Τα βασικά ζητήματα που διακυβεύονται για το κίνημα στις εκλογές της 20ης Σεπτέμβρη είναι δύο: να μην νομιμοποιήσει ο λαός με την ψήφο του το τρίτο μνημόνιο και το ΟΧΙ να εκπροσωπείται με μαζική στήριξη στην κοινωνία και στη βουλή.
Αυτά μπορούν να επιτευχθούν με την εγκατάλειψη των μνημονιακών κομμάτων, ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΠΟΤΑΜΙ, και την ενίσχυση του αντιμνημονιακού μετώπου των δυνάμεων του ΟΧΙ.
Το αναπτερωμένο ηθικό και η αυτοπεποίθηση της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού μετά την νίκη του στις 25 Γενάρη, οδήγησαν στο μεγαλοπρεπές ΟΧΙ της 5ηςΙούλη. Ένα μεγαλειώδες ΟΧΙ το οποίο συμπύκνωνε ένα εκρηκτικό μείγμα αγανάκτησης από τις διαρκείς στερήσεις της πενταετούς μνημονιακής καταπίεσης, αλλά και την διάθεση της σύγκρουσης και της ρήξης με τις δυνάμεις εκείνες και τα συμφέροντα από τα οποία εκπορεύονται οι μνημονιακές πολιτικές: την ευρωζώνη και την Ε.Ε, το ΔΝΤ, τα ντόπια οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα.
Μια τέτοια προοπτική πανικόβαλε την αστική τάξη και τις αστικές μνημονιακές πολιτικές δυνάμεις, την ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι. Πανικόβαλε και την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και τον ίδιο τον Τσίπρα ο οποίος επέλεξε να υποταχτεί στους πιστωτές-τοκογλύφους παρά να συγκρουστεί μαζί τους.
Η υποταγή της κυβέρνησης Τσίπρα στους δανειστές-τοκογλύφους απέδειξε ότι οι πραγματικές επιλογές από την αρχή ήταν δύο: ή υποταγή και συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής ή σύγκρουση και ρήξη με ευρωζώνη- Ε.Ε- ντόπιους και ξένους κεφαλαιοκράτες.
Τώρα αυτό το δίλημμα έχει κατανοηθεί αρκετά πλατιά από την εργατική τάξη και τον εργαζόμενο λαό. Μέχρι και τμήματα της Αριστεράς με φιλοευρωπαϊκό προσανατολισμό το κατανοούν. Παλιοί ευρωκομουνιστές και άλλοι Αριστεροί, τίμιοι αγωνιστές, παραδέχονται ότι έκαναν λάθος σε σχέση με την πίστη και την εκτίμησή τους για την Ε.Ε των λαών και κατανόησαν ότι o νεοφιλελευθερισμός και τα μνημόνια είναι συνώνυμα της ευρωζώνης και της Ε.Ε και στο πλαίσιό τους δεν μπορούν να καταργηθούν.
Στην συνείδηση της κοινωνίας έγιναν βήματα μπροστά. Οι πόνοι της γέννας του πολιτικού υποκειμένου που θα την εκπροσωπήσει μπορεί να είναι μεγάλοι, αλλά το καινούργιο θα γεννηθεί.
Η υποταγή της κυβέρνησης Τσίπρα στην Τρόικα και η υπογραφή του 3ου μνημονίου διέσπασαν τον ΣΥΡΙΖΑ, πράγμα το οποίο είχαμε προβλέψει. Το μνημόνιο, μετά την ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το ΛΑΟΣ, την ΔΗΜΑΡ, διέσπασε και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι θετικό το γεγονός ότι μεγάλο κομμάτι μελών και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ αποχώρησαν από αυτόν καταγγέλλοντας την μνημονιακή μετεξέλιξη του. Όπως επίσης είναι ελπιδοφόρο το γεγονός ότι σημαντικό τμήμα αυτών που αποχωρούν παίρνουν θέση υπέρ της συνέχισης του αντιμνημονιακού αγώνα και του ΟΧΙ μέχρι το τέλος, και εντάσσονται στο αντιμνημονιακό μέτωπο της Λαϊκής Ενότητας (ΛΑ.Ε), άμεση αποστολή της οποίας είναι, στο πλαίσιο της συντεταγμένης υποχώρησης, να μην επιτρέψει την ήττα του ΟΧΙ. Και να διασφαλίσει την μαζική πολιτική και κοινοβουλευτική έκφρασή του μέχρι η άμπωτη να γίνει πλημμυρίδα.
Η άμπωτη παρέσυρε μαζί της τμήματα της Αριστεράς και αγωνιστών του κινήματος οι οποίοι αποδέχτηκαν την ήττα, πράγμα στο οποίο βοηθάει και η πολιτική και η ηγεσία του ΚΚΕ η οποία καλεί το λαό και τους αγωνιστές να κάνουν χαρακίρι για την στάση τους, στάση υπεράσπισης του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα. Και στο νέο πολιτικό τοπίο δεν βλέπουν θέση για τον εαυτό τους, όπως δεν βλέπουν και προοπτική.
Το ηθικό και η αυτοπεποίθηση του κινήματος μπορεί να κάμφθηκαν, αλλά δεν τσακίστηκαν.
Την Λαϊκή Ενότητα σε αυτή την φάση, θα στηρίξουν:
Σημαντικό κομμάτι της εργατικής τάξης το οποίο χτυπήθηκε από την κρίση, απολύθηκε, έμεινε άνεργο ή μειώθηκε δραματικά ο μισθός και η σύνταξή του και το οποίο δεν είναι λούμπεν και δεν θέλει να στραφεί στη ΧΑ. Πράγμα που, σε μεγάλο βαθμό, επιβεβαιώνει ότι η εργατική τάξη είναι η μόνη μέχρι το τέλος επαναστατική τάξη.
Νεολαίοι οι οποίοι δεν βλέπουν κανένα μέλλον για την ζωή και την επιβίωση τους, χωρίς εργασιακή προοπτική στη χώρα με μόνη διέξοδο τη μετανάστευση και οι οποίοι όχι μόνοι δεν φοβούνται την έξοδο από το Ευρωζώνη και την Ε.Ε αλλά επιδιώκουν μια τέτοια εξέλιξη η οποία σε συνδυασμό με την παύση πληρωμών προς τους πιστωτές-τοκογλύφους και την διαγραφή του χρέους μπορεί να αποτελέσει την αφετηρία για μια νέα Ελλάδα στην οποία θα έχουν και αυτοί ρόλο και θα βρουν μια θέση στον ήλιο.
Φτωχοί αγρότες, αυτοαπασχολούμενοι και επαγγελματίες οι οποίοι επίσης χτυπήθηκαν από την κρίση και δεν βλέπουν κανένα μέλλον στην μνημονιακή Ελλάδα και στο πλαίσιο της ευρωζώνης και της Ε.Ε.
Αντίθετα, η αστική τάξη εξαρτά την ύπαρξή της και την διαιώνιση της εξουσίας της από την παραμονή της στο πλαίσιο της ευρωζώνης και της Ε.Ε. Όπως και μεγάλο τμήμα των μικροαστών που φοβούνται να ρισκάρουν και προτιμούν την «ασφάλεια» των εναπομεινάντων κεκτημένων τους στο ίδιο πλαίσιο.
Η ΛΑ.Ε δεν μπορεί να βρει προφανώς ανταπόκριση στους αστούς αφού το πρόγραμμά της που περιλαμβάνει εθνικοποιήσεις και κρατικοποιήσεις, διαγραφή χρέους, έξοδο από την ευρωζώνη και σύγκρουση με την αντιλαϊκή νεοφιλελεύθερη πολιτική της Ε.Ε, πλήττει ευθέως τα συμφέροντά τους.
Ούτε στα μεσαία στρώματα γενικά, που μπορούν και τα φέρνουν βόλτα. Διότι, σε αυτή την φάση, μια πιθανή έξοδος από την ευρωζώνη τους φοβίζει.
Η ΛΑ.Ε για να κερδίσει έδαφος στον κόσμο που την στηρίζει, για να τον συγκινήσει, να υποστηριχτεί με θέρμη και να πλαισιωθεί από αυτόν, πρέπει να υιοθετήσει και να προβάλει ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα και με αντίστοιχο λόγο να το υποστηρίζει. Να ακουμπάει το πρόγραμμα αυτόν τον κόσμο και να απαντάει στα συσσωρευμένα προβλήματα της ανεργίας, της υπερχρέωσης, της εκμετάλλευσης, να δίνει λύσεις και προοπτική. Να μην μασάει τα λόγια της και να μην φοβάται να τα βάλει με τα μεγάλα συμφέροντα. Να μην είναι διφορούμενος ο λόγος της στα κρίσιμα ζητήματα.
Να εκφράζεται μέσα από το πρόγραμμα, τα ψηφοδέλτια και τη βουλή ο κόσμος που στηρίζει την Λαϊκή Ενότητα.
Η ΛΑ.Ε δεν είναι η συνέχεια του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ νούμερο 2. Είναι κάτι νέο, και μόνο σαν τέτοιο μπορεί να επιβιώσει και να ανδρωθεί, άσχετα αν στις γραμμές της ή ακόμα και στην πρώτη γραμμή βρίσκονται δυνάμεις που προέρχονται από το παλιό.
Αρκετοί κομμουνιστές θα συμμετέχουμε σε αυτή την προσπάθεια διότι κατανοούμε τα καθήκοντά μας όπως αυτά προκύπτουν από την συγκυρία και την ιστορική περίοδο που διανύουμε. Άλλωστε, αυτά που τώρα συμβαίνουν, τα είχαμε διαβλέψει σε μεγάλο βαθμό.
Κατανοούμε ότι στόχοι όπως η κατάργηση των μνημονίων, διαγραφή του χρέους και κατάκτηση της Εθνικής ανεξαρτησίας και λαϊκής κυριαρχίας αποκτούν επαναστατικό χαρακτήρα.
Γνωρίζουμε ότι αυτή τη στιγμή η υποχώρηση πρέπει να γίνει συντεταγμένα όπως και ότι η κατάσταση αυτή είναι προσωρινή. Η εξέλιξη των πραγμάτων θα είναι τέτοια που θα επιβεβαιώσει ότι «ηπρολεταριακή επανάσταση είναι πέρα για πέρα δυνατή γιατί όλη η οικονομική και πολιτική κατάσταση είναι εξαιρετικά πλούσια σε εύφλεκτες ύλες και αφορμές για την ανάφλεξή τους (...)».