Σταμάτης Κωνσταντίνος*
Εδώ και πέντε ολόκληρα χρόνια, η λέξη που ακούγεται συχνότερα, σε κάθε συζήτηση που αφορά την πολιτική στην χώρα μας είναι η λέξη μνημόνιο. Το ακούς παντού. Στην τηλεόραση, στο καφενείο, στον δρόμο, σε ένα φιλικό σου σπίτι. Έχει καταστεί, για την πολιτική σκέψη και τον λόγο, ότι η αναπνοή για την ζωή. Ενώ όλοι όμως μιλούν γι αυτό, αυτό παραμένει κάτι σαν ταμπου για ιθαγενείς, ένα ιερό τοτέμ της πολιτικής ζωής. Κάτι που παραμένει άκριτο, εθιμικό δίκαιο.
Αν πάντως κοιτάξουμε προσεκτικά, θα δούμε να εμφανίζεται στο φως, η φύση του και η λειτουργία του. Το μνημόνιο έχει μια διττή φύση, μια διπλή λειτουργία. Αποτελεί ταυτόχρονα έναν φοροεισπρακτικό μηχανισμό, που μεταφέρει χρήμα από τον δανειζόμενο στον πιστωτή, αλλά και έναν ύπουλο κοινωνικό και οικονομικό μεταποιητή, έναν μηχανισμό βίαιου εξευρωπαϊσμού της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας.
Η λειτουργία του ως φοροεισπρακτικού μηχανισμού είναι απλή και κατανοητή δίχως να απαιτείτε ανάλυση. Η δεύτερη λειτουργία του, ο μηχανισμός του δηλαδή και η ουσία του, καθότι κρυμμένη από τα μάτια των πολλών και εντέχνως αποσιωπημένη στον δημόσιο λόγο, απαιτεί εξήγηση.
Το τρίτο μνημόνιο, σίκουελ των δύο προηγούμενων, κτυπάει στην καρδιά της ελληνικής οικονομίας και στην βάση της ελληνικής παραγωγής και τα αποδομεί. Τρεις παραγωγικές τάξεις βρίσκονται στο κέντρο της μνημονιακής λαίλαπας έτοιμες να θυσιαστούν για χάρη του ευρωπαϊκού και κυρίως γερμανικού κεφαλαίου.
Οι αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι, η μικρή και μεσαία επιχειρηματικότητα. Η αύξηση του φόρου και των προκαταβολών σε αυτές τις παραγωγικές τάξεις, αν και αναφέρεται ως εισπρακτικό μέτρο δεν είναι τέτοιο. Μόνο άνθρωποι περιορισμένης αντίληψης, θα περίμεναν να εισπράξουν από τους εξαθλιωμένους και φυτωζοούντες και οι δανειστές και εκβιαστές της χώρας δεν είναι. Ο κ. Τσίπρας και το επιτελείο του το γνωρίζει αυτό καλά.
Πίσω από αυτά κρύβεται η θεωρία, αλλά και οι επιδιώξεις των πραγματικών κυβερνητών τις χώρας. Τα μέτρα αυτά αποκαλύπτουν τις προθέσεις τους.
Ο αριθμός των απασχολούμενων στον γεωργικό τομέα, είναι στην Ελλάδα ως ποσοστό επί του συνολικού πληθυσμού στο 24% και αυτό μόνο για τους κατά κύριο επάγγελμα αγρότες. Την ίδια ώρα βρίσκεται στις άλλες δύο αγροτικές χώρες της ευρωζώνης, στην μεν Ισπανία στο 4% και στην δε Ιταλία στο 7%. Η αριθμητική διαφορά είναι θεμελιώδης και αποκαλύπτει την διαφορετικότητα της ελληνικής κοινωνίας σε σχέση με τις ευρωπαϊκές.
Σύμφωνα με τους δανειστές, για να καταστεί το ελληνικό αγροτικό προϊόν, ανταγωνιστικό στις ευρωπαϊκές αγορές πρέπει να μειωθεί το κόστος παραγωγής. Όσο και να μειώσεις τον έναν του συντελεστή, το εργατικό κόστος, που στην προκειμένη περίπτωση αποτελεί το βιοτικό επίπεδο του αγρότη, δεν αρκεί. Εφόσον παράγεις και πωλείς σε ένα σκληρό νόμισμα όπως το ευρώ και δεν έχεις τα οφέλη ενός εθνικού μαλακού νομίσματος, πρέπει για νακαταστείς ανταγωνιστικός να προχωρήσεις στην συγκέντρωση της γης, του κεφαλαίου και των παραγωγικών μέσων. Να μηχανοποιήσεις περεταίρω την παραγωγή για να μειώσεις το κόστος σου.
Επειδή όμως οι αγρότες δύσκολα από μόνοι τους θα θελήσουν να παραχωρήσουν την γη τους για να κάνουν το χατίρι των δανειστών, θα πρέπει να τους αναγκάσεις. Το πιο πρόσφορο μέσο για αυτό είναι ο φόρος. Μέσω του φόρου καθιστάς ασύμφορη την ενασχόληση με την αγροτική παραγωγή, χρεώνεις τον αγρότη που αδυνατεί να αντεπεξέλθει και τον αναγκάζεις να πωλήσει την γη του και μάλιστα σε εξευτελιστικές τιμές.
Με λίγα λόγια, με το τρίτο μνημόνιο, οι αγρότες θα χάσουν την γη τους και θα μετατραπούν σε αγρεργάτες, κατά το πρότυπο της Ισπανίας.
Το ίδιο ακριβώς θα συμβεί και με τις δύο άλλες παραγωγικές τάξεις που προαναφέραμε. Το ποσοστό των αυτοαπασχολούμενων στην Ελλάδα είναι στο 45% επι του συνολικού πληθυσμού, ενώ η μικρή και μεσαία επιχειρηματικότητα καρπώνεται ένα εξαιρετικά μεγάλο ποσοστό του οικονομικού κύκλου στην χώρα μας σε σχέση με τις υπόλοιπες της ευρωζώνης. Το μερίδιο αυτό θέλουν να δώσουν σε μεγάλες εταιρείες εύκολα ελεγχόμενες που συγκεντρώνουν τον πλούτο στα χέρια των λίγων ιδιοκτητών. Σύμφωνα με τους δανειστές η υπαλληλοποίηση και μάλιστα σε συνθήκες που θα οδηγήσουν σε βίαιη φτωχοποίηση και προλεταριοποίηση τους αυτοαπασχολούμενους και τους ιδιοκτήτες της μικρής οικογενειακής επιχείρησης, είναι βήμα προόδου και ανάπτυξης.
Σε αυτές τις εκλογές οι Έλληνες πολίτες θα πρέπει να αποφασίσουν, αν για χάρη του ευρώ και μιας ευρωπαϊκότητας ιδεατής, που δεν υφίσταται στην πραγματικότητα, είναι έτοιμοι να παραδόσουν ότι συγκροτεί τον τρόπο ζωής τους, την προσωπικότητα τους, την Ελληνικότητά τους. Εμείς δεν το πιστεύουμε.
*Υποψήφιος Βουλευτής Λαϊκής Ενότητας στον Νομό Κορίνθου.