Με μια μιντιακή λαίλαπα το σύνολο των μηχανισμών (πανελίστες, ΜΜΕ, δημοσκόποι κλπ) επιχειρούν να μας πείσουν ότι το ερώτημα σε αυτές τις εκλογές είναι ποιο από τα μνημονιακά κόμματα θα βγει πρώτο, ποια και πόσα από τα μνημονιακά κόμματα θα συγκυβερνήσουν. Επιχειρούν διακαώς να βρουν διαφορές εκεί που και ο καθένας καταλαβαίνει ότι οι διαπληκτισμοί τους θα ήταν κωμικές καντρίλιες, αν δεν γινόντουσαν πάνω στα σώματα των εργαζομένων, της νεολαίας, των καταστρεφόμενων λαϊκών στρωμάτων.
Επιχειρούν απλώς να κάνουν το λαό συνένοχο με την ψήφο του στο έγκλημα που θα μπορούσε να γίνει και χωρίς εκλογές: την συγκυβέρνηση των μνημονιακών κομμάτων με πρόγραμμα την εφαρμογή του τρίτου μνημονίου. Πιο ειλικρινές θα ήταν να κατέβουν ως υποψήφιοι η Μέρκελ, η Λαγκάρντ και ο Σόϊμπλε και να θέσουν τις όποιες διαφορές τους στην κρίση του λαού. Σε τελική ανάλυση ήδη όλοι μαζί ψήφισαν 3ο μνημόνιο και προαπαιτούμενα.
Βλέπουμε έτσι την ΝΔ του ΕΝΦΙΑ, του συντελεστή φορολόγησης 26% από το πρώτο ευρώ, της αύξησης της προκαταβολής φόρου να δηλώνει ότι θα …μειώσει τους φόρους!
Τον ΣΥΡΙΖΑ που πρόδωσε το ΟΧΙ του λαού να λέει ότι εκβιάστηκε, δεν ήθελε το μνημόνιο και θα αντιπαρατεθεί (κάποτε, στο απώτατο μέλλον) μαζί του, όταν έναν σωρό από τα μέτρα του μνημονίου τα είχε προτείνει ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ ως «πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης». Επειδή δεν έχουμε όλοι μνήμη χρυσόψαρου σ’ αυτό τον τόπο θυμόμαστε ότι στην «πρόταση των 47 σελίδων»περιλαμβάνονταν οι ιδιωτικοποιήσεις του ΟΛΠ, των αεροδρομίων, του Ελληνικού, η μείωση των δημοσίων δαπανών, η αύξηση της φορολογίας, η διατήρηση του ΕΝΦΙΑ, η αύξηση σε 23% του συντελεστή ΦΠΑ βασικών τροφίμων μαζικής λαϊκής κατανάλωσης, η αναμόρφωση του ασφαλιστικού με ενοποιήσεις ταμείων, κατάργηση προώρων συνταξιοδοτήσεων και μείωση επικουρικών συντάξεων. Κυριολεκτικά ο ΣΥΡΙΖΑ παραδέρνει μην ξέροντας τι να υποσχεθεί. Και π.χ. στο θέμα του ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση τερμάτισε για άλλη μια φορά το κωλοτουμπόμετρο. Γι’αυτό και ποντάρει αποκλειστικά στο «προφίλ του Αρχηγού», με τρόπο που αποδεικνύει για άλλη μια φορά την αποστασία του από κάθε έννοια αριστεράς.
Για να μη μιλήσουμε φυσικά για τους έτοιμους από καιρό να υπογράψουν ό,τι μνημονιακό μέτρο τους σερβιριστεί (Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, στους οποίους προστέθηκε εσχάτως και ο Β.Λεβέντης) και τη Χρυσή Αυγή που, για να κρύψει το αποκρουστικό πρόσωπο της σβάστικας, φοράει την προβιά ενός δήθεν σοβαρού αντισυστημικού κόμματος, ενώ στην πραγματικότητα είναι τόσο, μα τόσο βαθιά συστημικό που ο Αρχηγός της ξορκίζει την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ, δηλαδή την λύτρωση του ελληνικού λαού από τα μνημόνια και την καταστροφή. Και να πράγματι σε τι είδους κόμματα η έννοια του «Αρχηγού» πατάει γερά στα πόδια της.
ΕΥΡΩ=ΜΝΗΜΟΝΙΟ, ΜΝΗΜΟΝΙΟ=ΕΥΡΩ
Καταλαβαίνουμε την απογοήτευση του κόσμου που συμμετείχε και στήριξε το ΣΥΡΙΖΑ. Η μνημονιακή του χρεωκοπία ήταν μια συντριπτική χρεωκοπία της κυρίαρχης πολιτικής του γραμμής για φιλολαϊκή διέξοδο μέσα στην ευρωζώνη. Δεν ήταν όμως και κεραυνός εν αιθρία. Δεν έχουν καμία βάση οι φωνές της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ πως αιφνιδιάστηκαν από τους δανειστές. Όπως είχε δείξει και το παράδειγμα της Κύπρου το 2013, όπως βοούσαν οι ριζοσπαστικές φωνές τόσο μέσα, όσο και έξω από το ΣΥΡΙΖΑ, η μόνη πολιτική διεξόδου από την κρίση μέσα στην ευρωζώνη είναι η πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης, δηλαδή η πολιτική της λιτότητας, της ανεργίας, της συντριβής των δικαιωμάτων και κατακτήσεων των λαϊκών στρωμάτων.
Γιατί το ευρώ δεν είναι απλώς ένα νόμισμα. Είναι ένα σκληρό νόμισμα μέσα σε μια νομισματική ένωση χωρών και κεφαλαίων με μεγάλες αποκλίσεις παραγωγικότητας. Αυξάνει τα πλεονάσματα για τις ισχυρές χώρες, διογκώνει τα ελλείμματα και το χρέος για τις πιο αδύναμες, επιβάλλει την πολιτική της λιτότητας ως αντίβαρο για την έκθεση των πιο αδύναμων κεφαλαίων στον διεθνή ανταγωνισμό. Είναι ο συγκολλητικός ιστός ενός συνασπισμού εξουσίας υπό την ηγεμονία των ισχυρότερων μονοπωλιακών και των χρηματοπιστωτικών μερίδων του κεφαλαίου. Και όσο πιο αδύναμα τα κεφάλαια, όσο πιο πολύ φοβούνται την έκθεσή τους σε μια «παγκοσμιοποιημένη» οικονομία, τόσο πιο πολύ προσδένονται στο άρμα αυτού του συνασπισμού. Γι’αυτό στην Ελλάδα όλες οι μερίδες της αστικής τάξης (οικονομικές, πολιτικές ,ιδεολογικές) συνενώθηκαν με λύσσα πίσω από τη σημαία του ΝΑΙ, ενώ σε άλλες χώρες (όπως η Γαλλία και η Ιταλία) υπάρχουν μερίδες του κεφαλαίου που υποστηρίζουν την έξοδο από την ΟΝΕ, συνήθως μέσα από ακροδεξιά ευρωσκεπτικιστικά κόμμα (αλλά όχι μόνο).
Άλλωστε η ευρωζώνη δεν είναι απλώς το έδαφος μέσα στο οποίο κυκλοφορεί ένα κοινό νόμισμα, είναι ένα σύνολο συνθηκών και θεσμών (Eurogroup, ESM, EFSF) που καθιστούν τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές «συνταγματική» επιταγή. Με το «Σύμφωνο για το
Ευρώ» η απαξίωση των μισθών καθιερώνεται ως βασικός κανόνας, αφού παραβίαση της ανταγωνιστικότητας θεωρείται όχι μόνο η αύξηση των μισθών πάνω από την αύξηση της παραγωγικότητας, αλλά και συγκρινόμενη ανά κλάδο με τους εμπορικούς ανταγωνιστές της ΕΕ (την Κίνα, την Ινδία). Προς το σκοπό αυτό τίθενται ρητά στο στόχαστρο οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας (προκειμένου να μειωθεί ο βαθμός διαπραγματευτικής δύναμης των εργαζομένων), οι μισθοί του δημοσίου τομέα (καθώς θεωρείται ότι πιέζουν προς τα πάνω τους μισθούς του ιδιωτικού τομέα), τα λεγόμενα κλειστά επαγγέλματα αλλά και το εκπαιδευτικό σύστημα (προκειμένου να αποδοθούν περισσότεροι κλάδοι στην ασυδοσία του μεγάλου κεφαλαίου), η βιωσιμότητα των ασφαλιστικών ταμείων, προκειμένου να αυξηθεί το όριο συνταξιοδότησης με βάση το προσδόκιμο ζωής, να περιορισθούν οι περιπτώσεις πρόωρης συνταξιοδότησης, να μειωθεί το μη μισθολογικό κόστος. Όλα δηλαδή τα μέτρα που επιβάλλονται μέσα από τα μνημόνια βρίσκουν το έρεισμά τους στις ίδιες τις καταστατικές αρχές της ΟΝΕ, ενώ και ο μηχανισμός της τρόϊκα (με τη συμμετοχή του ΔΝΤ) αποτυπώνεται με πλήρη σαφήνεια. Για να μη μιλήσουμε για τον ESM, που άμεσα ως νομικό πρόσωπο αποκτά την κυριότητα επί περιουσιακών αγαθών του δανειζόμενου Κράτους σε περίπτωση αδυναμίας πληρωμής. Είναι συνεπώς τραγικό και αστείο ταυτόχρονα να επαίρεται η κυβέρνηση ότι δεν εφαρμόζεται στη δανειακή σύμβαση του 3ου μνημονίου το αγγλικό δίκαιο.
ΚΑΙ ΤΟ ΠΗΓΑΔΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΑΤΟ
Επιβολή άλλης πολιτικής μέσα στην ευρωζώνη δεν χωρά παρά μόνο με την συνολική αναδιάρθρωσή της, όπως π.χ. με την μετατροπή της ΕΕ σε ομόσπονδο κράτος, όπου τα κρατίδια που θα επωφελούνταν από τις άνισες παραγωγικότητες θα χρηματοδοτούσαν με μεταβιβαστικές πληρωμές τα χρέη και τα ελλείμματα των πιο αδύναμων κρατιδίων (όπως γίνεται μέσα στις ΗΠΑ ή στην ίδια τη Γερμανία). Μόνο που αυτό θα σήμαινε ότι η Γερμανία θα έπρεπε να μεταβιβάζει επί μία δεκαετία το 8% περίπου του ΑΕΠ της για την κάλυψη εξισορρόπηση των ανισοτήτων σε παραγωγικότητα και υποδομές των χωρών του Νότου. Γεγονός ανέφικτο, πολύ περισσότερο σήμερα μέσα στην κρίση κερδίζει κάθε μέρα εκατομμύρια από τις διαφορές των επιτοκίων (για να μη μιλήσουμε για τα ομόλογα του Γερμανικού Δημοσίου που ως δείγμα της ισχύος του πωλούνται σήμερα με αρνητικό επιτόκιο-δηλαδή ο επενδυτής πληρώνει για να το δανείσει!). Είναι πιο ρεαλιστικό να φύγουν κάποιες χώρες από την ΟΝΕ για να γλυτώσουν παρά να αλλάξει το μοντέλο της, όπως με σκληρό τρόπο έμαθε η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ
Δεν χρειάζεται να περιγράψουμε την οικονομική ερημοποίηση που έχουν προκαλέσει τα μνημόνια και που θα πολλαπλασιασθεί με το 3ο μνημόνιο. Ήδη προετοιμάζουν κατώτατες συντάξεις 150-250 ευρώ και εργαζόμενους που θα δουλεύουν με μισθό 220 ευρώ ή και χωρίς καθόλου μισθό (όπως και σήμερα-με την προσδοκία ότι ίσως κάποτε πληρωθούν, αφού έχει ξηλωθεί κάθε προστατευτική εγγύηση). Για να μη μιλήσουμε για τους αγρότες που θα ξεκληριστούν, τους νεολαίους ήδη να μεταναστεύουν κατά εκατοντάδες χιλιάδες τα τελευταία έξη χρόνια, τους ελεύθερους επαγγελματίες και καταστηματάρχες που στραγγαλίζονται από την ύφεση, τους άρρωστους που έρχονται αντιμέτωποι με το διαλυμένο σύστημα υγείας, το δημόσιο πλούτο που ξεπουλιέται μπιρ παρά και βέβαια τον κατεξευτελισμό κάθε έννοιας λαϊκής κυριαρχίας.
Και οι άνευ νοήματος εκλογές εξπρες δεν είναι παρά το κερασάκι στην τούρτα.
Η κατάσταση αυτή δεν έχει τέλος, καθώς δεν είναι μόνο οι οικονομολόγοι που κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, όλοι έχουν καταλάβει ότι το μνημόνιο δεν βγαίνει, ότι αυτό το πηγάδι δεν έχει πάτο: εντείνει την ύφεση, αυξάνει τα ελλείμματα και το χρέος και έτσι απαιτούνται νέα μέτρα και νέες αξιολογήσεις και συνεπώς νέος δανεισμός και νέα μέτρα και πάει λέγοντας με την απειλή της ανεξέλεγκτης χρεωκοπίας στη γωνία. Ακόμα δηλαδή και η λογική του There Is No Alternative δεν είναι Alternative. Είναι ένας φαύλος κύκλος, ένα σπιράλ του θανάτου.
Ας λέει ότι θέλει η ΝΔ για το ότι δήθεν θα ήμασταν καλύτερα με το «μέιλ Χαρδούβελη». Ο λόγος που μετέφερε νωρίτερα την εκλογή του ΠτΔ και έπεσε, όπως έπεσε, ήταν γιατί οι δανειστές δεν της έκαναν τη χάρη να αξιολογήσουν θετικά το πρόγραμμα και να μην απαιτήσουν νέα μέτρα (μάλιστα εκνευρίστηκαν από τις δηλώσεις Σαμαρά περί εξόδου στις αγορές και περί τέλους των μνημονίων). Γιατί οι δανειστές δεν κάνουν χάρες ούτε σε δεξιούς, ούτε σε αριστερούς. Κοιτάνε τα συμφέροντά τους.
ΥΠΑΡΧΕΙ ΖΩΗ ΕΚΤΟΣ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ
Και εμείς πρέπει να κοιτάξουμε τα δικά μας: με ένα πρόγραμμα ριζοσπαστικής φιλολαϊκής διεξόδου από την κρίση που θα μας φέρει σε ρήξη με τα συμφέροντα των δανειστών και των κολαούζων τους.
Τέτοιο είναι το πρόγραμμα της Λαϊκής Ενότητας.
Η στάση πληρωμών και η διαγραφή του χρέους, το αναγκαίο εργαλείο της εξόδου από την ΟΝΕ, προκειμένου να επιβληθεί η κατάργηση των μνημονίων, η αναδιανομή πλούτου υπέρ των πλατιών λαϊκών στρωμάτων, ο παραγωγικός ανασχεδιασμός με γνώμονα τα συμφέροντα των λαϊκών τάξεων, οι εθνικοποιήσεις, όχι μόνο δεν είναι καταστροφή για το λαό, αλλά θα σημάνουν μια ριζική ανατροπή του συσχετισμού δυνάμεων.
Πέρα από το ότι την καταστροφή τη βιώνει ήδη ο λαός μας, τα αποτελέσματα μιας εξόδου από την ευρωζώνη δεν έχουν καμία σχέση με τα ψέματα που σερβίρουν τα διάφορα πολύχρωμα παπαγαλάκια του συστήματος. Πρώτα και κύρια, οι κατηγορίες «είστε με το σχέδιο Σόϊμπλε» και «θέλετε μνημόνιο και δραχμή» είναι απλά καταγέλαστες, καθώς το σχέδιο Σόϊμπλε προβλέπει την εξακολούθηση πληρωμής του δημοσίου χρέους (με ένα μικρό κούρεμα) και γι’ αυτό άλλωστε συνδυάζεται με την επιβολή μέτρων που θα εξασφαλίζουν την συνέχεια αποπληρωμής του. Τι σχέση μπορεί να έχει το σχέδιο Σόϊμπλε με την παύση πληρωμών, μόνο οι διεστραμμένοι εγκέφαλοι όσων πρόδωσαν το ΟΧΙ μπορούν να το καταλάβουν.
Περαιτέρω, μια υποτίμηση του νομίσματος δεν σημαίνει ανάλογη μείωση της αγοραστικής δύναμης των λαϊκών στρωμάτων, καθώς ένα σύνολο προϊόντων και υπηρεσιών παράγονται στο εσωτερικό της χώρας. Αλλά και το κόστος των εισαγομένων προϊόντων δεν είναι πάντα αυτό που φαίνεται γιατί επιβαρύνονται συχνά με μεγάλη έμμεση φορολογία, όπως τα πετρελαιοειδή-γι’αυτό ενώ η τιμή του πετρελαίου κατρακυλά διεθνώς η μείωση αυτή δεν φαίνεται στον έλληνα καταναλωτή (εδώ βέβαια παίζει ρόλο και η έλλειψη βούλησης για έλεγχο της αγοράς).
Παρά τη μείωση της βιομηχανικής και αγροτικής παραγωγής, που προκάλεσαν οι πολιτικές της ΟΝΕ και της ΕΕ, η Ελλάδα παραμένει μια χώρα με σημαντική παραγωγική βάση, υποδομές και πλουτοπαραγωγικές πηγές (ιδίως στον τομέα της ενέργειας με το λιγνίτη και τις ΑΠΕ, παρά την προσπάθεια της ΕΕ να διαλύσει τα ορυχεία) και με ελαφρά πλεονασματικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών (οι εξαγωγές δηλαδή υπερκαλύπτουν τις εισαγωγές, κυρίως λόγω της πτώσης της εσωτερικής κατανάλωσης). Υπάρχουν και συναλλαγματικά αποθέματα (τόσο σε δολάρια στην ΤτΕ, όσο και σε ευρώ που κυκλοφορούν σήμερα σε φυσική μορφή-αυτό που λέμε στα σεντούκια- και θα ανταλλάσσονται ως συνάλλαγμα με το εθνικό νόμισμα), ενώ και η υποτίμηση του νομίσματος θα ενισχύσει το εξαγωγικό εμπόριο αυξάνοντας το ξένο συνάλλαγμα που θα εισέρχεται στη χώρα. Φυσικά,με την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα διασφαλίζονται και οι καταθέσεις στις εθνικοποιημένες τράπεζες (που σήμερα απειλούνται άμεσα από την οδηγία για το κούρεμα καταθέσεων που ψήφισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ως προαπαιτούμενο για το 3ο μνημόνιο) , αφού η χώρα θα παράγει τη δική της ρευστότητα, ενώ τώρα εξαρτάται από το κλείσιμο της στρόφιγγας από την ΕΚΤ (και οι ελληνικές τράπεζες οδεύουν ολοταχώς προς πώληση σε γερμανικά κεφάλαια)
Περαιτέρω –και παρά τις κατευθύνσεις που επέβαλε η ΚΑΠ αδυνατίζοντας την ελληνική παραγωγή- ο τομέας των αγροτικών και διατροφικών προϊόντων είναι σχεδόν ισοσκελισμένος (οι εισαγωγές υπερβαίνουν τις εξαγωγές σε αξία μόνο κατά 1% του ΑΕΠ), ενώ μια παραγωγική του αναδιάρθρωση με κριτήριο την κάλυψη της διατροφικής επάρκειας θα μπορεί να καλύψει τα όποια ελλείμματα. Άλλωστε ένα κομμάτι των εισαγωγών αγροτικών προϊόντων προέρχεται από τρίτες χώρες (π.χ. μαλακά σιτηρά από Ρωσία, Ουκρανία) που δεν επηρεάζονται τόσο πολύ από τυχόν υποτίμηση του νομίσματος (καθώς διολισθαίνει και το δικό τους νόμισμα). Αλλά και στο τομέα του φαρμάκου, οι ίδιοι οι φαρμακοβιομήχανοι διατείνονται ότι μπορούν να καλύψουν με την υφιστάμενη παραγωγική δομή το 75-80% της ελληνικής κατανάλωσης, ενώ με το συνάλλαγμα που εισπράττεται από τις εξαγωγές ελληνικών φαρμάκων μπορούν να καλυφθούν οι ανάγκες για εισαγωγές. Ας φαντασθούμε επιπλέον τι τεράστιες δυνατότητες θα δημιουργήσει η παύση πληρωμών του δημοσίου χρέους. Ακόμα και στον τομέα των πετρελαιοειδών –πέρα από την πολυδιάστατη πολιτική εισαγωγών που δεν θα εξαρτάται πια από τα διάφορα ευρωεμπάργκο- υπάρχουν τρόποι να διασφαλίζεται επαρκές απόθεμα στα ΕΛΠΕ (στο βαθμό βέβαια που δεν ξεπουληθούν και αυτά).
Είναι σίγουρο ότι τα μέτρα που θα ληφθούν για την εφαρμογή του προγράμματος έρχονται σε ευθεία σύγκρουση και με τις πολιτικές, αλλά και με τις συνθήκες της ΕΕ: η ενίσχυση των αγροτών έρχεται σε αντίθεση με τη νεα ΚΑΠ που οδηγεί στο ξεκλήρισμά τους, οι εθνικοποιήσεις στρατηγικών τομέων και οι έλεγχοι της αγοράς έρχονται σε αντίθεση με την απελευθέρωση των αγορών. Στο έδαφος αυτής της σύγκρουσης θα βρεθούμε μπροστά στην ενεργοποίηση των μηχανισμών της ΕΕ με συνεχείς παραπομπές της χώρας μας ενώπιον του ΔΕΕ, με περικοπή πόρων και επιβολή προστίμων.
Ο λαός θα πρέπει να είναι έτοιμος να απαντήσει σε μια τέτοια επίθεση και η απάντησή του θα πρέπει να είναι και πάλι ένα περήφανο ΟΧΙ: δεν θα διακυβεύσουμε και θα υπερασπισθούμε μέχρι τέλος τις κατακτήσεις μας και το ριζοσπαστικό μας πρόγραμμα, δεν θα υποκύψουμε, θα βγούμε με το κεφάλι ψηλά. Γιατί παρά την μηντιακή καραμέλα περί Ευρώπης, η ΕΕ δεν είναι παρά μια λυκοσυμμαχία κεφαλαίων, μια προδοσία των ουμανιστικών ιδανικών, μια προδοσία κάθε έννοιας δημοκρατίας, κάθε έννοιας κοινωνικής αλληλεγγύης που προσέδιδαν ηθικό κύρος στο άκουσμα της λέξης «Ευρώπη».
ΤΟ ΟΧΙ ΔΕΝ ΗΤΤΗΘΗΚΕ. ΤΟ ΟΧΙ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ
Ο λαός λοιπόν, αυτός ο μεγάλος Ιστοριογράφος, μπορεί να τους χαλάσει τα σχέδια, μπορεί να ανατρέψει την καταθλιπτική μνημονιακή πραγματικότητα. Και ο λαός μας είναι συνηθισμένος να γράφει Ιστορία. Όπως το έκανε στις πλατείες, όπως το έκανε στο δημοψήφισμα (και είναι άξιος της μοίρας του όποιος επέλεξε να του γυρίσει την πλάτη στο όνομα της ιδεολογικής καθαρότητας).
Ενωμένοι, όσοι δεν υπέκυψαν, όσοι διέσωσαν την τιμή της Αριστεράς, όσοι αταλάντευτα πάλεψαν τόσα χρόνια στα κινήματα, στις απεργίες, στους δρόμους ,όσοι μαζί τα φάγαμε (τα χημικά) ο καθένας από το μετερίζι του, ας βάλουμε πλάτη, ας βάλουμε τα θεμέλια να φτιάξουμε ένα φιλόξενο, ανοιχτόκαρδο εργαστήρι δημοκρατίας, ένα πολυτασικό εργαστήρι ριζοσπαστισμού κι ας νιώσουμε επιτέλους να φυσάει πάνω σ’αυτό τον ερημωμένο μνημονιακό κάμπο ένας καθάριος, βουνίσιος, αντάρτικος αέρας που σα θύελλα θα ξεριζώσει το σάπιο καθεστώς και θα ανοίξει τις μεγάλες λεωφόρους απ΄ όπου θα περάσει όρθιος, περήφανος, ατίθασος ο λαός μας για να φτιάξει ένα καλύτερο αύριο, μια καλύτερη κοινωνία.
Ο Δημήτρης Σαραφιανός είναι υποψήφιος Α’Αθήνας με τη Λαϊκή Ενότητα, μέλος Π.Γ. της ΑΡΑΣ\
iskra.gr