ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΣΤΗ Μ. ΑΝΑΤΟΛΗ, ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΟ ΤΩΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΣΤΙΚΩΝ ΕΠΕΜΒΑΣΕΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ
Του ΑΡΗ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΥ
Οι αποτρόπαιες, τρομοκρατικές επιθέσεις του Ισλαμικού Κράτους στο Παρίσι πολιτογραφήθηκαν ήδη, από διεθνή και ελληνικά μέσα ενημέρωσης, ως “η 11η Σεπτεμβρίου της Ευρώπης”. Ο πρόεδρος της Γαλλίας, Φρανσουά Ολάντ, προανήγγειλε ήδη “ανελέητο πόλεμο”, προκαλώντας συνειρμούς με το αντίστοιχο διάγγελμα του Αμερικανού προέδρου Τζορτζ Μπους, την επαύριο των επιθέσεων της Αλ Κάιντα στους Δίδυμους Πύργους και το Πεντάγωνο. Ωστόσο, η αυτονόητη αλληλεγγύη στο γαλλικό λαό για τα αθώα θύματα της σκοταδιστικής, ισλαμικής οργάνωσης, δεν μπορεί και δεν πρέπει να μεταφραστεί σε συμπαράταξη με τις καθόλου “αθώες” ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και τους νέους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς που ετοιμάζουν.
Άλλωστε, οι δυσοίωνες αναλογίες της 13ης Νοεμβρίου με την 11η Σεπτεμβρίου προσφέρονται για εντελώς διαφορετικά συμπεράσματα από εκείνα που μας υποβάλλουν οι ισλαμοφάγοι πολεμοκάπηλοι. Όπως η Αλ Κάιντα, έτσι και το Ισλαμικό Κράτος επωάστηκαν (η πρώτη στο Αφγανιστάν, η δεύτερη στο Ιράκ) κάτω από τις προστατευτικές φτερούγες ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που αιματοκύλισαν μουσουλμανικές χώρες, αλλά και περιφερειακών συμμάχων τους (στην πρώτη περίπτωση, του Πακιστάν και της Σαουδικής Αραβίας, στη δεύτερη της Τουρκίας, του Κατάρ και πάλι του σκοταδιστικού βασίλειου των Σαούντ). Η προσπάθεια εξοστρακισμού της Ρωσίας υπήρξε καταλυτικός παράγοντας της ιμπεριαλιστικής επέμβασης και στις δύο περιπτώσεις.
Ο υποτιθέμενος “πόλεμος κατά της τρομοκρατίας”, που κήρυξε η Αμερική μετά την 11η Σεπτεμβρίου, με κορύφωση τη βάρβαρη επιδρομή στο Ιράκ, θα έπρεπε να διδάσκει τους πάντες για το αδιέξοδο αυτής της τυχοδιωκτικής γραμμής. Αυτή ακριβώς η στρατηγική οδήγησε στη διάλυση μεγάλων αραβικών κρατών, όπως το Ιράκ και τη Λιβύη, έφερε στα πρόθυρα της διάλυσης τη Συρία και γέννησε ένα ακόμη πιο επικίνδυνο τέρας από την Αλ Κάιντα, το Ισλαμικό Κράτος. Μπορεί κανείς μόνο να φανταστεί τι καινούργια τέρατα θα γεννήσει η ενδεχόμενη ρυμούλκηση της Γαλλίας και ολόκληρης της Ευρώπης σε μια παρόμοια, μιλιταριστική γραμμή.
Ακόμη χειρότερα, που σε αντίθεση με την Αμερική, η Ευρώπη διαθέτει μεγάλους μουσουλμανικούς πληθυσμούς (στη Γαλλία, περίπου το 8% του συνολικού πληθυσμού), οι οποίοι αισθάνονταιδικαιολογημένα θύματα καθημερινών πολιτιστικών διακρίσεων, κοινωνικής περιθωριοποίησης και αστυνομικής καταπίεσης. Αυτή η κατάσταση, σε συνδυασμό με την τραγική αδυναμία της ευρωπαϊκής Αριστεράς να δώσει εναλλακτική προοπτική ελπίδας και χειραφέτησης, οδηγεί, δυστυχώς, χιλιάδες πολίτες της Γαλλίας, της Βρετανίας, του Βελγίου, της Γερμανίας και άλλων ευρωπαϊκών χωρών να στρατευθούν κάτω από το μαύρο λάβαρο του σκοταδισμού. Τα πράγματα έγιναν ακόμη χειρότερα με την ξενοφοβική, έως και ανοιχτά ρατσιστική αντίδραση της “υπαρκτής Ε.Ε.” στο κύμα των προσφύγων- απελπισμένων ανθρώπων που αναζητούν καταφύγιο από τη φρίκη των πολέμων, για τους οποίους η “πολιτισμένη” Δύση είναι σε μεγάλο βαθμό συνένοχη.
Αυτό που χρειάζεται η Ευρώπη δεν είναι έναν καινούργιο μεγάλο πόλεμο, ούτε μια καινούργια αντι- ισλαμική Σταυροφορία. Αυτό που πρωτίστως και επειγόντως χρειάζεται, είναι να σταματήσει ο ολέθριος πόλεμος στη Συρία, με μια πολιτική λύση στη βάση της δημοκρατίας και της αυτοδιάθεσηςτου συριακού λαού, με το τερματισμό των ξένων επεμβάσεων. Παράλληλα, χρειάζεται να αντιμετωπιστεί αποφασιστικά η προσπάθεια να ορθωθούν Τείχη και ευρωπαϊκά “Γκουαντάμο” στους πρόσφυγες, σε μια ξενοφοβική ατμόσφαιρα που δίνει αέρα στα πανιά των κάθε είδους ακροδεξιών ρευμάτων, από το Εθνικό Μέτωπο στη Γαλλία, μέχρι τη Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα.
Η ελληνική κυβέρνηση οφείλει να μείνει μακριά από κάθε ενδεχόμενη νέα, πολεμική επέμβαση στηνπεριοχή και να τερματίσει τη στρατιωτική συνεργασία της με το Ισραήλ, κατανοώντας ότι η καλύτερη ασπίδα “ασφαλείας” της χώρας είναι η αλληλεγγύη της σε όλους τους λαούς που υποφέρουν από την ιμπεριαλιστική καταπίεση. Οφείλει παράλληλα να αντιμετωπίσει αποφασιστικά κάθε απόπειρα των κυρίαρχων δυνάμεων της Ε.Ε. να αντιμετωπισθεί η προσφυγική κρίση, με πρόσχημα την “αντιτρομοκρατική” εκστρατεία, μέσω του κλεισίματος των συνόρων, κάτι που μπορεί να εγκλωβίσειμεγάλους πληθυσμούς προσφύγων στις χώρες πρώτης υποδοχής, με πρώτη την Ελλάδα.
Σ'αυτό το πολύ επικίνδυνο φόντο, αποκτά πρόσθετη σημασία ο αγωνιστικός εορτασμός της φετινής επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, με αιχμή τον τερματισμό των ιμπεριαλιστικών πολέμων, τη δίκαιη ειρήνη στη Μέση Ανατολή και την ενεργητική αλληλεγγύη στους πρόσφυγες.