Ήταν 25 Μαρτίου του 1821 όταν ο ελληνικός Λαός προτίμησε την επανάσταση από τον ζυγό του τσιφλικά και του σουλτάνου. Όμως, το 1833 οι μεγάλες δυνάμεις του έφεραν τον Μάουρερ-γνωστό δόλιο κατά τον Μαρξ-με σκοπό να αποτραπεί η περίπτωση ίδρυσης ενός επαναστατικού, έξω από τα δυτικά συμφέροντα κράτους.
Ήταν 1922 όταν η ελληνική εξουσία είπε στον Λαό πως «θα πάρουμε τα βυζαντινά μας χώματα, θα φτιάξουμε την “Μεγάλη Ελλάδα”». Αφού οι Έλληνες στρατιώτες έφτασαν στο Εσκί-Σεχίρ, προδόθηκαν από τις μεγάλες δυνάμεις και καταλήξαμε στην ΜικρασιατικήΚαταστροφή και την Προσφυγιά.
Ήταν 28η Οκτωβρίου που ο Λαός σύσσωμος, πως και οι εξόριστοι αγωνιστές του κομμουνιστικού κινήματος είπαν το μεγάλο ΟΧΙ στον φασισμό του Μουσολίνι και προχώρησαν νικητές δημιουργώντας το αλβανικό Έπος. Λίγους μήνες αργότερα η προδοσία από τις μεγάλες δυνάμεις ξανάγινε. Οι νικητές οπισθοχώρησαν αφήνοντας την Πατρίδα στο έλεος του φασισμού και του ναζισμού, κατ’ εντολήν Τσόρτσιλ και Ήντεν.
Ήταν 27 Σεπτέμβρη του 1941, όταν η ελληνική Αριστερά ιδρύει το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, για να αντισταθεί απέναντι στον κατακτητή, να ελευθερώσει τον Λαό, ανοίγοντας τον δρόμο στον σοσιαλισμό και την ελευθερία του ανθρώπου. Ήταν 12 Φλεβάρη του 1945 όταν η περήφανη αντίσταση του ελληνικού Λαού και της Αριστεράς, κατ’ εντολήν τόσο των μεγάλων δυνάμεων όσο και της ηγεσίας του ΚΚΕ, προδόθηκε και εξαναγκάστηκε στην παράδοση των όπλων, στην παράδοση της ελπίδας για ελευθερία και ανεξαρτησία. Η συνθήκη της Βάρκιζας θα οδηγήσει τους ήρωες της εθνικής αντίστασης στην εξορία και τα βασανιστήρια.
Ο αγώνες του ελληνικού Λαού, παρά τις αλλεπάλληλες παρεμποδίσεις του από τις μεγάλες δυνάμεις και τις προδοτικές εσωτερικές ηγεσίες, συνεχίστηκε περήφανα τόσο μέσα στη δικτατορία των συνταγματαρχών, όσο και στο δημοψήφισμα εναντίον της βασιλείας. Ο ακατάπαυστος αγώνας δηλώνει έναν ακούραστο Λαό, που δεν θα νοιώσει δικαιωμένος αν δεν φτάσει μέχρι το τέλος. Δεν του αρκεί η ψευδαίσθηση, αλλά αποζητά την πραγματική ολοκλήρωση της λαϊκής κυριαρχίας, ακόμα και αν αυτό δεν γίνεται αντιληπτό ή έστω εμφανίζεται αδρά.
Ήταν 5η Ιουλίου του 2015. Ύστερα από την επιστράτευση κάθε δυνατού μέσου εκ μέρους των μεγάλων δυνάμεων για τρομοκράτηση, ύστερα από εκβιασμούς εργοδοσιών, ύστερα από τραπεζική ασφυξία, ο Λαός, έχοντας δώσει έναν δυνατό αγώνα, υπερβαίνοντας τον ίδιο του τον εαυτό, θα φωνάξει το μεγάλο ΟΧΙ απέναντι στην υποδούλωση, με όλη του τη δύναμη, με όλη του την ψυχή, με όλο του τον θυμό προς τους καταπιεστές του, με όλη του την αγάπη και την πίστη στον αγώνα.
Ήταν 6η Ιουλίου του 2015, όταν ο εκλεγμένος από τις 25 Γενάρη πρωθυπουργός της Αριστεράς παραδίδει προδοτικά την εντολή του Λαού στα χέρια του κατεστημένου, της μίζας, της υποδούλωσης, της λαμογιάς και της αναισχυντότητας. Θλιμμένος και θλιβερός, αναζήτησε την περίθαλψή του από τους υποδίκους ακόμη και της συνταγματικής καταπάτησης, ερχόμενος σε συμφωνία, έχοντας την ελπίδα να τον αποδεχθεί το ευρωπαϊκό κατεστημένο και να μακροημερεύσει ως πρωθυπουργός.
Αυτός ο πολιτικός νάνος ξεπούλησε την ψυχή της Αριστερά και επιβεβαίωσε την ρήση του Μπρεχτ ότι οι ηγέτες της Αριστεράς είναι οι προδότες. Προφανώς ο συγκεκριμένος πολιτίσκος δεν διαφέρει σε τίποτα από τους υπολοίπους δουλικούς ηγέτες του περήφανου Λαού και η προδοσία αυτή δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από κάθε προηγούμενη, όπως αυτές περιγράφηκαν παραπάνω. Ίσως όμως να είναι και η χειρότερη. Και εξηγούμε. Η ταχύτητα προκήρυξης των εκλογών στις 20 Σεπτέμβρη του 2015 απεδείκνυε τον αισχρότητα και τον αριβισμό, προκειμένου, φέρνοντας σε αμηχανία το 62% του ελληνικού Λαού και τις αντιμνημονιακές δυνάμεις της Αριστεράς, να κερδίσει την εκλογική μάχη, νομιμοποιώντας το 3ο μνημόνιο, που ποτέ η βάση του κόμματος στο οποίο προέδρευε ο Τσίπρας δεν απεδέχθη. Με πρόσχημα την δημοκρατία, προχωρά σε εκλογές, παρακάμπτοντας και ακυρώνοντας έτσι τις ριζοσπαστικές φωνές εντός του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίες είχαν παραμείνει πιστές στις συνεδριακές θέσεις και στο λαϊκό ΟΧΙ, τις οποίες και οδήγησε με αυτή την μικροπολιτική στρατηγική σε έξοδο από το πάλαι ποτέ αντιμημονιακό κόμμα. Όπως αποδεικνύεται από τα γεγονότα, το ξεπούλημα της βούλησης του ελληνικού Λαού είναι ανατριχιαστικά δεδομένο. Στην ταινία του Τάκη Κανελλόπουλου «Ουρανός», συναντούμε τον στρατιώτη των διαβιβάσεων Σταύρο να αυτοκτονεί κατά την οπισθοχώρηση των ελληνικών δυνάμεων μετά το Έπος της Αλβανίας φωνάζοντας «αφού νικήσαμε!». Με την ίδια αγωνία και αμηχανία, φωνάζαμε στους εαυτούς μας: «αφού νικήσαμε!».
Κάθε λεπτό της ζωής μας κατά το οποίο θα βιώνουμε την φρίκη του 3ου μνημονίου πρέπει να κάνουμε μία σύγκριση. Τι σημαίνει το 3ο μνημόνιο για εμάς και τι σημαίνει γι΄ αυτούς. Για εμάς σημαίνει ανεργία. Σημαίνει πως φοβόμαστε να επιστρέψουμε στο σπίτι μας. Αντικρίζουμε τα παιδιά μας και δεν ξέρουμε τι να τους πούμε. Για εμάς το 3ο μνημόνιο σημαίνει φόβος. Δεν ξέρουμε αν θα αντέξουμε αύριο θα σηκώσουμε τον εαυτό μας στα πόδια του. Μαζεύουμε μέσα μας την οργή της καταπίεσης. Τι σημαίνει μνημόνιο γι’ αυτούς; Σημαίνει την εξασφάλισή τους. Σημαίνει πως αυτοί που οδήγησαν έναν ολόκληρο Λαό στην ανέχεια θα κυκλοφορούν ανενόχλητοι, χωρίς φόβο ποινικών ευθυνών. Σημαίνει πως νέα τζάκια θα χτιστούν, πάνω στους δικούς μας ώμους.
Συγκρίνοντας τις δύο αυτές εκ διαμέτρου αντίθετες οπτικές του πώς αντιλαμβάνεται το 3ο μνημόνιο ο Λαός και πώς το εκλαμβάνει η ηγετική κάστα, πρέπει να κάνουμε μία σημαντική παρατήρηση: η οργή του δικαίου και καταπιεζόμενου, που τίποτα δεν έχει να χάσει, παρά μόνο την σκλαβιά του, είναι δυνατότερη από το αίσθημα διατήρησης της ασφάλειας των ισχυρών και της διαιώνισής τους. Αυτή η οργή είναι το μόνο που φοβούνται. Πρέπει να ενώσουμε την αγανάκτησή μας. Δεν πρέπει να χαρίσουμε τα όνειρά μας για ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια, όνειρα που αποτέλεσαν τα συνθήματά μας στον αγώνα για το μεγάλο νικηφόρο ΟΧΙ! Το ΟΧΙ μας παραμένει εδώ, κάθε φορά που πληρώνουμε έναν άδικο φόρο, κάθε φορά που ψάχνουμε για δουλειά, κάθε φορά που μας κυριεύει η αγωνία για το αύριο. Αυτό το ΟΧΙ δεν έχει σβήσει. Το μνημόνιο το αναγκάζει να δυναμώνει. Εμείς όμως οφείλουμε να παραδεχθούμε πως υπάρχει. Δεν πρέπει να ξεγελάμε τους εαυτούς μας και να στρέφουμε το βλέμμα μας μακριά από αυτό. Πρέπει να το αντικρύσουμε κατάματα και να το υπερασπιστούμε μέχρι το τέλος. Το μνημόνιο δεν μπορεί αν περάσει αν εμείς, οι πολλοί, δεν το επιτρέψουμε. Αν κάνουμε την οργή μας πράξη, αν αντισταθούμε και οργανώσουμε τον αγώνα ενάντια στο 3ο και πιο φρικιαστικό μνημόνιο, δεν μπορεί παρά να είμαστε νικητές ενός μεγάλου και δίκαιου αγώνα, από τον Λαό και για τον Λαό, ο οποίος θα τελειώσει τα μνημόνια και τους υποστηρικτές τους, θα δικάσει όσους τον καταπίεσαν και όσους τον πρόδωσαν και θα ανοίξει ένα νέο μέλλον, μίας νέας κοινωνίας, μίας νέας συνείδησης
ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ