Εικόνα όχι απλώς προϊούσας διάσπασης, αλλά πραγματικής διάλυσης εμφανίζει το κόμμα της αξιωματικής “αντιπολίτευσης”. Μια μέρα μετά το πρωτοφανές “τεχνικό” φιάσκο, που οδήγησε στην αναβολή των εσωκομματικών εκλογών για ανάδειξη προέδρου, ο προσωρινός πρόεδρος του κόμματος, Ευ. Μεϊμαράκης, δήλωσε ότι είναι έτοιμος να παραιτηθεί από το αξίωμά του, αρκεί να παραιτηθούν επίσης οι ανθυποψήφιοί του από τα
δικά τους- οι Κυρ. Μητσοτάκης και Αδ. Γεωργιάδης από το αξίωμα του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου και ο Απ. Τζιτζικώστας από εκείνο του περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας. Οι δύο πρώτοι ήδη παραιτήθηκαν, ενώ ο Απ. Τζιτζικώστας αρνήθηκε, επικαλούμενος το γεγονός ότι το αξίωμά του δεν είναι κομματικό, αλλά αυτοδιοικητικό.
Είναι προφανές ότι το “τεχνικό” πρόβλημα της εταιρείας που είχε αναλάβει την on line διασύνδεση των εκλογικών κέντρων ήταν μόνο η αφορμή και όχι η αιτία της σοβαρότατης εσωκομματικής κρίσης. Ο σπινθήρας δεν θα μπορούσε να προκαλέσει μια τέτοια έκρηξη αν δεν είχε συσσωρευθεί πάρα πολλή “εκρηκτική ύλη” στο εσωτερικό του δεύτερου μεγαλύτερου κοινοβουλευτικού κόμματος. Κι αυτή η εκρηκτική ύλη δεν συσσωρεύτηκε μόνο ή κυρίως από τις εκλογικές ήττες της Νέας Δημοκρατίας, που την έδιωξαν από την κυβέρνηση. Κυρίως οφείλεται στο γεγονός ότι, αυτή τη φορά, η Νέα Δημοκρατία βρίσκεται στη αντιπολίτευση με πλήρη αδυναμία άρθρωσης αντιπολιτευτικού λόγου - έστω και από τη δική της, αστική και αντιδραστική σκοπιά.
Αυτό το εκκωφαντικό, στρατηγικό έλλειμμα της Νέας Δημοκρατίας αποτελεί το τίμημα της μνημονιακής πρωθυπουργίας Σαμαρά και της συνενοχής του νέου αρχηγού της, του Ευ. Μεϊμαράκη, στο τρίτο μνημόνιο, που συνομολόγησε με τους δανειστές ο Αλ. Τσίπρας. Όσο κι αν προσπαθούν να ψελλίσουν κάποιον αντιπολιτευτικό λόγο “στα σημεία” ο Ευ. Μεϊμαράκης και οι ανθυποψήφιοί του, οι πάντες γνωρίζουν ότι στις κεντρικές, μνημονιακές επιλογές είναι συνεταίροι των Τσίπρα- Καμμένου.
Τελευταία απόδειξη αυτής της πραγματικότητας ήταν η ένοχη αφωνία της Νέας Δημοκρατίας στο μεγαλύτερο σκάνδαλο που γνώρισε η χώρα από τη μεταπολίτευση και ολοκληρώνεται αυτές ακριβώς τις μέρες: την παράδοση των ελληνικών τραπεζών στο ξένο κεφάλαιο, με εξευτελιστικούς όρους, τους οποίους θα ζήλευε και η τελευταία Μπανανία. Τα ξένα, αρπακτικά funds αποκτούν και τις τέσσερις συστημικές τράπεζες αντί τιμήματος μόλις 5,5 δισ., ενώ τα ίδια κεφάλαια των τραπεζών ανέρχονται σε 40 δισ. και το ενεργητικό τους σε... 340 δισ.! Ο ελληνικός λαός φορτώνεται τα 50 δισ.που κατέβαλε για τη “διάσωση” των τραπεζών - μια σκανδαλώδης ληστεία για την οποία πρέπει κάποια μέρα να λογοδοτήσουν όχι μόνο πολιτικά, αλλά και νομικά όσοι ανέλαβαν αυτή την επονείδιστη ευθύνη. Το ποσοστό του δημοσίου πέφτει από 70% σε 30% στην Εθνική, από 67% σε 26% στηνΠειραιώς, από 66% σε 11% στην Alpha και από 36% σε... 2,4% στη Eurobank! Διεθνείς τοκογλύφοι αποκτούν κυριολεκτικά τζάμπα τον έλεγχο ολόκληρου του ελληνικού τραπεζικού συστήματος και μέσω αυτών των ακινήτων που θα κατασχεθούν με πλειστηριασμούς και των χρεωμένων επιχειρήσεων που θα παραδοθούν στους γύπες των distress funds.
Η σκανδαλώδης αυτή εξέλιξη αποδεικνύει ότι η ελληνική ολιγαρχία έχει παραδοθεί πλήρως στους ξένους εταίρους και προστάτες της και δεν αποτολμά την παραμικρή “διαπραγμάτευση”, καθώς φοβάται τον “εσωτερικό”, κοινωνικό εχθρό πολύ περισσότερο από την υποβάθμισή της στο ευρωατλαντικόπλέγμα. Η σιωπή του παραδοσιακού της κόμματος, της Νέας Δημοκρατίας, όπως και των μεγάλων, αστικών συγκροτημάτων του Τύπου, αυτό ακριβώς επιβεβαιώνει.
Σ'αυτό το φόντο, αναπτύσσονται διεργασίες που τείνουν στη διάσπαση της Νέας Δημοκρατίας και στη δημιουργία νέου, δεξιού κόμματος, το οποίο θα προσπαθήσει να καλύψει το στρατηγικό έλλειμμα του χώρου με πλεόνασμα εθνικιστικών-ξενοφοβικών θέσεων και πλειοδοσία στο πεδίο της “ασφάλειας”, ποντάροντας και στη φοβική ατμόσφαιρα που καλλιεργείται από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι. Όσοι επενδύουν σε παρόμοια σενάρια (ο Βορίδης φαίνεται να είναι ένας από αυτούς) υπολογίζουν, ενδεχομένως, ότι θα απορροφήσουν στην πορεία και μεγάλο μέρος της βάσης, τουλάχιστον, της Χρυσής Αυγής.
Είναι πολύ αμφίβολο αν παρόμοια εγχειρήματα έχουν οποιοδήποτε μέλλον. Η εθνικιστική, ξενοφοβική Δεξιά μπορεί να βρίσκεται όντως σε ανοδική τροχιά σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Σε όλες τις περιπτώσεις, όμως, είχε τη δυνατότητα να ντύσει τον βαθιά αντιδραστικό πυρήνα της στρατηγικής της με λαϊκίστικα και “πατριωτικά” στοιχεία. Η Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία βάλλει εναντίον του ευρώ, τηςΕ.Ε. και των τραπεζιτών. Ο Βίκτορ Όρμπαν στην Ουγγαρία επέβαλε βαριά φορολογία στις τράπεζες, ιδίως τις ξένες, εθνικοποίησε ιδιωτικά funds συντάξεων και επανέφερε κοινωνικάεπιδόματα. Αντίθετα, στην Ελλάδα το σύνολο του πολιτικού προσωπικού της Δεξιάς ψήφισε, υπερασπίστηκε και εφάρμοσε σκληρότατα μνημονιακά μέτρα, υποδούλωσης στους δανειστές, από θέσεις κυβερνητικής ευθύνης. Γι αυτό η όψιμη δημαγωγία του έχει κοντά ποδάρια.
Η καμπάνα χτυπά όχι μόνο για τη Νέα Δημοκρατία, αλλά και για το σύνολο των μνημονιακών δυνάμεων. Οι πρώτες ρωγμές στην κυβερνητική πλειοψηφία ήρθαν μόλις δύο μήνες μετά τις εκλογές, με την ψήφιση του πρώτου πακέτου των προαπαιτούμενων. Οι διαρκείς εκκλήσεις του Αλέξη Τσίπρα για “εθνική συνεννόηση” με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ και Ένωση Κεντρώων, αντανακλούν το φόβο του για τους κοινωνικούς και πολιτικούς κλυδωνισμούς που προοιωνίζεται η προώθηση του δεύτερου, πολύ βαρύτερου πακέτου προαπαιτούμενων, και κυρίως της προγραμματισμένης εκθεμελίωσης του συστήματος κοινωνικών ασφαλίσεων.
Μπορεί αυτή η κυβέρνηση να έχει την πολυτέλεια να μην αντιμετωπίζει πραγματική αντιπολίτευση στη Βουλή. Γνωρίζει όμως πολύ καλά, ότι η πραγματική απειλή βρίσκεται έξω από τη Βουλή, στηνκοινωνική αντιπολίτευση που θα βρει μπροστά της. Οι αριστερές, ριζοσπαστικές δυνάμεις οφείλουν να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και να δώσουν προοπτική νίκης στη λαϊκή απόγνωση, οργή και αντίσταση, αφαιρώντας το έδαφος δημαγωγίας κάτω από τα πόδια της αντίδρασης, με όποια μορφή και με όποια ηγεσία κι αν εμφανιστεί αύριο.
Α.Θ.