Δεν είχα τη διάθεση να παρακολουθήσω όλες τις προγραμματικές δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα. Η μετάλλαξη των ανθρώπων, που έστω και με ερωτηματικά πίστεψες, και της πολιτικής, που έστω και κριτικά στήριξες, πονά. Θυμήθηκα με πόσο ενδιαφέρον τον περασμένο Ιανουάριο περίμενα να ακούσω τους βασικούς άξονες που επρόκειτο να υλοποιήσει η πρώτη αριστερή κυβέρνηση της χώρας. Οκτώ μήνες μετά ο ίδιος πρωθυπουργός ανέγνωσε στη Βουλή των Ελλήνων ένα εντελώς διαφορετικό πρόγραμμα, το οποίο είδα την επομένη στην εφημερίδα ΑΥΓΗ. Δεν ήταν δύσκολο να καταλάβει κάποιος ότι το μνημόνιο θα εφαρμοστεί κατά γράμμα με αριστερό περιτύλιγμα.
Η ομιλία του στο κοινοβούλιο είχε απ όλα: ρητορική ρήξης με το ολιγαρχικό καθεστώς, προοδευτικές λύσεις προς όφελος των πολλών σε τομείς όπως η υγεία και η παιδεία, καταπολέμηση της διαφθοράς και της διαπλοκής, επιστροφή στην ανάπτυξη. Επιπλέον αναδιανομή των φορολογικών βαρών, μέτρα υπέρ των αγροτών και μάχες, πολλές και επικές μάχες, για την ελάφρυνση του χρέους, για τα κόκκινα δάνεια, τις συλλογικές συμβάσεις, τη διατήρηση του δημόσιου χαρακτήρα της ΔΕΗ κα. Θυμήθηκε ακόμη ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ και την ξεχασμένη από την εποχή του κραταιού ΠΑΣΟΚ ανάγκη συνεργασίας των προοδευτικών δυνάμεων στην Ελλάδα(!) και κάλεσε σε μέτωπο εναντίον του νεοφιλελευθερισμού στην Ευρώπη. Έφτασε μέχρι και την αναθεώρηση του Συντάγματος. Τέλος παραδέχτηκε, βέβαια, ότι η συμφωνία περιλαμβάνει δύσκολα σημεία, αλλά για να μην ξεχνιόμαστε «ταυτόχρονα εγγράφει και την αντίσταση του ελληνικού λαού και της ελληνικής κυβέρνησης».
Ως πολίτης αυτής της χώρας αρχικά αναρωτήθηκα αν ο κ. Τσίπρας απευθύνεται στο λαό άλλου κράτους. Στη συνέχεια σκέφτηκα με πόση ευκολία μπορεί κανείς να αλλάζει μάσκες και να δημαγωγεί ανάλογα με τους συνομιλητές και το ακροατήριο του. Τέλος κατέληξα στην εκτίμηση ότι συνειδητά και κατ εξακολούθηση ο πρωθυπουργός εξαπατά τον ελληνικό λαό, όταν του υπόσχεται ότι θα υλοποιήσει ένα πρόγραμμα παράλληλο του μνημονίου. Γιατί αυτό που «ξέχασε» να αναφέρει ο Αλέξης Τσίπρας είναι η πολιτική του επιγαμία με τις συντηρητικές δυνάμεις της Ευρώπης. Αυτό που απέκρυψε είναι ο δρόμος μέσα από τον οποίο θα εφαρμόσει, τάχα μου, τις υποσχέσεις του. Και αυτός δεν είναι άλλος από εκείνον της λιτότητας, του νεοφιλελευθερισμού και του τρίτου μνημονίου, το οποίο δεν επιτρέπει καμία παρατιμονιά. Αποσιώπησε, σκοπίμως, ότι το επόμενο διάστημα τα χαμηλά, κυρίως , στρώματα θα πληγούν για μια ακόμη φορά από τη φορολογική καταιγίδα( να μην ξεχάσουμε και το συριζαϊκό ΕΝΦΙΑ), ότι η νέα συμφωνία θα ισοπεδώσει ό, τι άφησαν όρθιο οι προηγούμενες, ότι θα ευνουχιστεί ακόμη περισσότερο η ανάπηρη δημοκρατία μας, αφού θεωρείται πιθανόν τα 48 προαπαιτούμενα για την εκταμίευση της επόμενης δόσης θα ψηφιστούν σε ένα άρθρο(!) (άραγε αυτό θυμίζει κάτι στον πρωθυπουργό;) από την ελληνική Βουλή, η οποία μετατρέπεται σε πειθήνιο σώμα ταχείας επικύρωσης εφαρμοστικών νόμων.
Ο Αλέξης Τσίπρας, όσο περνά ο καιρός, δυστυχώς, άλλοτε μου θυμίζει τον Ανδρέα Παπανδρέου και άλλοτε τον Αντώνη Σαμαρά. Η δημαγωγία, η συνθηματολογία, η μίμηση της φωνής και των κινήσεων παραπέμπουν στον πρώτο. Το μείγμα πολιτικής που ακολουθεί, η μνημονιακή κωλοτούμπα και οι φτηνές δικαιολογίες συνδέονται με τον δεύτερο. Όλα μαζί οριοθετούν το πλαίσιο της πολιτικής απάτης και της παραπλάνησης του λαού. Ο νυν πρωθυπουργός θα επιχειρήσει τον καπιταλιστικό εκσυγχρονισμό και θα προσπαθήσει να δημιουργήσει τα νέα τζάκια της αστικής εξουσίας και τους καινούργιους παίκτες στη νομή του πλούτου και των αξιωμάτων, αλλά γρήγορα θα καταλάβει ότι ο πολιτικός του χρόνος παρά τις πρόσφατες εκλογές δεν είναι ατελείωτος. Το ξήλωμα του πουλόβερ έχει ήδη αρχίσει και οι εξελίξεις στο επόμενο διάστημα, οι οποίες αναμένονται πυκνές, θα καθορίσουν την πολιτική του επιβίωση. Μέχρι τότε αλλάζοντας μάσκες μπορεί να μεταμορφώνεται και να καμαρώνει πάνω στο μεγάλο μνημονιακό ικρίωμα, που έχει ανεβεί, θεωρώντας ότι θα στεφθεί βασιλιάς. Αλλά σαν πιθανότερο φαίνεται να κυλήσει και αυτός στο καλάθι των αποκεφαλισμένων μνημονιακών προκατόχων του.
*Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 6ο λύκειο Καλαμάτας.