Η διαφαινόμενη πρόθεση της κυβέρνησης Τσίπρα να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης στη βουλή μετά την εκταμίευση της πρώτης δόσης του νέου δανείου, δηλαδή μετά τις 20 Αυγούστου, αν γίνει πράξη, θα αποτελέσει ακόμα έναν ταχτικισμό.
Ο ταχτικισμός έγινε πλέον δεύτερη φύση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης Τσίπρα και βαδίζει χέρι-χέρι με τον κυνισμό με τον οποίο ο Τσίπρας, μετεξελισσόμενος σε γνήσιο αστό μνημονιακό πολιτικό, δεν διστάζει να «δώσει» τους πιο κοντινούς συνεργάτες του.Ο νέος αυτός ταχτικισμός στοχεύει στο να στριμώξει τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που δεν ψήφισαν το 3ο μνημόνιο, να αποδυναμώσει ηθικά και πολιτικά την Αριστερή Πλατφόρμα (Α.Π) και να καταστρέψει το αντιμνημονιακό μέτωπο του ΟΧΙ που κυοφορείται. Αυτό μπορεί να συμβεί αν η Α.Π δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Μια ψήφος στήριξης σε μια μνημονιακή κυβέρνηση μπορεί να καταστήσει την Α.Π συνένοχο στην υλοποίηση της μνημονιακής πολιτικής. Μια τέτοια εξέλιξη μόνο ανασταλτικά μπορεί να λειτουργήσει στη συγκρότηση του αντιμνημονιακού μετώπου, αφού θα είναι αμφισβητήσιμη πλέον η φερεγγυότητα της βασικής του δύναμης.
Αυτό που μπορεί να αποτελέσει ασφαλή μπούσουλα για τις αποφάσεις που πρέπει να ληφθούν, είναι η συγκεκριμένη, ψύχραιμη και νηφάλια ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης, που διαμορφώθηκε στην κοινωνία, στη βουλή, στην κυβέρνηση και στο ΣΥΡΙΖΑ.
Στην περίοδο προ του δημοψηφίσματος συνέβησαν σημαντικές αλλαγές στο εσωτερικό της κοινωνίας και στις συνειδήσεις.
H ελληνική κοινωνία από την ίδια την εμπειρία της κατανόησε την ιμπεριαλιστική, εκβιαστική, αρπαχτική και εκμεταλλευτική φύση της Ε.Ε και της ευρωζώνης. Αυτό τον χαρακτήρα της Ε.Ε κατανόησαν στην πλειοψηφία τους η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα και η νεολαία και αυτό καταγράφηκε στο δημοψήφισμα της 5ης του Ιούλη.
Η μεταστροφή αυτή διαπιστώνεται από το γεγονός ότι η εργατική τάξη καθόλου δεν πτοήθηκε από τη γιγαντιαία επιχείρηση υπέρ του ευρώ και της ΕΕ που προηγήθηκε του δημοψηφίσματος. Καθόλου δεν πτοήθηκε από την ταύτιση της υπερψήφισης του ΟΧΙ με την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ. Με το ΟΧΙ η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα και η νεολαία, αμφισβήτησαν τις στρατηγικές επιλογές της αστικής τάξης, αυτές της παραμονής στην ΕΕ και την ευρωζώνη. Σε καθεστώς κυριαρχίας της αστικής ιδεολογίας, αυτή δέχθηκε ωστόσο ένα πολύ σοβαρό πλήγμα. Πλάι στον αντιαμερικανισμό που είναι εμπεδωμένος στην ελληνική κοινωνία, ανδρώνεται και διευρύνεται ο αντι-γερμανισμός και ο αντι-ευρωπαϊσμός – ως αντίθεση στον αστικό ευρωπαϊσμό, που είναι ταυτισμένος με την Ε.Ε.
Η συνειδητοποίηση του χαρακτήρα και του ρόλου της ΕΕ και της ευρωζώνης και η αμφισβήτηση της αστικής ιδεολογίας και στρατηγικής πανικόβαλε την αστική τάξη και το σύνολο του πολιτικού της προσωπικού, που έτρεξε άρον-άρον να κλείσει τη ρωγμή που άνοιγε. Ο πανικός αυτός οδήγησε τον Μεϊμαράκη στην εκτόξευση της απειλής του για ενεργή παρέμβαση-αντίδραση του αστικού κόσμου στην περίπτωση μη συμφωνίας με την Τρόικα. Ο ίδιος πανικός οδήγησε τον Τσίπρα σε άτακτο συμβιβασμό και σε πλήρη υποταγή, μπροστά στο δέος που προκάλεσε η εκφρασμένη βούληση της κοινωνίας για σύγκρουση με την Ε.Ε. Απέναντι στην προοπτική αυτής της σύγκρουσης η κυβέρνηση Τσίπρα υποχώρησε ατάκτως και εξελίχθηκε σε κυβέρνηση ειδικού σκοπού, που δεν ήταν άλλος από την πλήρη υποταγή στους όρους της Τρόικας για το 3ο μνημόνιο.
Η κυβέρνηση Τσίπρα έχει οριστικά και αμετάκλητα εξελιχθεί σε μια μνημονιακή κυβέρνηση και με τον τρόπο αυτό έχει διαρρήξει κάθε σχέση της με την αντιμνημονιακή κυβέρνηση την οποία εξέλεξε ο λαός στις 25 Γενάρη και ενίσχυσε με την εντολή του για κατάργηση των μνημονίων με το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη. Η επίκληση του κινδύνου της «αριστερής παρένθεσης» δεν έχει πλέον καμία αξία, διότι δεν βρισκόμαστε πλέον εκεί. Αυτός ο κίνδυνος εξέλιπε πλέον, γιατί η «αριστερή παρένθεση» έκλεισε με την εγκατάλειψη από μέρους της κυβέρνησης Τσίπρα κάθε αντιμνημονιακού σκοπού και την υιοθέτηση χιλιοειπωμένων και τετριμμένων επιχειρημάτων του μνημονιακού στρατοπέδου.
Διότι, ιδιαίτερη σημασία δεν έχει το τι λες και πώς αυτοχαρακτηρίζεσαι, αλλά το τι κάνεις.
Μια τέτοια κυβέρνηση σαν τη σημερινή δεν μπορεί να στηρίζεται στις αντιμνημονιακές δυνάμεις και στον αγωνιζόμενο λαό, παρά μόνο στις μνημονιακές δυνάμεις και την αστική τάξη. Και αυτό γίνεται το τελευταίο διάστημα και θα συνεχίσει να γίνεται σε ό,τι αφορά κάθε κρίσιμη απόφαση που πρέπει να ληφθεί για την απρόσκοπτη υλοποίηση του μνημονίου και την υπερψήφιση νόμων που απορρέουν από αυτό.
Και δεν είναι μόνο αυτό. Αυτή τη στιγμή κανένα μνημονιακό κόμμα δεν ενδιαφέρεται να γίνουν εκλογές. Και αυτό διότι αφενός πρέπει να υλοποιηθεί το μνημόνιο για να μην δυσαρεστηθούν οι πιστωτές και αφετέρου η φθορά της κυβέρνησης Τσίπρα δεν είναι τέτοια που να μπορούν να την καρπωθούν. Γι'αυτό η κυβέρνηση Τσίπρα δεν κινδυνεύει άμεσα να πέσει από την παρούσα βουλή. Θα την στηρίξουν οι μνημονιακές δυνάμεις. Ο μόνος τρόπος να «πέσει» αυτή η κυβέρνηση άμεσα είναι επειδή θα το επιδιώξει η ίδια. Θα ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης έχοντας αποφασίσει να πάει σε εκλογές.
Σε αυτή την περίπτωση η καταψήφισή της από την ΑΠ και άλλους αντιμνημονιακούς δημοκράτες βουλευτές θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη.
Αυτό μπορεί να κακοφανεί σε κάποιους αλλά αυτό που έχει προτεραιότητα δεν είναι οι κάποιοι, αλλά η συνεπής υπεράσπιση των δυνάμεων του ΟΧΙ μέχρι το τέλος. Και μαζί με αυτό, η απόρριψη κάθε αυταπάτης που εξακολουθεί να υπάρχει στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ για την δήθεν δυνατότητα επεξεργασίας κάποιου σχεδίου απαγκίστρωσης από την πολιτική των μνημονίων, σε κάποιο συνέδριο που θα γίνει κάποτε (πρόκειται για την πολιτική της απαγκίστρωσης από το μνημόνιο την πατρότητα της οποίας διεκδικεί επάξια ο Κουβέλης ο οποίος συμμετείχε με αυτό το σύνθημα στην τρικομματική συγκυβέρνηση με την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και τον οποίο ορθώς κατήγγειλαν τότε όλοι αυτοί που παρουσιάζονται σήμερα συνεχιστές της πολιτικής του).
Μια τέτοια σθεναρή στάση απέναντι στην μνημονιακή κυβέρνηση Τσίπρα θα επαυξήσει το κύρος των βουλευτών αυτών και της ΑΠ και τη φερεγγυότητα της αντιμνημονιακής αντι-συστημικής Αριστεράς γενικότερα. Θα ενισχύσει την εμπιστοσύνη ανάμεσα στις δυνάμεις του υπό συγκρότηση πολιτικού μετώπου και θα αυξήσει την επιρροή του στην εργατική τάξη, στα πλατιά λαϊκά στρώματα και την νεολαία, που θα δουν σε αυτό μια σοβαρή και αποφασισμένη δύναμη, διατεθειμένη να παλέψει το ΟΧΙ μέχρι το τέλος.
Η γνώμη μας είναι ότι, οι Αριστεροί-αντιμνημονιακοί βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να παρέμβουν με προγραμματικό λόγο στη βουλή, να καλέσουν σε ενιαίο μέτωπο την κομμουνιστική Αριστερά, ανένταχτους αγωνιστές και ριζοσπάστες σοσιαλιστές με στόχο την εξουσία για την υλοποίηση των προγραμματικών κατευθύνσεων οι οποίες ήδη έχουν τεθεί: κατάργηση των μνημονίων, εθνικοποίηση τραπεζών και τομέων στρατηγικής σημασίας, στάση πληρωμών και διαγραφή του χρέους, έξοδος από την ευρωζώνη και την Ε.Ε, ικανοποίηση των διεκδικήσεων του κινήματος.
Στην περίπτωση που δεν ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης ο Τσίπρας, τότε πρέπει να ακολουθήσουμε την εξής ταχτική: καμία εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση Τσίπρα, όχι άμεσα ζήτημα ανατροπής της, ειρηνικές διαδηλώσεις, συγκέντρωση δυνάμεων για να είναι ώριμο το αίτημα της ανατροπής με προοπτική αντικατάστασης της καπιταλιστικής-μνημονιακής κυβέρνησης από μία εργατική κυβέρνηση.
Συνεπώς, η Α.Π μπορεί και πρέπει από τώρα να υπερβεί το δίλημμα μπροστά στο οποίο με κυνικό ταχτικισμό επιχειρεί να τους θέσει η κυβέρνηση. Να δηλώσουν άμεσα προς την κυβέρνηση ότι δεν θα την στηρίξουν στην περίπτωση που θέσει ζήτημα ψήφου εμπιστοσύνης. Μπορεί, αν θέλει να συνεχίσει να κυβερνάει όπως ήδη ξέρει. Δηλαδή με την στήριξη των μνημονιακών δυνάμεων. Κινούμενες από αισθήματα δημοκρατικότητας και πολιτικής συνέπειας και μόνο, αυτήν την στάση επέδειξαν ήδη η Ζωή Κωνσταντοπούλου και η Ραχήλ Μακρή, δηλώνοντας προκαταβολικά ότι δεν στηρίζουν πλέον τον Τσίπρα!
Όλοι οι αριστεροί αντιμνημονιακοί βουλευτές πρέπει τώρα να πάρουν την ευθύνη της αμφισβήτησης της μνημονιακής κυβέρνησης Τσίπρα, να δηλώσουν από τώρα ότι δεν πρόκειται να της δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης, να επιταχύνουν τα βήματα για το μέτωπο, να προβάλλουν άμεσα την εναλλακτική λύση. Για να μην γυρίσουμε πίσω. Για να προχωρήσουμε μπροστά.