1. Η ψήφιση του τρίτου μνημονίου από πέντε κόμματα στη Βουλή σηματοδοτεί τον τερματισμό της διαίρεσης σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς; Μπορεί να εφαρμοστεί άλλη οικονομική πολιτική πέραν των συμφωνηθέντων;
Η προσπάθεια αντικατάστασης του πολιτικού χαρακτηρισμού «μνημονιακοί» και «αντιμνημονιακοί», με τον άχρωμο πολιτικό χαρακτηρισμό «νέο» και «παλιό», εξυπηρετεί συγκεκριμένες επικοινωνιακές σκοπιμότητες της ηγεσίας του εναπομείναντος ΣΥΡΙΖΑ. Γίνεται δηλαδή προσπάθεια να συγκαλυφθούν οι ευθύνες υπογραφής του νέου Μνημονίου από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, με τη στήριξη των κομμάτων που παλαιού μνημονιακού τόξου (ΝΔ-ΠΣΟΚ-Ποτάμι) και τις ευλογίες της «τερα-τρόϊκα (ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ-ΕΜΣ). Κατά συνέπεια η διάκριση «μνημονιακών» και «αντιμνημονιακών» κομμάτων όχι μόνο δεν είναι περιττή αλλά περισσότερο από πριν αναγκαία. Με το Γ’ Μνημόνιο η οικονομική κρίση και η κοινωνική εξαθλίωση θα διογκωθεί αν υπολογίσουμε σωρευτικά τις συνέπειες των προηγούμενων Μνημονίων (μείωση 25% ΑΕΠ, ανεργία 28%, στους νέους 60%, συντριβή εργασιακών δικαιωμάτων, 350.000 «λουκέτα», παραγωγική αποψίλωση, «κόκκινα δάνεια», φτωχοποίηση λαϊκών στρωμάτων, ….έκρηξη αυτοκτονιών, κά). Η εφαρμογή εναλλακτικής πολιτικής στον αντίποδα των Μνημονίων, είναι όχι μόνο αναγκαία αλλά και δυνατή, με την κατάργηση της λιτότητας, αμφισβήτηση πληρωμής τόκων-χρεολυσίων δημοσίου χρέους, εθνικοποίηση τραπεζών και επανεκκίνηση της οικονομίας, με στόχο την προοδευτική έξοδο από την κρίση.
2. Σε τι χρονικό ορίζοντα μπορεί να επανέλθει η οικονομία σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης και υπό ποιες προϋποθέσεις;
Η κατάργηση της λιτότητας και η τόνωση της «ενεργού ζήτησης» (καταναλωτικής-επενδυτικής, δημόσιας-ιδιωτικής) είναι η αφετηρία για την παραγωγική ανασυγκρότηση και μείωση της ανεργίας. Ειδικότερα χρειάζεται επεξεργασία και εφαρμογή ενός «σχεδίου» ανάπτυξης με κλαδικές-τομεακές-περιφερειακές δράσεις και με φορείς προώθησης του: α) τον ευρύτερο δημόσιο τομέα (κεντρική διοίκηση-αυτοδιοίκηση-ΔΕΚΟ), β) την κοινωνική οικονομία (συνεταιρισμοί, συνεργατικές επιχειρήσεις κά) και γ) τη στήριξη βιώσιμων ΜμΕ και τη δημιουργία νέων καινοτόμων στους τομείς νέων τεχνολογιών για την απασχόληση επιστημόνων. Οι πόροι για την ανάπτυξη θα προέλθουν από καταπολέμηση της φοροδιαφυγής «εχόντων» και την κακοδιαχείριση δημόσιων πόρων, από μη πληρωμή των τοκοχρεωλυσίων (…η επίσημη Ελλάδα δυστυχώς με ευθύνη ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ απείχε από το ψήφισμα του ΟΗΕ για το δικαίωμα κάθε χώρας να προβαίνει σε αναδιάρθρωση χρέους), από την εθνικοποίηση τραπεζών και εξασφάλιση ρευστότητας στην οικονομία, καθώς και από την ανάκτηση του νομισματικού ελέγχου της Τράπεζας Ελλάδας, και δυνατότητα δανεισμού του ελληνικού δημοσίου με πολύ χαμηλό επιτόκιο, κά.
3.H έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη σημαίνει ακόμη χειρότερο μνημόνιο και μάλιστα με δραχμή ή συνιστά πραγματική εναλλακτική;
Αποδείχτηκε ότι εναλλακτική πολιτική προοδευτικής εξόδου από την κρίση δεν μπορεί να γίνει μέσα στην ευρωζώνη. Τα Μνημόνια είναι προϊόν ευρωζώνης και παράγουν λιτότητα. Η μετάβαση στο εθνικό νόμισμα είναι αφετηρία ανάκτησης του ελέγχου βασικών μοχλών οικονομικής πολιτικής (νομισματικής, συναλλαγματικής, δημοσιονομικής, εισοδηματικής, κοινωνικής, αναπτυξιακής, κλπ), τους οποίους μια αριστερή κυβέρνηση χρειάζεται για οικονομική ανασυγκρότηση, κοινωνική δικαιοσύνη, διασφάλιση εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας κά. Η μετάβαση στο εθνικό νόμισμα ανοίγει θετικές προοπτικές για τη χώρα και τον ελληνικό λαό, ενώ οι όποιες δυσκολίες της αρχικής περιόδου είναι διαχειρίσιμες με κατάλληλη προετοιμασία. Αυτήν την εναλλακτική πολιτική δεν θέλησε, ούτε την πάλεψε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Η «Λαϊκή Ενότητα» την πιστεύει, την επιδιώκει και με τη στήριξη του ελληνικού λαού, αγωνίζεται να γίνει το συντομότερο πραγματικότητα.