπουλο, Προκόπη, Στουρνάρα, Σάλλα ( και Παναρίτη παραλίγο να είχαμε αλλά … ). Έπρεπε απλά να αντικατασταθούν Βενιζέλος και Σαμαράς. Για τον Δεύτερο ήταν πιο δύσκολο χρειαζόταν η βοήθεια της Μέρκελ … και ένα «Δημοψήφισμα Απάτη» πολλαπλής χρησιμότητας ( και μιας ερμηνείας: ΟΧΙ=νναι ).
Και αυτή η Απάτη δεν ήταν Λάθος για να το πάρουμε αγκαλιά. Ήταν σχεδιασμένη επιλογή, μια καλά σχεδιασμένη επιλογή και με το καλύτερο timing για τους στόχους του . Μια μικρότερη διαφορά στο δημοψήφισμα ήταν ίσως καλύτερα. Αλλά και έτσι οι στόχοι έχουν επιτευχθεί πλέον. Αυτό ήταν προφανές όταν ο ΗΓΕΤΗΣ που καθάρισε όλους τους άλλους μαζί, με 63% σχεδόν, κάνει πρώτη δήλωση ότι το πρώτο βήμα είναι η σύγκλιση των πολιτικών αρχηγών υπό τον πρόεδρο της δημοκρατίας…(!)
Και βέβαια τώρα ήρθε η σειρά και των κομματικών αντιπάλων της Ηγεσίας. Συνεχίζουμε με προτάσεις για Συνέδριο ή δημοψήφισμα ; Τι συνέδριο σαν το Ιδρυτικό; με 3500 μέλη ακροατές του μηχανισμού ; Ή μήπως Συνέδριο σαν την περσινή απάτη του Διαρκούς; Μήπως και μια ψηφοφορία σαν αυτή που ανέδειξε τον Γιωργάκη Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ πριν λίγα χρόνια ; Και μη μου πείτε εμένα να κάτσω να δεχτώ πάλι μαθήματα εσωκομματικών εκκαθαρίσεων όπως αυτά του 89 και του 91 ... Σας χάρισα τότε την «τιμή» …σας την χαρίζω και τώρα.
Το θέμα δεν είναι αν ο Παναγιώτης Λαφαζάνης είναι κατάλληλος για Ηγέτης, ούτε αν η Αριστερή Πλατφόρμα μπορεί, αν και δεν επιτρέπεται, να ομαδοποιεί και να εκπροσωπεί όλες τις αμφιβολίες και τις ενστάσεις για τον κομματικό μηχανισμό και τις επιλογές του. Προ πολλού - αν όχι ο ίδιος, που απλά ένοιωθε πάντα διωκόμενος, σίγουρα μερικοί περί αυτού, αλλά όχι όλοι- είχαν μετατρέψει την δήθεν ιδεολογική πάλη σε μια άνευ αρχών εσωκομματική αντιπαράθεση για θέσεις ισχύος στον κομματικό μηχανισμό. Πολλές φορές αναρωτήθηκα γιατί δεν αντέδρασε η πλειοψηφία. Τώρα ξέρω την απάντηση. Ο ηγέτης πρέπει να επιλέξει όχι την αξιοπρεπή ειλικρινή αντιπαράθεση στην άλλη άποψη με σεβασμό στον διαφορετικό συνοδοιπόρο. Αλλά ο Ηγέτης πρέπει να επιλέξει την κατάλληλη στιγμή που τελειώνεις με τον ανυπάκουο… Κι εγώ δεν είμαι ηγέτης. Από την άλλη πάντα αρνήθηκα την ομαδοποίηση και τις τάσεις που αναδεικνύουν εσωκομματικές εκπροσωπήσεις των όποιων ανησυχιών μας για την Ηγεσία και τον ( ή μήπως τους;) κομματικούς μηχανισμούς.
Λίγες ημέρες αργότερα από το δημοψήφισμα απάτη, το τρίτο και χειρότερο μνημόνιο, αυτό που σταθεροποιεί τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό και την κυριαρχία του Χρηματοπιστωτικού συστήματος είναι πραγματικότητα. Η μεταπολίτευση τελειώνει με την θριαμβευτική νίκη του « ανήκομεν εις την Δύσιν »
Αν ήμουν βουλευτής θα ψήφιζα ΟΧΙ και με υποσημείωση ερμηνευτική: Αυτή η Κυβέρνηση πρέπει να πέσει γιατί μόνο η Δημοκρατία δεν έχει Αδιέξοδα.
Και δεν θα αφιέρωνα στον Ηγέτη μας την «Καληνύχτα Κεμάλ» του Μάνου Χατζιδάκι . Τα «Δανεικά Ιδανικά» θα του αφιέρωνα.
Μου έλεγε πριν λίγες ημέρες στην πλατεία του χωριού μου κάποιος βιοπαλαιστής σταθερός ψηφοφόρος της Αριστεράς 20 χρόνια τώρα : «Δεν μπορώ να το χωνέψω αυτό το φιάσκο. Μου λένε τα παιδιά μου -φοιτητές οι δυο, σε λίγες μέρες και ο τρίτος- Πάμε ρε πατέρα πάνω στο Σύνταγμα την Παρασκευή 3/7 το βράδυ… γιατί αυτό το ΟΧΙ θα το αφιερώσουμε εμείς σε εσένα …Πήγαμε σε κάτι μεγαλειώδες που δεν είχα ξαναζήσει ούτε επί Ανδρέα. Πες μου ρε Δάσκαλε τι να πω τώρα; Ποιον να κοιτάξω στα μάτια και τι να του πω ΤΩΡΑ; Τι να πω στα παιδιά μου;»
Όχι δεν μπορώ να υπερασπιστώ τίποτα από αυτή τη Κυβέρνηση … ούτε θέλω.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι Παρελθόν και το μέλλον είναι το Κόμμα του Τσίπρα. Αυτό που θα βάλει και πάλι τα νοσοκομεία, τα ΑΕΙ και τα ασφαλιστικά ταμεία να πληρώσουν για την διάσωση των τραπεζών και του Ευρώ. Θα κυβερνήσουν επιτέλους οι υποτελείς του «Κουαρτέτου» , βλέπεται οι θεσμοί έγιναν τέσσερεις, δεν είναι πια «Τρόικα» . Και κάποιοι ανακάλυψαν τώρα μετά από 6 μήνες πως ο κόσμος το φώναζε εδώ και καιρό :”τελειώνετε επιτέλους με την διαπραγμάτευση για να κυβερνήσετε”. Δεν νομίζω ότι ήταν ακριβώς αυτό που εννοούσε ο κόσμος με την φράση τελειώνετε την διαπραγμάτευση… και ασφαλώς δεν εννοούσε αυτή την διακυβέρνηση . Θα το καταλάβουν σε λίγο με την έλευση των εφαρμοστικών νόμων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι Παρελθόν και το μέλλον είναι το Κόμμα του Τσίπρα. Εγώ θα είμαι απέναντι ορκισμένος πολιτικός εχθρός των πρακτικών που μας έφεραν εδώ… Στον Τσίπρα ακούμπησα τις ελπίδες μου μαζί με εκατομμύρια άλλους και αποδείχτηκε μεγάλος ηγέτης αφού έβγαλε την αριστερά από τις λέσχες κάποιων «βαρεμένων» και την έκανε πολιτική επιλογή πλήθους εργαζομένων. Τον Αλέξη όμως, δεν τον παντρεύτηκα. Και όποιος ακόμα παντρεύεται πρέπει να ξέρει να χωρίζει όταν νιώθει να χάνει την Αξιοπρέπεια του.
Δεν αποδίδω προθέσεις . Πώς άλλωστε να αποδώσω προθέσεις αφού αν υπήρχε εξ αρχής η πρόθεση η κυβέρνηση δεν θα είχε συνεταίρο τον Καμένο αλλά τον Θεοδωράκη. ( Εκτός κι αν υπάρχουν και άλλα πολλά που αγνοώ. Σε κάθε περίπτωση μπορώ να κάνω πως αγνοώ όσα φημολογούνται για την διάψευση των προσδοκιών εκμετάλλευσης σε διεθνές επίπεδο της γεωπολιτικής θέσης της χώρας). Καταλογίζω όμως αφέλεια και πολιτική ανωριμότητα. Καταλογίζω έλλειψη εμπιστοσύνης στο υποκείμενο της ιστορίας και στις ιδέες μας.
Αποδίδω πρακτικές. Αστικός χειρισμός των ισορροπιών εντός κόμματος, εντός Ελληνικού πολιτικού συστήματος , εντός ΟΝΕ. Αστικός χειρισμός παντού. Ούτε μια στιγμή ο κομματικός μηχανισμός δεν έδρασε ανοιχτά και καθαρά μέσα στο κόμμα και μέσα στο λαό. Αντίθετα ακολούθησε πρακτικές που απογοητεύουν την ριζοσπαστικοποιημένη νεολαία, χαϊδεύει τον συντηρητισμό και ενισχύει την αποστράτευση από την πολιτική, ενισχύοντας το επιχείρημα πως όλοι είναι ίδιοι. Αποδεικνύοντας ότι και σε μη επαναστατικούς καιρούς δεν είναι ριζοσπαστική επιλογή ο αστικός χειρισμός, ακόμα και αν καθοδηγείται από κάποιον με Αριστερά παράσημα.
Θα παραμείνω όρθιος και συνεπής στις αξίες μου. Θα βρω κάποια στιγμή κοινή «περπατησιά» μαζί με άλλους και ένα καινούριο «κοινό αφήγημα» … Ποιος ξέρει … Ίσως σε 12 χρόνια - ή σε 70, τα εγγόνια μας -, να πάρουν εκδίκηση για τα όνειρα και τους αγώνες μας που σίγουρα δεν θα πάνε χαμένα.
Γκενές Μήτσος 28.VII.2015