του Γρηγόρη Κλαδούχου
Μία αναπτυξιακή στρατηγική πρέπει να έχει ως αφετηρία την κληρονομιά και την ταυτότητά μας, εντοπισμό στόχων στην πόλη, την παραλία και την ενδοχώρα όπου εκεί θα προσανατολίσουμε καινοτόμες αλλαγές και θα συγκεντρώσουμε επενδύσεις.
Εδώ και χρόνια η παραλία υποβαθμίζεται, μετατρέπεται σε ομοιογενή και αόριστο τόπο. Μάλλον έχει απολέσει τα χαρακτηριστικά τόπου. Αναγνωρίζεται πλέον ως μία ζώνη που νοηματοδοτείται ως καταναλωτικός χώρος με διάστασημόνο μιας ομοιότροπης ψυχαγωγίας. Χωρίς σταθερά αναγνωρίσιμα Ξυλοκαστρινά ταυτοτικά στοιχεία.
Η συνειδησιακή και χωροταξική επιβολή μονοκαλλιέργειας είναι αποτέλεσμα πολιτισμικών ιεραρχιών που υποβαθμίζουν τα ζώντα υλικά ταυτοτικά στοιχεία. Φέρνει σε δεύτερη μοίρα τις αξίες της παραλίας ,όπως ο Άγιος Βλάσης. Εμποδίζει το μυαλό των πολιτών, αλλά και όσων έχουν την ευθύνη τοπικής διεύθυνσης, της δημοτικής αυτοδιοίκησης, να σκεφθούν μία αναδομημένη, πάνω σε συνέχειες και ρήξεις πόλη. Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία για τα παιδιά: δεν είναι σε θέση να αξιολογήσουν, να γνωρίσουν το περιβάλλον τους. Είναι γνωστό ότι η ταυτότητα του χώρου που θα αποκτήσει ένα παιδί επηρεάζεται από την κοινωνική σημασία που οι άλλοι δίνουν σε αυτό το χώρο.
Όπως σεβόμαστε, όμως, το φυσικό εδαφικό ανάγλυφο, άλλο τόσο πρέπει να σεβόμαστε την ιστορική υλική διαστρωμάτωση. Ο Ναός του Αγίου Βλασίου αποτελεί ένα από τα στοιχεία που συνθέτουν την φυσιογνωμία της πόλης. Είναι ένα από τα ισχυρά χαρακτηριστικά στοιχεία που διαμορφώνουν το αίσθημα της κοινότητας ανθρώπων. Είναι δομικό στοιχείο που συνδιοργανώνει την εικόνα της πόλης. Θα έπρεπε να γνωρίζουν οι αρμόδιοι ότι κάτι σημαίνει ότι η πλατεία ονομάζεται «Αγίου Βλασίου», και επόμενα ότι από το Ναό νοηματοδοτείται ο ευρύτερος χώρος. Και δεν μπορεί να γίνει παιδική χαρά «Αγίου Βλασίου», ή κάτι άλλο, εξωγενές, βίαια παρεμβατικό.
Όταν οι άνθρωποι και οι φορείς αδυνατούν να κάνουν αλλαγές στο χώρο τους σημαίνει ότι δεν γνωρίζουν τον συλλογικό εαυτό τους. Όταν ο δήμαρχος με τις ψήφους των συμβούλων του αποφάσισε στο δημοτικό συμβούλιο να αλλάξει την πλατεία Βόρεια του Ναού, να κάνει μία γενική πλακόστρωση, απέδειξε ότι δεν έχει συνείδηση πόλης, δεν γνωρίζει ότι η αξιολόγησή του εδράζεται στην γνώση και διαχείριση του δημόσιου λόγου, έργου και χώρου.
Όπως εισηγήθηκε ο δήμαρχος στο συμβούλιο, θα ισοπεδωθεί, θα μπουν πλάκες σε όλο το χώρο για να γίνει «ελεγχόμενη», «ωραία»… Αυτή η πρόταση του δημάρχου και των συμβούλων του κοινωνεί απουσία σκέψης, σεβασμού προς το κληροδοτημένο μνημειακό απόθεμα, έλλειμμα επινοητικότητας.
Αν ήθελαν να κάνουν κάτι καλλίτερο έπρεπε να το τεκμηριώσουν, αλλά δεν χρειάζεται πολύ μυαλό για να προσέξεις ότι με την ανάπλαση του 1998, ο περίβολος του Ναού αντιμετωπίζεται μορφολογικά ενιαία Βόρεια και Νότιά του, και ότι η δομική τεχνική των παρτεριών έχει μία αισθητική συνάφεια και επικοινωνία.
Το περίεργο είναι ότι ο δήμαρχος επέμεινε το έργο να το κάνει ιδιώτης εργολάβος. Ενώ οι υπηρεσίες του Δήμου έχουν κάνει μεγαλύτερα έργα. Και το άλλο: κατά τη διάρκεια της εισήγησής του στο Δ. Σ. δύο φορές αναφέρθηκε στο ότι «δεν είχε μπροστά του να δείξει αυτά που είχε προγραμματίσει». Πέρασαν εβδομάδες και όταν του ζήτησα να μου δείξει το σχέδιο που είχε προγραμματίσει, μου είπε ότι είχε δώσει εντολή να το συντάξουν…
Η αδυναμία του δημάρχου και των συμβούλων της παράταξής του που υπερψήφισαν την πρότασή του βρίσκεται στην άγνοια του κοινωνικού και υλικού περιβάλλοντος της πόλης και του Δήμου. Τα είχαμε πει, το ίδιο είχε αποδείξει με την παρουσία του στην εκπομπή «Μένουμε Ελλάδα». Η άγνοια του πεδίου διαχείρισης οδηγεί σε λάθος κατευθύνσεις, επένδυση όχι στα καίρια, παρεμβάσεις ασχήμιας, φτωχοποίησης ή μικρής αποδοτικότητας. Το ιερό και το βέβηλο πολλές φορές δεν απέχουν και πολύ.
Υ/Γ: Απευθύνομαι στους πρώην δημάρχους, δημοτικούς συμβούλους, παρατάξεις που δεν ψήφισαν το έργο της «ανάπλασης» όπως το προτείνει η κυβερνώσα πλειοψηφία του δήμου, αλλά και όλους τους συλλόγους, τους εκκλησιαστικούς φορείς, τους πολίτες που διαφωνούν με την φτωχοποίηση του περιβάλλοντος της πόλης. Όσοι ενδιαφέρονται μπορούμε να βρεθούμε σε αυτό τον χώρο, σε χρόνο που θα αποφασίσουμε από κοινού.
![]()
Μία αναπτυξιακή στρατηγική πρέπει να έχει ως αφετηρία την κληρονομιά και την ταυτότητά μας, εντοπισμό στόχων στην πόλη, την παραλία και την ενδοχώρα όπου εκεί θα προσανατολίσουμε καινοτόμες αλλαγές και θα συγκεντρώσουμε επενδύσεις.
Εδώ και χρόνια η παραλία υποβαθμίζεται, μετατρέπεται σε ομοιογενή και αόριστο τόπο. Μάλλον έχει απολέσει τα χαρακτηριστικά τόπου. Αναγνωρίζεται πλέον ως μία ζώνη που νοηματοδοτείται ως καταναλωτικός χώρος με διάστασημόνο μιας ομοιότροπης ψυχαγωγίας. Χωρίς σταθερά αναγνωρίσιμα Ξυλοκαστρινά ταυτοτικά στοιχεία.
Η συνειδησιακή και χωροταξική επιβολή μονοκαλλιέργειας είναι αποτέλεσμα πολιτισμικών ιεραρχιών που υποβαθμίζουν τα ζώντα υλικά ταυτοτικά στοιχεία. Φέρνει σε δεύτερη μοίρα τις αξίες της παραλίας ,όπως ο Άγιος Βλάσης. Εμποδίζει το μυαλό των πολιτών, αλλά και όσων έχουν την ευθύνη τοπικής διεύθυνσης, της δημοτικής αυτοδιοίκησης, να σκεφθούν μία αναδομημένη, πάνω σε συνέχειες και ρήξεις πόλη. Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία για τα παιδιά: δεν είναι σε θέση να αξιολογήσουν, να γνωρίσουν το περιβάλλον τους. Είναι γνωστό ότι η ταυτότητα του χώρου που θα αποκτήσει ένα παιδί επηρεάζεται από την κοινωνική σημασία που οι άλλοι δίνουν σε αυτό το χώρο.
Όπως σεβόμαστε, όμως, το φυσικό εδαφικό ανάγλυφο, άλλο τόσο πρέπει να σεβόμαστε την ιστορική υλική διαστρωμάτωση. Ο Ναός του Αγίου Βλασίου αποτελεί ένα από τα στοιχεία που συνθέτουν την φυσιογνωμία της πόλης. Είναι ένα από τα ισχυρά χαρακτηριστικά στοιχεία που διαμορφώνουν το αίσθημα της κοινότητας ανθρώπων. Είναι δομικό στοιχείο που συνδιοργανώνει την εικόνα της πόλης. Θα έπρεπε να γνωρίζουν οι αρμόδιοι ότι κάτι σημαίνει ότι η πλατεία ονομάζεται «Αγίου Βλασίου», και επόμενα ότι από το Ναό νοηματοδοτείται ο ευρύτερος χώρος. Και δεν μπορεί να γίνει παιδική χαρά «Αγίου Βλασίου», ή κάτι άλλο, εξωγενές, βίαια παρεμβατικό.
Όταν οι άνθρωποι και οι φορείς αδυνατούν να κάνουν αλλαγές στο χώρο τους σημαίνει ότι δεν γνωρίζουν τον συλλογικό εαυτό τους. Όταν ο δήμαρχος με τις ψήφους των συμβούλων του αποφάσισε στο δημοτικό συμβούλιο να αλλάξει την πλατεία Βόρεια του Ναού, να κάνει μία γενική πλακόστρωση, απέδειξε ότι δεν έχει συνείδηση πόλης, δεν γνωρίζει ότι η αξιολόγησή του εδράζεται στην γνώση και διαχείριση του δημόσιου λόγου, έργου και χώρου.
Όπως εισηγήθηκε ο δήμαρχος στο συμβούλιο, θα ισοπεδωθεί, θα μπουν πλάκες σε όλο το χώρο για να γίνει «ελεγχόμενη», «ωραία»… Αυτή η πρόταση του δημάρχου και των συμβούλων του κοινωνεί απουσία σκέψης, σεβασμού προς το κληροδοτημένο μνημειακό απόθεμα, έλλειμμα επινοητικότητας.
Αν ήθελαν να κάνουν κάτι καλλίτερο έπρεπε να το τεκμηριώσουν, αλλά δεν χρειάζεται πολύ μυαλό για να προσέξεις ότι με την ανάπλαση του 1998, ο περίβολος του Ναού αντιμετωπίζεται μορφολογικά ενιαία Βόρεια και Νότιά του, και ότι η δομική τεχνική των παρτεριών έχει μία αισθητική συνάφεια και επικοινωνία.
Το περίεργο είναι ότι ο δήμαρχος επέμεινε το έργο να το κάνει ιδιώτης εργολάβος. Ενώ οι υπηρεσίες του Δήμου έχουν κάνει μεγαλύτερα έργα. Και το άλλο: κατά τη διάρκεια της εισήγησής του στο Δ. Σ. δύο φορές αναφέρθηκε στο ότι «δεν είχε μπροστά του να δείξει αυτά που είχε προγραμματίσει». Πέρασαν εβδομάδες και όταν του ζήτησα να μου δείξει το σχέδιο που είχε προγραμματίσει, μου είπε ότι είχε δώσει εντολή να το συντάξουν…
Η αδυναμία του δημάρχου και των συμβούλων της παράταξής του που υπερψήφισαν την πρότασή του βρίσκεται στην άγνοια του κοινωνικού και υλικού περιβάλλοντος της πόλης και του Δήμου. Τα είχαμε πει, το ίδιο είχε αποδείξει με την παρουσία του στην εκπομπή «Μένουμε Ελλάδα». Η άγνοια του πεδίου διαχείρισης οδηγεί σε λάθος κατευθύνσεις, επένδυση όχι στα καίρια, παρεμβάσεις ασχήμιας, φτωχοποίησης ή μικρής αποδοτικότητας. Το ιερό και το βέβηλο πολλές φορές δεν απέχουν και πολύ.
Υ/Γ: Απευθύνομαι στους πρώην δημάρχους, δημοτικούς συμβούλους, παρατάξεις που δεν ψήφισαν το έργο της «ανάπλασης» όπως το προτείνει η κυβερνώσα πλειοψηφία του δήμου, αλλά και όλους τους συλλόγους, τους εκκλησιαστικούς φορείς, τους πολίτες που διαφωνούν με την φτωχοποίηση του περιβάλλοντος της πόλης. Όσοι ενδιαφέρονται μπορούμε να βρεθούμε σε αυτό τον χώρο, σε χρόνο που θα αποφασίσουμε από κοινού.
