Ο παπά Στρατής, ο ιερέας – σύμβολο της Λέσβου, της Πέτρας, της Καλλονής, της Συκαμιάς, του Αιγαίου ολάκερου, άφησε για πάντα την επίγεια “Αγκαλιά”.
Ήταν 2 του Σεπτέμβρη, εκεί κοντά στο μεσημέρι, όταν το σώμα του παραδόθηκε στη φθορά, νικημένο από τον καρκίνο. Η αρρώστια όμως δεν πτόησε ούτε στιγμή τον παπά Στρατή. Με τις μπουκάλες του οξυγόνου πάντα δίπλα του, οδηγώντας μόνος του το αυτοκίνητο, συντονίζοντας τις ανθρωπιστικές οργανώσεις και τις συλλογικότητες του νησιού, μετέβαινε από το στρατόπεδο προσφύγων στη Μόρια και από εκεί στο στρατόπεδο του Καρά Τεπέ και ύστερα στο λιμάνι, όπου το τελευταίο δεκαήμερο του Αυγούστου συγκεντρώνονταν όλο και περισσότεροι πρόσφυγες. Οι Σύριοι τον φώναζαν ΜπαμπαΝούρ, δηλαδή Πατέρα από Φως.
Η ηθοποιός και ακτιβίστρια Έλενα Αγγελοπούλου, στυλοβάτης της συλλογικής κουζίνας “Άλλος Άνθρωπος” βρέθηκε μαζί με τον Κωνσταντίνο Πολυχρονόπουλοστη Λέσβο για περίπου 25 μέρες. Είχε προηγηθεί το κάλεσμα του παπά Στρατή και μια σύντομη επίσκεψη τον περασμένο Ιούνιο όπου μαγείρεψαν τότε για τους πρόσφυγες. Ο παπά Στρατής αεικίνητος, παντού και παρόντας, με τη βροντερή φωνή του, το πείσμα του, την επιμονή του. “Μέχρι την ύστατη ώρα” ήταν όρθιος, μου είπε η Έλενα Αγγελοπούλου κατά τη διάρκεια της ραδιοφωνικής εκπομπής “Αφύλαχτη Διάβαση”, που μεταδόθηκε την Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου, λίγες ώρες μετά την αναχώρηση του παπά Στρατή. Η Έλενα δεν μπορούσε να κρύψει τα δάκρυά της. Ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει το φευγιό του. “Μου την έκανε”, είπε κατά τη διάρκεια της τηλεφωνικής επικοινωνίας μας. “Δεν πρόλαβα να του πάω τα κεράσια που μου ζήτησε”.
Η εικόνα του παπά Στρατή είχε ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο. Έπαιρνε ακόμα και στην πλάτη του παιδιά προσφύγων για να τα μεταφέρει σε ασφαλές μέρος. Κήδευε στα χώματα της Λέσβου όσους πρόσφυγες δεν προλάβαιναν να ζήσουν μέχρι το τέλους το μεγάλο ταξίδι προς τη γη της επαγγελίας. “Ούτε χρώμα, ούτε εθνικότητα, ούτε φυλή, ούτε θρησκεία. Τίποτα δεν παίζει ρόλο. Όλα τα πλάσματα της γης πετεινά του θεού είμαστε”, μου είχε πει στη ραδιοφωνική μας συνάντηση της 29ης Ιουλίου 2015.
Το τελευταίο δεκαήμερο του Αυγούστου, ο παπα Στρατής λίγο πριν μπει εισαχθεί στο Βοστάνειο νοσοκομείο της Λέσβου, έγραψε το παρακάτω κείμενο:
Αγαπητοί φίλοι και φίλες, σήμερα φεύγω στο νοσοκομείο για το καινούργιο πρόβλημα καρκίνου που μου βρήκαν.
Παρακαλώ πολύ για μια προσευχή και πιστεύω ότι γρήγορα θα γυρίσω δυνατός κοντά σας. Σας ευχαριστώ όλους και ιδιαίτερα τους ενορίτες μου για την αγάπη και την συμπαράσταση που μου δείχνουν. Επίσης, θέλω να σας πω ότι οι άνθρωποι του κόσμου,οι άνθρωποι του πολέμου,τα παιδιά που αναζητούν την ελπίδα είναι αδέρφια μας και η Αγκαλιά θα συνεχίσει να βρίσκεται κοντά τους και να τους δίνει την ελπίδα για την επόμενη μέρα. Σας προτρέπω να αγωνίζεστε όσο μπορείτε καθημερινά,για την ειρήνη και την αγάπη. Μόνο έτσι λεγόμαστε άνθρωποι.
O Νικήτας Κανάκης των “Γιατρών του Κόσμου” έγραψε το εξής μήνυμα:
“Σήμερα η Ελλάδα έχασε έναν καλό άνθρωπο. Και εγώ τον αδελφό μου.
Ο παπαΣτρατής έσβησε απόψε μόλις στα 56 του. Νικήθηκε από τον καρκίνο, αλλά ποτέ του δεν παραδόθηκε. Μέχρι και την τελευταία στιγμή. Απόψε όσοι καραβοτσακισμένοι πρόσφυγες θα νυχτώνονται στην Καλλονή άδικα θα περιμένουν να δούν τον μπαμπαΝουρ- τον “πατέρα από φώς” στα αραβικά- όπως τον φώναζαν οι Σύριοι. Γιατί απόψε ο παπαΣτρατής έχει αλλού να βρεθεί. Στα σκαλοπάτια της παραδείσου. Με το μισοσβησμένο τσιγάρο, το βροντερό του γέλιο και την θεόρατη αγκαλιά που χώραγε τον κόσμο όλο, να υποδέχεται σκουπίζοντας τα δάκρυά τους, όλους τους αδικοπνιγμένους της Μεσογείου.
Όλους εκείνους που αναζητώντας τη Συμπόνοια, συνάντησαν τη Λησμονιά.
Καλή βάρδια αδερφέ μου…”
Ακούστε την τελευταία ραδιοφωνική συνέντευξη του παπά Στρατή στην “Αφύλαχτη Διάβαση”: