Του Δημήτρη Κοδέλα
Εύστοχα στο προηγούμενο πρωτοσέλιδο ο Δρόμος αναφέρθηκε, σε «εικονική πραγματικότητα». Αφορμή γι’ αυτόν το χαρακτηρισμό ήταν το φιάσκο των εγκαινίων επανεκκίνησης των εργασιών στην Ολυμπία Οδό και η ωμή εξαπάτηση των πολιτών με την μεταφορά στο σημείο για λίγες ώρες των μηχανημάτων και των εργαζομένων που χρησιμοποιήθηκαν για τις ανάγκες σκηνοθεσίας της περιβόητης «ανάκαμψης».
Πέραν του θετικού, που είναι η ενασχόληση του κυβερνητικού επιτελείου με τις τέχνες, ούτως ή άλλως ο θίασος είναι έτοιμος, με σοβαρή πιθανότητα να βραβευθεί η κυβέρνηση σε κάποιο φεστιβάλ κινηματογράφου, υπάρχει η πραγματική στόχευση που είναι ο μιντιακός βομβαρδισμός της κοινωνίας με εικόνες που θα δημιουργήσουν ψευδαισθήσεις, παραισθήσεις και άλλες συνέπειες αντίστοιχες αυτών της χρήσης ναρκωτικών ουσιών (ζάλη, καταστολή των αισθήσεων και των συναισθημάτων, ναυτία, άμβλυνση πόνου, ευφορία).
Η εικονική πραγματικότητα, όμως, κλιμακώνεται και γενικεύεται. Λίγες μέρες μετά είχαμε άλλο ένα επεισόδιο της εικονικής Δημοκρατίας. Αυτή, δηλαδή, τη Δημοκρατία που αφού έχει εκτοπίσει από κάθε διαδικασία συμμετοχής και ελέγχου την κοινωνία μετατρέπει και το Εθνικό Κοινοβούλιο σε πρωτοκολλητή των αποφάσεων της τρόικας. Με διαδικασίες κατεπείγοντος και σε ένα άρθρο για την αποφυγή καταψήφισης της οποιασδήποτε επιμέρους διάταξης, 168 βουλευτές ψήφισαν ένα ακόμη μνημόνιο. Ο πρωθυπουργός μπήκε στην αίθουσα της Ολομέλειας μόνο για να ψηφίσει και ύστερα έκανε δηλώσεις στα ΜΜΕ. Ο συμβολισμός είναι σαφής: Ο πρωθυπουργός ελέγχεται και λογοδοτεί μόνο στους υπαλλήλους της τρόικας.
Με τροπολογία για τους ανέργους που έγινε δεκτή στο παρά πέντε, ξεκίνησε η επικοινωνιακή καμπάνια για ένα εικονικό ενδιαφέρον για το σημαντικότατο πρόβλημα της ανεργίας. Τι ψήφισαν; Τη δημιουργία ολιγόμηνων προγραμμάτων απασχόλησης για ανέργους με μισθό έως 427 ευρώ για τους νέους και έως 490 για τους άνω των 25 ετών. Κι όλα αυτά, με την «εποπτεία» του ΑΣΕΠ, για να ανθίσει ένα νέο εμπόριο ελπίδας και πελατειακών σχέσεων. Το συγκεκριμένο όμως μέτρο δείχνει και την υποκρισία γύρω από το θέμα του Δημοσίου και των «αναγκαίων» απολύσεων. Πού έγκειται το αποκαλυπτικό παράδοξο; Τη στιγμή που ψηφίζουν για χιλιάδες απολύσεις, ψηφίζουν και για προγράμματα απασχόλησης σε ΟΤΑ, νοσοκομεία, σχολεία! Όμως, για καθίστε λίγο…
Ή μας «περισσεύουν» εργαζόμενοι και προχωράμε σε απολύσεις, ή δεν μας «περισσεύουν» και τους κρατάμε. Τι συμβαίνει όταν διώχνουμε εργαζόμενους και προσλαμβάνουμε «ωφελούμενους» (έτσι χαρακτηρίζονται στην τροπολογία); Απλά ανοίγουν το δρόμο για την κατεδάφιση του Δημοσίου, για νέα μείωση του κατώτατου μισθού και καλλιεργούν στους ανέργους το νέο όραμα για τον εργαζόμενο της μνημονιακής Ελλάδας. Αυτό της εύρεσης προσωρινής απασχόλησης με μισθούς Βουλγαρίας που ακόμα κι αυτό θα προαπαιτεί το εξευτελιστικό χτύπημα της πόρτας σε τοπικούς και πολιτικούς παράγοντες.
Τελικά, αυτό που διαμορφώνεται είναι ένα «εικονικό κράτος», δηλαδή μια ιδιότυπη οντότητα-κρατίδιο. Θα είμαστε, μάλλον, το μοναδικό κρατικό μόρφωμα που ταυτόχρονα δεν ασκεί το ίδιο τη δημοσιονομική πολιτική αλλά οι επικυρίαρχοι της τρόικας, δεν ελέγχει καμία τράπεζα, δεν θα έχει ούτε μια δημόσια επιχείρηση, με ένα δημόσιο τομέα σε κατάρρευση κι εργαζόμενους υπό διωγμό. Τα παραπάνω, μαζί με την ανθρωπιστική κρίση, την τεράστια καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων που έχει υπάρξει, τη διαμόρφωση ενός τοπίου όπου οι απασχολούμενοι είναι 3,617 εκατ. ενώ άνεργοι και οικονομικά μη ενεργός πληθυσμός φθάνουν τα 4,695 εκατ. δημιουργούν μια χώρα, όπως θα έλεγαν οι οικονομολόγοι, μη βιώσιμη, μια μεταμοντέρνα γερμανική αποικία! Χώρα πολιτικά ετεροκυβερνώμενη, οικονομικά και παραγωγικά ακρωτηριασμένη, κοινωνικά ερειπωμένη, εθνικά εκτεθειμένη σε επικίνδυνους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς και αναδιατάξεις.
Με αυτή την έννοια, η αντιπαράθεση με τη συγκυβέρνηση πρέπει να συνολικοποιηθεί και να συναρθρώνει τα επιμέρους ζητήματα στο συνολικό: «Τι χώρα φτιάχνουν». Και απέναντι στο μνημονιακό μοντέλο χώρας που φτιάχνουν πρέπει να αντιπαρατεθεί ένα σχέδιο και ένα όραμα για μια άλλη Ελλάδα. Αυτή η «άλλη Ελλάδα» θα γεννηθεί μέσα από ρήξεις και σκληρούς λαϊκούς, ταξικούς και εθνικούς αγώνες που θα μπορούν να υπάρξουν και να είναι αποτελεσματικοί εφόσον οικοδομηθεί στη χώρα μας ένα πολιτικό κίνημα ανατροπής, σωτηρίας, διεξόδου, χειραφέτησης. Σε αυτό πρέπει να συμβάλει η Αριστερά, αυτό θα κρίνει το αποτέλεσμα της σύγκρουσης που σοβεί, άλλες στιγμές υπόκωφα και άλλες εκκωφαντικά.
* Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Δρόμος της Αριστεράς (τ.164, Μ.Παρασκευή 3 - Μ. Σαββατο 4 Μαϊου):
Εύστοχα στο προηγούμενο πρωτοσέλιδο ο Δρόμος αναφέρθηκε, σε «εικονική πραγματικότητα». Αφορμή γι’ αυτόν το χαρακτηρισμό ήταν το φιάσκο των εγκαινίων επανεκκίνησης των εργασιών στην Ολυμπία Οδό και η ωμή εξαπάτηση των πολιτών με την μεταφορά στο σημείο για λίγες ώρες των μηχανημάτων και των εργαζομένων που χρησιμοποιήθηκαν για τις ανάγκες σκηνοθεσίας της περιβόητης «ανάκαμψης».
Πέραν του θετικού, που είναι η ενασχόληση του κυβερνητικού επιτελείου με τις τέχνες, ούτως ή άλλως ο θίασος είναι έτοιμος, με σοβαρή πιθανότητα να βραβευθεί η κυβέρνηση σε κάποιο φεστιβάλ κινηματογράφου, υπάρχει η πραγματική στόχευση που είναι ο μιντιακός βομβαρδισμός της κοινωνίας με εικόνες που θα δημιουργήσουν ψευδαισθήσεις, παραισθήσεις και άλλες συνέπειες αντίστοιχες αυτών της χρήσης ναρκωτικών ουσιών (ζάλη, καταστολή των αισθήσεων και των συναισθημάτων, ναυτία, άμβλυνση πόνου, ευφορία).
Η εικονική πραγματικότητα, όμως, κλιμακώνεται και γενικεύεται. Λίγες μέρες μετά είχαμε άλλο ένα επεισόδιο της εικονικής Δημοκρατίας. Αυτή, δηλαδή, τη Δημοκρατία που αφού έχει εκτοπίσει από κάθε διαδικασία συμμετοχής και ελέγχου την κοινωνία μετατρέπει και το Εθνικό Κοινοβούλιο σε πρωτοκολλητή των αποφάσεων της τρόικας. Με διαδικασίες κατεπείγοντος και σε ένα άρθρο για την αποφυγή καταψήφισης της οποιασδήποτε επιμέρους διάταξης, 168 βουλευτές ψήφισαν ένα ακόμη μνημόνιο. Ο πρωθυπουργός μπήκε στην αίθουσα της Ολομέλειας μόνο για να ψηφίσει και ύστερα έκανε δηλώσεις στα ΜΜΕ. Ο συμβολισμός είναι σαφής: Ο πρωθυπουργός ελέγχεται και λογοδοτεί μόνο στους υπαλλήλους της τρόικας.
Με τροπολογία για τους ανέργους που έγινε δεκτή στο παρά πέντε, ξεκίνησε η επικοινωνιακή καμπάνια για ένα εικονικό ενδιαφέρον για το σημαντικότατο πρόβλημα της ανεργίας. Τι ψήφισαν; Τη δημιουργία ολιγόμηνων προγραμμάτων απασχόλησης για ανέργους με μισθό έως 427 ευρώ για τους νέους και έως 490 για τους άνω των 25 ετών. Κι όλα αυτά, με την «εποπτεία» του ΑΣΕΠ, για να ανθίσει ένα νέο εμπόριο ελπίδας και πελατειακών σχέσεων. Το συγκεκριμένο όμως μέτρο δείχνει και την υποκρισία γύρω από το θέμα του Δημοσίου και των «αναγκαίων» απολύσεων. Πού έγκειται το αποκαλυπτικό παράδοξο; Τη στιγμή που ψηφίζουν για χιλιάδες απολύσεις, ψηφίζουν και για προγράμματα απασχόλησης σε ΟΤΑ, νοσοκομεία, σχολεία! Όμως, για καθίστε λίγο…
Ή μας «περισσεύουν» εργαζόμενοι και προχωράμε σε απολύσεις, ή δεν μας «περισσεύουν» και τους κρατάμε. Τι συμβαίνει όταν διώχνουμε εργαζόμενους και προσλαμβάνουμε «ωφελούμενους» (έτσι χαρακτηρίζονται στην τροπολογία); Απλά ανοίγουν το δρόμο για την κατεδάφιση του Δημοσίου, για νέα μείωση του κατώτατου μισθού και καλλιεργούν στους ανέργους το νέο όραμα για τον εργαζόμενο της μνημονιακής Ελλάδας. Αυτό της εύρεσης προσωρινής απασχόλησης με μισθούς Βουλγαρίας που ακόμα κι αυτό θα προαπαιτεί το εξευτελιστικό χτύπημα της πόρτας σε τοπικούς και πολιτικούς παράγοντες.
Τελικά, αυτό που διαμορφώνεται είναι ένα «εικονικό κράτος», δηλαδή μια ιδιότυπη οντότητα-κρατίδιο. Θα είμαστε, μάλλον, το μοναδικό κρατικό μόρφωμα που ταυτόχρονα δεν ασκεί το ίδιο τη δημοσιονομική πολιτική αλλά οι επικυρίαρχοι της τρόικας, δεν ελέγχει καμία τράπεζα, δεν θα έχει ούτε μια δημόσια επιχείρηση, με ένα δημόσιο τομέα σε κατάρρευση κι εργαζόμενους υπό διωγμό. Τα παραπάνω, μαζί με την ανθρωπιστική κρίση, την τεράστια καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων που έχει υπάρξει, τη διαμόρφωση ενός τοπίου όπου οι απασχολούμενοι είναι 3,617 εκατ. ενώ άνεργοι και οικονομικά μη ενεργός πληθυσμός φθάνουν τα 4,695 εκατ. δημιουργούν μια χώρα, όπως θα έλεγαν οι οικονομολόγοι, μη βιώσιμη, μια μεταμοντέρνα γερμανική αποικία! Χώρα πολιτικά ετεροκυβερνώμενη, οικονομικά και παραγωγικά ακρωτηριασμένη, κοινωνικά ερειπωμένη, εθνικά εκτεθειμένη σε επικίνδυνους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς και αναδιατάξεις.
Με αυτή την έννοια, η αντιπαράθεση με τη συγκυβέρνηση πρέπει να συνολικοποιηθεί και να συναρθρώνει τα επιμέρους ζητήματα στο συνολικό: «Τι χώρα φτιάχνουν». Και απέναντι στο μνημονιακό μοντέλο χώρας που φτιάχνουν πρέπει να αντιπαρατεθεί ένα σχέδιο και ένα όραμα για μια άλλη Ελλάδα. Αυτή η «άλλη Ελλάδα» θα γεννηθεί μέσα από ρήξεις και σκληρούς λαϊκούς, ταξικούς και εθνικούς αγώνες που θα μπορούν να υπάρξουν και να είναι αποτελεσματικοί εφόσον οικοδομηθεί στη χώρα μας ένα πολιτικό κίνημα ανατροπής, σωτηρίας, διεξόδου, χειραφέτησης. Σε αυτό πρέπει να συμβάλει η Αριστερά, αυτό θα κρίνει το αποτέλεσμα της σύγκρουσης που σοβεί, άλλες στιγμές υπόκωφα και άλλες εκκωφαντικά.
* Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Δρόμος της Αριστεράς (τ.164, Μ.Παρασκευή 3 - Μ. Σαββατο 4 Μαϊου):