Ψήφο στη Λαϊκή Ενότητα. Για τη συνέχεια, τη ρήξη, την υπέρβαση

Είμαστε λίγες μέρες πριν από ακόμη μια εκλογική αναμέτρηση, τα τελευταία χρόνια, με επίδικο το μνημόνιο της λιτότητας. Μόνο που τώρα στο μνημονιακό μέτωπο, στο μέτωπο του «μονόδρομου» και της «μη εναλλακτικής» προστέθηκε μαζί με τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι, τους ΑΝΕΛ και ο ΣΥΡΙΖΑ του Α. Τσίπρα.
Η με­τα­στρο­φή του Α. Τσί­πρα και του ενα­πο­μεί­να­ντος ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε μνη­μο­νια­κή «Αρι­στε­ρά» προ­σφέ­ρει στις δυ­νά­μεις του συ­στή­μα­τος, στα ντό­πια, ευ­ρω­παϊ­κά και διε­θνή αστι­κά κέ­ντρα εξου­σί­ας, υπη­ρε­σία ανε­κτί­μη­τη. Όχι μόνο επει­δή υπό­γρα­ψε το 3ο μνη­μό­νιο και την συ­νέ­χεια της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης, τα­ξι­κής λι­τό­τη­τας που η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δεν μπο­ρού­σαν πια να εξα­σφα­λί­σουν. Ούτε μόνο γιατί συμ­βά­λει στην ανοι­κο­δό­μη­ση του, απα­ραί­τη­του για την απρό­σκο­πτη λει­τουρ­γία του πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος, συ­στη­μι­κού δι­πο­λι­σμού, ανα­ζω­ο­γο­νώ­ντας την ανυ­πό­λη­πτη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία. Κυ­ρί­ως γιατί επέ­φε­ρε πλήγ­μα στην δια­δι­κα­σία της κοι­νω­νι­κής ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­σης και αμ­φι­σβή­τη­σης των κυ­ρί­αρ­χων ιδε­ο­λο­γη­μά­των. Πραγ­μα­τι­κό δώρο, πρω­τί­στως προς την εγ­χώ­ρια οι­κο­νο­μι­κή και πο­λι­τι­κή ελίτ, που παίρ­νει την δια­βε­βαί­ω­ση ότι θα μεί­νει αδια­τά­ρα­κτο το πλαί­σιο της κερ­δο­φο­ρί­ας της ως η μόνη διέ­ξο­δος σω­τη­ρί­ας της από την κρίση. Ότι δεν θα αμ­φι­σβη­τη­θεί το δόγμα πως τα βάρη της κρί­σης θα τα ση­κώ­σει ο κό­σμος της ερ­γα­σί­ας και η κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία. Και βέ­βαια δώρο προς τα ευ­ρω­παϊ­κά και διε­θνή νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρα κέ­ντρα που έβλε­παν να ανα­πτύσ­σε­ται στην Ελ­λά­δα – αδύ­να­μο κρίκο της ευ­ρω­παϊ­κής κρί­σης – ένα επι­κίν­δυ­νο αντι­πα­ρά­δειγ­μα με πα­νευ­ρω­παϊ­κή επιρ­ροή στους λαούς, στα κι­νή­μα­τα, στην Αρι­στε­ρά.

Σή­με­ρα επι­χει­ρεί­ται από το σύ­νο­λο των συ­στη­μι­κών κομ­μά­των, τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ του Α. Τσί­πρα, της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του Πο­τα­μιού, των ΑΝΕΛ, την δήθεν αντι­συ­στη­μι­κή Χρυσή Αυγή, να εμ­φα­νι­στεί στα μάτια της κοι­νω­νί­ας η τα­ξι­κή λι­τό­τη­τα ως το αντι­κει­με­νι­κό πλαί­σιο άσκη­σης πο­λι­τι­κής. Όπου εντός του αντι­πα­ρα­τί­θε­νται οι διά­φο­ρες πο­λι­τι­κές «στρα­τη­γι­κές»: η μνη­μο­νια­κή αρι­στε­ρά, η μνη­μο­νια­κή δεξιά, η μνη­μο­νια­κή σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία, η μνη­μο­νια­κή ακρο­δε­ξιά…. όλοι μέσα στο ίδιο κάδρο.

Μπρο­στά στην βέ­βαιη εξέ­λι­ξη της συ­γκρό­τη­σης μνη­μο­νια­κής κυ­βέρ­νη­σης συ­νερ­γα­σί­ας με την απα­ραί­τη­τη συμ­με­το­χή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (με ΑΝΕΛ, με ΠΑΣΟΚ, Πο­τά­μι και στο βάθος ο «με­γά­λος συ­να­σπι­σμός» ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ – ΝΔ) τα μνη­μο­νια­κά κόμ­μα­τα αντι­πα­ρα­τί­θε­νται σε πλή­θος δευ­τε­ρευό­ντων ζη­τη­μά­των και στην αφη­ρη­μέ­νη σφαί­ρα του «πα­λιού – νέου», συμ­φω­νούν όμως όλοι στην ανά­γκη της «πο­λι­τι­κής στα­θε­ρό­τη­τας». Δη­λα­δή στην επι­βο­λή σιω­πη­τη­ρί­ου στον λαό. Να μην φω­νά­ζει ο λαός, να μην απερ­γούν οι ερ­γα­ζό­με­νοι, να μην εξε­γεί­ρε­ται η νε­ο­λαία, να μην ξα­να­ε­πι­τρα­πεί να εμ­φα­νι­στεί η δύ­να­μη του ΟΧΙ – αυτό ση­μαί­νει στα­θε­ρό­τη­τα και στα­θε­ρο­ποί­η­ση, μέσα στην κρίση και στα μνη­μό­νια.

Νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρος μο­νό­δρο­μος ή ρήξη και ανα­τρο­πή

Ωστό­σο, «ότι δεν σε σκο­τώ­νει σε κάνει πιο δυ­να­τό». Πολ­λές φορές στην Ιστο­ρία πριν από μια με­γά­λη ανα­τρο­πή προη­γή­θη­κε μια με­γά­λη δο­κι­μα­σία. Η υπο­γρα­φή του μνη­μο­νί­ου από την κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ – ΑΝΕΛ την ίδια ώρα που προ­κα­λεί σοκ και απο­γο­ή­τευ­ση ταυ­τό­χρο­να πα­ρά­γει πο­λύ­τι­μες δια­πι­στώ­σεις και συ­μπε­ρά­σμα­τα στην κοι­νω­νία και στην Αρι­στε­ρά σε μια μάχη που συ­νε­χί­ζε­ται. Μπρο­στά στην ανά­γκη συ­γκρό­τη­σης των κοι­νω­νι­κών αντι­στά­σε­ων και του κι­νή­μα­τος ενά­ντια στην εφαρ­μο­γή του 3ου μνη­μο­νί­ου.

Το 7 μηνο της «δια­πραγ­μά­τευ­σης» του Α. Τσί­πρα με τους δα­νει­στές (και πιο «αθέ­α­τα» με την ντό­πια άρ­χου­σα τάξη και τους πα­ρα­δο­σια­κούς πο­λι­τι­κούς της εκ­προ­σώ­πους) οδη­γεί εύ­λο­γα στο συ­μπέ­ρα­σμα ότι δεν μπο­ρεί να υπάρ­ξει «αμοι­βαία επω­φε­λής συμ­βι­βα­σμός» με τα ευ­ρω­παϊ­κά και διε­θνή νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρα κέ­ντρα (και με τους ντό­πιους συ­νο­δοι­πό­ρους), δη­λα­δή δεν μπο­ρεί να υπάρ­ξει «σχέ­διο Α» αν δεν υπάρ­χει και δεν δια­τί­θε­ται ως πραγ­μα­τι­κή (πο­λι­τι­κή, τα­ξι­κή και όχι δήθεν «κο­στο­λο­γη­μέ­νη» οι­κο­νο­μι­κή) επι­λο­γή το «σχέ­διο Β». Αυτά τα συ­μπε­ρά­σμα­τα οδη­γούν στο πρό­δη­λο σταυ­ρο­δρό­μι: ΤΙΝΑ (Δεν Υπάρ­χει Εναλ­λα­κτι­κή Λύση) ή απο­φα­σι­στι­κή σύ­γκρου­ση, ρήξη και ανα­τρο­πή.

Η δια­τύ­πω­ση «ευρώ ή δραχ­μή» συ­σκο­τί­ζει το κα­θα­ρό πε­ριε­χό­με­νο της πρό­κλη­σης. Το ΤΙΝΑ δεν αφορά απο­κλει­στι­κά ή κυ­ρί­ως στο νό­μι­σμα και στην ευ­ρω­ζώ­νη αλλά στην κυ­ρί­αρ­χη, νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη (και δια­χρο­νι­κά κα­πι­τα­λι­στι­κή) στρα­τη­γι­κή απέ­να­ντι στη κρίση, δη­λα­δή στην λι­τό­τη­τα και την υπο­τί­μη­ση της ερ­γα­σί­ας. Η επι­λο­γή «ρήξη και ανα­τρο­πή» αφορά στους ίδιους τους «νό­μους της αγο­ράς» δη­λα­δή στην προ­τε­ραιό­τη­τα της δια­νο­μής ένα­ντι της ανά­πτυ­ξης, στην προ­τε­ραιό­τη­τα των πα­ρα­γω­γι­κών σχέ­σε­ων ένα­ντι της δια­χεί­ρι­σης των πα­ρα­γω­γι­κών δυ­νά­με­ων, στην προ­τε­ραιό­τη­τα της «δη­μο­κρα­τί­ας στην οι­κο­νο­μία» σαν βάση για την διευ­ρυ­μέ­νη δη­μο­κρα­τία σε όλη την κοι­νω­νι­κή ζωή ένα­ντι του «οι­κο­νο­μι­σμού».

Τώρα μένει να απο­δει­χτεί αν η δια­δι­κα­σία της κοι­νω­νι­κής ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­σης ητ­τή­θη­κε ή όχι. Αν θα υπο­τα­χθεί στον δήθεν «μο­νό­δρο­μο» ή θα επι­λέ­ξει την «απο­φα­σι­στι­κή ρήξη και ανα­τρο­πή». Το απο­τέ­λε­σμα των εκλο­γών δεν θα δώσει σαφή και τε­λε­σί­δι­κη απά­ντη­ση στο ερώ­τη­μα, ωστό­σο θα επη­ρε­ά­σει επί της ου­σί­ας τις εξε­λί­ξεις.

Στις συ­γκε­κρι­μέ­νες συν­θή­κες που έχουν δια­μορ­φω­θεί σή­με­ρα, μετά την ιστο­ρι­κής κλί­μα­κας συν­θη­κο­λό­γη­ση του Α. Τσί­πρα με την υπο­γρα­φή του 3ου μνη­μο­νί­ου και την συ­να­κό­λου­θη νο­μι­μο­ποί­η­ση του αστι­κού πλαι­σί­ου, εμ­φα­νί­ζε­ται πο­λι­τι­κό κενό «ανά­με­σα» στο ΚΚΕ και στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Ετε­ρο­κα­θο­ρι­ζό­με­νο δια­κρί­νε­ται από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ νο­μι­σμα­τι­κά (δραχ­μή) και από το ΚΚΕ ως χώρος «δεξιά» του. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα όμως, αφορά στην εκ­προ­σώ­πη­ση της κοι­νω­νι­κής ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­σης ως δια­δι­κα­σί­ας άρσης του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας και της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας στην θέση του ιστο­ρι­κού πρω­τα­γω­νι­στή, του υπο­κει­μέ­νου της ανα­τρο­πής. Η κοι­νω­νι­κή κί­νη­ση που αμ­φι­σβη­τεί το κα­θε­στώς (σή­με­ρα των μνη­μο­νί­ων) δεν στε­ρεί­ται σχε­δί­ου – είναι το σχέ­διο!

Η ρε­φορ­μι­στι­κή πα­ρά­δο­ση που έχει κα­θο­ρί­σει ιστο­ρι­κά σχε­δόν το σύ­νο­λο των αρι­στε­ρών πο­λι­τι­κών εκ­φρά­σε­ων, της ελ­λη­νι­κής σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης, έχει στον πιο βαθύ πυ­ρή­να της τον οι­κο­νο­μι­σμό και πάνω απ’ όλα την υπο­τί­μη­ση της κοι­νω­νι­κής κί­νη­σης. Το στοι­χείο αυτό είναι πρό­δη­λο στο ΚΚΕ, παρά και πέρα από τις θε­ω­ρη­τι­κές του στρο­φές, αλλά επί­σης κα­θό­ρι­σε και την πο­ρεία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ιδιαί­τε­ρα όταν το κί­νη­μα υπο­χώ­ρη­σε από το πε­ζο­δρό­μιο και «με­τα­κό­μι­σε» στην εκλο­γι­κή δια­δι­κα­σία. Η ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (και όχι μόνο) δεν είχε εκτί­μη­ση για το απο­τέ­λε­σμα του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος γι’ αυτό και έκανε αυτή την «πα­ρά­δο­ξη» επι­λο­γή καθώς η υπο­γρα­φή του μνη­μο­νί­ου ήταν από­φα­ση προει­λημ­μέ­νη.

Ο βα­σι­κός αυτός ιδε­ο­λο­γι­κός και πο­λι­τι­κός πυ­ρή­νας της ου­σια­στι­κής υπο­τί­μη­σης του κι­νή­μα­τος και της κοι­νω­νι­κής κί­νη­σης ευ­ρύ­τε­ρα, η ρήξη της ιστο­ρι­κής «μνή­μης του κι­νή­μα­τος», η εν πολ­λοίς, εν­σω­μά­τω­ση του συν­δρό­μου της ήττας, έχει σο­βα­ρές συ­νέ­πειες στο ζη­τού­με­νο πε­ριε­χό­με­νο της μα­ζι­κής αρι­στε­ρής πο­λι­τι­κής ή αλ­λιώς στο πε­ριε­χό­με­νο του «με­τα­βα­τι­κού προ­γράμ­μα­τος» και της με­τα­βα­τι­κής αντί­λη­ψης εν γένει. Έτσι η μα­ζι­κή αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή πο­λι­τι­κή, η με­τα­βα­τι­κή δυ­να­τό­τη­τα, είτε αφο­ρί­ζε­ται ως αδύ­να­τη όπως κάνει το ΚΚΕ (κα­νέ­να άμεσο σχέ­διο για την ερ­γα­τι­κή τάξη και την κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία), είτε κα­τα­νο­εί­ται ως στρο­φή δεξιά όπως συ­νέ­βη με τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (απο­δο­χή των μνη­μο­νί­ων και σχέ­διο για όλη την χώρα, δη­λα­δή για την άρ­χου­σα τάξη - με πα­ρα­γω­γι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση και χτύ­πη­μα της δια­φθο­ράς, δη­λα­δή αστι­κό εξορ­θο­λο­γι­σμό).

Διεκ­δί­κη­ση κά­λυ­ψης του πο­λι­τι­κού κενού

Σ’ αυτές τις συν­θή­κες γεν­νή­θη­κε η Λαϊκή Ενό­τη­τα (ΛΑΕ). Η άμεση αντί­δρα­ση με­γά­λου μέ­ρους μελών, στε­λε­χών και βου­λευ­τών του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που αρ­νή­θη­καν να ψη­φί­σουν το μνη­μό­νιο και να συ­νυ­πο­γρά­ψουν την μνη­μο­νια­κή του με­τάλ­λα­ξη απο­τέ­λε­σε την αφε­τη­ρία ώστε μαζί με ρι­ζο­σπα­στι­κές συλ­λο­γι­κό­τη­τες, ορ­γα­νώ­σεις και στε­λέ­χη της Αρι­στε­ράς να συ­γκρο­τη­θεί το με­τω­πι­κό σχήμα.

Η ΛΑΕ (οφεί­λει να) διεκ­δι­κεί την κά­λυ­ψη του πο­λι­τι­κού κενού με την ταυ­τό­τη­τά της ως μα­ζι­κή, ρι­ζο­σπα­στι­κή και αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά. Απέ­να­ντι στον με­ταλ­λαγ­μέ­νο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ως η συ­νέ­χεια και η διεκ­δί­κη­ση της ιστο­ρι­κής δια­δρο­μής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, πριν την έντο­νη δεξιά ανα­δί­πλω­σή του (η αφε­τη­ρία της Γέ­νο­βα, η συ­νύ­παρ­ξη δια­φο­ρε­τι­κών ρευ­μά­των, το ρι­ζο­σπα­στι­κό πρό­γραμ­μα της Αθη­να­ΐ­δας του 2012, ο στό­χος «κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς» ως με­τα­βα­τι­κή προ­σέγ­γι­ση με δια­κη­ρυγ­μέ­νη σο­σια­λι­στι­κή προ­ο­πτι­κή, τα αντιε­θνι­κι­στι­κά και αντι­ρα­τσι­στι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά και η κουλ­τού­ρα των δι­καιω­μά­των, η σχε­τι­κά αρ­μο­νι­κή και δια­δρα­στι­κή σχέση με τα κι­νή­μα­τα, η απή­χη­ση – αν και μόνο εκλο­γι­κά τότε – στη νε­ο­λαία κ.α.). Απέ­να­ντι στο ΚΚΕ ως η διεκ­δί­κη­ση της σο­σια­λι­στι­κής προ­ο­πτι­κής, της «λαϊ­κής εξου­σί­ας», της κοι­νω­νι­κο­ποί­η­σης των μέσων πα­ρα­γω­γής, όμως σαν μια δυ­να­τό­τη­τα που ήδη είναι πα­ρού­σα, που προ­κύ­πτει από την κοι­νω­νι­κή κί­νη­ση και από την εμπι­στο­σύ­νη του πο­λι­τι­κού φορέα σ’ αυτήν. Η ταυ­τό­τη­τα συ­μπλη­ρώ­νε­ται με την προ­σθή­κη της εμπει­ρί­ας από την 7μηνη «δια­πραγ­μά­τευ­ση» του Α. Τσί­πρα και των συ­να­κό­λου­θων συ­μπε­ρα­σμά­των για την ανα­γκαιό­τη­τα της σύ­γκρου­σης με τα αστι­κά και ιμπε­ρια­λι­στι­κά κέ­ντρα καθώς και με την ου­σια­στι­κή ανα­φο­ρά στην δύ­να­μη του κό­σμου που συ­μπυ­κνώ­θη­κε στο απο­τέ­λε­σμα του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος.

Κε­ντρι­κό αί­τη­μα και στό­χος πα­ρα­μέ­νει η ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας και των μνη­μο­νί­ων με σαφή ανα­γνώ­ρι­ση των δύο με­τώ­πων, στο «εξω­τε­ρι­κό» με τους δα­νει­στές και τα διευ­θυ­ντή­ρια της ΟΝΕ αλλά και των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ και στο «εσω­τε­ρι­κό» με το σύ­νο­λο της ντό­πιας οι­κο­νο­μι­κής ελίτ και των πο­λι­τι­κών εκ­προ­σώ­πων της. Τα προ­γραμ­μα­τι­κά ση­μεία αφο­ρούν στο ξε­δί­πλω­μα του ερ­γα­τι­κού / λαϊ­κού προ­γράμ­μα­τος της αντι­λι­τό­τη­τας: ανα­δια­νο­μή με σκλη­ρή φο­ρο­λο­γία στο ντό­πιο κε­φά­λαιο, εθνι­κο­ποι­ή­σεις / κοι­νω­νι­κο­ποι­ή­σεις, ανα­συ­γκρό­τη­ση του κοι­νω­νι­κού κρά­τους, κοι­νω­νι­κή οι­κο­νο­μία, διευ­ρυ­μέ­νη δη­μο­κρα­τία με κοι­νω­νι­κό και ερ­γα­τι­κό έλεγ­χο ταυ­τό­χρο­να με την παύση πλη­ρω­μών προς τους δα­νει­στές και την απαί­τη­ση της δια­γρα­φής του χρέ­ους. Η σχέση με την ΟΝΕ και το νό­μι­σμα απο­τε­λεί συ­νέ­πεια αυτών των επι­λο­γών και της μο­νο­μέ­ρειας τους. Τα συ­μπε­ρά­σμα­τα για την ανα­γκαία σύ­γκρου­ση με το νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο πλαί­σιο και την στρα­τη­γι­κή της λι­τό­τη­τας των διευ­θυ­ντη­ρί­ων της ΟΝΕ / ΕΕ είναι πλέον αυ­το­νό­η­τα.

Στις εκλο­γές της ερ­χό­με­νης Κυ­ρια­κής το ψη­φο­δέλ­τιο της ΛΑΕ απο­τε­λεί τη μο­να­δι­κή επι­λο­γή για την διεκ­δί­κη­ση της συ­νέ­χειας του αγώνα για την ανα­τρο­πή της μνη­μο­νια­κής λι­τό­τη­τας και του νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου δήθεν μο­νό­δρο­μου. Η κα­λύ­τε­ρη δυ­να­τή εκλο­γι­κή επί­δο­ση θα συμ­βά­λει καί­ρια στην δια­δι­κα­σία συ­γκρό­τη­σης του πο­λι­τι­κού φορέα που θα ακο­λου­θή­σει.

Δίνει τώρα, στις μέρες που απο­μέ­νουν για τις εκλο­γές, την μάχη ώστε να κα­τα­γρά­ψει ένα ση­μα­ντι­κό πο­σο­στό, ανά­χω­μα στην απο­γο­ή­τευ­ση και την μοι­ρο­λα­τρι­κή απο­δο­χή του νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου δήθεν μο­νό­δρο­μου της διαρ­κούς λι­τό­τη­τας. Διεκ­δι­κεί τους κα­λύ­τε­ρους δυ­να­τούς εκλο­γι­κούς όρους ώστε αμέ­σως μετά τις εκλο­γές να γίνει το χρή­σι­μο πο­λι­τι­κό ερ­γα­λείο των κοι­νω­νι­κών, ερ­γα­τι­κών αντι­στά­σε­ων και του κι­νή­μα­τος στην σύ­γκρου­ση με τα συ­νε­χι­ζό­με­να μέτρα λι­τό­τη­τας του 3ου μνη­μο­νί­ου.

Πα­λεύ­ει να μην αφή­σει να δια­κο­πεί η πο­λύ­χρο­νη εμπει­ρία της συ­γκέ­ντρω­σης δύ­να­μης της Αρι­στε­ράς που επα­νέ­φε­ρε στο προ­σκή­νιο την αρι­στε­ρή εναλ­λα­κτι­κή, ιδιαί­τε­ρα μέσα στην κρίση και ανα­ζω­πύ­ρω­σε την κοι­νω­νι­κή απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα και αυ­τε­νέρ­γεια καθώς και το εν­δια­φέ­ρον για τις ιδέες, τις αξίες, τις εναλ­λα­κτι­κές προ­τά­σεις της Αρι­στε­ράς αλλά και για τον στρα­τη­γι­κό στόχο του σο­σια­λι­σμού στον 21ο αιώνα.Γιώργος Σαπουνάς