Η εξάμηνη διαπραγμάτευση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ και το τραγικό της τέλος με την επαίσχυντη και αντιλαϊκή συμφωνία – μνημόνιο, εμπλούτισε την λαϊκή πείρα με δυο πολύ σημαντικά συμπεράσματα.
1. Τα μνημόνια δεν είναι τίποτε άλλο παρά πολιτικές απόλυτης υποταγής της οικονομίας στα συμφέροντα του μεγάλου Ευρωπαϊκού Χρηματιστικού Κεφαλαίου που πολιτικά εκφράζει η Ευρωζώνη κάτω από την Γερμανική δικτατορική μπότα Σοιμπλε Μερκελ και των δορυφόρων τους. Κατάργηση μνημονίων και της λιτότητας εντός Ευρωζώνης δεν μπόρεσε να υπάρξει ούτε θα μπορέσει ποτέ να υπάρξει αφού ακριβώς αυτό θα αναιρούσε την ίδια την υπόσταση της Ευρωζώνης, που δεν είναι άλλη από την υποταγή των κρατών μελών της στις ανάγκες του Χρηματιστικού κεφαλαίου. Κι από την άποψη αυτή η ΕΕ και η ευρωζώνη είναι ακριβώς αυτό που οραματίστηκαν οι δημιουργοί της. Όποιος παρακολούθησε έστω και αμυδρά, έστω κι από τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ την εξέλιξη της διαπραγμάτευσης κατάλαβε γρήγορα ότι το ευρώ δεν είναι απλά ένα νόμισμα όπως με δήθεν αφέλεια υποστήριζαν Συριζαίοι υποστηρικτές της παραμονής στο ευρώ (γιατί κι αυτοί το ξέρουν πολύ καλά). Κατάλαβε ότι η συμμετοχή στην Ευρωζώνη είναι ένα πλέγμα συμβάσεων, συμφωνιών και οργάνων που αλυσοδένουν την κυβέρνηση και απαγορεύουν την δυνατότητα άσκησης ιδιαίτερης πολιτικής. Έγινε απόλυτα κατανοητό πως οι θεσμοί της έχουν δυνατότητα ωμών παρεμβάσεων σε κάθε λεπτομέρεια της πολιτικής της χώρας.
Επομένως οποιοσδήποτε πολιτικός σχεδιασμός επιδιώκει να κινητοποιήσει τις παραγωγικές δυνάμεις του τόπου, να δημιουργήσει θέσεις εργασίας για όλο το λαό και να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο, πρέπει να ξεκινάει από την προϋπόθεση της εξόδου από την Ευρωζώνη και την ΕΕ. Αυτό έχει γίνει απόλυτα κατανοητό στον Ελληνικό λαό και είναι άσχετο με τις δημοσκοπήσεις που τον εμφανίζουν να επιθυμεί παραμονή στο ευρώ. Η αμφιβολία, διστακτικότητα η ακόμα και άρνηση του να αποδεχτεί μια έξοδο από το ευρώ στην συνείδηση των εργαζομένων συναρτάται ολοένα και περισσότερο με την ανυπαρξία μιας πολιτικής δύναμης που να τον πείθει ότι μπορεί να εφαρμόσει ένα ολοκληρωμένο πολιτικό σχεδιασμό που θα την πραγματοποιήσει με επιτυχία και πολύ λιγότερο αντανακλά αυταπάτες ότι μπορεί να υπάρξει αναπτυξιακή πορεία και βελτίωση εντός ευρωζώνης. Είναι τελείως διαφορετικό να φοβάται κάποιος την έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη επειδή δεν βλέπει ένα πειστικό πολιτικό σχεδιασμό εξόδου, από το να επιθυμεί την παραμονή σ αυτήν, επειδή μέσα σ αυτήν βλέπει ένα καλύτερο μέλλον. Οι εταιρείες δημοσκοπήσεων το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό όταν με έντεχνο τρόπο στα γκάλοπ προσπαθούν να εμφανίσουν το λαό να ζητά παραμονή στο ευρώ. Παρ όλα αυτά η καθημερινή πείρα που αποκομίζεται και κατακάθεται στις συνειδήσεις διαλύει τις αυταπάτες (οι ευρωπαϊκοί θεσμοί φροντίζουν επαρκώς γι αυτό) και το ποσοστό των εργαζομένων που ξεπερνούν τους φόβους που συνεχίζουν να σπέρνουν με οργανωμένο τρόπο τα ΜΜΕ του κεφαλαίου συνεπικουρούντων των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙΟΥ και ΣΥΡΙΖΑ, αυξάνεται σταθερά. Και θα αυξάνεται πολύ πιο γρήγορα και θα γίνει συντριπτική πλειοψηφία στο βαθμό που αναδειχτεί ένας πολιτικός σχεδιασμός αντιμετώπισης των αρχικών κλυδωνισμών της οικονομίας από την αλλαγή νομίσματος και σύντομης κινητοποίησης των παραγωγικών δυνάμεων.
2. Μεγάλη συζήτηση έλαβε χώρα κατά την διάρκεια όλου του εξαμήνου ιδίως όμως στο τελευταίο δίμηνο πρίν και μετά την υπογραφή της επαίσχυντης συμφωνίας για το κατά πόσο η διαπραγματευτική γραμμή της κυβέρνησης και της «ομάδας Μαξίμου» ειδικότερα ήταν συνεπής και γιατί τελικά υποχώρησε άτακτα όχι μόνο εγκαταλείποντας τις περίφημες «κόκκινες γραμμές», αλλά καταλύοντας και κάθε έννοια ανεξάρτητης πολιτικής και κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Ακούστηκαν και συνεχίζουν να ακούγονται κραυγές για εγκατάλειψη του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ και προδοσία της Αριστεράς και των ιδεών της.
Τι ανέδειξε όμως η πείρα πέρα από το γεγονός ότι οι υποσχέσεις για κατάργηση των μνημονίων εντός της ευρωζώνης ήσαν εκ των προτέρων καταδικασμένες σε ήττα;
Από την πρώτη στιγμή ανάδειξης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ ο Ελληνικός λαός διαπίστωνε ότι η κυβέρνηση ενώ είχε απόλυτο και καθημερινό έλεγχο από τους μηχανισμούς και τα ΜΜΕ της κεφαλαιοκρατικής ολιγαρχίας είχε τα «χέρια της λυμένα» από το λαό. Δεν είχε αλλά ούτε και επιζητούσε να έχει κανενός είδους έλεγχο από το λαό, ούτε καν από τις ίδιες τις οργανώσεις μελών του κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα τα ΜΜΕ της ολιγαρχίας καθημερινά ανέκριναν εξαντλητικά κάτω από το πρίσμα των δικών τους συμφερόντων φυσικά κάθε υπουργό μεμονωμένα και όλη την κυβέρνηση μαζί. Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν ζήτησε ούτε καν την στήριξη του λαού σε κρίσιμες στιγμές διαπραγματεύσεων και έντονων εκβιασμών από το Eurogroup και τους άλλους μηχανισμούς της ευρωζώνης και της ΕΕ. Όλες οι διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις που έγιναν ήσαν αυθόρμητες. Τη μία φορά που ζήτησε την λαϊκή παρέμβαση ήταν στο δημοψήφισμα και ο λαός ανταποκρίθηκε με ένα ηχηρότατο 62% ΟΧΙ στους εκβιασμούς και την πολιτική της Ευρωζώνης, γεγονός που όπως εκ των υστέρων αποδείχτηκε η κυβέρνηση και η ομάδα Μάξιμου το μετάνιωσαν πικρά.
Το συμπέρασμα είναι αβίαστο. Δεν υπάρχει καμία πολιτική συνέπεια και σταθερότητα έξω από το καθημερινό λαϊκό έλεγχο και την λαϊκή στήριξη. Σταθερός και συνεπής στο πρόγραμμα είναι μόνο εκείνος που λογοδοτεί ελέγχεται και στηρίζεται σε τακτικές λαϊκές συνελεύσεις. Έξω από αυτές είναι έρμαιο των μηχανισμών διαπλοκής και υποταγής που έχει η κεφαλαιοκρατία. Οι αριστεροί παράγοντες πάσης φύσεως και πάσης Μαρξιστικής μορφώσεως δεν έχουν τύχη απέναντι στους μηχανισμούς.
Μία ματιά να ρίξει κανείς στις αναγκαίες πολιτικές πράξεις οι οποίες θα πρέπει να εκτελεστούν στα πλαίσια ενός πολιτικού σχεδιασμού εξόδου από την ευρωζώνη (πχ κρατικοποίηση τραπεζών, έλεγχος κεφαλαίων, χτύπημα διαπλοκής, έλεγχος επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας για την οικονομία κλπ) θα διαπιστώσει ότι μόνο μια κυβέρνηση που θα αναδειχτεί άμεσα από το λαό που θα ελέγχεται τακτικά από αυτόν και θα στηρίζεται επομένως σ αυτόν μπορεί να τις φέρει σε πέρας με συνέπεια και αποτελεσματικότητα.
Από τον βαθμό στον οποίο θα ενσωματωθούν στο πρόγραμμα και στην καθημερινή δράση της Λαϊκής Ενότητας τα δύο αυτά συμπεράσματα, θα εξαρτηθεί και το πόσο θα μπορεί να πείθει η πρόταση της το λαό. Κατά πόσο θα γίνεται κατανοητό ότι δεν εμφανίζεται ένας άλλος ΣΥΡΙΖΑ στην θέση του ΣΥΡΙΖΑ αλλά μια πρόταση προς τα μπρός.