Η Κυριακή θα είναι μόνο η αρχή: συνοψίζοντας προεκλογικές συνομιλίες λίγο πριν την κάλπη

Δέσποινα Σπανούδη*
Λίγο πριν την κάλπη πρέπει να κάνουμε ένα απολογισμό και να δώσουμε κάποιες απαντήσεις. Όσες/οι συμμετέχουμε και υποστηρίζουμε ένα σχηματισμό, αλλά και όσες/οι θα αποφασίσουμε την τελευταία στιγμή. Να κάνουμε ένα ξεκαθάρισμα, να χωρίσουμε τα σημαντικά από τα λιγότερο σημαντικά και από τα ασήμαντα.
Τι έχου­με μπρο­στά μας;
Τον λαό μας να οδη­γεί­ται στην εξα­θλί­ω­ση και την απώ­λεια κάθε έν­νοιας ανε­ξαρ­τη­σί­ας, ελευ­θε­ρί­ας και αυ­το­διά­θε­σης. Tην υπο­γρα­φή του τρί­του μνη­μο­νί­ου να εγ­γυά­ται την κα­τα­λή­στευ­ση των φυ­σι­κών πόρων, των κοι­νω­νι­κών αγα­θών του δη­μο­σί­ου πλού­του και των μι­κρών και με­σαί­ων ει­σο­δη­μά­των.
Τα τε­λευ­ταία πέντε χρό­νια πολ­λοί και πολ­λές βρέ­θη­καν στους δρό­μους, αντι­στά­θη­καν, έκα­ναν πρά­ξεις αλ­λη­λεγ­γύ­ης. Η ελ­πί­δα που γέν­νη­σαν αυτές οι αντι­στά­σεις, η ελ­πί­δα που κέρ­δι­σε ο λαός μας μέσα από την πάλη του τόσα χρό­νια ενά­ντια στην ισο­πέ­δω­ση των μνη­μο­νί­ων, έπρε­πε να σβή­σει. Και έπρε­πε να τη σβή­σουν εκεί­νοι ακρι­βώς στους οποί­ους την εμπι­στεύ­τη­κε. Έπρε­πε έτσι να γίνει, ώστε οι δα­νει­στές, να απο­δεί­ξουν στο λαό μας και στους άλ­λους λαούς, ότι η υπο­τα­γή είναι μο­νό­δρο­μος. Ότι η ρωγμή έκλει­σε.

Ότι δεν υπάρ­χει ελ­πί­δα.

Ξέ­ρου­με ότι ο κό­σμος που αγω­νί­στη­κε, ο κό­σμος που έλ­πι­σε, ο κό­σμος που ψή­φι­σε Όχι στη λι­τό­τη­τα, με τις τρά­πε­ζες κλει­στές και την τρο­μο­κρα­τία να ορ­γιά­ζει, είναι σή­με­ρα μπερ­δε­μέ­νος και αμή­χα­νος.

Μας λένε κά­ποιοι:
Ρί­ξα­τε την κυ­βέρ­νη­ση της αρι­στε­ράς.

Τους απα­ντά­με:
Η αρι­στε­ρά είναι πράξη και όχι τί­τλος. Αρι­στε­ρά που αναι­ρεί τις υπο­σχέ­σεις της, αρι­στε­ρά που υπο­γρά­φει μνη­μό­νια μαζί με την ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το ΠΟ­ΤΑ­ΜΙ, αρι­στε­ρά που ψη­φί­ζει κεί­με­να που γρά­φουν οι δα­νει­στές χωρίς κα­νέ­νας βου­λευ­τής να προ­λά­βει να τα δια­βά­σει, αρι­στε­ρά που νο­μο­θε­τεί ενά­ντια στα συμ­φέ­ρο­ντα της κοι­νω­νί­ας, ΤΕ­ΤΟΙΑ ΑΡΙ­ΣΤΕ­ΡΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡ­ΧΕΙ

Αυτή την κυ­βέρ­νη­ση που δεν ήταν πια της αρι­στε­ράς, θα είχαν κα­θή­κον να την ρί­ξουν οι βου­λευ­τές της.

Αλλά δεν το έκα­ναν.

Γιατί την κυ­βέρ­νη­ση την έρι­ξαν οι δα­νει­στές, μαζί με τον Αλέξη Τσί­πρα και τους συ­νερ­γά­τες του.

Την έρι­ξαν αφού πρώτα ψη­φί­στη­κε το μνη­μό­νιο που ο λαός είχε απορ­ρί­ψει. Αφού πρώτα ο Αλέ­ξης Τσί­πρας, ο Βαγ­γέ­λης Μει­μα­ρά­κης και τα άλλα τα παι­διά, ψή­φι­σαν ότι η κυ­βέρ­νη­ση δε­σμεύ­ε­ται να συμ­φω­νεί με ότι και αν απο­φα­σί­σουν οι υπάλ­λη­λοι των δα­νει­στών. 222 βου­λευ­τές ψή­φι­σαν αυτό τον όρο.

Έρι­ξαν λοι­πόν την κυ­βέρ­νη­ση για δύο λό­γους. Ο πρώ­τος ήταν να απαλ­λα­γεί από όσους δια­φω­νού­σαν. Ο δεύ­τε­ρος και ακόμη πιο ση­μα­ντι­κός ήταν για να εκ­βιά­σουν την συμ­φω­νία του λαού στο μνη­μό­νιο. Να την απο­σπά­σουν, πριν ακόμη προ­λά­βου­με να το ζή­σου­με, πριν ακόμη προ­λά­βου­με να κα­τα­λά­βου­με τι πρό­κει­ται να συμ­βεί.

Έρι­ξαν την κυ­βέρ­νη­ση και ανέ­στη­σαν την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, που κα­τέρ­ρε­αν ορι­στι­κά το βράδυ της 5ης Ιου­λί­ου. Έπρε­πε να τους σώ­σουν για να ξα­να­στή­σουν το σκη­νι­κό του δι­κομ­μα­τι­σμού όσο και της δήθεν εθνι­κής συ­νεν­νό­η­σης.

Υπάρ­χει πε­ρι­θώ­ριο δια­πραγ­μά­τευ­σης μετά τις εκλο­γές;

127 προ­α­παι­τού­με­να έχουν συμ­φω­νη­θεί μόνο για το 2015, 223 για την επό­με­νη τριε­τία. Για κάθε στα­γό­να χρη­μα­το­δό­τη­σης, θα προη­γεί­ται η συμ­μόρ­φω­ση. Και το χρέος μας θα εξα­κο­λου­θεί να μην είναι βιώ­σι­μο. Να μην μπο­ρεί να εξυ­πη­ρε­τη­θεί. Γιατί αυτός είναι ο στό­χος. Κα­νέ­ναν δεν εν­δια­φέ­ρει το ίδιο το χρέος. Τους εν­δια­φέ­ρει ο πλού­τος που μπο­ρούν να απο­σπά­σουν χρη­σι­μο­ποιώ­ντας το ως μέσο πί­ε­σης. Όπως ο το­κο­γλύ­φος στην γνω­στή ται­νία με τον Μαυ­ρο­γυα­λού­ρο, που θέλει να πάρει το κτη­μα­τά­κι του αγρό­τη, αφού πρώτα τον έχει βάλει και του πλή­ρω­σε διπλά και τρί­δι­πλα τα δα­νει­κά.

Λένε κά­ποιοι. Θα γίνει ανα­διάρ­θρω­ση του χρέ­ους.

Τους απα­ντά­με.

Ότι και αν γίνει θα είναι κα­θο­ρι­σμέ­νο από τους δα­νει­στές. Όπως το πο­λυ­δια­φη­μι­σμέ­νο «κού­ρε­μα» που κού­ρε­ψε τα ασφα­λι­στι­κά τα­μεία και τους μι­κρούς ομο­λο­γιού­χους. Η Ελ­λά­δα δεν τόλ­μη­σε ούτε να συμ­με­τέ­χει στο πρό­σφα­το ψή­φι­σμα του ΟΗΕ που όρισε ότι ««Ένα ανε­ξάρ­τη­το κρά­τος έχει το δι­καί­ω­μα να χα­ράσ­σει τη μα­κρο­οι­κο­νο­μι­κή του πο­λι­τι­κή, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης και της ανα­διάρ­θρω­σης του χρέ­ους της». Μάλ­λον γιατί έχει πα­ρα­δε­χτεί ότι δεν απο­τε­λεί ανε­ξάρ­τη­το κρά­τος, αλλά μια επαρ­χία της φε­ου­δαρ­χι­κής Ε.Ε. υπό την επο­πτεία του γερ­μα­νι­κού κρά­τους.

Αν εν­δια­φέ­ρο­νταν για το χρέος θα αξιο­ποιού­σαν την «επι­τρο­πή αλή­θειας» της βου­λής και το προ­κα­ταρ­τι­κό πό­ρι­σμα που συ­ντρι­πτι­κά και με τα επί­ση­μα στοι­χεία απο­κα­λύ­πτει ότι το χρέος δεν είναι νό­μι­μο και έχει ήδη πλη­ρω­θεί. Δεν είναι νό­μι­μο γιατί οφεί­λε­ται στα υπέ­ρο­γκα επι­τό­κια, στις υπερ­βο­λι­κά ψηλές και αδια­φα­νείς στρα­τιω­τι­κές δα­πά­νες, στην τε­ρά­στια φο­ρο­δια­φυ­γή, στην ανα­κε­φα­λαιο­ποί­η­ση ιδιω­τι­κών τρα­πε­ζών από το κρά­τος και στην ελατ­τω­μα­τι­κή σχε­δί­α­ση της ίδιας της Νο­μι­σμα­τι­κής Ένω­σης.

Λένε κά­ποιοι. Το ζή­τη­μα είναι να χτυ­πή­σου­με τη δια­πλο­κή και τη δια­φθο­ρά.

Τους απα­ντά­με.

Η απλή αλή­θεια είναι ότι όλα όσα έρ­χο­νται, ευ­νο­ούν αυ­τούς που και σή­με­ρα πλου­τί­ζουν εκ­με­ταλ­λευό­με­νοι την κρίση. Τις 100 οι­κο­γέ­νειες της χώρας που λει­τουρ­γούν ως ντό­πιοι συ­νερ­γά­τες των με­γά­λων πο­λυ­ε­θνι­κών.

Αυ­τούς που ευ­θύ­νο­νται για τη δια­φθο­ρά, αυ­τούς που κερ­δί­ζουν από τη δια­πλο­κή, αυ­τούς που αρ­πά­ζουν τη δη­μό­σια πε­ριου­σία, που άρ­πα­ξαν τον ΟΠΑΠ και την Αγρο­τι­κή Τρά­πε­ζα, που συ­νε­χί­ζουν να βά­ζουν διό­δια στους δι­κούς μας δρό­μους, που δια­λύ­ουν την ΔΕΗ, που θέ­λουν το Ελ­λη­νι­κό, τα αε­ρο­δρό­μια της χώρας, που πε­ρι­μέ­νουν να αρ­πά­ξουν τα υπό­λοι­πα λι­μά­νια, τα τρένα, τις πα­ρα­λί­ες, το νερό, τα σκου­πί­δια, να κερ­δί­σουν από την ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση της υγεί­ας, της παι­δεί­ας, της κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης.

Όλοι αυτοί πα­ραγ­γέλ­νουν και υπα­γο­ρεύ­ουν τα μέτρα των μνη­μο­νί­ων. Όλοι αυτοί είναι οι σύμ­μα­χοι και επι­τη­ρη­τές αυτών που κα­λού­νται να εφαρ­μό­σουν τα ανάλ­γη­τα μέτρα.

Οι άν­θρω­ποι που θα χά­νουν τις δου­λειές, τις συ­ντά­ξεις και τα σπί­τια τους, που θα αγω­νί­ζο­νται για να σώ­σουν τον πλού­το του τόπου τους, οι αγρό­τες που θα με­τα­τρέ­πο­νται σε δου­λο­πά­ροι­κους, δεν θα είναι σύμ­μα­χοι ούτε της Ν.Δ. ούτε του με­τα­νοη­μέ­νου και ανα­νή­ψα­ντος ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ούτε κα­μιάς κυ­βέρ­νη­σης που θα εκτε­λεί εντο­λές. Θα είναι απέ­να­ντι. Και θα δο­κι­μά­ζουν την κα­τα­στο­λή και τη βία της εξου­σί­ας, γιατί μόνο με κα­τα­στο­λή και με βία, μπο­ρεί να επι­βλη­θούν τέ­τοια μέτρα. Έχου­με ήδη εμπει­ρία από τη βία με την οποία αντι­με­τω­πί­στη­καν οι δια­δη­λώ­σεις στο Σύ­νταγ­μα, στις Σκου­ριές, από τη βία με την οποία αντι­με­τω­πί­ζο­νται οι πρό­σφυ­γες πο­λέ­μου.

Βε­λού­δι­νη και ευαί­σθη­τη εφαρ­μο­γή μέ­τρων ενά­ντια στην κοι­νω­νία δεν υπάρ­χει.

Όσοι και όσες αγω­νι­ζό­μα­στε για κοι­νω­νι­κή δι­καιο­σύ­νη δεν θα εί­μα­στε σύμ­μα­χοι με όσους θα εφαρ­μό­ζουν την βαρ­βα­ρό­τη­τα. Όσοι και όσες δεν ανε­χό­μα­στε τη γε­νο­κτο­νία των προ­σφύ­γων δεν εί­μα­στε σύμ­μα­χοι με αυ­τούς που θα στεί­λουν στρα­τό ενά­ντια στις βάρ­κες της απελ­πι­σί­ας.

Δεν θα εί­μα­στε σύμ­μα­χοι με αυ­τούς που υπέ­γρα­ψαν την πρώτη μετά τις ΗΠΑ, στρα­τιω­τι­κή συμ­φω­νία με το Ισ­ρα­ήλ και απεί­χαν πριν λίγες μέρες από το ψή­φι­σμα του ΟΗΕ για την ανύ­ψω­ση της ση­μαί­ας της Πα­λαι­στί­νης ανά­με­σα στις άλλες ση­μαί­ες των χωρών του ΟΗΕ.

Πρέ­πει λοι­πόν να ανα­ρω­τη­θού­με. Τι θέ­λου­με να εκ­φρά­σου­με με την ψήφο μας την επό­με­νη Κυ­ρια­κή;

Θέ­λου­με να ομο­λο­γή­σου­με ότι κά­να­με λάθος που ψη­φί­σα­με όχι στο δη­μο­ψή­φι­σμα;

Θέ­λου­με να ξε­χά­σου­με ότι ψη­φί­ζου­με για την ζωή μας και να πι­στέ­ψου­με ότι συμ­με­τέ­χου­με σε καλ­λι­στεία επί­δο­ξων πρω­θυ­πουρ­γών;

Θέ­λου­με να πι­στεύ­ου­με ότι οι προ­γραμ­μα­τι­κές δια­φο­ρές του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με τους ΑΝΕΛ είναι λι­γό­τε­ρες από τις προ­γραμ­μα­τι­κές δια­φο­ρές του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με το ΠΑΣΟΚ, το ΠΟ­ΤΑ­ΜΙ και τη ΝΔ, σή­με­ρα που όλοι μαζί έχουν συ­νυ­πο­γρά­ψει ότι θα είναι εντο­λο­δό­χοι των δα­νει­στών;

Θέ­λου­με να γυ­ρί­σου­με την πλάτη και να φύ­γου­με μα­κριά, αφή­νο­ντας τους να κα­θο­ρί­ζουν το μέλ­λον;

Ή μήπως θέ­λου­με να δη­λώ­σου­με ότι δεν θα επι­κυ­ρώ­σου­με τη βαρ­βα­ρό­τη­τα;

Την Κυ­ρια­κή ψη­φί­ζου­με για να μην τους δώ­σου­με τη χαρά να πι­στέ­ψουν ότι πα­ρα­δο­θή­κα­με. Ότι πέ­τυ­χε ο εκ­βια­σμός. Να μην τους κά­νου­με το χα­τί­ρι να με­τα­τρα­πού­με σε πα­ρά­δειγ­μα για να στα­μα­τή­σουν τους λαούς της Ευ­ρώ­πης να διεκ­δι­κούν ένα τέλος στη λι­τό­τη­τα, ένα τέλος στην δι­κτα­το­ρία των τρα­πε­ζών και των πο­λυ­ε­θνι­κών.

Να εί­μα­στε εδώ.

Να στεί­λου­με μή­νυ­μα ότι οι πο­λί­τες σ’ αυτή τη χώρα αντι­στέ­κο­νται και ελ­πί­ζουν, ακόμη και όταν αυτοί που υπό­σχο­νται ότι θα τους δι­καιώ­σουν με­τα­τρέ­πο­νται γρή­γο­ρα σε υπη­ρέ­τες άλλων αφε­ντά­δων.

Να στεί­λου­με μή­νυ­μα ότι ο δρό­μος για την ελευ­θε­ρία και τη δι­καιο­σύ­νη θα μεί­νει ανοι­χτός και θα είναι μέρα με­ση­μέ­ρι. Αφε­τη­ρία, δια­δρο­μή και τέρμα είναι η συμ­με­το­χή και η δη­μο­κρα­τία. Είναι αυτό που φο­βού­νται γιαυ­τό και είναι το πρώτο που κα­ταρ­γούν, το πρώτο που κα­τα­στέλ­λουν. Η ιστο­ρία θα γρά­ψει με μαύρα γράμ­μα­τα την κα­τάρ­γη­ση της συ­ντρι­πτι­κής από­φα­σης του λαού στο δη­μο­ψή­φι­σμα και θα απο­δώ­σει ευ­θύ­νες σε όσους συ­νερ­γά­στη­καν για να επι­βάλ­λουν τα συμ­φέ­ρο­ντα των αμεί­λι­κτων το­κο­γλύ­φων.

Όλοι εμείς πρέ­πει να μεί­νου­με όρ­θιοι και όρ­θιες γιατί η ζωή τρα­βά­ει την ανη­φό­ρα με ση­μαί­ες και με τα­μπούρ­λα. Γιατί ξέ­ρου­με οτι το ΟΧΙ όπως και το μέλ­λον διαρ­κεί πολύ. Και συ­νε­χί­ζου­με γιατί δεν υπάρ­χει άλλος δρό­μος. Δεν πα­ρα­δί­δου­με τα όνει­ρά μας στον Σοι­μπλε, στα αφε­ντι­κά του και στους υπη­ρέ­τες του. Ένας άλλος κό­σμος είναι εδώ και μας πε­ρι­μέ­νει να τον κερ­δί­σου­με. Και θα τον κερ­δί­σου­με. Για μας, για τα παι­διά μας και για τα παι­διά που πνί­γο­νται στο Αι­γαίο. Δεν θα τους κά­νου­με τη χάρη να συμ­φω­νή­σου­με με όσα μας επι­βάλ­λουν. Την Κυ­ρια­κή θα έχουν την πρώτη απά­ντη­ση. Και θα είναι μόνο η αρχή.


* Η Δέ­σποι­να Σπα­νού­δη είναι υπο­ψή­φια στο ψη­φο­δέλ­τιο επι­κρα­τεί­ας με τη Λαϊκή Ενό­τη­τα