Η εναλλακτική πρόταση της Αριστεράς και η αναγκαιότητα για την πολιτική έκφραση του ΟΧΙ

Πραγματοποιήθηκε με επιτυχία η εκδήλωση «το ΟΧΙ δεν ηττήθηκε, συνεχίζουμε…» που διοργάνωσαν οι ιστοσελίδες Iskra και Rproject στην Ζάκυνθο με την παρουσία της πλειοψηφίας των μελών του ΣΥΡΙΖΑ Ζακύνθου αλλά και ευρύτερα.
Ο ομι­λη­τής Γ. Σα­που­νάς, μέλος της Κε­ντρι­κής Επτρο­πής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, εξέ­θε­σε, με­τα­ξύ άλλων, την αρι­στε­ρή δια­φω­νία με την επι­λο­γή της μνη­μο­νια­κής με­τάλ­λα­ξης του κόμ­μα­τος και της κυ­βέρ­νη­σης, ση­μεία από την εναλ­λα­κτι­κή αρι­στε­ρή πρό­τα­ση καθώς και την απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα για την συ­νέ­χι­ση του αντι­μνη­μο­νια­κού αγώνα, μαζί με το κοι­νω­νι­κό ρεύμα του ΟΧΙ. Τό­νι­σε την ανά­γκη για την πο­λι­τι­κή έκ­φρα­σή του και για την υπε­ρά­σπι­ση της ιστο­ρί­ας, των κα­τα­κτή­σε­ων, των αρχών και των ιδεών της μα­ζι­κής ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς. Στην συ­ζή­τη­ση που ακο­λού­θη­σε ανα­δεί­χτη­κε η απο­γο­ή­τευ­ση από την τροπή και την εξέ­λι­ξη των κυ­βερ­νη­τι­κών επι­λο­γών αλλά και η ανα­ζή­τη­ση άμε­σων εναλ­λα­κτι­κών διε­ξό­δων για τη συ­νέ­χι­ση του αγώνα ώστε να μην ητ­τη­θεί το κοι­νω­νι­κό ρεύμα του ΟΧΙ και ο στό­χος για την ρήξη και την ανα­τρο­πή του νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου «μο­νό­δρο­μου» απ’ τα κάτω και απ’ τ’ αρι­στε­ρά.
Ακο­λου­θεί η ει­ση­γη­τι­κή ομι­λία.

Η υπο­γρα­φή του τρί­του μνη­μο­νί­ου από την κυ­βέρ­νη­ση Α. Τσί­πρα έχει προ­κα­λέ­σει ένα πραγ­μα­τι­κό σοκ στην κοι­νω­νία και ιδιαί­τε­ρα στο τμήμα αυτό που τον στή­ρι­ξε στην κα­τά­κτη­ση της κυ­βερ­νη­τι­κής εξου­σί­ας. Μέσα στο κόμμα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ η εξέ­λι­ξη αυτή έχει προ­κα­λέ­σει έντο­νη αντι­πα­ρά­θε­ση. Πλή­θος μελών και στε­λε­χών του κόμ­μα­τος δεν απο­δέ­χο­νται την μνη­μο­νια­κή με­τάλ­λα­ξη του κόμ­μα­τος της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, την εγκα­τά­λει­ψη των ιδεών, αξιών και προ­γραμ­μα­τι­κών θέ­σε­ών του. Την εγκα­τά­λει­ψη του γεν­ναί­ου, ρι­ζο­σπα­στι­κού, πλειο­ψη­φι­κού κοι­νω­νι­κού ρεύ­μα­τος που εκ­φρά­στη­κε με το ΟΧΙ στο δη­μο­ψή­φι­σμα.

Η αρι­στε­ρή κυ­βέρ­νη­ση υπο­γρά­φο­ντας μνη­μό­νιο χάνει την ταυ­τό­τη­τά της και με­τα­τρέ­πε­ται έτσι σε «αρι­στε­ρή πα­ρέν­θε­ση».

Η Αρι­στε­ρά δεν είναι δια­χει­ρι­στι­κή πο­λι­τι­κή δύ­να­μη του συ­στή­μα­τος. Δεν εναλ­λάσ­σε­ται τα­κτι­κά στην κυ­βερ­νη­τι­κή εξου­σία.

Είναι δύ­να­μη ανα­τρο­πής προς όφε­λος της ερ­γα­σί­ας και της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας και σε βάρος του ντό­πιου κε­φα­λαί­ου και της ιμπε­ρια­λι­στι­κής επι­βο­λής των ευ­ρω­παϊ­κών και διε­θνών αστι­κών κέ­ντρων.
Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ γεν­νή­θη­κε μέσα από τις στά­χτες των, ητ­τη­μέ­νων στα μάτια της κοι­νω­νί­ας, ρευ­μά­των της Αρι­στε­ράς, εκ­κι­νώ­ντας μια δια­δι­κα­σία ενό­τη­τας και ανα­γέν­νη­σης της μα­ζι­κής, ρι­ζο­σπα­στι­κής και αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς.

Διεκ­δι­κώ­ντας ξανά την Αρι­στε­ρά ως αντι­συ­στη­μι­κή δύ­να­μη και χώρο ιδεών, αξιών, θε­ω­ρί­ας και πρά­ξης με σο­σια­λι­στι­κή στρα­τη­γι­κή – σε αντί­θε­ση με τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία που εν­σω­μα­τω­μέ­νη στο σύ­στη­μα εμ­φα­νί­ζε­ται ως η δήθεν κοι­νω­νι­κά ευαί­σθη­τη πλευ­ρά του.

Υπήρ­ξε τέκνο της κοι­νω­νι­κής ανά­γκης και του κι­νή­μα­τος ενά­ντια στην κα­πι­τα­λι­στι­κή πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση που αμ­φι­σβή­τη­σε το «τέλος της Ιστο­ρί­ας» και το νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο ΤΙΝΑ (Δεν Υπάρ­χει Εναλ­λα­κτι­κή Λύση).
Όταν ξέ­σπα­σε η κα­πι­τα­λι­στι­κή κρίση που πήρε στην Ευ­ρώ­πη τη μορφή της κρί­σης χρέ­ους και «χτύ­πη­σε» τη Ελ­λά­δα με σφο­δρή λι­τό­τη­τα και μνη­μό­νια, τα παλιό πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα του δι­κομ­μα­τι­σμού (ΠΑΣΟΚ – ΝΔ) εξευ­τε­λι­ζό­με­νο στα μάτια της κοι­νω­νί­ας συ­γκυ­βέρ­νη­σε εγκα­τα­λεί­πο­ντας τα προ­σχή­μα­τα και τις δήθεν δια­φο­ρές.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ επέ­δει­ξε την τα­ξι­κή και πο­λι­τι­κή ευ­θυ­κρι­σία και την τόλμη να ανα­λά­βει την πο­λι­τι­κή έκ­φρα­ση των σπου­δαί­ων ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών κι­νη­μά­των του ’10 - ‘11και να προ­τεί­νει διέ­ξο­δο στην βάση ενός ρι­ζο­σπα­στι­κού πλαι­σί­ου: Όχι στο μνη­μό­νιο και στην λι­τό­τη­τα, όχι στο νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο μο­νό­δρο­μο, καμία θυσία για το Ευρώ, κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς.

Είναι σή­με­ρα θλι­βε­ρό να βλέ­που­με τα συ­στη­μι­κά κέ­ντρα (εσω­τε­ρι­κού – εξω­τε­ρι­κού) να υμνούν τον Α. Τσί­πρα για την μνη­μο­νια­κή με­τάλ­λα­ξή του και να τον συμ­βου­λεύ­ουν πώς να απαλ­λα­γεί από τα «αρι­στε­ρά βα­ρί­δια» του κόμ­μα­τος.
Δεν υπάρ­χει κα­νέ­να πε­ρι­θώ­ριο «αρι­στε­ρής δια­χεί­ρι­σης» του μνη­μο­νί­ου.

Το μνη­μό­νιο υπάρ­χει ακρι­βώς για να κυ­βερ­νά στην θέση της εκλεγ­μέ­νης κυ­βέρ­νη­σης. Η προ­σέγ­γι­ση ότι η κυ­βέρ­νη­ση υλο­ποιεί τις μνη­μο­νια­κές, νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες επι­λο­γές λι­τό­τη­τας παρά την θέ­λη­σή της συ­νι­στά πρό­κλη­ση προς την κοι­νω­νία.

Το τρίτο μνη­μό­νιο προ­στί­θε­ται στα προη­γού­με­να με ακόμη πιο ασφυ­κτι­κή επι­τή­ρη­ση.
Δεν υπήρ­ξε μέσα από την δια­πραγ­μά­τευ­ση, καμιά «ανά­δει­ξη» του αντι­δη­μο­κρα­τι­κού χα­ρα­κτή­ρα της ΟΝΕ / ΕΕ και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο καμιά «αρι­στε­ρή» ρωγμή.

Ο αντι­δη­μο­κρα­τι­κός χα­ρα­κτή­ρας της ΟΝΕ/ΕΕ εμ­φα­νί­ζε­ται απρο­κά­λυ­πτα στα μάτια των ευ­ρω­παϊ­κών λαών και οι ρωγ­μές της είναι απο­τέ­λε­σμα της βα­θιάς, υπαρ­ξια­κής της κρί­σης, μέσα από τις οποί­ες ανα­βλύ­ζει βαρ­βα­ρό­τη­τα.

Η κυ­βερ­νη­τι­κή στρα­τη­γι­κή της δήθεν εκ­με­τάλ­λευ­σης των δια­φο­ρών με­τα­ξύ ΗΠΑ και Γερ­μα­νί­ας ή ακόμη Γαλ­λί­ας και Γερ­μα­νί­ας μοιά­ζει πια σαν ένα κα­κό­γου­στο αστείο και η ανα­γό­ρευ­ση του χθε­σι­νού Ολα­ντρέ­ου σε ση­με­ρι­νή προ­ο­δευ­τι­κή εκ­δο­χή της Ευ­ρώ­πης τρα­γι­κή αυ­το­α­ναί­ρε­ση.
Ακόμη όμως πιο τρα­γι­κή απο­δεί­χτη­κε η «σύλ­λη­ψη» της προ­σέγ­γι­σης της εγ­χώ­ριας άρ­χου­σας τάξης και των πο­λι­τι­κών της εκ­προ­σω­πή­σε­ων για την δη­μιουρ­γία δήθεν εθνι­κής συμ­μα­χί­ας απέ­να­ντι στους δα­νει­στές, η οποία εκ­φρά­στη­κε κατ’ αρχάς με την επι­λο­γή της συ­γκυ­βέρ­νη­σης με τους ΑΝΕΛ, με την επι­λο­γή του Παυ­λό­που­λου για πρό­ε­δρο της Δη­μο­κρα­τί­ας, κυ­ρί­ως όμως με την προ­σέγ­γι­ση των επι­χει­ρη­μα­τι­κών κύ­κλων, του ΣΕΒ, των τρα­πε­ζι­τών κλπ

Το μέ­γε­θος της αστο­χί­ας εμ­φα­νί­στη­κε εμ­φα­τι­κά στο ίδιο το δη­μο­ψή­φι­σμα, στο μέ­τω­πο του ΝΑΙ.

Το μνη­μό­νιο απο­τε­λεί σή­με­ρα το μέσο της επι­βο­λής της λι­τό­τη­τας. Η λι­τό­τη­τα εντού­τοις απο­τε­λεί δια­χρο­νι­κά στον κα­πι­τα­λι­σμό την στρα­τη­γι­κή της εξό­δου από την κρίση. Απα­ντά με σαφή τα­ξι­κή με­ρο­λη­ψία υπέρ του με­γά­λου κε­φα­λαί­ου στο ερώ­τη­μα «ποιος πλη­ρώ­νει την κρίση» με την υπο­τί­μη­ση της ερ­γα­σί­ας και γε­νι­κό­τε­ρα με την «δη­μιουρ­γι­κή κα­τα­στρο­φή» πα­ρα­γω­γι­κών δυ­νά­με­ων. Απο­κο­ρύ­φω­μα αυτής της δια­δι­κα­σί­ας είναι ο πό­λε­μος. Τα μνη­μό­νια της λι­τό­τη­τας είναι ένας τα­ξι­κός πό­λε­μος με άλλα μέσα. Η ντό­πια οι­κο­νο­μι­κή ολι­γαρ­χία, η εγ­χώ­ρια άρ­χου­σα τάξη ωφε­λή­θη­κε από αυτή την πο­λι­τι­κή κερ­δί­ζο­ντας θέ­σεις απέ­να­ντι στην ερ­γα­σία, στην κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία με τρόπο που δεν πε­τύ­χαι­νε για δε­κα­ε­τί­ες. Γι αυτό και η, κερ­δι­σμέ­νη από την κρίση, με­ρί­δα του με­γά­λου εγ­χώ­ριου κε­φα­λαί­ου δεν είχε κα­νέ­να λόγο να μην συ­μπα­ρα­τα­χθεί με τις επι­βο­λές των δα­νει­στών.

Η κυ­βερ­νη­τι­κή στρα­τη­γι­κή απέ­τυ­χε πα­τα­γω­δώς. Απέ­τυ­χε πριν ακόμη καλά καλά ξε­κι­νή­σει. Ήδη με την συμ­φω­νία της 20ης Φλε­βά­ρη. Ακύ­ρω­σε το μο­να­δι­κό όπλο του λαού απέ­να­ντι σε υπέρ­τε­ρους αντι­πά­λους, τον «πο­λι­τι­κό κίν­δυ­νο», την λα­ο­πρό­βλη­τη δη­λα­δή αρι­στε­ρή κυ­βέρ­νη­ση που μπο­ρού­σε να απει­λή­σει τους δα­νει­στές με το όπλο του GREXIT. Κάτι τέ­τοιο ωστό­σο απαι­τού­σε την επι­μο­νή στο ρι­ζο­σπα­στι­κό πρό­γραμ­μα της ανα­τρο­πής της λι­τό­τη­τας στο εσω­τε­ρι­κό και την επι­λο­γή δια­κο­πής των πλη­ρω­μών το­κο­χρε­ο­λυ­σί­ων ταυ­τό­χρο­να με την απαί­τη­ση δια­γρα­φής του χρέ­ους προς τους δα­νει­στές. Απαι­τού­σε την αθέ­τη­ση πλη­ρω­μών των δό­σε­ων από την πρώτη στιγ­μή και όχι ασφα­λώς την εξά­ντλη­ση των απο­θε­μα­τι­κών του Δη­μο­σί­ου.

Η ει­λι­κρί­νεια του πρω­θυ­πουρ­γού ότι προ­σπά­θη­σε να πεί­σει με επι­χει­ρή­μα­τα (αλλά με σαφή απε­μπό­λη­ση των πραγ­μα­τι­κών όπλων) τις δε­ξιές και σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρες ευ­ρω­παϊ­κές κυ­βερ­νή­σεις για την εγκα­τά­λει­ψη της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης στρα­τη­γι­κής της σκλη­ρής λι­τό­τη­τας, μπο­ρεί να προ­κα­λεί, προ­σω­ρι­νά, συ­μπά­θεια σε κοι­νω­νι­κά και λαϊκά στρώ­μα­τα, όμως στα αστι­κά κέ­ντρα (εσω­τε­ρι­κού – εξω­τε­ρι­κού) προ­κά­λε­σε την απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα να συ­ντρί­ψουν τον δια­φαι­νό­με­νο αρι­στε­ρό κίν­δυ­νο με το γνω­στό ση­με­ρι­νό απο­τέ­λε­σμα.

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ποτέ δεν απο­δεί­χτη­κε αν ήταν εύ­κο­λο να ωθή­σουν τα διευ­θυ­ντή­ρια της, σε βα­θύ­τα­τη υπαρ­ξια­κή κρίση, ευ­ρω­ζώ­νης, την «αρι­στε­ρή Ελ­λά­δα» σε έξοδο από το Ευρώ καθώς ποτέ δεν τέ­θη­κε σο­βα­ρά η δια­κύ­βευ­ση. Το «όπλο» μας έγινε «όπλο» του αντι­πά­λου. Αν υπήρ­χε έστω κά­ποια πι­θα­νό­τη­τα συμ­βι­βα­σμού αυτή εγκα­τα­λεί­φτη­κε χωρίς ίχνος τόλ­μης από την ίδια την κυ­βέρ­νη­ση.

Σή­με­ρα ο φόβος ξα­να­άλ­λα­ξε στρα­τό­πε­δο και απει­λεί τον λαό και την κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία, φευ, εκ­φω­νού­με­νος από την ίδια την «αρι­στε­ρή» κυ­βέρ­νη­ση.
Η ίδια η επι­λο­γή σε συν­δυα­σμό με τη με­τέ­πει­τα δια­χεί­ρι­ση, του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος απο­τε­λεί μνη­μείο ασυ­νε­πούς και πα­ρά­λο­γης πο­λι­τι­κής.

Το δη­μο­ψή­φι­σμα επα­νε­νερ­γο­ποί­η­σε, έστω την τε­λευ­ταία ώρα, την αρι­στε­ρή πο­λι­τι­κή απει­λή. Για μια πο­ρεία σύ­γκρου­σης. Όχι βέ­βαια για μια ιστο­ρι­κή οπι­σθο­χώ­ρη­ση και ήττα χωρίς μάχη.

Ο λαός αντα­πο­κρί­θη­κε με συ­γκλο­νι­στι­κό τρόπο. Η χώρα διαι­ρέ­θη­κε τα­ξι­κά και πο­λι­τι­κά και τα στρα­τό­πε­δα ξε­κα­θά­ρι­σαν. Απ’ την μια το κε­φά­λαιο και η συμ­μα­χία εγ­χώ­ριων και ευ­ρω­παϊ­κών αστι­κών, νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων κέ­ντρων κι απ’ την άλλη η με­γά­λη κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία και η διε­θνής συ­μπα­ρά­στα­ση. Ήταν μια βδο­μά­δα απο­κα­λυ­πτι­κή καθώς το μέ­τω­πο του ΝΑΙ χρη­σι­μο­ποί­η­σε όλους τους δυ­να­τούς εκ­βια­σμούς, στους χώ­ρους δου­λειάς και μέσω των ΜΜΕ. Η κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία δεν τρο­μο­κρα­τή­θη­κε αλλά ορ­γί­στη­κε και εκ­φρά­στη­κε με το ηχηρό 62%. Τρο­μο­κρα­τή­θη­κε όμως, δυ­στυ­χώς, η κυ­βέρ­νη­ση.

Λίγες ώρες μετά το απο­τέ­λε­σμα ο πρω­θυ­πουρ­γός ανέ­στη­σε τα «πο­λι­τι­κά πτώ­μα­τα» του με­τώ­που του ΝΑΙ. Λίγες μέρες μετά πα­ρα­δό­θη­κε στους δα­νει­στές. Σή­με­ρα είναι αιχ­μά­λω­τος του πα­λιού, σά­πιου πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος.

Όμως το απο­τέ­λε­σμα του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος έδει­ξε σε όλους την κοι­νω­νι­κή δια­θε­σι­μό­τη­τα για την ανα­τρο­πή απ’ τα κάτω και απ’ τ’ αρι­στε­ρά. Και παρά το σοκ των κυ­βερ­νη­τι­κών επι­λο­γών δεν πρέ­πει η Αρι­στε­ρά να αφή­σει να εξα­τμι­στεί αυτή η με­γά­λη δύ­να­μη.
Υπάρ­χει εναλ­λα­κτι­κή λύση στο μνη­μο­νια­κό, νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο δήθεν αδιέ­ξο­δο. Είναι η ρι­ζο­σπα­στι­κή πρό­τα­ση της Αρι­στε­ράς.

Είναι η προ­δο­μέ­νη πρό­τα­ση των συ­νε­δρια­κών απο­φά­σε­ων του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, εμπλου­τι­σμέ­νη από τις εμπει­ρί­ες του δρα­μα­τι­κού αυτού 6μή­νου και τα συ­να­κό­λου­θα συ­μπε­ρά­σμα­τα. Από τα κυ­βερ­νη­τι­κά λάθη μα και από την συ­γκλο­νι­στι­κή κοι­νω­νι­κή δια­θε­σι­μό­τη­τα και απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα.

Το τμήμα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που αρ­νεί­ται να υπο­τα­χθεί στην ήττα και την μνη­μο­νια­κή με­τάλ­λα­ξη, τμήμα ση­μα­ντι­κό στο πεδίο της κοι­νο­βου­λευ­τι­κής εκ­προ­σώ­πη­σης μα πολύ ευ­ρύ­τε­ρο στο κόμμα και ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο μαζί με την ευ­ρύ­τε­ρη ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά μέσα στην κοι­νω­νι­κή δυ­να­μι­κή του ΟΧΙ, ανα­λαμ­βά­νει την ευ­θύ­νη να δη­λώ­σει με λόγια και έργα πως «το ΟΧΙ δεν ητ­τή­θη­κε, συ­νε­χί­ζου­με…»

Εντού­τοις χρειά­ζε­ται να απο­φύ­γου­με τις συ­στη­μι­κές πα­γί­δες και τα «στη­μέ­να» δί­πο­λα: Ευ­ρώ­πη ή εθνι­κή ανα­δί­πλω­ση, κόμμα ή λόμπυ της δραχ­μής κ.α.

Το πραγ­μα­τι­κό δίλ­λη­μα είναι : λι­τό­τη­τα ή ανα­δια­νο­μή, πρό­γραμ­μα του κε­φα­λαί­ου ή πρό­γραμ­μα της ερ­γα­σί­ας, κόμμα του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού και του ΤΙΝΑ ή κόμμα της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς και της σο­σια­λι­στι­κής προ­ο­πτι­κής.

Τί­θε­ται σή­με­ρα το ερώ­τη­μα ποιό είναι το λε­πτο­με­ρές «σχέ­διο Β». Απο­κρύ­πτο­ντας πως δεν υπάρ­χει κα­νέ­να πραγ­μα­τι­κό «σχέ­διο Α» εκτός από την διαρ­κή λι­τό­τη­τα. Τα ίδια τα μνη­μό­νια ανα­προ­σαρ­μό­ζο­νται διαρ­κώς χωρίς κα­νείς να γνω­ρί­ζει τι θα γίνει σε λί­γους μήνες. Ας θυ­μη­θού­με την πα­ρα­δο­χή του ίδιου του ΔΝΤ για τους λάθος πολ­λα­πλα­σια­στές. Το ίδιο ακρι­βώς θα συμ­βεί και με το τρίτο μνη­μό­νιο.

Επι­χει­ρεί­ται σή­με­ρα να εγκλω­βι­στεί η συ­ζή­τη­ση απο­κλει­στι­κά με επί­κε­ντρο την «ανά­πτυ­ξη». Απο­κρύ­πτο­ντας πως μαζί με την ανα­γκαία και ζη­τού­με­νη ανά­πτυ­ξη υπάρ­χει και το ζή­τη­μα της δια­νο­μής. Γιατί το ΑΕΠ στα χρό­νια των μνη­μο­νί­ων μί­κρυ­νε αλλά η δια­νο­μή έγινε ακόμη πιο λε­ό­ντια για το κε­φά­λαιο. Έτσι η επι­στρο­φή στην με­γέ­θυν­ση του ΑΕΠ δεν απα­ντά «αυ­τό­μα­τα» στις ανά­γκες της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας καθώς κάλ­λι­στα αυτή μπο­ρεί να έρθει χωρίς ν’ αλ­λά­ξει τί­πο­τα από την κα­τα­στρο­φή που πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε σε βάρος των δι­καιω­μά­των του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας και της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας.
Το εναλ­λα­κτι­κό σχέ­διο δια­φέ­ρει ακρι­βώς στο ση­μείο της άμε­σης ανα­τρο­πής της λι­τό­τη­τας και της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης στρα­τη­γι­κής και δίνει αυτό το πε­ριε­χό­με­νο στην εν­δε­χό­με­νη επι­λο­γή της εξό­δου από την ευ­ρω­ζώ­νη.

Είναι ένα σχέ­διο σύ­γκρου­σης με τα ντό­πια αστι­κά επι­τε­λεία και τα ευ­ρω­παϊ­κά και διε­θνή ιμπε­ρια­λι­στι­κά κέ­ντρα. Έχει ως εκ τού­του δύο αλ­λη­λέν­δε­τες πτυ­χές. Απ’ την μια βρί­σκο­νται οι πο­λι­τι­κές επι­λο­γές και ο οι­κο­νο­μι­κός σχε­δια­σμός και απ’ την άλλη βρί­σκε­ται η κοι­νω­νι­κή συμ­με­το­χή σε όλη την κλί­μα­κα του σχε­δί­ου. Είναι δη­λα­δή το σχέ­διο που αντι­στοι­χεί το μέ­τω­πο του ΟΧΙ απέ­να­ντι στο μέ­τω­πο του ΝΑΙ όπως ακρι­βώς κα­τα­γρά­φη­κε στο δη­μο­ψή­φι­σμα.

Οι βα­σι­κοί του άξο­νες είναι:

Παύση πλη­ρω­μών προς τους δα­νει­στές, δια­γρα­φή χρέ­ους, εθνι­κο­ποί­η­ση – κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση των τρα­πε­ζών και στρα­τη­γι­κών το­μέ­ων της πα­ρα­γω­γής και της οι­κο­νο­μί­ας, φο­ρο­λο­γι­κό «μνη­μό­νιο» για το με­γά­λο κε­φά­λαιο, διεύ­ρυν­ση της δη­μο­κρα­τί­ας με θε­σμούς κοι­νω­νι­κής συμ­με­το­χής και ερ­γα­τι­κού ελέγ­χου.

Το ζή­τη­μα της κοι­νω­νι­κής συμ­με­το­χής είναι κρί­σι­μο καθώς χωρίς αυτό η εν­δε­χό­με­νη απο­χώ­ρη­ση από την ευ­ρω­ζώ­νη δεν απο­κτά αρι­στε­ρό, τα­ξι­κό πρό­ση­μο. Η διεύ­ρυν­ση της δη­μο­κρα­τί­ας στο­χεύ­ει σε βάθος, στην δη­μο­κρα­τία στην ίδια την πα­ρα­γω­γή και την οι­κο­νο­μία. Κα­θι­στά υπευ­θύ­νους για την ανά­δει­ξη των ανα­γκών και του σχε­δια­σμού, τους ίδιους τους ερ­γα­ζό­με­νους και τους πα­ρα­γω­γούς. Ποιος άλλος εκτός από του ερ­γα­ζό­με­νους στα νο­σο­κο­μεία (όχι τους βιο­μή­χα­νους και τους μά­να­τζερ της Υγεί­ας) είναι ο κα­ταλ­λη­λό­τε­ρος για να μι­λή­σει για την Υγεία για όλους; Ποιος άλλος από τους εκ­παι­δευ­τι­κούς (όχι τους ιδιο­κτή­τες της βιο­μη­χα­νί­ας της εκ­παί­δευ­σης) για την Παι­δεία για όλος; Ποιος άλλος από τους αγρό­τες (όχι τους βιο­μή­χα­νους της αγρο­τι­κής πα­ρα­γω­γής) για την προ­σέγ­γι­ση του στό­χου της δια­τρο­φι­κής επάρ­κειας; Ποιος άλλος από ένα νέο, πραγ­μα­τι­κά δη­μο­κρα­τι­κό και ου­σια­στι­κά Δη­μό­σιο μπο­ρεί να γίνει ο μο­χλός για την γρή­γο­ρη ανά­σχε­ση της ανερ­γί­ας;

Έτσι τα συ­γκρι­τι­κά πλε­ο­νε­κτή­μα­τα μιας εν­δε­χό­με­νης επι­λο­γής εθνι­κού νο­μί­σμα­τος μπο­ρούν να γί­νουν κοι­νω­νι­κά πλε­ο­νε­κτή­μα­τα και όχι νέα υπερ­κέρ­δη για τους με­γα­λο­κα­πι­τα­λι­στές των το­μέ­ων αιχ­μής της εγ­χώ­ριας πα­ρα­γω­γής (ενέρ­γεια, πε­τρε­λαιοει­δή, χη­μι­κά, φάρ­μα­κα, μέ­ταλ­λα, ναυ­τι­λία, τε­χνο­λο­γία, του­ρι­σμός κ.α.)

Κρί­σι­μο ρόλο θα παί­ξουν εναλ­λα­κτι­κές μορ­φές «κοι­νω­νι­κής οι­κο­νο­μί­ας», συ­νερ­γα­τι­κές και συ­νε­ται­ρι­στι­κές μορ­φές. Με άμεση αξιο­ποί­η­ση, απ’ τα κάτω και απ’ τα πάνω, της «αρ­γού­σας πε­ριου­σί­ας», γαίες εύ­φο­ρες κα­τα­σχε­μέ­νες από τρά­πε­ζες που μπο­ρούν να καλ­λιερ­γη­θούν, μέσα πα­ρα­γω­γής, ερ­γο­στά­σια εγκα­τα­λειμ­μέ­να από τους ιδιο­κτή­τες τους – κατά το πα­ρά­δειγ­μα της ΒΟΙΜΕ και πλή­θος άλλων εφαρ­μο­γών που θα ξε­πη­δή­σουν σε μια νέα, δη­μιουρ­γι­κή «Άνοι­ξη» που θα μειώ­σει τα­χύ­ρυθ­μα την ανερ­γία.

Η σκλη­ρή φο­ρο­λο­γία προς το με­γά­λο κε­φά­λαιο, η νο­μο­θέ­τη­ση μέ­τρων προ­στα­σί­ας της ερ­γα­σί­ας, οι εθνι­κο­ποι­ή­σεις - κοι­νω­νι­κο­ποι­ή­σεις θα λει­τουρ­γή­σουν ως πλαί­σιο για την με­τά­βα­ση.

Προ­φα­νώς η προ­σαρ­μο­γή θα έχει δυ­σκο­λί­ες. Ωστό­σο το κοι­νω­νι­κό κί­νη­τρο είναι με­γά­λο και το δη­μο­ψή­φι­σμα υπήρ­ξε ένα μόνο δείγ­μα γιατί η Αρι­στε­ρά δεν επι­τρέ­πε­ται να υπο­τι­μά την κοι­νω­νι­κή απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα και τόλμη που συχνά ξε­περ­νά τα πο­λι­τι­κά υπο­κεί­με­να. Η απε­λευ­θέ­ρω­ση είναι το με­γα­λύ­τε­ρο κί­νη­τρο. Απε­λευ­θέ­ρω­ση από την φτώ­χεια, την ανερ­γία, τον κοι­νω­νι­κό απο­κλει­σμό, την υπο­τέ­λεια….

Όχι λοι­πόν το σχέ­διο της εθνι­κής ανα­δί­πλω­σης και το «λόμπυ της δραχ­μής» αλλά το σχέ­διο της Αρι­στε­ράς και το «λόμπυ» της ερ­γα­σί­ας και των φτω­χών. Ένα σχέ­διο πα­ρα­γω­γής υπο­δείγ­μα­τος που στο­χεύ­ει με εξω­στρέ­φεια, όχι να πεί­σει τις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες κυ­βερ­νή­σεις αλλά να αντα­πο­κρι­θεί ως νέο υπό­δειγ­μα στις ώρι­μες ανά­γκες των ευ­ρω­παϊ­κών λαών και της Αρι­στε­ράς. Που έδει­ξαν τα πρώτα δείγ­μα­τα της αντί­δρα­σής τους με το πρω­το­φα­νές εδώ και δε­κα­ε­τί­ες, κί­νη­μα ευ­ρω­παϊ­κής και διε­θνούς συ­μπα­ρά­στα­σης. Για να ανέ­βουν τα πο­σο­στά της Αρι­στε­ράς και να φυ­τρώ­σουν πα­ντού κι­νή­μα­τα και πο­λι­τι­κές εκ­φρά­σεις όπως ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ των προ­γραμ­μα­τι­κών του θέ­σε­ων και το Podemos.. Αυτή είναι η ιστο­ρι­κή πρό­κλη­ση για την Αρι­στε­ρά στην Ελ­λά­δα – αδύ­να­μο κρίκο της ευ­ρω­παϊ­κής κρί­σης, που πρέ­πει να μεί­νει ζω­ντα­νή και να συ­νε­χί­σει να βα­θαί­νει.
Οι τρέ­χου­σες δρα­μα­τι­κές πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις συ­γκρο­τούν μια ιστο­ρι­κά κρί­σι­μη στιγ­μή με δύο όψεις.

Αν δεν κα­τι­σχύ­σει η κα­τα­στρο­φι­κή πο­ρεία της μνη­μο­νια­κής με­τάλ­λα­ξης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με ανυ­πο­λό­γι­στες συ­νέ­πειες στο μα­ζι­κό, κοι­νω­νι­κό κί­νη­μα που κα­λεί­ται πλέον να αντι­με­τω­πί­σει το τρίτο μνη­μό­νιο, τότε το πο­λι­τι­κό πεί­ρα­μα της μα­ζι­κής ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς θα ενι­σχυ­θεί και η σχέση του με τον κόσμο της ερ­γα­σί­ας και τα κα­τώ­τε­ρα κοι­νω­νι­κά τμή­μα­τα θα βα­θύ­νει.

Οι δυ­νά­μεις που σή­με­ρα αντι­δρούν μέσα στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν υπεκ­φεύ­γουν της αυ­το­κρι­τι­κής. Είναι εξάλ­λου αυ­το­νό­η­το. Δεν κα­τα­φέ­ρα­με παρά τις όποιες προ­σπά­θειές μας να απο­τρέ­ψου­με την τρα­γι­κή εξέ­λι­ξη. Εντού­τοις ακόμη πιο σπά­νιο και ιστο­ρι­κά πρω­τό­τυ­πο από την εξέ­λι­ξη αυτή της κυ­βέρ­νη­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι η άμεση αντί­δρα­ση του αρι­στε­ρού του πυ­ρή­να. Που δεν δι­στά­ζει ούτε για μια στιγ­μή απέ­να­ντι στην έλξη της κυ­βερ­νη­τι­κής δύ­να­μης και εξου­σί­ας, χωρίς αρι­στε­ρό και ρι­ζο­σπα­στι­κό πε­ριε­χό­με­νο, να πει ένα με­γά­λο ΟΧΙ. Να συ­μπα­ρα­τα­χθεί με την λαϊκή φωνή του ΟΧΙ.

Αξί­ζει τον κόπο να δώ­σου­με όλες μας τις δυ­νά­μεις για να υπε­ρα­σπί­σου­με την ιστο­ρι­κή εμπει­ρία, της πολ­λυ­συ­λε­κτι­κής συ­μπα­ρά­τα­ξης των ρευ­μά­των της Αρι­στε­ράς, της εμπει­ρί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, και σή­με­ρα ακόμη ευ­ρύ­τε­ρα, για να με­τα­τρέ­ψου­με την δια­φαι­νό­με­νη ήττα σε μια πρόβα νίκης!