Του Κ. Ζαφείρη
«Στις 18 σοσιαλισμό» φώναζαν κάποτε οι οπαδοί του ΠΑΣΟΚ. Ωστόσο ο σοσιαλισμός ούτε το 1981, ούτε αργότερα ήρθε στο ραντεβού.
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Οτι η δεξιά θα μπει οριστικά στο«χρονοντούλαπο της Ιστορίας»; Οτι η χώρα θα αποχωρήσει από το ΝΑΤΟκαι την ΕΟΚ; Οτι θα φύγουν οι βάσεις του θανάτου; Οτι θα γίνει πράξη το«εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία, κοινωνική δικαιοσύνη»; Οτι το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση σημαίνει ο λαός στην εξουσία; Κάποιοι (ιδεολόγοι) αποχώρησαν καταγγέλλοντας το κόμμα γιαρεφορμιστική στροφή, τα περισσότερα όμως στελέχη παρέμειναν αφού τους έπεισε ο Α. Παπανδρέου (και κάποια ποιο «υλικά» επιχειρήματα) ότι όλα όσα έχει υποσχεθεί το κίνημα θα υλοποιηθούν.
Η συνέχεια γνωστή.
Και το τέλος του κόμματος-φαινομένου της μεταπολίτευσης βρήκε τα στελέχη του να φοβούνταν νακυκλοφορήσουν χωρίς προστασία στους δρόμους, όχι γιατί θα τους κυνηγούσε το κράτος της « δεξιάς», αλλά οι ίδιοι οι πολίτες εξαιτίας των μνημονίων.
Το τέλος;
Λάθος! Το κόμμα-φαινόμενο αναστήθηκε, μαζί με την «Δεξιά», το επαύριον του δημοψηφίσματος όταν το 62% είχε στείλει όλο το πολιτικό σύστημα όχι στο χρονοντούλαπο, αλλά στο καναβάτσο της ιστορίας. Και η ημέρα που θα μπορούσε να είναι το πραγματικό τέλος της μεταπολίτευσης, μετατράπηκε στην ημέρα της επιστροφής των ζόμπι.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δε μπόρεσε και δε θέλησε να σκίσει τα μνημόνια. Δε μπόρεσε καν να «αναμορφώσει», να ανανεώσει ριζικά το πολιτικό σύστημα. Και αυτό δεν είναι δική του αδυναμία.
Τα κέντρα εξουσίας εντός και εκτός της χώρας αντιλαμβάνονται το τεράστιο κενό που υπάρχει στο σύστημα αντιπροσώπευσης. Από την άλλη όμως η ολόπλευρη κρίση του ελληνικού παρασιτικού καπιταλισμού έχει δημιουργήσει μια πρωτόγνωρη κατάσταση: δεν υπάρχουν πολιτικές εφεδρείες.
Γι αυτό και ο Λεβέντης είναι στη Βουλή, η Φώφη αρχηγός και ο Άδωνις υποψήφιος στη Νέα Δημοκρατία.
Μέσα σε αυτό το τοπίο, ακόμη και ο ΣΥΡΙΖΑ με ολίγην Τζάκρη, παραμένει η πιο αξιόπιστη πολιτικήλύση διαχείρισης.
Θα μπορέσει άραγε ο ΣΥΡΙΖΑ να δημιουργήσει το δικό του ιστορικό κύκλο , αντίστοιχο με αυτό του ΠΑΣΟΚ;
Είναι το όνειρο πολλών. Το πιθανό όνειρο μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε εφιάλτη καθώς ο πολιτικός χρόνος τρέχει «δίχως να κοιτάζει τη δική μας μελαγχολία».
Και το κενό που ήδη υπάρχει, το κενό που δημιούργησε η Μεγάλη Διάψευση και θα γίνεται ολοένα και μεγαλύτερο, το κενό που σε ένα χρόνο από τώρα θα αποτελεί τη Μαύρη Τρύπα του συστήματος, δε θα μπορέσει να το καλύψει μια αριστερά που δεν θα είναι έτοιμη να σταθεί απέναντι στους 4 μεγάλους πειρασμούς:
Να χτίσει ένα -πιο αριστερό -ΣΥΡΙΖΑ , στα θεμέλια του 2003-2012.
Να γίνει μια -λιγότερο σεκταριστική- ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή ένα -περισσότερο μετωπικό- ΚΚΕ.
Να εγκλωβιστεί σε ένα τεχνοκρατικού τύπου οικονομισμό.
Να περιοριστεί στο μικρόκοσμο της πολιτικής αριστεράς.
Η αριστερά στην συγκυρία έχει μια τεράστια ιστορική ευκαιρία. Και ένα μονόδρομο συνέχειας καιπροοπτικής. Να υψωθεί σε μια εθνικής εμβέλειας εναλλακτική πολιτική δύναμη.
Γιατί τον πήχη το θέτει η κοινωνία στην αριστερά και όχι το αντίθετο.
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Οτι η δεξιά θα μπει οριστικά στο«χρονοντούλαπο της Ιστορίας»; Οτι η χώρα θα αποχωρήσει από το ΝΑΤΟκαι την ΕΟΚ; Οτι θα φύγουν οι βάσεις του θανάτου; Οτι θα γίνει πράξη το«εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία, κοινωνική δικαιοσύνη»; Οτι το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση σημαίνει ο λαός στην εξουσία; Κάποιοι (ιδεολόγοι) αποχώρησαν καταγγέλλοντας το κόμμα γιαρεφορμιστική στροφή, τα περισσότερα όμως στελέχη παρέμειναν αφού τους έπεισε ο Α. Παπανδρέου (και κάποια ποιο «υλικά» επιχειρήματα) ότι όλα όσα έχει υποσχεθεί το κίνημα θα υλοποιηθούν.
Η συνέχεια γνωστή.
Και το τέλος του κόμματος-φαινομένου της μεταπολίτευσης βρήκε τα στελέχη του να φοβούνταν νακυκλοφορήσουν χωρίς προστασία στους δρόμους, όχι γιατί θα τους κυνηγούσε το κράτος της « δεξιάς», αλλά οι ίδιοι οι πολίτες εξαιτίας των μνημονίων.
Το τέλος;
Λάθος! Το κόμμα-φαινόμενο αναστήθηκε, μαζί με την «Δεξιά», το επαύριον του δημοψηφίσματος όταν το 62% είχε στείλει όλο το πολιτικό σύστημα όχι στο χρονοντούλαπο, αλλά στο καναβάτσο της ιστορίας. Και η ημέρα που θα μπορούσε να είναι το πραγματικό τέλος της μεταπολίτευσης, μετατράπηκε στην ημέρα της επιστροφής των ζόμπι.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δε μπόρεσε και δε θέλησε να σκίσει τα μνημόνια. Δε μπόρεσε καν να «αναμορφώσει», να ανανεώσει ριζικά το πολιτικό σύστημα. Και αυτό δεν είναι δική του αδυναμία.
Τα κέντρα εξουσίας εντός και εκτός της χώρας αντιλαμβάνονται το τεράστιο κενό που υπάρχει στο σύστημα αντιπροσώπευσης. Από την άλλη όμως η ολόπλευρη κρίση του ελληνικού παρασιτικού καπιταλισμού έχει δημιουργήσει μια πρωτόγνωρη κατάσταση: δεν υπάρχουν πολιτικές εφεδρείες.
Γι αυτό και ο Λεβέντης είναι στη Βουλή, η Φώφη αρχηγός και ο Άδωνις υποψήφιος στη Νέα Δημοκρατία.
Μέσα σε αυτό το τοπίο, ακόμη και ο ΣΥΡΙΖΑ με ολίγην Τζάκρη, παραμένει η πιο αξιόπιστη πολιτικήλύση διαχείρισης.
Θα μπορέσει άραγε ο ΣΥΡΙΖΑ να δημιουργήσει το δικό του ιστορικό κύκλο , αντίστοιχο με αυτό του ΠΑΣΟΚ;
Είναι το όνειρο πολλών. Το πιθανό όνειρο μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε εφιάλτη καθώς ο πολιτικός χρόνος τρέχει «δίχως να κοιτάζει τη δική μας μελαγχολία».
Και το κενό που ήδη υπάρχει, το κενό που δημιούργησε η Μεγάλη Διάψευση και θα γίνεται ολοένα και μεγαλύτερο, το κενό που σε ένα χρόνο από τώρα θα αποτελεί τη Μαύρη Τρύπα του συστήματος, δε θα μπορέσει να το καλύψει μια αριστερά που δεν θα είναι έτοιμη να σταθεί απέναντι στους 4 μεγάλους πειρασμούς:
Να χτίσει ένα -πιο αριστερό -ΣΥΡΙΖΑ , στα θεμέλια του 2003-2012.
Να γίνει μια -λιγότερο σεκταριστική- ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή ένα -περισσότερο μετωπικό- ΚΚΕ.
Να εγκλωβιστεί σε ένα τεχνοκρατικού τύπου οικονομισμό.
Να περιοριστεί στο μικρόκοσμο της πολιτικής αριστεράς.
Η αριστερά στην συγκυρία έχει μια τεράστια ιστορική ευκαιρία. Και ένα μονόδρομο συνέχειας καιπροοπτικής. Να υψωθεί σε μια εθνικής εμβέλειας εναλλακτική πολιτική δύναμη.
Γιατί τον πήχη το θέτει η κοινωνία στην αριστερά και όχι το αντίθετο.